​ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಸರಸ್ವತಿ ನಗರದ ಹೃದಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ರವಿಶಂಕರ್ ಎಂಬ ಒಬ್ಬ ಅಪ್ರತಿಮ ಕಲಾವಿದ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಕಲೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ದಿವ್ಯ ಅನುಭವವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕುಂಚದ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದಲೇ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೌಂದರ್ಯ, ಭಾವನೆಗಳ ಆಳ ಮತ್ತು ಬದುಕಿನ ಸತ್ಯಗಳು ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಮೇಲೆ ಜೀವಂತವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ ಕಲೆ ಅವನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿತ್ತು. ಆತನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಹಂಕಾರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆತನು ತನ್ನ ಕಲೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ, ತನ್ನ ಆತ್ಮದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಸರಸ್ವತಿ ನಗರದ ಜನರು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವರ ಕಲೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ​ಒಂದು ದಿನ, ನಗರಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬ ದೊಡ್ಡ ಕಲಾ ವಿಮರ್ಶಕರು ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಅವರು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ದಂಗಾಗಿ ಹೋದರು. ಇದು ಕೇವಲ ಚಿತ್ರಕಲೆಯಲ್ಲ, ಇದೊಂದು ದರ್ಶನ  ಎಂದು ಅವರು ಉದ್ಗರಿಸಿದರು. ಅವರ ಈ ಮಾತುಗಳು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವು. ಜನರು ಅವರನ್ನು ಕೇವಲ ಕಲಾವಿದನಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅವರನ್ನು