ಗ್ರಾಮದ ನಡುವೆ ಹರಿಯುವ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಗುಡಿಸಲು ಇತ್ತು. ಆ ಗುಡಿಸಲಿನಲ್ಲಿ ವಾಸವಾಗಿದ್ದವಳು ಕುಸುಮಬಾಲೆ. ಅವಳ ಹೆಸರು ಕುಸುಮ. ಆದರೆ ಅವಳ ಬಾಳು ಹೂವಿನಂತೆ ಅರಳಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಮುಳ್ಳುಗಳ ಮೇಲೆ ಹರಿದಂತೆ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ, ಗ್ರಾಮದ ಜನರು ಅವಳನ್ನು ಕುಸುಮಬಾಲೆ ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವಳ ನಗು ಮುಖದ ಹಿಂದೆಯೇ ಅಡಗಿದ್ದ ನೋವಿನ ಕಥೆ ಯಾರೂ ಅರಿಯರು.
ಕುಸುಮ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ನಕ್ಕು ನಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಅವಳನ್ನು ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಬೆಳೆಸಿದರು. ಬಡತನ ಅವರ ಬದುಕನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ಆ ದಾರಿದ್ರ್ಯವನ್ನು ಮರೆಸಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕಾಲ ಯಾರನ್ನೂ ಕಾಯುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ, ತಂದೆ ಬೇಟೆಗೆಂದು ಕಾಡಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಸಿಡಿಲು ಬಡಿದು ಅಸುನೀಗಿದರು. ಅದೇ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ತಾಯಿ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ಪ್ರಾಣಬಿಟ್ಟರು. ಹದಿನೈದು ವರ್ಷದ ಕುಸುಮ ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾದಳು. ಊರಿನವರು ಅವಳನ್ನು ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಕುಸುಮ ಅದಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ಜಾಗ, ಅವರ ನೆನಪುಗಳು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಆತ್ಮ ಈ ಗುಡಿಸಲನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲು ಒಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಬದುಕು ಅರಳಿ ಮುದುಡುವ ಹಂತದಲ್ಲಿತ್ತು. ಹೊಟ್ಟೆ ಪಾಡಿಗಾಗಿ ಅವಳು ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರೊಂದಿಗೆ ದಿನಗೂಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, ಒಂದು ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿ ಇರುವುದು ಸುಲಭವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.
ಗ್ರಾಮದ ಯುವಕರು ಅವಳನ್ನು ಕೆಟ್ಟ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡತೊಡಗಿದರು. ಅವಳ ಗುಡಿಸಲು ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದರಿಂದ, ರಾತ್ರಿಯಾದ ಮೇಲೆ ಕಿಟಕಿ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟುವವರು ಹೆಚ್ಚಾದರು. ಕೆಲವು ಬಾರಿ ಕಲ್ಲು ಎಸೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಅವಳ ಬಳಿ ಬಂದು ಅಸಭ್ಯವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕುಸುಮ ಹೆದರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವಳು ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲೆ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕರಾಳ ಕತ್ತಲು ಆವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ, ಊರಿನ ಗೌಡನ ಮಗ ರಂಗ ಅವಳ ಬಳಿಗೆ ಬಂದ. ರಂಗ ಕೆಟ್ಟ ಚಟಗಳಿಗೆ ದಾಸನಾಗಿದ್ದ, ಅವಳನ್ನು ಕಂಡೊಡನೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದುಷ್ಟ ಯೋಚನೆಗಳು ಮೂಡಿದವು. ಏ ಹುಡುಗಿ, ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳೇ ಕೂತಿರುವೆ? ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಾ, ಸುಖವಾಗಿ ಬಾಳುವೆ ಎಂದು ಅಸಭ್ಯವಾಗಿ ನಕ್ಕನು. ಕುಸುಮ ಹೆದರಿ ನಡುಗಿದಳು. ಅಣ್ಣ, ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಿ ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದಳು. ರಂಗನಿಗೆ ಅವಳ ನೋವು ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಎಳೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ. ಕುಸುಮ ತನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಬಿದಿರಿನ ಕೋಲಿನಿಂದ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಶಕ್ತಿ ರಂಗನ ದುಷ್ಟತನದ ಮುಂದೆ ಯಾವುದೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ, ಅವಳ ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ಬಂದವನು ಶಿವ. ಶಿವ ಬೇರೆ ಊರಿನಿಂದ ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ. ಅವನು ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿ. ರಂಗನ ದುಷ್ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡು ಅವನು ಕುಪಿತನಾದ. ರಂಗ, ನಿಲ್ಲಿಸು ಇದನ್ನು ನಾಚಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ ನಿನಗೆ? ಒಬ್ಬ ಅನಾಥ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳ ಮೇಲೆ ಈ ದೌರ್ಜನ್ಯ? ಎಂದು ಕೂಗಿದ. ಶಿವ ಮತ್ತು ರಂಗನ ನಡುವೆ ದೊಡ್ಡ ಜಗಳವಾಯಿತು. ರಂಗನಿಗೆ ಶಿವನನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಶಿವನಿಗೆ ನಿನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾನು ಯಾರು ಎಂದು. ಇದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ತೆರುವಿ ಎಂದು ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿ ಹೊರಟು ಹೋದ. ಶಿವ ಕುಸುಮಳ ಬಳಿ ಬಂದು, ಹೆದರಬೇಡಮ್ಮ, ನಾನು ಇದ್ದೇನೆ" ಎಂದು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿದ. ಕುಸುಮ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಾ ತನಗೆ ಯಾರು ಇಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಿದಳು. ಅವಳ ಕಥೆ ಕೇಳಿ ಶಿವನ ಮನಸ್ಸು ಕರಗಿತು. ಯಾರು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ದೇವರು ಇದ್ದಾನೆ. ನಾಳೆ ನನ್ನ ಊರಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗುವೆ. ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬರುವೆಯಾ? ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಕುಸುಮ ಅಚ್ಚರಿಗೊಂಡಳು. ತನ್ನನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದವನು, ಅಪರಿಚಿತನಾಗಿದ್ದರೂ, ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ನಂಬಲು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕು ಹೊಸ ಭರವಸೆಯನ್ನು ನೀಡಿದಂತೆ ಅನಿಸಿತು. ಮರುದಿನ, ಶಿವ ಮತ್ತು ಕುಸುಮ ಶಿವನ ಊರಿನತ್ತ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದರು. ಶಿವನ ಊರು ಬಹಳ ಸುಂದರವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿನ ಜನರು ಒಳ್ಳೆಯವರು. ಶಿವನಿಗೆ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿ ಇತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಹೂವುಗಳ ಸುಗಂಧ, ಸುಂದರ ಹೂಮಾಲೆಗಳ ದೃಶ್ಯ ಕುಸುಮಳ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಶಾಂತಿ ನೀಡಿದವು. ಶಿವನ ತಂಗಿ ಜಯ ಕೂಡ ಕುಸುಮಳನ್ನು ತನ್ನ ಸಹೋದರಿಯಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ಕುಸುಮ ಶಿವನ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಹೂವುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಅವಳು ನಗು ನಗುತ್ತ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಬೆಳಕು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ನಂತರ, ಶಿವ ಕುಸುಮಳಿಗೆ, ಕುಸುಮ, ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ನನಗೆ ನಗುಮುಖದ ನನ್ನ ತಂಗಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾಳೆ. ನಮ್ಮ ತಂಗಿ ನಮಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕವಳು. ನಿನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ಅದೇ ಪ್ರೀತಿ, ಅದೇ ಮಮತೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ತರಹದ ಸಂತೋಷ, ಸಂತೃಪ್ತಿ, ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಅವಳ ಹೃದಯ ಹೂವಿನಂತೆ ಅರಳಿತು. ಆ ಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬದುಕು ಹೊಸತನವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಶಿವನ ಪ್ರೀತಿ, ಆತನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕುಸುಮಳ ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿತು. ಕುಸುಮ ತನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಳು. ಅವಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಕುಸುಮಬಾಲೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವಳು ಅರಳಿದ ಹೂವಿನಂತೆ ಪ್ರಜ್ವಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕುಸುಮ ಮತ್ತು ಶಿವನಿಗೆ ವಿವಾಹವಾಯಿತು. ಜಯ ಕೂಡ ಅವರ ಈ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಒಪ್ಪಿದಳು. ಅವರ ಸಂಸಾರ ಸುಖವಾಗಿ ಸಾಗಿತ್ತು. ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಹಳೆ ದ್ವೇಷ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ರಂಗ ತನ್ನ ಸೋಲನ್ನು ಮರೆತಿರಲಿಲ್ಲ. ಕುಸುಮಳನ್ನು ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ, ರಂಗ ಶಿವನ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಗೆ ಬಂದ. ಶಿವ, ಕುಸುಮಳನ್ನು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡು, ಎಷ್ಟು ಹಣ ಬೇಕಾದರೂ ಕೊಡುವೆ ಎಂದು ಅವಮಾನ ಮಾಡಿದ. ಶಿವ ಕೋಪಗೊಂಡು ರಂಗನನ್ನು ಹೊರಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ. ರಂಗ ಹೋಗುವಾಗ, ನಿಮ್ಮ ಸುಖ ಜಾಸ್ತಿ ದಿನ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಬೆದರಿಕೆ ಹಾಕಿದ. ಆ ರಾತ್ರಿ, ರಂಗ ಮತ್ತು ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಸೇರಿ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಗೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದರು. ಹೂವುಗಳು, ಮಾಲೆಗಳು, ಅಂಗಡಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಟ್ಟು ಭಸ್ಮವಾದವು. ಕುಸುಮ ನಡುಗಿ ಹೋದಳು. ಶಿವ ತನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೂ, ಕುಸುಮಳನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿದ. ಹಣ, ಆಸ್ತಿ ಮತ್ತೆ ಗಳಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಅಮೂಲ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಕುಸುಮಳ ಮನಸ್ಸು ನೋವಿನಿಂದ ನಲುಗಿತು. ಆದರೆ, ಈ ಬಾರಿ ಅವಳು ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಶಿವ ಅವಳ ಜೊತೆಗಿದ್ದನು. ಅವಳು ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದ ಕೈಗಳಲ್ಲಿ ಶಿವನ ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಳು. ನಾವು ಇಬ್ಬರು ಸೇರಿ ಮತ್ತೆ ಅಂಗಡಿ ನಿರ್ಮಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳಿದಳು. ಅವಳ ಧೈರ್ಯ ನೋಡಿ ಶಿವನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಅವಳು ಆ ನೋವನ್ನು ನುಂಗಿ, ಹೊಸ ಬದುಕಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿದ್ದಳು. ಅವರು ಹಳ್ಳಿ ಜನರಿಂದ ಸಹಾಯ ಕೇಳಿದರು. ಶಿವ ಮತ್ತು ಕುಸುಮಳಿಗೆ ಹಳ್ಳಿ ಜನರು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಣ, ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಅವರ ಜೊತೆ ನಿಂತರು. ರಂಗ ಮತ್ತು ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರ ದುಷ್ಕೃತ್ಯವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಹಳ್ಳಿಯ ಪಂಚಾಯಿತಿ ರಂಗನನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕರಿಸಿತು. ಕುಸುಮ ಮತ್ತು ಶಿವ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತಮ್ಮ ಹೂವಿನ ಅಂಗಡಿಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಈ ಬಾರಿ ಅವರಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿನಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಧೈರ್ಯವಿತ್ತು. ಈ ಬಾರಿ ಅವರ ಮೇಲೆ ಗ್ರಾಮದ ಜನರ ಆಶೀರ್ವಾದವಿತ್ತು. ಹೂವುಗಳು ನಲುಗಿದರೂ ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರಿ ಹೂ ಬಿಡುವಂತೆ, ಕುಸುಮಳ ಬದುಕು ನಲುಗಿದರೂ ಮತ್ತೆ ನಳನಳಿಸಿ ಅರಳಿತು. ಅವಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಬಡಪಾಯಿ, ನಲುಗಿದ ಕುಸುಮಬಾಲೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನವಚೈತನ್ಯದಿಂದ ತುಂಬಿದ, ಅರಳಿದ ಸುಂದರ ಕುಸುಮಬಾಲೆ ಆಗಿದ್ದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ಬದುಕು ಮತ್ತು ಸಮಾಜದ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ದೃಢವಾದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದ್ದಳು.
