ವಸಂತಪುರ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯ ನಡುವೆ ಒಂದು ಬಂಗಲೆ ಇತ್ತು. ಆ ಬಂಗಲೆಯು ಬಲು ಭವ್ಯವಾಗಿತ್ತಾದರೂ, ಅದರ ಸುತ್ತ ಒಂದು ಮೌನದ ಗೋಡೆ ಇತ್ತು. ಆ ಮೌನದ ಒಡತಿ, ಇಪ್ಪತ್ತರ ಹರೆಯದ ಲಾವಣ್ಯ. ಅವಳು ನೋಡಲು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರಿಯಾಗಿದ್ದಳೋ, ಅಷ್ಟೇ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಊರಿನ ಜನರು ಅವಳನ್ನು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವಳ ವಿಚಿತ್ರ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಇಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿ ದಂಗಾಗಿದ್ದರು. ಲಾವಣ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹೂವು ಅರಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಬಯಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲೆ ಮುದುಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಆ ಹೂವುಗಳು ಜೀವ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಕೋಗಿಲೆಯ ಇಂಪಾದ ದನಿಗಿಂತ, ಗೂಬೆಯ ಭಯಾನಕ ಕೂಗು ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ನದಿಯ ಹರಿವಿನ ದನಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡುವ ಬದಲು, ಗಾಳಿ ಬೀಸಿದಾಗ ಒಣಗಿದ ಎಲೆಗಳ ಸದ್ದು ಕೇಳಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಲಾವಣ್ಯದ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮೂಡಿಸಿದವು. ಅವಳು ಬಡವರ ಮಗಳಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದರೂ, ವಿಪರೀತ