ವಸಂತಪುರ ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯ ನಡುವೆ ಒಂದು ಬಂಗಲೆ ಇತ್ತು. ಆ ಬಂಗಲೆಯು ಬಲು ಭವ್ಯವಾಗಿತ್ತಾದರೂ, ಅದರ ಸುತ್ತ ಒಂದು ಮೌನದ ಗೋಡೆ ಇತ್ತು. ಆ ಮೌನದ ಒಡತಿ, ಇಪ್ಪತ್ತರ ಹರೆಯದ ಲಾವಣ್ಯ. ಅವಳು ನೋಡಲು ಎಷ್ಟು ಸುಂದರಿಯಾಗಿದ್ದಳೋ, ಅಷ್ಟೇ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಳು. ಊರಿನ ಜನರು ಅವಳನ್ನು ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವಳ ವಿಚಿತ್ರ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಇಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿ ದಂಗಾಗಿದ್ದರು.
ಲಾವಣ್ಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಹೂವು ಅರಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಬಯಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿದ ಮೇಲೆ ಮುದುಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವಿನ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಆ ಹೂವುಗಳು ಜೀವ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಕೋಗಿಲೆಯ ಇಂಪಾದ ದನಿಗಿಂತ, ಗೂಬೆಯ ಭಯಾನಕ ಕೂಗು ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ನದಿಯ ಹರಿವಿನ ದನಿಗೆ ಕಿವಿಗೊಡುವ ಬದಲು, ಗಾಳಿ ಬೀಸಿದಾಗ ಒಣಗಿದ ಎಲೆಗಳ ಸದ್ದು ಕೇಳಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಲಾವಣ್ಯದ ಈ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮೂಡಿಸಿದವು. ಅವಳು ಬಡವರ ಮಗಳಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದರೂ, ವಿಪರೀತ ಧನವಂತರಂತೆ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, ಒಂದು ದುರಂತ ಘಟನೆಯು ಅವರ ಬದುಕನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿತು. ಲಾವಣ್ಯಳಿಗೆ ಐದು ವರ್ಷವಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳು ಒಂದು ರಸ್ತೆ ಅಪಘಾತದಲ್ಲಿ ಅಸುನೀಗಿದರು. ಲಾವಣ್ಯ ಅದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಬದುಕುಳಿದಳು, ಆದರೆ ಆ ಆಘಾತ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿತು. ಆ ನೋವು ಅವಳ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡಿತು. ಅವಳ ಅಜ್ಜ-ಅಜ್ಜಿ ಈ ಘಟನೆಯ ನಂತರ ಆಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಬಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದು, ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮರೆಸಿ ಹೊಸ ಬದುಕನ್ನು ನೀಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಲಾವಣ್ಯ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಬದುಕು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಯಾರು ಬೇಕಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪುಸ್ತಕಗಳು, ಬಣ್ಣಗಳು ಮತ್ತು ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್‌ನಲ್ಲೇ ಅವಳ ಲೋಕ ಅಡಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಬರೆದ ಚಿತ್ರಗಳು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿದ್ದವು. ಅವು ಬಣ್ಣಗಳಿಲ್ಲದ ಕರಾಳ ಲೋಕವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳ ಬದುಕಿನ ನೋವುಗಳು, ಚಿತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ದಿನ, ಊರಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಬಂದ ಯುವಕ, ವಿಹಾನ್, ಲಾವಣ್ಯಳನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ. ವಿಹಾನ್ ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದ. ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರುವ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ಬಂದಿದ್ದ. ಲಾವಣ್ಯಳ ಚಿತ್ರಗಳು ಅವನನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಿದವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದ್ದ ನೋವು ಮತ್ತು ಕರಾಳ ಕಥೆ ಅವನನ್ನು ಆತಂಕಗೊಳಿಸಿತು. ನೀವು ಯಾರು? ನಿಮ್ಮ ಚಿತ್ರಗಳು ಏಕೆ ಹೀಗಿವೆ? ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಲಾವಣ್ಯ ಅವಳದೇ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ನೀಡಿದಳು. ವಿಹಾನ್ ಹತಾಶನಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಯ ಮೌನವನ್ನು ಆತ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ. ಪ್ರತಿ ದಿನ ಅವಳ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದು, ಅವಳನ್ನು ನೋಡಲು, ಮಾತನಾಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ, ಲಾವಣ್ಯಗೆ ಇಂತಹ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ದಿನ, ವಿಹಾನ್ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗಿಡದ ಕೊಂಬೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬಂದ. ಆ ಕೊಂಬೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಕ್ಕಿ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಲಾವಣ್ಯ, ನೋಡಿ, ಈ ಹಕ್ಕಿ ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದೆ, ಆದರೆ ಗೂಡು ಕಟ್ಟುವ ಆಸೆ ಅದಕ್ಕಿದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಬದುಕು ಕೂಡ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಲಾವಣ್ಯ ಆ ಹಕ್ಕಿಯನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿತು. ವಿಹಾನ್ ಪ್ರತಿದಿನ ಹೊಸ ವಿಷಯಗಳನ್ನು, ಪ್ರಪಂಚದ ಹೊಸ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು, ಹೂವು ಅರಳುವ ದೃಶ್ಯ, ಸೂರ್ಯ ಮೂಡುವ ದೃಶ್ಯ, ಮಳೆ ಬರುವ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ. ಆದರೆ, ಲಾವಣ್ಯನಿಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ತಲೆಕೆಳಗೆ ಇದ್ದಂತೆ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ವಿಹಾನ್ ಅವಳಿಗೆ ನೀವು ಮನುಷ್ಯರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಲಾವಣ್ಯ, ನನಗೆ ಪ್ರೀತಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿ ನೋವು ಮಾತ್ರ ತರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಪಂಚವು ನೋವಿನಿಂದ ತುಂಬಿದೆ. ಜನರು ನೋವಿನಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನನಗೆ ನೋವು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ, ದುಃಖ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದಳು. ವಿಹಾನ್ ಅಂದಿನಿಂದ ಆಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಕಳೆಯತೊಡಗಿದ. ಅವಳ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ. ಒಂದು ದಿನ, ಲಾವಣ್ಯ, ನನಗೆ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಕ್ಷತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ನನಗೆ ಮನುಷ್ಯರು ಏಕೆ ಹೀಗಿದ್ದಾರೆಂದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಎಂದು ಹೇಳಿದಳು. ವಿಹಾನ್ ಆಕೆಯ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯದಿದೆ. ಕೆಟ್ಟದು ಕೂಡ ಇದೆ. ಎರಡೂ ಇರಲೇಬೇಕು. ಮನುಷ್ಯರ ಬಯಕೆಗಳು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿರಬಹುದು. ಆದರೆ, ಪ್ರೀತಿಯಿಲ್ಲದೆ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಲಾವಣ್ಯ ಅವಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆಕೆಯ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ, ಅವರು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡ ರೀತಿ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇತ್ತು. ವಿಹಾನ್ ಆಕೆಗೆ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಆಲ್ಬಮ್ ಕೊಟ್ಟ. ಅದರಲ್ಲಿ ಲಾವಣ್ಯಳ ಬಾಲ್ಯದ ಫೋಟೋಗಳಿದ್ದವು. ಆ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ ನಂತರ ಲಾವಣ್ಯಗೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಕಥೆ, ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕರಾಳ ಕಥೆ, ಏಕೆ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೋವಿದೆ ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಯಿತು. ವಿಹಾನ್ ಅವಳಿಗೆ ಒಂದು ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಗಳು, ಕುಂಚಗಳಿದ್ದವು. ಲಾವಣ್ಯ, ಕಪ್ಪು ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರ ಬರೆಯಬೇಡಿ. ಹೊಸ ಬಣ್ಣಗಳಿಂದ, ನಿಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಸುಂದರ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಬರೆಯಿರಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದ. ಲಾವಣ್ಯ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕುಂಚ ಹಿಡಿದು, ಬಣ್ಣಗಳ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕಿದಳು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ, ಸೂರ್ಯ ಮೂಡುವ ದೃಶ್ಯ, ನದಿ ಹರಿಯುವ ದೃಶ್ಯ, ಹೂವು ಅರಳುವ ದೃಶ್ಯ, ಮನುಷ್ಯರ ನಗು ಮುಖಗಳು ಮೂಡತೊಡಗಿದವು. ಅವಳು ಬರೆದ ಚಿತ್ರಗಳು, ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, ಬಣ್ಣಗಳಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದವು. ಆ ಚಿತ್ರಗಳು, ಪ್ರಪಂಚದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಲಾವಣ್ಯ ಅಂದಿನಿಂದ, ತನ್ನ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಹೊಸ ಬದುಕಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಳು. ಅವಳಿಗೆ ಕೋಗಿಲೆಯ ದನಿ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಹೂವು ಅರಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ನೋವಿನಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಯಶಸ್ವಿಯಾದಳು. ಲಾವಣ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಹಾನ್ ಪ್ರೀತಿಸತೊಡಗಿದರು. ವಿಹಾನ್ ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕಿನ ಹೊಸ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದನು. ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು, ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು, ಬದುಕಿನ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಸಿದನು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ನೋವನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕಿದನು. ಅವರ ವಿವಾಹವಾಯಿತು. ಲಾವಣ್ಯ ಮತ್ತು ವಿಹಾನ್ ಹೊಸ ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರು ಹೊಸ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿದರು. ಆ ಮನೆಯ ಸುತ್ತ ಸುಂದರ ಹೂವಿನ ತೋಟ ಮಾಡಿದರು. ಅವಳು ಹೊಸ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಆ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಬದುಕಿನ ಸೌಂದರ್ಯ, ಬದುಕಿನ ಪ್ರೀತಿ, ಮನುಷ್ಯರ ಪ್ರೀತಿ, ಮತ್ತು ಬದುಕಿನ ಸಂತೋಷದ ಚಿತ್ರಗಳು ಇದ್ದವು. ಅವಳದು ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವಳ ಬದುಕಿನ ನೋವುಗಳು, ಆ ನೋವುಗಳನ್ನು ಅವಳು ಹೇಗೆ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಳು ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ವಿಹಾನ್‌ನ ಪ್ರೀತಿ, ಆಕೆಯ ನೋವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿ, ಅವಳಿಗೆ ಬದುಕಿನ ಹೊಸ ಅರ್ಥವನ್ನು ನೀಡಿತು. ಲಾವಣ್ಯಳ ವಿಚಿತ್ರ ಬಯಕೆಗಳು, ಬದುಕಿನ ನೋವಿನಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಅವಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೋವಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ಕುಸುಮಬಾಲೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಪ್ರೀತಿ, ಸೌಂದರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಯುವತಿಯಾಗಿದ್ದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು, ಕಳೆದುಹೋದ ಬದುಕನ್ನು, ನೋವಿನಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ದಿನಗಳನ್ನು ಮರೆತು, ಹೊಸ ಬದುಕಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಳು.
