ಆ ಸಂಜೆ ಮಳೆ ಸುರಿಯುವ ಎಲ್ಲಾ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನೂ ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಕಚೇರಿಯ ಗಾಜಿನ ಗೋಡೆಯಾಚೆ ಮೋಡಗಳು ದಟ್ಟೈಸುತ್ತಿದ್ದವು. ತನ್ನ ಕ್ಯೂಬಿಕಲ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಆಕಾಶ್, ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಪರದೆಯ ಮೇಲಿನ ಕೋಡಿಂಗ್ ಲೈನ್‌ಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ತನ್ನ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂಜನಾಳ ಫೋಟೋವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ನಗುಮೊಗದ ಆ ಚೆಲುವೆ, ಅವನ ಪ್ರಪಂಚ. ಕಳೆದ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಅವನ ಬದುಕಿನ ಪ್ರತಿ ಉಸಿರಿಗೂ ಅವಳೇ ಕಾರಣಳಾಗಿದ್ದಳು.ಅವನ ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿತ್ತು ಒಂದು ಆನ್‌ಲೈನ್ ಜ್ಯುವೆಲ್ಲರಿ ವೆಬ್‌ಸೈಟ್. ಅದರಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ವಜ್ರದ ಉಂಗುರವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಈ ತಿಂಗಳ ಸಂಬಳ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಅದನ್ನು ಖರೀದಿಸಬೇಕು. ಮುಂದಿನ ವಾರ ಅವಳ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬ. ಅಂದೇ, ಲಾಲ್‌ಬಾಗ್‌ನ ಯಾವುದೋ ಸುಂದರ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಯೂರಿ, "ನನ್ನ ಜೀವನದ ರಾಣಿಯಾಗುತ್ತೀಯಾ, ಸಂಜನಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಬೇಕು. ಈ ಯೋಚನೆ ಬಂದೊಡನೆಯೇ ಅವನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಚಿಟ್ಟೆಗಳು ಹಾರಿದ ಅನುಭವ. ಸಂಜನಾ 'ಹೂಂ' ಎನ್ನುವ ದೃಶ್ಯ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಬಂದು, ಅವನ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ತಿಳಿ ನಗು ಮೂಡಿತು.ಅವರಿಬ್ಬರ ಪ್ರೀತಿ ಶುರುವಾಗಿದ್ದು ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ. ಆಕಾಶ್ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಹುಡುಗ. ಓದಿನಲ್ಲಿ ಚುರುಕು, ಸ್ನೇಹಿತರ ಪಾಲಿಗೆ ಆಪತ್ಬಾಂಧವ, ಆದರೆ ಹುಡುಗಿಯರ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂಜರಿಕೆ. ಸಂಜನಾ ಹಾಗಲ್ಲ, ಅವಳೊಂದು ಬಿರುಗಾಳಿಯಂತೆ. ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲೇ ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯ ಮತ್ತು ಚಟುವಟಿಕೆಗೆ ಮರುಳಾಗದವರಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಂಥವಳು ತನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎನ್ನುವುದೇ ಆಕಾಶ್‌ಗೆ ನಂಬಲಾಗದ ಸತ್ಯವಾಗಿತ್ತು.ಅವರ ಮೊದಲ ಡೇಟ್ ಇವತ್ತಿಗೂ ಅವನಿಗೆ ನೆನಪಿದೆ. ಎಂ.ಜಿ. ರೋಡಿನ ಕೆಫೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಅವಳು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಡ್ರೆಸ್ ಧರಿಸಿ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣಿನ ಕಾಡಿಗೆ, ತುಟಿಯ ನಗು, ಮಾತಿನ ವೈಖರಿ ಎಲ್ಲವೂ ಅವನನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿದಿತ್ತು. "ಆಕಾಶ್, ನೀನು ತುಂಬಾ ಸೈಲೆಂಟ್. ಆದರೆ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಂಬಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತವೆ," ಎಂದಿದ್ದಳು. ಆ ದಿನದಿಂದ ಅವನ ಮೌನಕ್ಕೆ ಅವಳ ಮಾತು ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿತ್ತು.ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮಳೆ, ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಹಸಿರು, ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂ ದೋಸೆ, ಗಾಂಧಿ ಬಜಾರ್‌ನ ಜನಜಂಗುಳಿ... ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಜಾಗಕ್ಕೂ ಅವರಿಬ್ಬರ ಪ್ರೇಮದ ನೆನಪಿನ ಮುದ್ರೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದ ಮೇಲೆ ಇಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಪ್ರಪಂಚ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆಕಾಶ್ ಒಂದು ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗಿದ್ದರೆ, ಸಂಜನಾ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು."ನಮ್ಮದೇ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಮನೆ, ಆಕಾಶ್. ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆ, ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಗಿಡ. ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು ಇಬ್ಬರೂ ಕೂತು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯೋಣ," ಎಂದು ಸಂಜನಾ ಆಗಾಗ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಈ ಕನಸನ್ನು ನನಸು ಮಾಡಲೆಂದೇ ಆಕಾಶ್ ಹಗಲಿರುಳು ಶ್ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ರೂಪಾಯಿಯನ್ನೂ ಕೂಡಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಬದುಕಿನ ಏಕೈಕ ಗುರಿ ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಸಂತೋಷವಾಗಿಡುವುದು.ಆದರೆ, ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಏನೋ ಒಂದು ಬದಲಾವಣೆ ಅವನಿಗೆ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಜನಾ ಮೊದಲಿನಷ್ಟು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೆ "ಮೀಟಿಂಗ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದೀನಿ," "ಬ್ಯುಸಿ ಇದ್ದೀನಿ," ಎನ್ನುವ ಸಿದ್ಧ ಉತ್ತರಗಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಿಗೋಣ ಎಂದರೂ, "ಆಫೀಸ್ ಕೆಲಸವಿದೆ," "ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಫಂಕ್ಷನ್ ಇದೆ," ಎಂದು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು.ಆಕಾಶ್‌ಗೆ ಅನುಮಾನ ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಲು ಸಿದ್ಧವಿರಲಿಲ್ಲ. 'ಅವಳಿಗೆ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿರಬಹುದು. ದೊಡ್ಡ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಸುಲಭವಲ್ಲ,' ಎಂದು ತನ್ನನ್ನೇ ತಾನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅವಳ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಪೊರೆ ಕಟ್ಟಿತ್ತು.ಆ ದಿನ, ಶುಕ್ರವಾರ ಸಂಜೆ, ಆಕಾಶ್ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದ. ಮಳೆ ಜೋರಾಗಿ ಸುರಿಯಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು. ಬೈಕ್ ತೆಗೆಯುವ ಬದಲು ಮೆಟ್ರೋ ಹತ್ತುವುದೇ ಲೇಸೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ಎಂ.ಜಿ. ರೋಡ್ ಮೆಟ್ರೋ ಸ್ಟೇಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಳಿದು, ಮಳೆಯಿಂದ ರಕ್ಷಣೆ ಪಡೆಯಲು ಬ್ರಿಗೇಡ್ ರೋಡಿನ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಯ ಚಾವಣಿ ಕೆಳಗೆ ನಿಂತ. ಜನರ ಓಡಾಟ, ವಾಹನಗಳ ದಟ್ಟಣೆ, ಮಳೆಯ ಸದ್ದು... ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅನುಭವ.ಆಗಲೇ ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಆ ದೃಶ್ಯ ಬಿದ್ದಿದ್ದು.ರಸ್ತೆಯ ಪಕ್ಕ ಇದ್ದ ದುಬಾರಿ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ನ ಗಾಜಿನ ಬಾಗಿಲ ಮೂಲಕ ಇಬ್ಬರು ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಹುಡುಗಿಯ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕಾರಿನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಹುಡುಗನ ಮುಖ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಆ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆ... ಅದು ಸಂಜನಾಳದ್ದೇ. ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಆಕಾಶ್ ಅವಳಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದು. ಅವಳು "ಇದು ನನ್ನ ಲಕ್ಕಿ ಸೀರೆ, ಆಕಾಶ್. ಸ್ಪೆಷಲ್ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ," ಎಂದಿದ್ದಳು.ಆಕಾಶ್‌ನ ಎದೆ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. 'ಇಲ್ಲ, ಇದು ಸಂಜನಾ ಆಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ಭ್ರಮೆ,' ಎಂದುಕೊಂಡ.ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆದ. ದೃಶ್ಯ ಬದಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಕೆಂಪು ಸೀರೆಯಾಕೆ ಈಗ ಕಾರಿನೊಳಗೆ ಕುಳಿತು, ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ಆ ಗಾಜಿನ ಮೇಲೆ ಜಾರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ, ಅವಳ ಮುಖದ ಪಾರ್ಶ್ವನೋಟ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸಿತು. ಅದೇ ಹಣೆ, ಅದೇ ಕಣ್ಣು, ಅದೇ ತುಟಿ.... ಅದು ಸಂಜನಾಳೇ.ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಾಲುಗಳು ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವನ ಮೆದುಳು ಸಾವಿರ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಆಫೀಸ್ ಕೆಲಸವಿದೆ ಎಂದಿದ್ದಳು. ಆಮೇಲೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ 'ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಜೊತೆ ಹೊರಗಡೆ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ, ತುಂಬಾ ಗದ್ದಲವಿದೆ, ಆಮೇಲೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ' ಎಂದು ಹೇಳಿ ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ಇದೆಲ್ಲವೂ ಶುದ್ಧ ಸುಳ್ಳೇ?ಆ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರು? ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯ ಪ್ರತೀಕದಂತಿದ್ದ ಆತ, ಸಂಜನಾಳ ಕೈಯನ್ನು ಅಷ್ಟು ಆಪ್ತವಾಗಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದೇಕೆ? ಅವರ ನಡುವೆ ಇದ್ದದ್ದು ಸ್ನೇಹಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದದ್ದು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಆ ಒಂದು ನೋಟವೇ ಸಾಕ್ಷಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆಕಾಶ್‌ನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಯಾರೋ ಚೂರಿಯಿಂದ ಇರಿದಂತೆ ನೋವಾಯಿತು. ಶ್ವಾಸಕೋಶಕ್ಕೆ ಗಾಳಿ ಹೋಗುವುದೇ ಕಷ್ಟವಾಯಿತು.ಅವನ ಮೆದುಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿತು. ನಂತರ, ಅವನೊಳಗಿನ ಪ್ರೇಮಿ ಜಾಗೃತನಾದ. 