ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದ ತಂಪುಗಾಳಿ, ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಸುವಾಸನೆಯೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಹರಿದಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ವಿಶಾಲವಾದ ಆ ಬಂಗಲೆಯ ಪ್ರತಿ ಕೋಣೆಯಲ್ಲೂ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟುತನ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾಮಿನಿ, ಆ ಮನೆಯ ಒಡತಿ, ರೇಷ್ಮೆ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು, ಹಣೆಗೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕುಂಕುಮವಿಟ್ಟು ಅಡುಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸದಾ ನೆಲೆಸಿರುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಮಂದಹಾಸ, ಅವಳ ಪತಿ ರಾಘವ್‌ಗೆ ದಿನದ ಆರಂಭದ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿತ್ತು."ಕಾಮಿನಿ, ಕಾಫಿ!" ಎಂದು ರಾಘವ್ ಡೈನಿಂಗ್ ಟೇಬಲ್ ಬಳಿ ಕುಳಿತು ಪೇಪರ್ ಓದುತ್ತಾ ಕೂಗಿದ."ಬಂದೆ ರೀ," ಎನ್ನುತ್ತಾ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಫಿಲ್ಟರ್ ಕಾಫಿಯ ಲೋಟವನ್ನು ಅವನ ಮುಂದಿಟ್ಟಳು. ಅವಳ ಕೈಬೆರಳುಗಳು ಅವನ ಕೆನ್ನೆಯನ್ನು ಸವರಿದಾಗ, ರಾಘವ್ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಅವಳ ಕೈಹಿಡಿದು ಮುದ್ದಿಟ್ಟ."ನಿನ್ನ ಕೈಯ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದರೆ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಮೂರೇ ಗೇಣು," ಎಂದ ರಾಘವ್. ಕಾಮಿನಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ನಕ್ಕಳು. ಅವರ ಎಂಟು ವರ್ಷದ ಮಗ ಆದಿ ಆಗಷ್ಟೇ ನಿದ್ದೆಯಿಂದ ಎದ್ದು ಅಪ್ಪಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಓಡಿಬಂದ. ಅದೊಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಕುಟುಂಬದ ಚಿತ್ರಣವಾಗಿತ್ತು. ರಾಘವ್ ನಗರದ ದೊಡ್ಡ ಉದ್ಯಮಿ, ಕಾಮಿನಿ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರೀತಿಯ ಗೃಹಿಣಿ, ಆದಿ ಅವರ ಪ್ರಪಂಚದ ಕೇಂದ್ರಬಿಂದು. ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಕಾಮಿನಿಯ ಜೀವನ ಒಂದು ಕನಸಿನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೆ, ಆ ಕನಸಿನ ಅರಮನೆಯ ಗೋಡೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಕರಾಳ ಸತ್ಯ ಅಡಗಿತ್ತು. ಆ ಸತ್ಯದ ನೆರಳು ಕಾಮಿನಿಯ ಸುಂದರ ಮುಖದ ಮೇಲಿದ್ದ ನಗುವನ್ನು ಆಗಾಗ ಮಾಯವಾಗಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಅಂದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ, ರಾಘವ್ ಆಫೀಸಿಗೆ, ಆದಿ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದ ನಂತರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಶ್ಯಬ್ದ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಕಾಮಿನಿ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಯಾವುದೋ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಗ ಅವಳ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸಿತು. ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂಡಿದ ಹೆಸರನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಅವಳ ಮುಖದ ಭಾವನೆ ಬದಲಾಯಿತು. ತುಟಿಗಳು ಒಣಗಿದವು, ಎದೆಯ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ಎದ್ದು ಬಾಲ್ಕನಿಗೆ ನಡೆದಳು. ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕರೆ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದಳು."ಹಲೋ..." ಅವಳ ದನಿ ಪಿಸುಮಾತಿನಂತಿತ್ತು."ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ತಡ? ನಿನ್ನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಲು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ," ಅತ್ತ ಕಡೆಯಿಂದ ಒಂದು ಗಡಸು, ಆದರೆ ಆಪ್ತವೆನಿಸುವ ಪುರುಷನ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತು."ಇಲ್ಲಿ... ಕೆಲಸದವರು ಇದ್ದರು. ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ಕಾಲ್ ಮಾಡಬೇಡ. ಏನಾದರೂ ಹೆಚ್ಚುಕಮ್ಮಿಯಾದರೆ?" ಕಾಮಿನಿಯ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಆತಂಕ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು."ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿಯಾಗುವುದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಅಲ್ಲವೇ ಈ ಆಟ ಶುರು ಮಾಡಿದ್ದು? ಭಯಪಟ್ಟರೆ ಹೇಗೆ, ಕಾಮಿನಿ? ನೀನು ನನ್ನವಳು. ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇಂದು ಸಂಜೆ ಸಿಗುತ್ತೀಯಾ?"ಕಾಮಿನಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದಳು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಒಂದು ಬಿರುಗಾಳಿಯೇ ಎದ್ದಿತ್ತು. ರಾಘವ್‌ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಮುಖ, ಆದಿಯ ಮುಗ್ಧ ನಗು, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗಿದ್ದ ಗೌರವ... ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಕಡೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಈ ಗುಪ್ತ ಸಂಬಂಧ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ವಿಚಿತ್ರವಾದ, ಅಪಾಯಕಾರಿ ರೋಮಾಂಚನ."ಎಲ್ಲಿ?" ಅವಳು ಸೋತ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದಳು."ನಗರದ ಹೊರವಲಯದಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಫಾರ್ಮ್‌ಹೌಸ್‌ನಲ್ಲಿ. ಸಂಜೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ. ಯಾರೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವಿಬ್ಬರೇ..."ಕಾಮಿನಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದಳು. ಅವಳ ಕೈಗಳು ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಯಾರು ತಾನು? ರಾಘವ್‌ನ ಸತಿ ಕಾಮಿನಿಯೋ? ಅಥವಾ ಇನ್ನಾರೋ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಕಾಮಿನಿಯೋ? ಈ ದ್ವಂದ್ವ ಅವಳನ್ನು ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿತ್ತು.ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ, ತಲೆನೋವಿನ ನೆಪ ಹೇಳಿ ಕೆಲಸದವರಿಗೆ ಬೇಗ ರಜೆ ಕೊಟ್ಟಳು. ಮಗ ಆದಿ ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ. ರಾಘವ್‌ಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ, "ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ ಸುಧಾರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿಬರುತ್ತೇನೆ, ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಗಬಹುದು," ಎಂದು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದಳು. ಆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವಾಗ ಅವಳ ನಾಲಿಗೆ ತೊದಲುತ್ತಿತ್ತು.ಅವಳು ತನ್ನ ಕಾರನ್ನು ನಗರದ ಹೊರವಲಯದ ಕಡೆಗೆ ಚಲಾಯಿಸಿದಳು. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿತ್ತು. 'ಇದು ತಪ್ಪು, ಮಹಾತಪ್ಪು. ಈ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡಬೇಕು,' ಎಂದು ಮನಸ್ಸು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, 'ಇನ್ನೊಂದೇ ಒಂದು ಬಾರಿ, ಇದೇ ಕೊನೆಯ ಸಾರಿ,' ಎಂದು ಹೃದಯ ಹಠ ಹಿಡಿಯುತ್ತಿತ್ತು.ಫಾರ್ಮ್‌ಹೌಸ್ ತಲುಪಿದಾಗ, ಸಂಜೆಯ ಸೂರ್ಯ ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ಹಳೆಯ ಕಟ್ಟಡದ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದ ಕಾರು ನಿಂತಿತ್ತು. ಅವಳು ಕಾರಿನಿಂದ ಇಳಿದ ತಕ್ಷಣ, ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಅವಳಿಗಾಗಿಯೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ.ಅವನು ವಿಕ್ರಮ್.ರಾಘವ್‌ನ ಸ್ವಂತ ತಮ್ಮ.ವಿಕ್ರಮ್, ಅಣ್ಣನಂತೆ ಉದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನೊಬ್ಬ ಕಲಾವಿದ. ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ, ನೋಟದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಗೆಯ ತೀವ್ರತೆ ಇತ್ತು. ರಾಘವ್ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ವಿಕ್ರಮ್ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಕಾಮಿನಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗದ ಅವಳೊಳಗಿನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವಿಕ್ರಮ್ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರ ಸಂಬಂಧ ಯಾವಾಗ, ಹೇಗೆ ಶುರುವಾಯಿತು ಎನ್ನುವುದು ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ನೆನಪಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ದುಃಖದ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಸಾಂತ್ವನವೋ, ಅಥವಾ ಒಂಟಿತನದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಆಸರೆಯೋ... ಆದರೆ ಈಗ ಅದು ಅವಳ ಜೀವನವನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಅಪಾಯಕಾರಿ ಬೆಂಕಿಯಾಗಿತ್ತು."ಬಾ ಕಾಮಿನಿ," ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಒಳಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದ. ಆ ಮನೆಯೊಳಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಶಾಂತಿ ಇತ್ತು, ಜೊತೆಗೆ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯೂ."ಭಯವಾಯಿತೇ?" ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ತನ್ನ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದು ಕೇಳಿದ.ಕಾಮಿನಿ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಿದಳು. "ಭಯಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಗೊಂದಲ, ವಿಕ್ರಮ್. ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಸರಿನಾ? ಅಣ್ಣನಿಗೆ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾದರೆ...""ಶhhh... ಅಣ್ಣನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಬೇಡ. ಈ ಕ್ಷಣ ನಮ್ಮದು. ಕೇವಲ ನಮ್ಮದು," ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನು ಅವಳನ್ನು ತನ್ನೆಡೆಗೆ ಸೆಳೆದುಕೊಂಡ.ಹೊರಗೆ ಕತ್ತಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ದೂರದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ನಾಯಿ ಬೊಗಳಿದ ಸದ್ದು. ಸಮಯ ಸರಿದದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿ ಏಳೂವರೆ ದಾಟಿತ್ತು. ಕಾಮಿನಿ ಗಾಬರಿಯಿಂದ ಎದ್ದು ನಿಂತಳು. "ಅಯ್ಯೋ, ತುಂಬಾ ತಡವಾಯಿತು. ಆದಿ ಟ್ಯೂಷನ್‌ನಿಂದ ಬರುವ ಸಮಯ. ನಾನು ಹೊರಡಬೇಕು.""ಇಷ್ಟು ಬೇಗನಾ?" ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ನಿರಾಸೆಯಿತ್ತು."ದಯವಿಟ್ಟು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೋ, ವಿಕ್ರಮ್. ನಾನು ಹೋಗಲೇಬೇಕು."ವಿಕ್ರಮ್ ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಬೆಳ್ಳಿಯ ಬ್ರೇಸ್ಲೆಟನ್ನು ನೋಡಿದ. "ಇದು ಸುಂದರವಾಗಿದೆ.""ರಾಘವ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಮದುವೆ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವಕ್ಕೆ."ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅಸೂಯೆ ಮೂಡಿ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಅವನು ಏನೋ ಹೇಳಲು ಬಾಯಿ ತೆರೆದು, ಸುಮ್ಮನಾದ. ಕಾಮಿನಿ ಅವಸರದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ನಡೆದಳು. ಅವಳನ್ನು ಕಾರಿನವರೆಗೂ ಬಿಟ್ಟುಬಂದ ವಿಕ್ರಮ್, "ಮತ್ತೆ ಯಾವಾಗ ಸಿಗುತ್ತೀಯಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದ."ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ವಿಕ್ರಮ್... ದಯವಿಟ್ಟು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಾನೇ ಕರೆ ಮಾಡುವವರೆಗೂ ಮಾಡಬೇಡ," ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಾರು ಹತ್ತಿದಳು. ಅವಳ ಕಾರು ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗುವವರೆಗೂ ವಿಕ್ರಮ್ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ.ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ರಾತ್ರಿ ಎಂಟು ಗಂಟೆ. ಆದಿ ಅಪ್ಪನೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಕಾಮಿನಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೇ ರಾಘವ್, "ಏನಾಯ್ತು ಕಾಮಿನಿ? ಯಾಕೋ ಮುಖದಲ್ಲೊಂದು ಆತಂಕ? ಸುಧಾರಳಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ವಾ?" ಎಂದು ಕಾಳಜಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದ."