ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ಹಾಡೊಂದು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಹಾಡಿನ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಎಂತಹದೋ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮೋಡಿ ಇತ್ತು. ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಗೆ ಆ ಹಾಡು ನೇರವಾಗಿ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನಾಟಿತು. ಅವರು ತಾವು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಮರದ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಆಯಾಸದಿಂದ ಒರಗಿ, ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲೆಯೊಳಗೆ ಕಳೆದುಹೋದಂತೆ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿದರು. ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಫಿ ಕಪ್‌ ತಣ್ಣಗಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವರ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು.ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಗೆ ಈಗ ಎಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷ. ಸಣ್ಣದೊಂದು ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದು ನಗರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಾದ ವ್ಯಾಪಾರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದವರು. ಹಣ, ಹೆಸರು, ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ—ಅವರ ಬಳಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ, ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವರ ದೊಡ್ಡ ಬಂಗಲೆ, ಐಷಾರಾಮಿ ಜೀವನ, ಅವರ ಸಮೃದ್ಧಿ – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಶೂನ್ಯದಂತೆ ಭಾಸವಾದವು. ಅಷ್ಟೊಂದು ಗಳಿಸಿದರೂ, ಅವರು ಸಂಪಾದಿಸಲಾಗದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ವಿಷಯ ಎಂದರೆ, ಕಳೆದುಹೋದ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ಮತ್ತು ಆ ದಿನಗಳ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಸಂತೋಷ.ಬಾಲ್ಯವ ನೆನೆದು ಈಗೇಕೆ ಅಳುವೇ?