ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, 'ಹಸಿರಾವೃತ' ಎಂಬ ಹೆಸರುಳ್ಳ ಒಂದು ವಿಶಾಲವಾದ ಅರಣ್ಯವಿತ್ತು. ಆ ಅರಣ್ಯದಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳು ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಹಸಿರಾವೃತ ಕಾಡಿನ ಹೃದಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಆಕಾಶವನ್ನು ಚುಂಬಿಸುವಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಆಲದ ಮರವಿತ್ತು. ಆ ಮರದ ಕೊಂಬೆಗಳ ನಡುವೆ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ, ಸುಂದರ ಗೂಡಿನಲ್ಲಿ, ಚಿನ್ನ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಹಕ್ಕಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಚಿನ್ನದ ದೇಹದ ಮೇಲೆ ಚಿನ್ನದಂತೆ ಹೊಳೆಯುವ ಪುಕ್ಕಗಳಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಅವಳು ತುಂಬಾ ಬಡ ಹಕ್ಕಿಯಾಗಿದ್ದಳು. ಚಿನ್ನ ತನ್ನ ಎರಡು ಮುದ್ದಾದ ಮರಿಗಳಾದ ಕಿಚು ಮತ್ತು ಪಿಚು ಜೊತೆ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಪ್ರತಿದಿನ ಮುಂಜಾನೆ ಸೂರ್ಯನು ಮೂಡುವ ಮುನ್ನವೇ ಹೊರಟು, ತನ್ನ ಮರಿಗಳಿಗಾಗಿ ಆಹಾರ ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈ ಹಸಿರಾವೃತ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಆಹಾರಕ್ಕೆ ಎಂದಿಗೂ ಕೊರತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಚಿನ್ನ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಮರದ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಮರಗಳು ಕಡಿಮೆ ಇತ್ತು ಮತ್ತು ಆಹಾರದ ಮೂಲಗಳು ನಶಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದವು. ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮರಿಗಳು ಹಾರುವುದನ್ನು ಕಲಿತು, ತಾವೇ ಆಹಾರವನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಸಮರ್ಥವಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ಚಿನ್ನ ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಅವುಗಳಿಗೆ ಆಹಾರ ಒದಗಿಸಬೇಕಿತ್ತು.
ಒಂದು ದಿನ, ಚಿನ್ನ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಬಹಳ ದೂರದವರೆಗೆ ಹಾರಿಹೋದಳು. ಅವಳು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಹಣ್ಣಿನ ಮರಗಳನ್ನು, ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಿದಳು, ಆದರೆ ಆ ದಿನ ಎಲ್ಲೂ ಆಹಾರ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಸೂರ್ಯನು ಪಶ್ಚಿಮಕ್ಕೆ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ, ಮತ್ತು ಅವಳ ಹೊಟ್ಟೆ ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕುಸಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಮರಿಗಳ ಹಸಿವಿನ ಯೋಚನೆಯೇ ಅವಳ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ, ನನ್ನ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಏನಾದರೂ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲೇಬೇಕು, ಎಂದು ಅವಳು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಳು. ಅವಳು ಹಾರುತ್ತಾ ಹಾರುತ್ತಾ ಕಾಡಿನ ಅಂಚಿಗೆ ಬಂದು ತಲುಪಿದಳು. ಅಲ್ಲಿ, ನದಿ ದಡದಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬ ವೃದ್ಧ ರೈತ ತನ್ನ ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ರಾಶಿ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದನು. ಆ ರಾಶಿಯ ಮೇಲೆ ಕೆಲವು ಕಣಕಗಳು ಮತ್ತು ಬೀಜಗಳು ಚೆಲ್ಲಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಇದು ಚಿನ್ನಳಿಗೆ ಕಂಡ ದೊಡ್ಡ ನಿಧಿಯಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಚಿನ್ನಳಿಗೆ ಆ ರೈತನ ಬಗ್ಗೆ ಭಯವಿತ್ತು. ಆ ರೈತ, ನಾಗಪ್ಪ, ತುಂಬಾ ಕಠಿಣ ಹೃದಯದವನೆಂದು ಆ ಕಾಡಿನ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳಿಗೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಆತ ತನ್ನ ಗದ್ದೆಗೆ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಬರದಂತೆ ಬಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದ, ಮತ್ತು ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಎಸೆದು ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟಿದ್ದ ಚಿನ್ನ, ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹಿಂಜರಿದರೂ, ಮರಿಗಳ ಮುಖ ನೆನೆದು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿಯೇಬಿಟ್ಟಳು. ಅವಳು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಆರಿಸಲು ಶುರುಮಾಡಿದಳು. ಚಿನ್ನ ಬೇಗ ಬೇಗ ತನ್ನ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ತುಂಬಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಇನ್ನೇನು ಹಾರಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನಾಗಪ್ಪನ ಕಣ್ಣು ಅವಳ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು.
