ಊರಿನ ಹೆಸರು ಶಬ್ದಪುರ. ಹೆಸರೇ ಸೂಚಿಸುವಂತೆ, ಅಲ್ಲಿ ಸದಾ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಸದ್ದು. ನಗೆ, ಮಾತು, ವಾದ, ಹಾಡು, ಕೂಗು, ಚಿಲಿಪಿಲಿ – ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಆ ಊರಿಗೆ ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಯವನ್ನು ತರುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಊರಿನ ಹೃದಯ ಬಡಿತದಂತಿದ್ದ ಆ ಲಯದ ಅತಿ ಪ್ರಮುಖ ವಾದಕ ವಿವೇಕ. ವಿವೇಕನಿಗೆ ಮಾತು ಒಂದು ಕಲೆ. ಒಂದು ತಪಸ್ಸು. ಅವನ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಡುವ ಪ್ರತಿ ಪದವೂ ತೂಕದ್ದಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಮಾತುಗಾರಿಕೆ ಕೇವಲ ಸುಂದರ ಪದಗಳ ಜೋಡಣೆಯಾಗಿರದೆ, ಆಳವಾದ ಒಳನೋಟ, ಹಾಸ್ಯ ಮತ್ತು ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಲು ಊರಿನ ಜನ ದೂರದೂರದಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವನಿಗೆ 'ಶಬ್ದಪುರದ ಮುತ್ತು' ಎಂಬ ಅನ್ವರ್ಥನಾಮವಿತ್ತು. ವಿವೇಕನ ಮಾತುಗಾರಿಕೆ ಎಷ್ಟು ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ, ಒಮ್ಮೆ ರಾಜಧಾನಿಯಿಂದ ಖುದ್ದು ರಾಜರೇ ಅವನ ಮಾತಿನ ಮರ್ಮವನ್ನು ಕೇಳಲು ಬಂದಿದ್ದರು. ವಿವೇಕ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ರಾಜರು ತಮ್ಮ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇವನಿಗೆ ಇಡೀ ರಾಜ್ಯದ ಮಾತುಗಾರರ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ ಸ್ಥಾನ ನೀಡಬೇಕು ಎಂದು ಆದೇಶಿಸಿದ್ದರು.