ಏನಿಲ್ಲ ರೀ... ಸ್ವಲ್ಪ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಸ್ತಿ ಇತ್ತು, ಅಷ್ಟೇ," ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ಅವಳು ತನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ನಡೆದಳು. ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಿ ಬಂದು ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಅಣಿಯಾದಳು. ಎಲ್ಲವೂ ಮೊದಲಿನಂತೆ ಸಹಜವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಅವಳು ಶತಪ್ರಯತ್ನ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಳು.ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಾಘವ್ ಎಂದಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮೌನಿಯಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ಅನುಮಾನ ಇರುವುದನ್ನು ಕಾಮಿನಿ ಗಮನಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಎದೆ ಬಡಿತ ಮತ್ತೆ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು."ಏನಾಯ್ತು ರೀ? ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮನಿದ್ದೀರಿ?"ರಾಘವ್ ಅವಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಿದ. "ಕಾಮಿನಿ, ಇವತ್ತು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಾನು ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಫೈಲ್ ಮರೆತು ವಾಪಸ್ ಬಂದಿದ್ದೆ."ಕಾಮಿನಿಯ ಗಂಟಲು ಒಣಗಿತು. ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಚಮಚ ತಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಶಬ್ದ ಮಾಡಿತು. "ಹೌದಾ... ಯಾವಾಗ? ನನಗೆ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ.""ಹೇಳಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ನೀನು ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೊಂದಿಗೋ ಫೋನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್ ಮಾಡುವುದು ಬೇಡವೆಂದು ಸುಮ್ಮನೆ ಫೈಲ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟುಹೋದೆ. ಯಾರು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ದು? ಯಾಕೋ ತುಂಬಾ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ."ರಾಘವ್‌ನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಒಂದು ಬಾಣದಂತೆ ಕಾಮಿನಿಯ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನಾಟಿತು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಕ್ಷಣಕಾಲ ನಿಂತುಹೋದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಏನು ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದು? ಯಾವ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದು?ಅವಳು ತಡವರಿಸುತ್ತಾ, "ಅದು... ಅದು ಸುಧಾರ... ಅವಳ..." ಎಂದು ಏನೋ ಹೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ರಾಘವ್ ತನ್ನ ಪಾಕೆಟ್‌ನಿಂದ ಏನನ್ನೋ ತೆಗೆದು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟ.ಅದೊಂದು ಬೆಳ್ಳಿಯ ಹಕ್ಕಿಯ ಗರಿಯಾಕಾರದ ಪುಟ್ಟ ಲಾಕೆಟ್. ಅದು ಫಾರ್ಮ್‌ಹೌಸ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕೀ-ಚೈನ್‌ನ ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ ಅವಳು ಅವನ ಹತ್ತಿರ ನಿಂತಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಸೀರೆಯ ಸೆರಗಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರಬೇಕು.ರಾಘವ್‌ನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಕೋಪವಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರವಾದ ತಣ್ಣನೆಯ ತನಿಖಾ ದೃಷ್ಟಿಯಿತ್ತು. ಅವನು ಶಾಂತವಾಗಿ ಕೇಳಿದ."ನೀನು ಬಾಲ್ಕನಿಯಿಂದ ಒಳಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಇದು ಅಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ನಿನ್ನದಲ್ಲ ಅಂತ ಗೊತ್ತು, ಯಾಕಂದ್ರೆ ನಾನಿದನ್ನು ಹಿಂದೆಂದೂ ನೋಡಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೆ, ಕಾಮಿನಿ... ಇದು ಯಾರದು?...."ಈತರ್" ಮುಂದುವರೆಯುವುದು..... (02)