ಹೇ, ದುಷ್ಟ ಹಕ್ಕಿ ಇಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸು ನನ್ನ ಬೆಳೆ ಕದಿಯಲು ಬಂದಿದ್ದೀಯಾ? ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತಾ, ನಾಗಪ್ಪ ಕೋಲಿನಿಂದ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಅಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದನು. ಚಿನ್ನ ಭಯಭೀತಳಾಗಿ ಹಾರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು, ಆದರೆ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿದ ಧಾನ್ಯಗಳು ಕೈಜಾರಿ ಕೆಳಗೆ ಚೆಲ್ಲಿದವು. ಆದರೆ ಆ ರೈತ ಅವಳನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹಾರುವಾಗ, ಅವಳ ಪುಕ್ಕವೊಂದು ರೈತನ ಬಲೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಗಾಯವಾಯಿತು. ನೋವಿನಿಂದ ಚಿನ್ನ ಅಳುತ್ತಾ, ಹೇಗೋ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೆ ಆಲದ ಮರದ ಕಡೆಗೆ ಹಾರಿದಳು. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಗೂಡು ತಲುಪಿದ ಚಿನ್ನ ದುಃಖ ಮತ್ತು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಂಗೆಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಖಾಲಿ ಕೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಗೂಡಿಗೆ ಮರಳಿದ್ದಳು. ಕಿಚು ಮತ್ತು ಪಿಚು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಜೋರಾಗಿ ಚಿಲಿಪಿಲಿಗುಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದವು. ಚಿನ್ನ ಅವರ ಮುಖ ನೋಡಲಾಗದೆ, ಒಂದು ಕೊಂಬೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂಕಳಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಳು.
ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ, ಮಳೆ ಮತ್ತು ಗುಡುಗು ಸಹಿತ ಬಿರುಗಾಳಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಚಿನ್ನ ಮರಿಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಪುಕ್ಕದೊಳಗೆ ಅಡಗಿಸಿ, ತನ್ನ ಗಾಯದ ನೋವಿನಲ್ಲೂ ಅವುಗಳಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ನೀಡಿದಳು. ಮರಿಗಳಿಗೆ ಹಸಿವು ತಾಳಲಾರದೆ ನಿದ್ದೆ ಬಾರಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮಾ, ನಮಗೆ ಏನಾದರೂ ತಿನ್ನಲು ಕೊಡು, ಎಂದು ಅವುಗಳು ದುರ್ಬಲ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದವು.
ಚಿನ್ನಳಿಗೆ ತನ್ನ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವನ್ನು ನೆನೆದು ಕಣ್ಣೀರು ಬಂತು. ಅವಳು ಯೋಚಿಸಿದಳು.ಈ ರೈತ ನಾಗಪ್ಪನು ತುಂಬಾ ಕಠಿಣ ಹೃದಯದವನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ನಾವು ಅವನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಳಿದರೆ ಏನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಬಹುದು. ಇದು ಹುಚ್ಚುತನದ ಯೋಚನೆಯಾದರೂ, ಅವಳಿಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಮರಿಗಳ ಹಸಿವು ಅವಳನ್ನು ಧೈರ್ಯವಂತಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತ್ತು.
ಮರುದಿನ ಮುಂಜಾನೆ, ಗಾಯದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಚೇತರಿಸಿಕೊಂಡ ಚಿನ್ನ, ಕಣ್ಣೀರಿನಿಂದ ಕಣ್ಣು ತೊಳೆದು, ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ನಾಗಪ್ಪನ ಗದ್ದೆಯತ್ತ ಹಾರಿದಳು. ಗದ್ದೆ ತಲುಪಿ, ದೂರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಾಗಪ್ಪನನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಅವನನ್ನು ಸಮೀಪಿಸಲು ಭಯವಾಯಿತು, ಆದರೂ ಹತ್ತಿರ ಹೋದಳು.
ಚಿನ್ನ ತನ್ನ ದುರ್ಬಲ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ, ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿರುವ ರೈತನೇ ನಾನು ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆ ನೀಡಲು ಬಂದಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಬೆಳೆಯ ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡಲು ನಾನು ಬಂದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಒಬ್ಬ ಹಸಿದ ತಾಯಿ. ನನ್ನ ಮರಿಗಳು ಎರಡು ದಿನಗಳಿಂದ ಏನನ್ನೂ ತಿಂದಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಏನಾದರೂ ದಯವಿಟ್ಟು ಕೊಡಿ, ಎಂದು ವಿನಂತಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ದೀನತೆ ಮತ್ತು ಆರ್ದ್ರತೆ ಇತ್ತು.
