ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಸರಸ್ವತಿ ನಗರದ ಹೃದಯಭಾಗದಲ್ಲಿ ರವಿಶಂಕರ್ ಎಂಬ ಒಬ್ಬ ಅಪ್ರತಿಮ ಕಲಾವಿದ ವಾಸವಾಗಿದ್ದ. ಅವನ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಕಲೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ದಿವ್ಯ ಅನುಭವವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕುಂಚದ ಸ್ಪರ್ಶದಿಂದಲೇ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸೌಂದರ್ಯ, ಭಾವನೆಗಳ ಆಳ ಮತ್ತು ಬದುಕಿನ ಸತ್ಯಗಳು ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್ ಮೇಲೆ ಜೀವಂತವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ ಕಲೆ ಅವನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿತ್ತು. ಆತನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಹಂಕಾರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆತನು ತನ್ನ ಕಲೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿ, ತನ್ನ ಆತ್ಮದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಸರಸ್ವತಿ ನಗರದ ಜನರು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಅವರ ಕಲೆಯನ್ನು ಗೌರವಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಂದು ದಿನ, ನಗರಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬ ದೊಡ್ಡ ಕಲಾ ವಿಮರ್ಶಕರು ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಅವರು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ದಂಗಾಗಿ ಹೋದರು. ಇದು ಕೇವಲ ಚಿತ್ರಕಲೆಯಲ್ಲ, ಇದೊಂದು ದರ್ಶನ ಎಂದು ಅವರು ಉದ್ಗರಿಸಿದರು. ಅವರ ಈ ಮಾತುಗಳು ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿದವು. ಜನರು ಅವರನ್ನು ಕೇವಲ ಕಲಾವಿದನಾಗಿ ನೋಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅವರನ್ನು ಒಬ್ಬ ದೈವಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯಂತೆ ಪೂಜಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ಜನಸಾಗರವೇ ಸೇರುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ದಿನ, ಜನರು ಹೂಮಾಲೆಗಳನ್ನು, ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ತರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಾತನ್ನೂ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಗುವನ್ನೂ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ವಾಕ್ಯಗಳಂತೆ ಪರಿಗಣಿಸತೊಡಗಿದರು. ಮೊದಲಿಗೆ ರವಿಶಂಕರ್ ಈ ಪ್ರೀತಿ, ಗೌರವಗಳನ್ನು ವಿನಮ್ರತೆಯಿಂದ ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪೂಜೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವರ ಮೇಲೆ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರಲಾರಂಭಿಸಿತು. ಜನರು ನಿಮ್ಮಂಥ ಮಹಾನ್ ಕಲಾವಿದರನ್ನ ನಾವು ನೋಡೇ ಇಲ್ಲ, ನೀವು ದೇವಮಾನವರು ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗ, ಆ ಮಾತುಗಳು ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿ ಬೇರೂರಿದವು. ಅವರು ಕಲಾಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಚಿಸುವಾಗಲೂ, ಈಗ ಜನರಿಗೆ ಏನು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ, ಜನರು ನನ್ನಿಂದ ಏನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸತೊಡಗಿದರು. ಅವರ ಕಲೆ ಅವರ ಆಂತರಿಕ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಹೊರಗಿನ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಮೂಲ ಶೈಲಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಜನರು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಶಂಸಿಸುವ, ಹೊಗಳಿಕೆಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ತರುವಂತಹ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ರಚಿಸತೊಡಗಿದರು. ಅವರ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿದ್ದ ಆತ್ಮಶುದ್ಧಿ, ನಿಷ್ಕಪಟ ಭಾವನೆಗಳು ಕಣ್ಮರೆಯಾದವು. ಅವರ ಕುಂಚದಲ್ಲಿ ಆಳವಾದ ತತ್ವಜ್ಞಾನದ ಬದಲು ಕೇವಲ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗಾಗಿನ ಬಣ್ಣಗಳ ರಾಶಿಯಿತ್ತು. ಕಲೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿಯಿದ್ದ ರವಿಶಂಕರ್ ಈಗ ಕೇವಲ ಕೀರ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿಯುಳ್ಳ ರವಿಶಂಕರ್ ಆದರು. ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತ ವಿವೇಕ್, ಈ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ. ಅವನು ಒಂದು ದಿನ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ರವಿ, ನಿನ್ನ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಏನೋ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಮೊದಲಿದ್ದ ಆ ಜೀವಂತಿಕೆ, ಆಳ ಮತ್ತು ಸತ್ಯ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿದೆ. ನೀನು ಜನರ ಮೆಚ್ಚುಗೆಗಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದೀಯ, ನಿನ್ನ ಆತ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ರವಿಶಂಕರ್ ಕೋಪಗೊಂಡರು. ಜನರು ನನ್ನನ್ನು ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಏನು ಇಷ್ಟವೋ ಅದನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಲ್ಲವೇ? ನೀನು ನನ್ನ ಯಶಸ್ಸನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೀಯ ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದರು. ವಿವೇಕ್ ಬೇಸರದಿಂದ ಹಿಂದಿರುಗಿದನು. ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ, ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಮುಖಸ್ತುತಿಗಾರರ ತಂಡವೇ ನಿರ್ಮಾಣವಾಯಿತು. ಅವರ ಆಂತರಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಹೌದು ಮಹಾಸ್ವಾಮಿ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಜನರೇ ಉಳಿದಿದ್ದರು. ಯಾರೂ ಅವರ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವರಲ್ಲಿನ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಅಹಂಕಾರ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬೆಳೆಯಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ದೇವಮಾನವನೆಂದು ನಂಬಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಈ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪೂಜೆಯೆಂಬ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡರು. ಅವರ ಆಂತರಿಕ ಧ್ವನಿ, ಅವರ ಮೂಲ ಆಸಕ್ತಿ, ಆನಂದ ಎಲ್ಲವೂ ನಾಶವಾಯಿತು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಆಶಾ ಎಂಬ ಯುವ ಕಲಾವಿದೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಮೊದಲಿನ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಚಿತ್ರಕಲೆಗೆ ಮಾರುಹೋಗಿದ್ದಳು. ಅವರ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ತನುರತಿಗೆ ಅವಳು ಮಾರುಹೋಗಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, ಈಗ ರವಿಶಂಕರ್ ಕೇವಲ ಒಂದು ಯಾಂತ್ರಿಕ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಯಂತ್ರದಂತೆ ಬದಲಾಗಿದ್ದನ್ನು ಅವಳು ನೋಡಿದಳು. ಅವನಲ್ಲಿ ಕಲೆಯ ಮೇಲೆ ಇದ್ದ ನೈಜ ಪ್ರೀತಿ, ಆನಂದ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿದ್ದನ್ನು ಅವಳು ಗಮನಿಸಿದಳು. ಒಂದು ದಿನ, ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವಸ್ತುಪ್ರದರ್ಶನವನ್ನು ಆಯೋಜಿಸಿದರು. ದೇಶದ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳಿಂದ ಜನರು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ವಸ್ತುಪ್ರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಹೊಸ ಚಿತ್ರಗಳಿದ್ದವು. ಎಲ್ಲರೂ ಹೊಗಳುತಿದ್ದರು, ಆದರೆ ಒಳಗೊಳಗೇ ಅವರು ಏನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದರು. ಆ ದಿನ, ಆಶಾ ತನ್ನ ಕ್ಯಾನ್ವಾಸ್‌ನೊಂದಿಗೆ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಬಳಿ ಬಂದಳು. ಗುರುಗಳೇ, ನಾನು ನಿಮ್ಮಿಂದ ಕಲಿತಿದ್ದೇನೆ. ಇಂದು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇನೆ ಎಂದಳು. ಆಶಾ ಚಿತ್ರಿಸಿದ್ದ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಸರಸ್ವತಿ ನಗರದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ಜೀವನವಿತ್ತು. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಮೊದಲಿನ ಚಿತ್ರಗಳಂತೆ ಆಳವಾದ ಭಾವನೆ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ಆತ್ಮಶುದ್ಧಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಜನರು ಆ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿ ದಂಗಾಗಿ ಹೋದರು. ಇದೇ ನೈಜ ಕಲೆ, ಇದೇ ನಿಜವಾದ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಎಂದು ಹೇಳತೊಡಗಿದರು. ರವಿಶಂಕರ್ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಹಂಕಾರದ ಬದಲಿಗೆ ಆಘಾತ ಮತ್ತು ಬೇಸರ ಮೂಡಿತು. ಅವರು ಆಶಾಳನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಆಕೆಯ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ತನ್ನದೇ ಆದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಳು, ಯಾರನ್ನೂ ಪೂಜಿಸಲಿಲ್ಲ. ರವಿಶಂಕರ್ ತಾನು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡರು. ಅವರು ವ್ಯಕ್ತಿ ಪೂಜೆಯೆಂಬ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು, ತಮ್ಮ ಕಲೆಯನ್ನು, ತಮ್ಮ ಆತ್ಮವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡರು. ಅವರು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ಆಶಾಳನ್ನು ಪ್ರಶಂಸಿಸಿದರು. ಈಕೆ ನಿಜವಾದ ಕಲಾವಿದೆ. ನಾನು ಜನರ ಪೂಜೆಯಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ. ಇಂದಿನಿಂದ ನಾನು ಮತ್ತೆ ಕಲೆಯ ನಿಜವಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅಂದಿನಿಂದ ರವಿಶಂಕರ್ ಕೀರ್ತಿಯ ಹಂಬಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ತಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ಆತ್ಮಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಚಿತ್ರಕಲೆ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಈ ಕಥೆಯು ನಮಗೆ ಒಂದು ಮುಖ್ಯವಾದ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತದೆ. ಹೊರಗಿನ ಮೆಚ್ಚುಗೆ, ಪ್ರಶಂಸೆಗಳು ತಾತ್ಕಾಲಿಕ. ಅವು ನಮ್ಮನ್ನು ಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಸಂತೋಷಪಡಿಸಬಹುದು, ಆದರೆ ಅವು ನಮ್ಮ ಆಂತರಿಕ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು, ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ನಾಶಮಾಡುತ್ತವೆ. ವ್ಯಕ್ತಿ ಪೂಜೆಯಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು, ನಮ್ಮ ಆಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು, ನಮ್ಮ ತತ್ವಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೇ ಹೊರತು, ಇತರರ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವೇ ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಸಂಪತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಪೂಜೆಯ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ರಕ್ಷಣೆಯ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕೇ ಹೊರತು, ನಮ್ಮನ್ನು ಪೂಜಿಸುವ ಜನರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬಾರದು. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಾವು ನಾವಾಗಿ ಬದುಕಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ.