'ಇಲ್ಲ, ನಾನು ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿರಬಹುದು. ಬಹುಶಃ ಆತ ಅವಳ ಸಂಬಂಧಿಕನಿರಬಹುದು. ಅಥವಾ ಅವಳ ಬಾಸ್ ಇರಬಹುದು. ಮೀಟಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ಡ್ರಾಪ್ ಕೊಡುತ್ತಿರಬಹುದು...' ಹೀಗೆ ನೂರಾರು ಸಮಾಧಾನಗಳನ್ನು ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಹುಡುಕಲು ಆರಂಭಿಸಿತು. ಆದರೆ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕಂಡ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.ಆಗಲೇ, ಅವನ ಜೇಬಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಫೋನ್ ವೈಬ್ರೇಟ್ ಆದ ಅನುಭವವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಅದು ಅವನ ಭ್ರಮೆಯಾಗಿತ್ತು. ತಕ್ಷಣ ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಯೋಚನೆ ಹೊಳೆಯಿತು. ಅವಳಿಗೇ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಕೇಳಿಬಿಡೋಣ. "ಸಂಜು, ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ?" ಎಂದು ಒಂದೇ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದರೆ ಸತ್ಯ ಗೊತ್ತಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ.ನಡುಗುವ ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ಫೋನನ್ನು ಜೇಬಿನಿಂದ ಹೊರತೆಗೆದ. ಮಳೆಯ ಸಣ್ಣ ಹನಿಗಳು ಸ್ಕ್ರೀನ್ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು ಜಾರುತ್ತಿದ್ದವು. ಕಾಂಟ್ಯಾಕ್ಟ್ ಲಿಸ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ 'My Life ❤️' ಎಂದು ಸೇವ್ ಆಗಿದ್ದ ಅವಳ ನಂಬರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದ.ಒಂದೊಂದು ರಿಂಗ್ ಕೂಡ ಅವನ ಎದೆಬಡಿತವನ್ನು ನೂರರಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಮೊದಲ ರಿಂಗ್... ಎರಡನೇ ರಿಂಗ್..."ಹಲೋ..." ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಸಂಜನಾಳ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. ಆದರೆ ಆ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆತಂಕವಿತ್ತು, ಅವಸರವಿತ್ತು."ಸಂಜು... ನಾನೇ ಆಕಾಶ್," ಅವನ ದನಿ ಅವನಿಗೆ ಅಪರಿಚಿತವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿತು."ಹೇಳು ಆಕಾಶ್... ಏನಾಯ್ತು? ಯಾಕೆ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದೆ?" ಅವಳ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಸಿಡಿಮಿಡಿ ಇತ್ತು."ಏನಿಲ್ಲ, ಸುಮ್ಮನೆ... ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ ಅಂತ ಕೇಳೋಣ ಅಂತ..." ಅವನು ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಸಹಜವಾಗಿರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ.ಒಂದು ಕ್ಷಣದ ಮೌನ. ಆ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಆಕಾಶ್‌ಗೆ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಹಗುರವಾದ ಸಂಗೀತದ ಸದ್ದು ಮತ್ತು ಕಾರಿನ ಹಾರ್ನ್ ಕೇಳಿಸಿದಂತಾಯಿತು."ನಾನಾ? ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದೀನಿ. ತುಂಬಾ ತಲೆನೋವು, ಮಲಗಿದ್ದೆ. ನೀನು ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಎಚ್ಚರವಾಯ್ತು," ಅವಳು ಹೇಳಿದ ಆ ಪచ్చి ಸುಳ್ಳು, ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಿವಿಗೆ ಕಾದ ಸೀಸ ಸುರಿದಂತಾಯಿತು.ಅವನು ರಸ್ತೆಯ ಪಕ್ಕ ನೋಡಿದ. ಆ ಕಾರು ಈಗ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚಲಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು. ಕಾರಿನೊಳಗೆ ಸಂಜನಾ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅವಳನ್ನೇ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ.ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವಗೊಂಡವು. ಗಂಟಲು ಕಟ್ಟಿದಂತಾಯಿತು. ಏನು ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಸಾವಿರಾರು ಕನಸುಗಳು, ಅವಳಿಗಾಗಿ ಹೆಣೆದ ಭವಿಷ್ಯ... ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಗಾಜಿನ ಮನೆಯಂತೆ ಪುಡಿಪುಡಿಯಾಗಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು."ಓಹ್, ಹೌದಾ... ಸರಿ, ರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡು ಹಾಗಾದ್ರೆ. ನಾನು ಸುಮ್ಮನೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ದೆ," ಅಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಅವನು ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದ. ಅವನ ಬೆರಳುಗಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಹಿಡಿಯುವ ಶಕ್ತಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಕಾರು ಈಗ ಅವನ ಕಣ್ಮುಂದಿನಿಂದ ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ದೃಶ್ಯ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಅಳಿಸಲಾಗದಂತೆ ಮುದ್ರೆಯೊತ್ತಿತ್ತು. ಮಳೆ ಈಗ ಇನ್ನಷ್ಟು ರಭಸವಾಗಿ ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನಿಗೆ ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಅರಿವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಕಣ್ಣೀರು ಮಳೆ ನೀರಿನೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆತು ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು.ಇಷ್ಟು ದಿನ ಅವಳು ಹೇಳಿದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಾತು, ಕೊಟ್ಟ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಭರವಸೆ ಅವನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಹಾದುಹೋಯಿತು. "ಆಕಾಶ್, ನೀನಿಲ್ಲದೆ ನನಗೊಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಇರಕ್ಕಾಗಲ್ಲ," "ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಶಾಶ್ವತ," "ಬೇಗ ಮದುವೆಯಾಗೋಣ"... ಎಲ್ಲವೂ ನಾಟಕವೇ? ಅವಳ ನಗು, ಅವಳ ಅಪ್ಪುಗೆ, ಅವಳ ಮುತ್ತು... ಎಲ್ಲವೂ ಅಭಿನಯವೇ?ಅವನ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಸುರಿಮಳೆ. ಯಾಕೆ? ನಾನೇನು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆ? ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಏನಾದರೂ ಕೊರತೆಯಿತ್ತೇ? ಅಥವಾ ನನ್ನ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದ ಬದುಕು ಅವಳಿಗೆ ಸಾಕಾಗಿ ಹೋಯಿತೇ? ಆ ಶ್ರೀಮಂತನ ಕಾರು, ದುಬಾರಿ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್... ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಮಾರಿಕೊಂಡಳೇ?ಅವನಿಗೆ ದಿಕ್ಕು ತೋಚದಂತಾಯಿತು. ಮೆಟ್ರೋ ಸ್ಟೇಷನ್ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುವ ಬದಲು, ವಿರುದ್ಧ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯಲಾರಂಭಿಸಿದ. ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆಂದು ಅವನಿಗೇ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಸಂಪೂರ್ಣ ಶೂನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬ ಸುಂದರ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದವನು, ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮೋಸವೆಂಬ ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ.ಬ್ರಿಗೇಡ್ ರೋಡಿನ ನಿಯಾನ್ ದೀಪಗಳು ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ತೊಯ್ದ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಜನರ ಓಡಾಟ, ವಾಹನಗಳ ಸದ್ದು ಯಾವುದೂ ಅವನಿಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಜನಾ ಹೇಳಿದ ಆ ಸುಳ್ಳು ಮಾತ್ರವೇ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿತ್ತು - "ನಾನು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದೀನಿ... ಮಲಗಿದ್ದೆ."ಗಂಟೆಗಳು ಕಳೆದವು. ಅವನು ಎಷ್ಟು ದೂರ ನಡೆದಿದ್ದನೋ ಅವನಿಗೇ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕ ಒಂದು ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಬೆಂಚ್ ಮೇಲೆ ಬಂದು ಕುಸಿದುಬಿದ್ದ. ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನೆನೆದು ತೊಪ್ಪೆಯಾಗಿದ್ದ. ಚಳಿಯಿಂದ ಶರೀರ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಶಾರೀರಿಕ ನೋವಿಗಿಂತ, ಹೃದಯದ ನೋವು ಸಾವಿರ ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು.ಅವನು ಮತ್ತೆ ಫೋನ್ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ. ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ನೂರಾರು ಫೋಟೋಗಳಿದ್ದವು. ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು ಕಳೆದ ವಾರ ತೆಗೆದ ಸೆಲ್ಫಿಯವರೆಗೂ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಫೋಟೋ ಕೂಡ ಅವನ ಗಾಯದ ಮೇಲೆ ಉಪ್ಪು ಸವರಿದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಕನಸಿನ ಉಂಗುರ, ಅವಳ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಯೋಜನೆ ಎಲ್ಲವೂ ವ್ಯರ್ಥವೆನಿಸಿತು.ಕೋಪ, ಹತಾಶೆ, ದುಃಖ, ಅಸಹಾಯಕತೆ... ಎಲ್ಲಾ ಭಾವನೆಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೇ ಅವನನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡವು. ಸಂಜನಾಳ ನಂಬರ್ ಡಿಲೀಟ್ ಮಾಡಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಅವಳ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿಹಾಕಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಅವನಿಂದ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮೋಸಗಾತಿಯ ನೆನಪುಗಳು ಅವನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಭಾಗವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು.ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವನ ಫೋನಿಗೆ ಒಂದು ನೋಟಿಫಿಕೇಶನ್ ಬಂತು. Instagram ನಿಂದ."Sanjana Shetty posted for the first time in a while."ಅವನ ಹೃದಯ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತಾಯಿತು. ನೋಡಬೇಕೆ, ಬೇಡವೇ ಎಂಬ ದ್ವಂದ್ವ. ನೋಡಿದರೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ನೋವಾಗಬಹುದು. ನೋಡದಿದ್ದರೆ, ಆ ಚಡಪಡಿಕೆ ಅವನನ್ನು ಕೊಂದುಬಿಡಬಹುದು. ಕೊನೆಗೆ, ಸತ್ಯವನ್ನು ಎದುರಿಸಲೇಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ನಡುಗುವ ಬೆರಳ ತುದಿಯಿಂದ ಆ ನೋಟಿಫಿಕೇಶನ್ ಮೇಲೆ ಒತ್ತಿದ.ಅವಳ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅವಳು ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದ ಹೊಸ ಫೋಟೋ...ಆ ಫೋಟೋವನ್ನು ನೋಡಿದ ಆಕಾಶ್‌ನ ಉಸಿರು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತುಹೋಯಿತು. ಅದು ಸಂಜನಾಳ ಸೆಲ್ಫಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಕೈಯ ಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ನಯವಾದ, ಅಂದವಾಗಿ ಮೇಕಪ್ ಮಾಡಿದ್ದ ಆ ಕೈಬೆರಳುಗಳಲ್ಲಿ, ಹೊಳೆಯುವ ವಜ್ರದ ಉಂಗುರವಿತ್ತು. ಆಕಾಶ್ ತನಗಾಗಿ ಖರೀದಿಸಲು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಉಂಗುರಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅದು ಹತ್ತು ಪಟ್ಟು ದೊಡ್ಡದಾಗಿತ್ತು ಮತ್ತು ದುಬಾರಿಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೆ ಅವನನ್ನು ಕಂಗೆಡಿಸಿದ್ದು ಆ ಉಂಗುರವಲ್ಲ. ಆ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಇನ್ನೊಂದು ಗಂಡಿನ ಕೈ. ಮತ್ತು ಆ ಫೋಟೋದ ಕೆಳಗೆ ಬರೆದಿದ್ದ ಶೀರ್ಷಿಕೆ."Finally, I said YES! 💍 The beginning of my forever with @VikramChowdhary. Feeling blessed! #Engaged #NewBeginnings #LoveOfMyLife"ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವೂ ಆಕಾಶ್‌ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಚೂರುಚೂರಾಗಿ ಒಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. '#LoveOfMyLife'... ಈ ಹ್ಯಾಶ್‌ಟ್ಯಾಗ್ ಅನ್ನು ಅವಳು ಆಗಾಗ ಆಕಾಶ್ ಜೊತೆಗಿನ ಫೋಟೋಗಳಿಗೆ ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಈಗ ಅದೇ ಪದಗಳು ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿದ್ದವು. ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿ... ಬಹುಶಃ ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಅವಳ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೆಸರಿರಬಹುದು. ಅವನು ಆ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಅನ್ನು ಟ್ಯಾಪ್ ಮಾಡಿದ. ಅದೊಂದು ಪ್ರೈವೇಟ್ ಅಕೌಂಟ್ ಆಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಪಿಕ್ಚರ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಕ್ರಮ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾ ನಗುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಅದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ.ಆಕಾಶ್‌ನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗತೊಡಗಿತು. ಕಳೆದ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಅವಳು ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ, ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಸುಳ್ಳುಗಳು, ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಭೇಟಿಗಳು... ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಈಗ ಅರ್ಥ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಅವಳು ಇನ್ನೊಂದು ಜಗತ್ತನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ತಾನು ಆ ಜಗತ್ತಿನ ಭಾಗವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನನ್ನು ಆ ಜಗತ್ತಿನಿಂದ ಹೊರಗಿಡಲು ಅವಳು ನಾಟಕವಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ಧಾರಾಕಾರವಾಗಿ ನೀರು ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಬೆಂಚ್ ಮೇಲೆ, ಮಳೆಯ ಆರ್ಭಟದ ನಡುವೆ, ಅವನ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಕುಸಿದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕಂಡ ಕನಸುಗಳು, ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಕಳೆದ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣ... ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಹೀನವೆನಿಸಿತು. ತಾನೊಬ್ಬ ಮೂರ್ಖ. ಅವಳ ಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ನಂಬಿ, ಅವಳ ನಗುವಿಗೆ ಮರುಳಾಗಿ, ತನ್ನ ಸರ್ವಸ್ವವನ್ನೂ ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿದ್ದ.ಕೋಪದಿಂದ ಅವನು ತನ್ನ ಫೋನನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಅದರಿಂದೇನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಒಡೆದುಹೋಗುವುದು ಫೋನ್ ಮಾತ್ರ, ತನ್ನ ಹೃದಯವಲ್ಲ. ಅವನ ಹೃದಯ ಆಗಲೇ ಚೂರಾಗಿತ್ತು.ಆ ರಾತ್ರಿ ಅವನು ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಬೆಂಚ್ ಮೇಲೆಯೇ ಕುಳಿತು ಬೆಳಗಾಗುವುದನ್ನು ಕಾದ. ಮಳೆ ನಿಂತಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗಿನ ಬಿರುಗಾಳಿ ನಿಂತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ, ತಣ್ಣನೆಯ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ನಗರ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಕಾಶ್‌ನ ಬದುಕು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿತ್ತು.ಸಂಜನಾಳಿಂದ ಒಂದು ಫೋನ್ ಕರೆ ಬರಬಹುದೇ? ಅಥವಾ ಒಂದು ಮೆಸೇಜ್? ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪು ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಬಹುದೇ? "ಆಕಾಶ್, ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು" ಎಂದು ಅವಳು ಕೇಳಬಹುದೇ? ಇಂತಹ ಹುಚ್ಚು ಯೋಚನೆಗಳು ಅವನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಸುಳಿದಾಡಿದವು. ಆದರೆ, ಇನ್‌ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟು ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದವಳು ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು.ಅವನಿಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದಂತೆಯೇ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಆಗಿತ್ತು. ತೊಯ್ದ ಬಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲೇ, ಜಡವಾದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತಾ ಅವನು ತನ್ನ ರೂಮಿನತ್ತ ನಡೆದ. ರೂಮಿನ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಾಗ, ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಅಂಟಿಸಿದ್ದ ಅವರಿಬ್ಬರ ಫೋಟೋ ಅವನನ್ನು ಅಣಕಿಸುವಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು. ಕೋಪ, ದುಃಖ, ಹತಾಶೆ ಎಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಅವನನ್ನು ಆವರಿಸಿತು.ಅವನು ಆ ಫೋಟೋವನ್ನು ಗೋಡೆಯಿಂದ ಕಿತ್ತೆಸೆದ. ಗಾಜಿನ ಫ್ರೇಮ್ ಒಡೆದು ಚೂರಾಯಿತು. ಅವಳ ನಗುವ ಮುಖದ ಚೂರುಗಳು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದವು. ನಂತರ, ಅವಳು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಉಡುಗೊರೆಯನ್ನು, ಅವಳ ನೆನಪನ್ನು ಹೊತ್ತ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಸ್ತುವನ್ನೂ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಬಾಕ್ಸ್‌ನೊಳಗೆ ತುಂಬಲಾರಂಭಿಸಿದ.ಅವಳ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ದೂರವಾಗಬೇಕು. ಈ ನಗರದಿಂದಲೇ ಹೊರಟುಹೋಗಬೇಕು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಹೊಸ ಬದುಕು ಆರಂಭಿಸಬೇಕು. ಆದರೆ ಅದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವೇ? ಪ್ರೀತಿಯ ಗಾಯಗಳು ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಮಾಯುತ್ತವೆಯೇ?ದಿನಗಳು ಕಳೆದವು. ಆಕಾಶ್ ಆಫೀಸಿಗೆ ರಜೆ ಹಾಕಿದ್ದ. ಯಾರ ಫೋನನ್ನೂ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸ್ನೇಹಿತರು ಮನೆಗೆ ಬಂದರೂ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಪ್ರಪಂಚ ಆ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ನಡುವೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿತ್ತು. ಗಡ್ಡ ಬಿಟ್ಟು, ಕಣ್ಣುಗಳು ಗುಳಿಬಿದ್ದು, ಅವನು ಅವನಾಗಿಯೇ ಉಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು: "ಯಾಕೆ?"ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದ ನಂತರ, ಅವನ ಫೋನಿಗೆ ಅಪರಿಚಿತ ನಂಬರ್‌ನಿಂದ ಕರೆ ಬಂತು. ಮೊದಲು ಕಟ್ ಮಾಡಿದ. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ನಂಬರ್‌ನಿಂದ ಕರೆ ಬಂದಾಗ, ಬೇಸರದಿಂದಲೇ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡಿದ."ಹಲೋ...""ಹಲೋ, ಆಕಾಶ್... ನಾನೇ..."ಆ ದನಿ... ಅದು ಸಂಜನಾಳ ದನಿಯಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ವಾರದ ನಂತರ ಅವಳ ದನಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ, ಅವನ ಹೃದಯ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತು ಮತ್ತೆ ರಭಸದಿಂದ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಅವನಿಗೆ ಏನು ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಗಂಟಲು ಒಣಗಿ, ತುಟಿಗಳು ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಅವನ ಮೌನವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಅವಳೇ ಮತ್ತೆ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು."ಆಕಾಶ್... ಮಾತಾಡು... ಪ್ಲೀಸ್. ನಿನ್ನ ಫೋನ್ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಆಗಿತ್ತು. ಆಫೀಸಲ್ಲೂ ರಜಾ ಹಾಕಿದ್ದೀಯ ಅಂತ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಹೇಳಿದ್ರು. ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ? ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ?" ಅವಳ ದನಿಯಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಕಾಳಜಿ ಇತ್ತೇ ಅಥವಾ ಅದು ಕೂಡ ಅವಳ ಅಭಿನಯದ ಒಂದು ಭಾಗವೇ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಅವನಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ.ಕೊನೆಗೂ ಅವನು ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಂಡು, ಬಿರುಕಿನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದ. "ನಿನಗೆ ಈಗ ಅದ್ಯಾಕೆ ಬೇಕು, ಸಂಜನಾ? ನೀನು ನಿನ್ನ ಹೊಸ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದೀಯಲ್ಲ. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾಕೆ ಚಿಂತೆ?" ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ವ್ಯಂಗ್ಯ ಮತ್ತು ನೋವು ಬೆರೆತಿತ್ತು.ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಒಂದು ಕ್ಷಣದ ಮೌನ. ನಂತರ ಅವಳ ದನಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಗಡುಸಾಯಿತು. "ನೋಡು ಆಕಾಶ್, ನಾನೇನು ಮಾಡಿದೆನೋ ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನದೇ ಆದ ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಫೋನ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಒಮ್ಮೆ ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕು. ನಾನು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವರಿಸುತ್ತೇನೆ.""ವಿವರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೇನು ಉಳಿದಿದೆ?" ಅವನು ಕಿರುಚಿದ. "ನನ್ನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆಯೇ ನೀನು ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಜೊತೆ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ನೀನು ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೇನೆಂದು ನನ್ನ ಬಳಿ ಪದೇ ಪದೇ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಎಂಗೇಜ್‌ಮೆಂಟ್ ಫೋಟೋವನ್ನು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ್ದೀಯ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನನಗೇನು ವಿವರಣೆ ಬೇಕು?" ಅವನ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ನೀರು ಜಮೆಯಾಯಿತು."ಪ್ಲೀಸ್ ಆಕಾಶ್, ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳು. ನೀನು ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಲ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು ಹಾಗಿವೆ..." ಅವಳ ಮಾತು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತಿತು."ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು? ಯಾವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು? ಅವನ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ, ಅವನ ಕಾರು, ಅವನ ದುಬಾರಿ ಉಡುಗೊರೆಗಳು... ಇವುಗಳೇನಾ ಆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು?" ಅವನ ದನಿ ಕೋಪದಿಂದ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು."ಇಲ್ಲ ಆಕಾಶ್! ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ತೀರಾ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೀಯ. ನಮ್ಮ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಪ್ರೀತಿಗೆ ನೀನು ಕೊಡುವ ಬೆಲೆ ಇಷ್ಟೇನಾ?" ಅವಳು ಮರುಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು.ಅವಳ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿ ಆಕಾಶ್‌ಗೆ ನಗಬೇಕೋ ಅಳಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. "ಪ್ರೀತಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಡಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಯಾರು, ಸಂಜನಾ? ನಾನೋ, ನೀನೋ? ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಾಲಕಸದಂತೆ ಬಿಸಾಡಿ, ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಬೆರಳಿಗೆ ಉಂಗುರ ತೊಡಿಸಿಕೊಂಡು ಈಗ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತೀಯಾ?""ಸರಿ, ನಾನು ಮಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪೇ. ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗು. ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆ. ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಜಾಗ, ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಆ ಬೆಂಚ್... ನಾಳೆ ಸಂಜೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ. ನಾನು ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ. ನೀನು ಬರದಿದ್ದರೆ, ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ಕ್ಷಮಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆಮೇಲೆ ನಾನು ನಿನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ." ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿ, ಅವನ ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ಕಾಯದೆ ಅವಳು ಫೋನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದಳು.ಆಕಾಶ್ ಫೋನನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟ. ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದ್ವಂದ್ವಗಳ ಮಹಾಯುದ್ಧವೇ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಹೋಗಬೇಕೇ? ಅವಳ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಬೇಕೇ? ಅವಳು ಹೇಳುವ ಕಟ್ಟುಕತೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ನೋವು ಅನುಭವಿಸಬೇಕೇ? ಅಥವಾ ಅವಳನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಿ, ಈ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡಬೇಕೇ?ಅವನೊಳಗಿನ ಅಹಂ 'ಹೋಗಬೇಡ' ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು. ಮೋಸ ಮಾಡಿದವಳ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅವಮಾನಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಬೇಡ ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನೊಳಗಿನ ಪ್ರೇಮಿ, ಆ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ನೆನಪುಗಳು, 'ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಾರಿ... ಕೊನೆಯ ಬಾರಿ ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿಬಿಡು. ಬಹುಶಃ ಅವಳ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಏನಾದರೂ ನಿಜವಾದ ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇನೋ?' ಎಂದು ಪಿಸುಗುಡುತ್ತಿತ್ತು.ಅವನಿಗೆ ನಿದ್ರೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ತಿರುಗಾಮುರುಗಾ ಮಲಗಿದ. ಸಂಜನಾಳ ಜೊತೆ ಕಳೆದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಅವನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಹಾದುಹೋಯಿತು. ಅವಳ ನಗು, ಅವಳ ಮಾತು, ಅವಳ ಸ್ಪರ್ಶ... ಎಲ್ಲವೂ ಅವನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಮೋಸಗಾತಿ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಹೃದಯದ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿತ್ತು.ಮರುದಿನ ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆ. ಆಕಾಶ್ ಇನ್ನೂ ನಿರ್ಧಾರ ಕೈಗೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ನೋಡಿಕೊಂಡ. ವಾರದಿಂದ ಸ್ನಾನ ಮಾಡದೆ, ಶೇವ್ ಮಾಡದೆ, ಕಣ್ಣುಗಳು ಗುಳಿಬಿದ್ದು, ಅವನಿಗೇ ಅವನನ್ನು ನೋಡಲು ಅಸಹ್ಯವೆನಿಸಿತು. 'ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮುಂದೆ ಹೋಗಬೇಕೇ?' ಎಂದುಕೊಂಡ. ಆದರೆ, ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ಈ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡುವುದೇ ಸರಿ. ತಾನು ಅವಳಿಂದಾಗಿ ಎಷ್ಟು ನೊಂದಿದ್ದೇನೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿಯಬೇಕು.ಕೊನೆಗೂ, ಅವನ ಹೃದಯದ ಮಾತು ಗೆದ್ದಿತು. ಅವನು ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ. ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ, ಶುಭ್ರವಾದ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸಿ, ಬೈಕ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನತ್ತ ಹೊರಟ.ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಎಂದಿನಂತೆ ಅವನ ತಾಳ್ಮೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಿಗ್ನಲ್‌ನಲ್ಲೂ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಯೋಚನೆಗಳ ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಏನು ಹೇಳಬಹುದು? "ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ, ಬಲವಂತವಾಗಿ ಮದುವೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ" ಎನ್ನುವ ಹಳೆಯ ಸಿನೆಮಾದ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಹೇಳಬಹುದೇ? ಅಥವಾ "ವಿಕ್ರಮ್ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಸ್ನೇಹಿತ, ಅವನಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ಸರಿ ಇಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ನಾನಿದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಾಯಿತು" ಎಂದು ಕತೆ ಕಟ್ಟಬಹುದೇ? ಏನೇ ಆದರೂ ಸತ್ಯವನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಅವನು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸಿದ್ಧನಾಗುತ್ತಿದ್ದ.ಅವನು ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್ ತಲುಪಿದಾಗ ಸಂಜೆ ಐದಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳಿದ್ದವು. ಅವರ ಖಾಯಂ ಜಾಗ, ಆ ದೊಡ್ಡ ಮರದ ಕೆಳಗಿನ ಬೆಂಚ್ ದೂರದಿಂದಲೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಅಲ್ಲಿ... ಅವಳು ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಚೂಡಿದಾರ್ ಧರಿಸಿ, ತಲೆಯನ್ನು ಕೆಳಗೆ ಬಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ನೆಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎಂದಿನ ಕಳೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣುಗಳು ಊದಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಅವಳೂ ಅತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.ಆಕಾಶ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದ. ಅವನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಸಪ್ಪಳಕ್ಕೆ ಅವಳು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಂಧಿಸಿದವು. ಆ ಒಂದು ನೋಟದಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಭಾವನೆಗಳು ಮಿಂಚಿಹೋದವು - ನೋವು, ಪ್ರೀತಿ, ಕೋಪ, ಹತಾಶೆ, ವಿಷಾದ...ಅವನು ಅವಳ ಎದುರು ಬಂದು ನಿಂತ. ಯಾರೂ ಮಾತನಾಡಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳ ಕಾಲ ಮೌನವೇ ಅವರ ನಡುವೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ನಡೆಸಿತು.ಕೊನೆಗೆ ಸಂಜನಾಳೇ ಮೌನ ಮುರಿದಳು. "ಬಂದೆಯಾ... ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ನೀನು ಬರುತ್ತೀಯ ಅಂತ," ಅವಳ ದನಿ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು."ಯಾಕೆ ಕರೆದೆ?" ಆಕಾಶ್‌ನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಭಾವನೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಶುಷ್ಕವಾಗಿತ್ತು.ಅವಳು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು. "ಆಕಾಶ್... ನಾನು... ನಾನು ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.""ಅದು ನನಗೆ ಇನ್‌ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂನಲ್ಲೇ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ಹೊಸ ವಿಷಯವೇನಾದರೂ ಇದ್ದರೆ ಹೇಳು," ಅವನು ಕಠಿಣವಾಗಿ ಹೇಳಿದ.