ನಾಗಪ್ಪ, ಕೋಪದಿಂದಲೇ, ನಿನ್ನನ್ನು ಯಾರು ನಂಬುತ್ತಾರೆ? ಎಲ್ಲ ಹಕ್ಕಿಗಳು ಕಳ್ಳರು. ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಂಬಿ ನಾನು ನನ್ನ ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ನಿನಗೆ ನೀಡಲಾರೆ ಎಂದನು. ಚಿನ್ನ ಮತ್ತೆ ವಿನಂತಿಸಿದಳು, ದಯವಿಟ್ಟು, ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಮರಿಗಳ ದಯೆ ತೋರಿಸಿ. ನೀವೇ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಅವರು ಬದುಕುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಜಮೀನಿನಿಂದ ಕದಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಪ್ರಮಾಣ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ನನಗೆ ಏನಾದರೂ ದಯೆ ತೋರಿಸಿದರೆ, ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಉಪಕಾರವನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮರಿಗಳು ಹಸಿವಿನಿಂದ ಸಾಯುತ್ತಿವೆ. ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅತ್ತುಬಿಟ್ಟಳು.
ಚಿನ್ನಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿನ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಮತ್ತು ಆ ಮಾತಿನ ಆರ್ದ್ರತೆ ನಾಗಪ್ಪನ ಕಠಿಣ ಹೃದಯವನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿತು. ಅವನಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಕಷ್ಟದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾದವು. ತಾನೇ ಒಂದು ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದ ನೆನಪು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತು. ಅವನ ಕೋಪವು ಕರುಣೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿತು.
ನಾಗಪ್ಪ ಮೆಲ್ಲನೆ, ಸರಿ, ಚಿನ್ನ. ನಾನು ನಿನ್ನ ಮಾತನ್ನು ನಂಬುತ್ತೇನೆ. ನಿನಗಾಗಿ ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಮರಿಗಳಿಗಾಗಿ ಪ್ರತಿದಿನ ನಾನು ಈ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತೇನೆ. ನೀನು ಇಲ್ಲಿಂದ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಎಂದಿಗೂ ನನ್ನ ಜಮೀನಿನ ಒಳಗೆ ಬರಬೇಡ ಎಂದನು.
ಚಿನ್ನಳಿಗೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಮಾತು ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಗದ್ಗದಿತಳಾಗಿ, ನೀವು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ದೇವರು ನಿಮ್ಮ ಉಪಕಾರವನ್ನು ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ, ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರಿನ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದಳು.
ಅಂದಿನಿಂದ, ನಾಗಪ್ಪ ಪ್ರತಿದಿನ ನದಿಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನಳಿಗಾಗಿ ಧಾನ್ಯಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಚಿನ್ನ ಪ್ರತಿ ದಿನ ಆ ಆಹಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ತನ್ನ ಮರಿಗಳಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ನಾಗಪ್ಪನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಮಧುರವಾದ ಹಾಡನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ನಾಗಪ್ಪನಿಗೂ ಆ ಹಕ್ಕಿಯ ಹಾಡು ಕೇಳುವುದೆಂದರೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು.ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ, ಕಿಚು ಮತ್ತು ಪಿಚು ಹಾರಲು ಕಲಿತವು. ಒಂದು ದಿನ, ಚಿನ್ನ ಮತ್ತು ಮರಿಗಳು ನಾಗಪ್ಪನ ಬಳಿ ಹಾರಿಹೋದವು. ನಾಗಪ್ಪ ಅಣ್ಣ, ನೀವು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದಿರಿ. ನಿಮ್ಮ ಕರುಣೆಯಿಂದಲೇ ನನ್ನ ಮರಿಗಳು ಇಂದು ಬದುಕಿವೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ನೀವು ರಕ್ಷಕರು, ಎಂದು ಚಿನ್ನ ಹೇಳಿದಳು.
ಮರಿಗಳು ನಾಗಪ್ಪನ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ, ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಚಿಲಿಪಿಲಿಗುಟ್ಟಿದವು. ನಾಗಪ್ಪನಿಗೆ ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಆ ದಿನದಿಂದ, ನಾಗಪ್ಪ ಕೇವಲ ರೈತನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆ ಕಾಡಿನ ಪಶು-ಪಕ್ಷಿಗಳ ಸ್ನೇಹಿತನೂ ಆದನು. ಅವನು ತನ್ನ ಗದ್ದೆಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ನೀರು ಮತ್ತು ಧಾನ್ಯ ಇಡುವ ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದನು.
ಚಿನ್ನ ಕತ್ತಲೆಯಿಂದ ಬೆಳಕಿನೆಡೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಹಸಿವಿನ ದಾರಿಯು ಅವಳಿಗೆ ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಸ್ನೇಹದ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆಯಿತು. ನಾಗಪ್ಪನ ಹೃದಯ ಬದಲಾಯಿತು, ಮತ್ತು ಆ ಹಸಿರಾವೃತ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಷಿಗಳ ನಡುವೆ ಹೊಸ ಮೈತ್ರಿ ಮೂಡಿತು.
ಕಥೆಯ ನೀತಿ:ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯು ಬಲವಾದ ಕೋಪವನ್ನು ಸಹ ಕರಗಿಸುತ್ತದೆ. ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದರೆ, ಆ ಸಹಾಯವು ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಹೊಸ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ತರುತ್ತದೆ.
