Description

​ವಸಂತಪುರ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯ ನಡುವೆ ಒಂದು ಬಂಗಲೆ ಇತ್ತು. ಆ ಬಂಗಲೆಯು ಬಲು ಭವ್ಯವಾಗಿತ್ತಾದರೂ, ಅದರ ಸುತ್ತ ಒಂದು ಮೌನದ ಗೋಡೆ ಇತ್ತು. ಆ ಮೌನದ ಒಡತಿ, ಇಪ್ಪತ್ತರ ಹರೆಯದ ಲಾವಣ್ಯ. ಅವಳು ನೋಡಲು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರಿಯಾಗಿದ್ದಳೋ, ಅಷ್ಟೇ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಊರಿನ ಜನರು ಅವಳನ್ನು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವಳ ವಿಚಿತ್ರ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಇಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿ ದಂಗಾಗಿದ್ದರು. ​ಲಾವಣ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹೂವು ಅರಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಬಯಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲೆ ಮುದುಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಆ ಹೂವುಗಳು ಜೀವ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಕೋಗಿಲೆಯ ಇಂಪಾದ ದನಿಗಿಂತ, ಗೂಬೆಯ ಭಯಾನಕ ಕೂಗು ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ನದಿಯ ಹರಿವಿನ ದನಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡುವ ಬದಲು, ಗಾಳಿ ಬೀಸಿದಾಗ ಒಣಗಿದ ಎಲೆಗಳ ಸದ್ದು ಕೇಳಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ​ಲಾವಣ್ಯದ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮೂಡಿಸಿದವು. ಅವಳು ಬಡವರ ಮಗಳಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದರೂ, ವಿಪರೀತ