ಅವಳ ಕಣ್ಣೀರು ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾರಿತು. "ಇಲ್ಲ ಆಕಾಶ್... ನೀನು ಕೇಳಬೇಕು. ಈ ಮದುವೆ ನನ್ನ ಇಷ್ಟದಿಂದ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ."ಆಕಾಶ್ ವ್ಯಂಗ್ಯವಾಗಿ ನಕ್ಕ. "ಓಹ್, ಹಾಗಾದರೆ ಬಲವಂತದ ಮದುವೆಯೇ? ಯಾರು ನಿನ್ನನ್ನು ಬಲವಂತ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು? ನಿನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯೇ? ಅಥವಾ ಆ ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿಯೇ?"ಸಂಜನಾ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು. "ಇಲ್ಲ... ಅವರಾರೂ ಅಲ್ಲ.""ಹಾಗಾದರೆ, ಮತ್ತೆ ಯಾರು?" ಆಕಾಶ್ ಗೊಂದಲದಿಂದ ಕೇಳಿದ.ಅವಳು ಒಂದು ಆಳವಾದ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಳು. ಅವಳ ಮುಂದಿನ ಮಾತುಗಳು ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಾಲ ಕೆಳಗಿನ ಭೂಮಿಯನ್ನೇ ಕಂಪಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿತು."ನನ್ನನ್ನು ಬಲವಂತ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು... ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ... ಮತ್ತು... " ಅವಳು ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು, "...ಮತ್ತು ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಈ ಮಗು."ಸಂಜನಾಳ ಈ ಮಾತುಗಳು ಆಕಾಶ್‌ನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಸಿಡಿಲು ಬಡಿದಂತೆ ಮಾಡಿದವು. ಅವನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸ್ತಬ್ಧನಾಗಿ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟ. ಅವನ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ಅವನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ನಿಜವೇ ಅಥವಾ ಅದು ಅವನ ಭ್ರಮೆಯೇ ಎಂದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಕಬ್ಬನ್ ಪಾರ್ಕ್‌ನ ಗಿಡಮರಗಳ ಸದ್ದು, ಪಕ್ಷಿಗಳ ಕಲರವ, ದೂರದ ರಸ್ತೆಯ ವಾಹನಗಳ ಶಬ್ದ ಎಲ್ಲವೂ ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವನ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಈಗ ಸಂಜನಾಳ ಮಾತುಗಳು ಮಾತ್ರವೇ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿದ್ದವು."ಮಗು?" ಅವನ ತುಟಿಗಳಿಂದ ಆ ಒಂದು ಪದ ಹೊರಬರಲು ಬಹಳ ಕಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅವನ ದನಿ ಅವನಿಗೆ ಅಪರಿಚಿತವಾಗಿ ಕೇಳಿಸಿತು.ಸಂಜನಾ ಅಳುತ್ತಲೇ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣೀರು ಈಗ ಧಾರಾಕಾರವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. "ಹೌದು ಆಕಾಶ್... ನಾನು ತಾಯಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ."ಆಕಾಶ್‌ನ ಮೆದುಳು ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಏನು ಯೋಚಿಸಬೇಕೆಂದೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಕೋಪ, ಆಘಾತ, ಗೊಂದಲ, ನೋವು... ಎಲ್ಲಾ ಭಾವನೆಗಳು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಅವನನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡವು. ಅವನ ಕಾಲುಗಳು ನಡುಗಲಾರಂಭಿಸಿದವು. ಅವನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಬೆಂಚ್‌ನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಸಿದುಬಿದ್ದ.ಅವನು ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದ. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದು ಮೋಸದ ಕುರುಹುಗಳಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅಸಹಾಯಕತೆ ಮತ್ತು ಅಪಾರವಾದ ನೋವು."ಇದು... ಇದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ, ಸಂಜು?" ಅವನು ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕೇಳಿದ. "ಇದು... ಆ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮಗುವೇ?" ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳುವಾಗ ಅವನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಚೂರಿಯಿಂದ ಇರಿದಂತಾಯಿತು. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಗಿಯ ಬಾಯಿಂದ ಆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕೇಳುವ ಧೈರ್ಯ ಅವನಿಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಸಂಜನಾ ಅವನ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ, ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಆದರೆ ಆಕಾಶ್ ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆಳೆದುಕೊಂಡ. ಅವಳ ಸ್ಪರ್ಶವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ಅವನಿಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಅವನ ಈ ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ನೋವಾಯಿತು. ಅವಳು ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತಾ ಹೇಳಿದಳು, "ಇಲ್ಲ ಆಕಾಶ್... ಇಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಡು. ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಯಾವ ಗಂಡಸನ್ನೂ ನಾನು ಮುಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಇದು... ಇದು ನಮ್ಮ ಮಗು, ಆಕಾಶ್."ಈ ಮಾತು ಆಕಾಶ್‌ನ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಂದು ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸಿದಂತಿತ್ತು. 'ನಮ್ಮ ಮಗು?' ಅವನ ಹೃದಯ ಬಡಿತ ನಿಂತುಹೋದಂತಾಯಿತು. ಅವನು ಸ್ಮರಣೆಯನ್ನು ಕೆದಕಿದ. ಹೌದು, ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅವಳ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ದಿನ... ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಚಾಮುಂಡಿ ಬೆಟ್ಟ, ಅರಮನೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸುತ್ತಾಡಿ, ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತು ಹೋಟೆಲ್ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ... ಆ ದಿನ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ಮೀರಿದ್ದರು. ಪ್ರೀತಿಯ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡದಿರಬಹುದೆಂದು ಅವನು ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಊಹಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.ಅವನಿಗೆ ತಲೆಸುತ್ತು ಬಂದಂತಾಯಿತು. "ನಮ್ಮ ಮಗುವಾಗಿದ್ದರೆ... ನೀನು ಯಾಕೆ ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ? ನನ್ನ ಬಳಿ ಯಾಕೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ? ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಬಹುದಿತ್ತಲ್ಲವೇ? ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಕೈಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ ಎಂದುಕೊಂಡೆಯಾ?" ಅವನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಈಗ ಕೋಪಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹತಾಶೆ ತುಂಬಿತ್ತು."ನಾನು ಹೇಳಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ, ಆಕಾಶ್," ಸಂಜನಾ ಅಳುತ್ತಲೇ ಹೇಳಿದಳು. "ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಈ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು. ನಾನು ನಿನಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದೇ ದಿನ... ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಕರಾಳ ದಿನ... ಎಲ್ಲವೂ ಬದಲಾಗಿ ಹೋಯಿತು."ಅವಳು ತನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. "ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ... ಅವರಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಹಾರ್ಟ್ ಅಟ್ಯಾಕ್ ಆಯಿತು. ಅವರನ್ನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದೆವು. ಡಾಕ್ಟರ್‌ಗಳು ಅವರ ಸ್ಥಿತಿ ತುಂಬಾ ಗಂಭೀರವಾಗಿದೆ, ಬೈಪಾಸ್ ಸರ್ಜರಿ ಮಾಡಬೇಕು, ಅದಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಅಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಉಳಿತಾಯ, ಒಡವೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮಾರಿದರೂ ಎರಡು ಲಕ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಹಣ ಹೊಂದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ."ಆಕಾಶ್ ಮೌನವಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಸಂಜನಾಳ ತಂದೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅವರು ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿ ನಿವೃತ್ತರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಕುಟುಂಬ ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕೆಳಗಿತ್ತು."ನಾನು ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯದೆ ಕಂಗಾಲಾಗಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೀವ ಉಳಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ವಿಕ್ರಮ್ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದು. ಅವನು ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಹಳೆಯ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ. ಈಗ ದೊಡ್ಡ ಉದ್ಯಮಿ. ಹೇಗೋ ನಮ್ಮ ಕಷ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದು, ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ. ಅವನು ಯಾವುದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳದೆ, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಿಲ್ಲನ್ನು ಪಾವತಿಸಿದ. ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಉತ್ತಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ಕೊಡಿಸಿದ. ಅವನಿಂದಾಗಿ ಇಂದು ನನ್ನ ತಂದೆ ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದಾರೆ."ಅವಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಅವನ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದಳು. "ಆಕಾಶ್, ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವನು ನನಗೆ ದೇವರಂತೆ ಕಂಡ. ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದವನ ಋಣವನ್ನು ನಾನು ಹೇಗೆ ತೀರಿಸಲಿ? ಅವನು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಒಂದು ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಇಟ್ಟ. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದನಂತೆ. ನನ್ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಲು ಬಯಸುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಗತಕಾಲದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು ಹೊಸ ಜೀವನ ಆರಂಭಿಸೋಣ ಎಂದ. ನನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತಾನೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಾಗಿ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟ."ಆಕಾಶ್‌ನಿಗೆ ಈಗ ಕತೆಯ ತುಣುಕುಗಳು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳು ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಕ್ರಮ್ ಜೊತೆ ಇದ್ದದ್ದು, ಅವಳ ಎಂಗೇಜ್‌ಮೆಂಟ್... ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಒಂದು ಕಾರಣ ಸಿಕ್ಕಂತಾಯಿತು. ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಲು ಸಿದ್ಧವಿರಲಿಲ್ಲ."ಹಾಗಾದರೆ, ನಿನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೀವ ಉಳಿಸಲು ನೀನು ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು, ನಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಬಲಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ? ಇದು ಸರಿ ಎನಿಸುತ್ತದೆಯೇ, ಸಂಜನಾ?""ನನಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿರಲಿಲ್ಲ, ಆಕಾಶ್," ಅವಳು ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ನುಡಿದಳು. "ಒಂದು ಕಡೆ ನನ್ನನ್ನು ಹೆತ್ತು, ಹೊತ್ತು, ಬೆಳೆಸಿದ ತಂದೆ. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ನೀನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಮಗು. ನಾನು ಯಾರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ? ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಸಾವಿಗೆ ನಾನು ಕಾರಣಳಾಗಬೇಕಿತ್ತೇ? ನೀನೇ ಹೇಳು, ಆಕಾಶ್... ನೀನಾಗಿದ್ದರೆ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ?"ಅವಳ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಆಕಾಶ್ ಬಳಿ ಉತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಗಂಭೀರತೆ ಅವನಿಗೆ ಅರಿವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಮೋಸಗಾತಿಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಸಂದರ್ಭದ ಕೈಗೊಂಬೆ. ಅವಳು ತನ್ನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಸಂತೋಷವನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು.ಆದರೆ... ನಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಗತಿಯೇನು?"ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ... ನಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆಯೇ?" ಆಕಾಶ್ ಕೇಳಿದ.ಸಂಜನಾ ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದಳು. "ಇಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿದರೆ, ಅವನು ಈ ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಮಾತನ್ನು ಮುರಿಯಬಹುದು. ಎಲ್ಲವೂ ಹಾಳಾಗಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ... ನಾನು ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ.""ಮುಚ್ಚಿಡುವುದಕ್ಕೇ? ಅಂದರೆ, ಈ ಮಗು ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮಗು ಎಂದೇ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತೀಯಾ? ನಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೆ ಅದರ ನಿಜವಾದ ತಂದೆ ಯಾರೆಂದು ತಿಳಿಯುವುದೇ ಇಲ್ಲವೇ?" ಆಕಾಶ್‌ನ ದನಿ ನೋವಿನಿಂದ ನಡುಗಿತು. ತನ್ನದೇ ರಕ್ತ, ತನ್ನದೇ ಮಗು, ಇನ್ನೊಬ್ಬನನ್ನು 'ಅಪ್ಪ' ಎಂದು ಕರೆಯುವ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಅವನ ಹೃದಯ ಚುಚ್ಚಿದಂತಾಯಿತು."ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ಆಕಾಶ್, ನಾನು ನಿನಗೆ ದೊಡ್ಡ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನನಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು..." ಅವಳು ಅವನ ಕಾಲು ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದಾದಳು.ಆಕಾಶ್ ಅವಳನ್ನು ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. ಅವನ ಮನಸ್ಸು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಜನಾ ಈಗ ಅವನ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಒಬ್ಬ ತ್ಯಾಗಮಯಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮೇಲಿನ ಕೋಪವೆಲ್ಲವೂ ಕರಗಿ, ಈಗ ಕರುಣೆ ಮತ್ತು ಅಸಹಾಯಕತೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು.ಅವನು ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಅವಳನ್ನು ಅವಳ ದಾರಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು, ತನ್ನ ಮಗು ಇನ್ನೊಬ್ಬನ ಮಗುವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಸುಮ್ಮನಿರಬೇಕೇ? ಅಥವಾ ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳಿ, ಈ ಮದುವೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕೇ? ಹಾಗೆ ಮಾಡಿದರೆ, ಸಂಜನಾಳ ಕುಟುಂಬ ಬೀದಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವಳ ತಂದೆಯ ಆರೋಗ್ಯದ ಗತಿಯೇನು?ಅವನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಕಠಿಣ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಅವನು ಈಗ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು. ಅವನ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರ, ಮೂರು ಜೀವಗಳ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲಿತ್ತು.ಅವನು ಸಂಜನಾಳ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಿದ. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾ, ಒಂದು ಆಳವಾದ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು."ಸಂಜು, ನೀನು ಅಳುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸು ಮೊದಲು," ಆಕಾಶ್ ಶಾಂತವಾದ ಆದರೆ ದೃಢವಾದ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ. ಅವನ ಈ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಬದಲಾವಣೆಯಿಂದ ಸಂಜನಾಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಅವಳು ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಅವನನ್ನೇ ನೋಡಿದಳು."ನಾನು ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಕೋಪಗೊಂಡಿದ್ದೆ, ನಿಜ. ನೀನು ನನಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿ ನರಕಯಾತನೆ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಸತ್ಯ ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ... ನನ್ನ ಕೋಪವೆಲ್ಲವೂ ನಿನ್ನ ಮೇಲಿನ ಕಾಳಜಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿದೆ. ನೀನೊಬ್ಬಳೇ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ನೋವನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಇಂತಹ ದೊಡ್ಡ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೀಯಲ್ಲ... ನೀನು ಮೋಸಗಾತಿಯಲ್ಲ, ಸಂಜು. ನೀನು ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ಶರಣಾದವಳು."ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಸಂಜನಾಳ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಮುಲಾಮಿನಂತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದವು. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಹೊತ್ತಿದ್ದ ಭಾರ, ಈಗ ಯಾರೋ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತು."ಆದರೆ," ಆಕಾಶ್ ಮುಂದುವರಿಸಿದ, "ನೀನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ನಿರ್ಧಾರ ತಪ್ಪು. ಇದು ಯಾರಿಗೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ನಿನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೀವ ಉಳಿಯಬಹುದು, ಆದರೆ ದೀರ್ಘಕಾಲದಲ್ಲಿ ನೀನು, ನಾನು, ನಮ್ಮ ಮಗು, ಮತ್ತು ಆ ವಿಕ್ರಮ್ ಕೂಡ... ಎಲ್ಲರೂ ನರಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.""ಹಾಗಾದರೆ ನಾನೇನು ಮಾಡಲಿ, ಆಕಾಶ್? ನನಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯೇ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ," ಸಂಜನಾ ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು.ಆಕಾಶ್ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. ಈ ಬಾರಿ ಅವಳು ವಿರೋಧಿಸಲಿಲ್ಲ. "ದಾರಿಯಿದೆ, ಸಂಜು. ನಾವು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸೋಣ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಈ ಮದುವೆ ನಡೆಯಬಾರದು.""ಅದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಮುಂದಿನ ವಾರವೇ ಮುಹೂರ್ತ ನಿಗದಿಯಾಗಿದೆ. ನಾನು ಈಗ ಇಲ್ಲ ಎಂದರೆ, ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ಸಹಾಯವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯಬಹುದು. ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಮುಂದಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಗತಿಯೇನು? ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಏನಾಗಬೇಕು?""ನಾನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ," ಆಕಾಶ್ ದೃಢವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. "ಹಣದ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲವೇ? ಅದಕ್ಕೆ ನಾನಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಬಳಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಉಳಿತಾಯವಿದೆ. ನನ್ನ ಪಿ.ಎಫ್. ಹಣವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯಬಹುದು. ನನ್ನ ಬೈಕ್ ಮಾರಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ. ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಳಿ ಸಾಲ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ. ಹೇಗೋ ಮಾಡಿ ಹತ್ತು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿಗಳನ್ನು ನಾನು ಹೊಂದಿಸುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ತಂದೆಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಯಾಗದಂತೆ ನಾನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಹಣ ನಮಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ."ಆಕಾಶ್‌ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಸಂಜನಾಗೆ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ. "ಆಕಾಶ್... ಇದು... ಇದು ಸಾಧ್ಯವೇ? ನಿನಗೆ ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟು ಹೊರೆ? ನಿನ್ನ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸ ಬೇಕಲ್ಲವೇ?""ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯ ನೀನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಮಗು, ಸಂಜು. ನೀವಿಲ್ಲದ ಭವಿಷ್ಯ ನನಗೇಕೆ? ಹಣವನ್ನು ಇವತ್ತು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ ನಾಳೆ ಸಂಪಾದಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೆ, ನನ್ನ ಜೀವನವೇ ಮುಗಿದಂತೆ. ನಿನ್ನ ತಂದೆ ನನ್ನ ತಂದೆಯೂ ಹೌದು. ಅವರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನನ್ನದೂ ಕೂಡ."ಅವನ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಸಂಜನಾಳ ಹೃದಯ ತುಂಬಿಬಂತು. ಅವಳು ಅವನ ತೋಳುಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖವಿಟ್ಟು ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅಳಲಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಈ ಬಾರಿ ಅದು ದುಃಖದ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬಂದ ಕಣ್ಣೀರಾಗಿತ್ತು. ಆಕಾಶ್ ಅವಳ ತಲೆಯನ್ನು ಸವರುತ್ತಾ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿದ.ಕೆಲಕಾಲದ ನಂತರ, ಅವಳು ಶಾಂತಳಾದ ಮೇಲೆ ಆಕಾಶ್ ಹೇಳಿದ, "ಸರಿ, ಈಗ ನಾವು ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಯೋಜಿಸೋಣ. ಮೊದಲಿಗೆ, ನೀನು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಸಹಜವಾಗಿರು. ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ನೀನು ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಈಗಲೇ ಹೇಳಬೇಡ. ಎಲ್ಲವೂ ಅಂದುಕೊಂಡಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ ಎಂಬಂತೆ ವರ್ತಿಸು.""ಆಮೇಲೆ?" ಸಂಜನಾ ಗೊಂದಲದಿಂದ ಕೇಳಿದಳು."ನನಗೆ ಎರಡು ದಿನ ಸಮಯ ಕೊಡು. ನಾನು ಹಣ ಹೊಂದಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಹಣ ಕೈಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ನಾವಿಬ್ಬರೂ ನೇರವಾಗಿ ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗೋಣ. ಅವನಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಸತ್ಯವನ್ನೂ ತಿಳಿಸೋಣ. ಅವನು ನಿನ್ನ ತಂದೆಯ ಜೀವ ಉಳಿಸಿದ್ದಾನೆ, ಅವನಿಗೆ ನಾವು ಕೃತಜ್ಞರಾಗಿರಬೇಕು. ಅವನಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡಿ ಈ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಸತ್ಯ ತಿಳಿದರೆ, ಅವನು ಖಂಡಿತ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ನನಗಿದೆ. ಅವನ ಹಣವನ್ನು ಅವನಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸೋಣ."ಆಕಾಶ್‌ನ ಯೋಜನೆ ಸಂಜನಾಗೆ ಸರಿ ಎನಿಸಿತು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ದೊಡ್ಡ ಭಾರ ಇಳಿದಂತಾಯಿತು. ಕತ್ತಲ ಸುರಂಗದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಕಿನ ಕಿರಣ ಕಂಡಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು."ಸರಿ, ಆಕಾಶ್. ನೀನು ಹೇಳಿದಂತೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ನಂಬಿಕೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲಿದೆ.""ನನ್ನನ್ನು ನಂಬು, ಸಂಜು. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸರಿ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಗುವನ್ನು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತರುತ್ತೇವೆ. ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಪುಟ್ಟ ಸಂಸಾರವನ್ನು ಕಟ್ಟುತ್ತೇವೆ. ನೀನು ಕನಸು ಕಂಡಂತೆ, ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆ, ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡ... ಎಲ್ಲವೂ ಇರುತ್ತದೆ."ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಹೊಸ ಭರವಸೆಯನ್ನು ನೀಡಿದವು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟರು. ಆಕಾಶ್ ಅವಳನ್ನು ಅವಳ ಮನೆಯ ಸಮೀಪ ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡಿ, ತನ್ನ ರೂಮಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದ.ಆ ಕ್ಷಣದಿಂದ, ಆಕಾಶ್‌ನ ಹೋರಾಟ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅವನು ತನ್ನ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಪರ್ಸನಲ್ ಲೋನ್‌ಗೆ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ. ತನ್ನ ಪ್ರಾವಿಡೆಂಟ್ ಫಂಡ್ ವಿತ್‌ಡ್ರಾ ಮಾಡಲು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಆರಂಭಿಸಿದ. ತನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಬೈಕನ್ನು ಮಾರಲು ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನಲ್ಲಿ ಜಾಹೀರಾತು ಹಾಕಿದ. ತನ್ನ ಆಪ್ತ ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಳಿ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿ, ಸಹಾಯ ಯಾಚಿಸಿದ. ಅವನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಅವನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಆದಷ್ಟು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಮುಂದೆ ಬಂದರು.ಎರಡು ದಿನಗಳು ಎರಡು ಯುಗಗಳಂತೆ ಕಳೆದವು. ಆಕಾಶ್ ಹಗಲಿರುಳು ಎನ್ನದೆ ಹಣ ಹೊಂದಿಸಲು ಓಡಾಡಿದ. ಸಂಜನಾ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವನ್ನೂ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಕಳೆದಳು. ಮದುವೆಯ ಸಿದ್ಧತೆಗಳು ಭರದಿಂದ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ನಗುವಿನ ಹಿಂದೆ, ಸಂಜನಾ ತನ್ನ ನೋವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳು ಆಕಾಶ್‌ನ ಕರೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳು.ಮೂರನೇ ದಿನ, ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆಕಾಶ್‌ನಿಂದ ಕರೆ ಬಂತು."ಸಂಜು... ಹಣದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ."ಆ ಒಂದು ವಾಕ್ಯ ಕೇಳಿ ಸಂಜನಾಳ ಜೀವದಲ್ಲಿ ಜೀವ ಬಂದಂತಾಯಿತು."ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ನಾವು ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಅವನ ಆಫೀಸ್ ವಿಳಾಸ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಸಿದ್ಧಳಾಗಿರು. ನಾಳೆ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ನಿರ್ಣಾಯಕ ದಿನ."ಆ ರಾತ್ರಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ನಿದ್ರೆ ಬರಲಿಲ್ಲ. ನಾಳೆ ಏನಾಗುವುದೋ ಎಂಬ ಆತಂಕ, ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಭರವಸೆ... ಎರಡೂ ಅವರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆವರಿಸಿತ್ತು. ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿ ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆಯೇ? ಅಥವಾ ಕೋಪಗೊಂಡು, ಅವರ ಜೀವನವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಂಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ದೂಡುತ್ತಾನೆಯೇ? ಎಲ್ಲವೂ ನಾಳೆ ನಿರ್ಧಾರವಾಗಲಿತ್ತು.ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾ, ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿಯ ಬೃಹತ್ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಕಚೇರಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಆ ಎತ್ತರದ ಗಾಜಿನ ಕಟ್ಟಡ ಅವರ ಸಣ್ಣ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಅಣಕಿಸುವಂತೆ ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರೂ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ನೋಡಿಕೊಂಡರು, ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿಕೊಂಡವರಂತೆ ಕೈ ಹಿಡಿದು, ಒಳಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟರು.ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿಯ ಕಚೇರಿಯು ಐಷಾರಾಮಿ ಮತ್ತು ಅಧಿಕಾರದ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿತ್ತು. ಅಮೃತಶಿಲೆಯ ನೆಲ, ದುಬಾರಿ ಪೀಠೋಪಕರಣಗಳು, ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ ಆಧುನಿಕ ಕಲಾಕೃತಿಗಳು, ಮತ್ತು ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ವರ್ಗ... ಇದೆಲ್ಲವೂ ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕಂಗೆಡಿಸಿತು. ತಮ್ಮ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ಈ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಮನವರಿಕೆಯಾಯಿತು.ರಿಸೆಪ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಯುವತಿ, "ಮಿಸ್ಟರ್ ಚೌಧರಿ ಈಸ್ ಇನ್ ಎ ಮೀಟಿಂಗ್. ಅಪಾಯಿಂಟ್ಮೆಂಟ್ ಇದೆಯೇ?" ಎಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದಳು."ಅಪಾಯಿಂಟ್ಮೆಂಟ್ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇದು ಬಹಳ ತುರ್ತಾದ ವೈಯಕ್ತಿಕ ವಿಷಯ. ಸಂಜನಾ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿಸಿ, ದಯವಿಟ್ಟು," ಆಕಾಶ್ ಗಟ್ಟಿಯಾದ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ.ರಿಸೆಪ್ಷನಿಸ್ಟ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಿಂಜರಿದರೂ, ಸಂಜನಾಳ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿ ಇಂಟರ್‌ಕಾಂ ಮೂಲಕ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗೆ ವಿಷಯ ಮುಟ್ಟಿಸಿದಳು. ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳ ನಂತರ, ಅವಳು ಅವರನ್ನು ಒಳಗೆ ಕಳುಹಿಸಲು ಸೂಚನೆ ಪಡೆದಳು.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಉದ್ದನೆಯ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದು, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮರದ ಬಾಗಿಲಿನ ಮುಂದೆ ನಿಂತರು. ಬಾಗಿಲಿನ ಮೇಲೆ 'ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿ - CEO' ಎಂದು ಹಿತ್ತಾಳೆಯ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು. ಆಕಾಶ್ ಒಂದು ಆಳವಾದ ಉಸಿರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಾಗಿಲನ್ನು ತಟ್ಟಿದ."