ದಟ್ಟ ಕಾಡಿನ ಹೃದಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ನಾದಿನಿ' ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಪುಟ್ಟ ನದಿಯೊಂದು ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ನಾದಿನಿ ಎಂದರೆ 'ಧ್ವನಿ ನೀಡುವವಳು'. ಆ ಹೆಸರಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ, ಅವಳು ಸದಾ ಗುನುಗುಟ್ಟುತ್ತಾ, ಹಳ್ಳಗಳ ಮೇಲೆ ಹಾರುತ್ತಾ, ಸಣ್ಣ ಕಲ್ಲುಗಳ ನಡುವೆ ನುಸುಳುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಧ್ವನಿಯು ಕಾಡಿನ ಮೌನಕ್ಕೆ ಒಂದು ಜೀವಂತ ಸಂಗೀತವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಆ ಧ್ವನಿ ಕೇವಲ ನೀರು ಹರಿಯುವ ಸದ್ದು ಮಾತ್ರವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದು ಕಿವಿಗೆ ಇಂಪಾಗುವ, ಆದರೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಪಿಸುಮಾತುಗಳ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿತ್ತು. ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿ, ಕಾಡಿನಂಚಿನಲ್ಲಿ ಸಿದ್ಧಯ್ಯ ಎಂಬ ವೃದ್ಧ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ. ಆತ ಮೂಲತಃ ರೈತ. ಆದರೆ ವಯಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ, ಪ್ರಪಂಚದ ಗದ್ದಲದಿಂದ ದೂರ ಉಳಿದು, ಈ ನಾದಿನಿಯ ಶಾಂತ ತೀರದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ದಿನಗಳನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ. ಸಿದ್ಧಯ್ಯನಿಗೆ ನದಿಯೊಂದಿಗೆ ಒಂದು ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧವಿತ್ತು. ಅವನು ದಿನವಿಡೀ ನದಿಯ ಪಿಸುಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ನೀಡುವಂತೆ ತಾನೇನೋ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಊರಿನವರು ಅವನನ್ನು 'ನದಿಯೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ಹುಚ್ಚ' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂದು ವರ್ಷ, ಮಳೆಗಾಲ ವಿಪರೀತವಾಗಿ ಕಾಡನ್ನು ಮತ್ತು ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು