​ಬಸಪ್ಪನಿಗೆ ಈ ಬದುಕು ಒಂದು ಸವಾಲಾಗಿಯೇ ಕಂಡಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆ ಹಿಂಡುವ ಬಡತನ, ಬರಗಾಲದಂತೆ ಬೆನ್ನುಹತ್ತಿದ ಹಸಿವು. ಬೆನ್ನಿಗಂಟಿದ ಹೊಟ್ಟೆಯೆಂಬ ಮಾತು ಬಸಪ್ಪನಿಗೆ ಕೇವಲ ಗಾದೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವನ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದ ಕಠೋರ ವಾಸ್ತವವಾಗಿತ್ತು. ಮಳೆ ಬಂದು ಹದಿನಾರು ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದವು. ಭೂಮಿ ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟು, ಬಸಪ್ಪನ ಕನಸುಗಳಂತೆಯೇ ಒಣಗಿ ನಿಂತಿದ್ದವು. ಹೊಲದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದ ಹುಲ್ಲಿನ ಬಣವೆ ಹುಳ ಹಿಡಿದು ಧೂಳಾಗಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ದನಕರುಗಳನ್ನು ಮಾರಲಾದ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದು, ಕೊನೆಗೆ ಉಳಿದಿದ್ದು ಬಸಪ್ಪ, ಅವನ ಹೆಂಡತಿ ಲಕ್ಷ್ಮಿ ಮತ್ತು ಏಳು ವರ್ಷದ ಮಗ ಚಿನ್ನ. ​ಹಳ್ಳಿಯ ವಾತಾವರಣ ಬಿಸಿಲು ಮತ್ತು ನಿಟ್ಟುಸಿರಿನಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ, ಕೂಲಿಯಿಲ್ಲ. ಹಸಿವಿನ ಯಾತನೆ ದಿನದಿನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಲಕ್ಷ್ಮಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮಸಕಾದ ದುಃಖವಿತ್ತು, ಅದು ಬಸಪ್ಪನ ಎದೆಗೆ ಕಠಾರಿಯಂತೆ ಇರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದೆಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿನ ನಿತ್ರಾಣವಾದ ಮುಖ, ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಂದಿ ಹೋಗಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳು ಬಸಪ್ಪನನ್ನ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ದಿನ ಮಗ ಹಸಿವಿನಿಂದ ತಲೆಯೆತ್ತಲಾಗದೆ, ಅಪ್ಪ,