​ಪಶ್ಚಿಮ ಘಟ್ಟಗಳ ಮಲೆನಾಡಿನ ತಪ್ಪಲಿನಲ್ಲಿ, ಸಣ್ಣದೊಂದು ಹಳ್ಳಿ  ಹಿರಿಯನಕೆರೆ. ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ಹೆಸರು ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಲು ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿನ ವೃದ್ಧ ಕಲಾವಿದ ರಾಮಣ್ಣ. ರಾಮಣ್ಣ ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆತನು ಬಿದಿರಿನ ಕಡ್ಡಿಗಳು ಮತ್ತು ಮಣ್ಣಿನಿಂದ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ಜೀವಂತಗೊಳಿಸುವ ಮಾಂತ್ರಿಕನಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ಬೆರಳುಗಳ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದ ಮಣ್ಣು ಬಿದಿರುಗಳು ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಚಿಕ್ಕ ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ವಯಸ್ಸಾದವರವರೆಗೆ, ಪ್ರಾಣಿಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಗಿಡಮರಗಳವರೆಗೆ, ಅವನು ಯಾವುದನ್ನೂ ತನ್ನ ಕಲಾಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕಲಾಕೃತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಹಿರಿಯನಕೆರೆ ಗ್ರಾಮದ ಆತ್ಮವೇ ಜೀವಂತವಾಗಿತ್ತು. ರಾಮಣ್ಣನ ಕಲೆ ಅದ್ಭುತವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವನ ಜೀವನ ಮಾತ್ರ ಸಾಮಾನ್ಯಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಳಪೆಯಾಗಿತ್ತು. ​ರಾಮಣ್ಣನಿಗೆ ಹೆಂಡತಿ, ಮಕ್ಕಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಕಲೆಯೊಂದೇ ಬದುಕಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗುಡಿಸಲಿನಲ್ಲಿ, ಸೀಮೆಎಣ್ಣೆ ದೀಪದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ, ಹಸಿ ಮಣ್ಣಿನ ವಾಸನೆಯ ನಡುವೆ ಅವನು ತನ್ನ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನನಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ. ಗ್ರಾಮಸ್ಥರು ಅವನನ್ನು  ಹುಚ್ಚ ರಾಮಣ್ಣ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಬಾರದ ಕಲೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಕೂತಿದ್ದೀಯ? ಎರಡು ದುಡ್ಡು ಸಂಪಾದಿಸಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು ಬಿಟ್ಟು ಎಂದು