ಕಮ್ ಇನ್," ಒಳಗಿನಿಂದ ಗಂಭೀರವಾದ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತು.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರು. ಆ ಕೋಣೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮನೆಯಷ್ಟು ವಿಶಾಲವಾಗಿತ್ತು. ಕೋಣೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ತುದಿಯಲ್ಲಿ, ನಗರದ ವಿಹಂಗಮ ನೋಟವನ್ನು ನೀಡುವ ದೊಡ್ಡ ಗಾಜಿನ ಕಿಟಕಿಯ ಮುಂದೆ, ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಮೇಜಿನ ಹಿಂದೆ ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಸುಮಾರು ಮೂವತ್ತೈದು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ, ಎತ್ತರದ, ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾದ ಸೂಟ್ ಧರಿಸಿದ್ದ ಆತ, ಅಧಿಕಾರ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದ ಮೂರ್ತರೂಪದಂತಿದ್ದ.ಅವನು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ, ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡಿತು. "ಸಂಜನಾ! ವಾಟ್ ಎ ಸರ್ಪ್ರೈಸ್! ಬಾರಮ್ಮಾ..." ಆದರೆ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಆಕಾಶ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿ ಅವನ ಹುಬ್ಬುಗಳು ಗಂಟಿಕ್ಕಿದವು. "ಮತ್ತು... ನೀವು?" ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ನೋಡಿದ."ನಾನು ಆಕಾಶ್," ಆಕಾಶ್ ನೇರವಾಗಿ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ. "ನಾವು ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಬಂದಿದ್ದೇವೆ."ವಿಕ್ರಮ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಆಕಾಶ್‌ನನ್ನು ಮೇಲಿನಿಂದ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿದ. ಅವನ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬಟ್ಟೆ, ಮುಖದಲ್ಲಿದ್ದ ಆತಂಕ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನಿಸಿದ. ನಂತರ ಅವನು ಕುರ್ಚಿಗಳತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿ, "ದಯವಿಟ್ಟು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿ," ಎಂದ.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕುಳಿತ ನಂತರ, ವಿಕ್ರಮ್ ಸಂಜನಾಳ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ, "ಏನಾಯ್ತು, ಸಂಜನಾ? ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಿದೆಯೇ? ನೀನು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಹೀಗೆ ಬರುವವಳಲ್ಲ." ಅವನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಳಜಿ ಇತ್ತು.ಸಂಜನಾ ಏನು ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದು ತೋಚದೆ ಆಕಾಶ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ಆಕಾಶ್ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಒತ್ತಿ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿ, ತಾನೇ ಮಾತು ಆರಂಭಿಸಿದ."ಮಿಸ್ಟರ್ ಚೌಧರಿ, ಮೊದಲು, ನೀವು ಸಂಜನಾಳ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಮಾಡಿದ ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ನಿಮಗೆ ಆಭಾರಿಯಾಗಿದ್ದೇವೆ. ನಿಮ್ಮಿಂದಾಗಿ ಇಂದು ಅವರ ತಂದೆ ಜೀವಂತವಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಆ ಋಣವನ್ನು ನಾವು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ."ವಿಕ್ರಮ್ ತಿಳಿ ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ, "ಅದರಲ್ಲೇನಿದೆ. ಸಂಜನಾ ನನ್ನವಳಾಗಲಿರುವವಳು. ಅವಳ ಕುಟುಂಬ ನನ್ನ ಕುಟುಂಬವಿದ್ದಂತೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಋಣದ ಮಾತೇಕೆ?""ಅದೇ ವಿಷಯವಾಗಿ ನಾವು ಮಾತನಾಡಲು ಬಂದಿದ್ದು," ಆಕಾಶ್ ದೃಢವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಅವನ ದನಿಯಲ್ಲಿನ ಗಂಭೀರತೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿದ ವಿಕ್ರಮ್, ತನ್ನ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂದೆ ಬಾಗಿ, ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೇಳಲು ಸಿದ್ಧನಾದ."ಮಿಸ್ಟರ್ ಚೌಧರಿ, ಈ ಮದುವೆ... ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ."ಆಕಾಶ್‌ನ ಈ ನೇರವಾದ ಮಾತಿಗೆ ವಿಕ್ರಮ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ದಂಗಾಗಿ ಹೋದ. ಅವನ ಮುಖಭಾವ ಬದಲಾಯಿತು. ಮಂದಹಾಸ ಮಾಯವಾಗಿ, ಗೊಂದಲ ಮತ್ತು ಅಸಮಾಧಾನದ ಗೆರೆಗಳು ಮೂಡಿದವು. ಅವನು ಸಂಜನಾಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದ. ಅವಳು ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ನೆಲವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು."ಏನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೀರಿ ನೀವು? ಸಂಜನಾ, ಇದೇನು?" ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ದನಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಏರಿತ್ತು. "ನಿನ್ನ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರೂ ಒಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ, ಮುಹೂರ್ತ ನಿಗದಿಯಾಗಿದೆ, ಎಲ್ಲ ಸಿದ್ಧತೆಗಳೂ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ. ಈಗ ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಇದೆಂಥಾ ಮಾತು?""ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಕೇಳಿ," ಆಕಾಶ್ ಶಾಂತವಾಗಿ ಮನವಿ ಮಾಡಿದ. "ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ನಾನು... ಕಳೆದ ಮೂರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ."ಈ ಮಾತು ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಂದು ಆಘಾತವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತು. ಅವನು ನಂಬಿಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಒಮ್ಮೆ ಸಂಜನಾಳನ್ನು, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಆಕಾಶ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿದ. "ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಾ? ಹಾಗಾದರೆ, ಸಂಜನಾ, ನೀನೇಕೆ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ? ಮದುವೆಗೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಾಗ ನಿನಗೆ ಇದೆಲ್ಲ ನೆನಪಾಗಲಿಲ್ಲವೇ?"ಸಂಜನಾ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ತಲೆಯೆತ್ತಿದಳು. "ನಾನು... ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿಂದಾಗಿ ಅಸಹಾಯಕಳಾಗಿದ್ದೆ, ವಿಕ್ರಮ್. ನೀವು ಮಾಡಿದ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯದೆ... ನಾನು..." ಅವಳ ಮಾತುಗಳು ಗಂಟಲಲ್ಲೇ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವು.ಆಕಾಶ್ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದ. "ಅವಳು ನಿಮಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ತನ್ನ ಕುಟುಂಬಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅದು ತಪ್ಪು ಎಂದು ನಮಗೆ ಅರಿವಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಜೀವನವನ್ನು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು, ಒಂದು ಸುಳ್ಳಿನ ಮೇಲೆ ಕಟ್ಟುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ."ಆಕಾಶ್ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್‌ನಿಂದ ಒಂದು ಚೆಕ್ ಬುಕ್ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ನಗದಿನ ಕಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದು ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿಟ್ಟ. "ಇದು ಹತ್ತು ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ. ನೀವು ಸಂಜನಾಳ ತಂದೆಯ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗಾಗಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿದ ಹಣ. ದಯವಿಟ್ಟು ಇದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿ. ನಿಮ್ಮ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ನಾವು ಚಿರಋಣಿ. ಆದರೆ ಈ ಸಹಾಯದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ನಿಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡಲು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ."ವಿಕ್ರಮ್ ಆ ಹಣವನ್ನು ನೋಡಿದ. ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಕೋಪ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿ, ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಷಾದದ ಛಾಯೆ ಮೂಡಿತು. ಅವನು ಕುರ್ಚಿಗೆ ಒರಗಿ ಕುಳಿತು, ತನ್ನ ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ಹಣೆಯನ್ನು ಉಜ್ಜಿಕೊಂಡ. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌನ ಆವರಿಸಿತ್ತು.ಕೊನೆಗೆ, ವಿಕ್ರಮ್ ಒಂದು ಆಳವಾದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಮಾತನಾಡಿದ. "ನಾನು ಮೂರ್ಖನಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆಯೇ ನಿಮಗೆ?" ಅವನ ದನಿಯಲ್ಲಿ ನೋವಿತ್ತು. "ನಾನು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಿಂದಲೂ ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಿಷಯ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅವಳು ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಎಂದಿಗೂ ಅವಳ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ."ಅವನ ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು."ಹಾಗಾದರೆ... ನಿಮಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ತಿಳಿದಿತ್ತೇ?" ಸಂಜನಾ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೇಳಿದಳು."ಹೌದು," ವಿಕ್ರಮ್ ಹೇಳಿದ. "ನಿಮ್ಮ ತಂದೆಯ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ವಿಷಯ ತಿಳಿದಾಗ, ನಾನು ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಬಂದಿದ್ದು ನಿಜ. ಆದರೆ ನಾನು ಮದುವೆಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಇಟ್ಟಾಗ, ನೀನು ಯಾವುದೇ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸದೆ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೆ. ಆಗ, ನೀನು ಆಕಾಶ್‌ನಿಂದ ದೂರವಾಗಿದ್ದೀಯ, ಅಥವಾ ನಿಮ್ಮ ನಡುವೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ನಾನು ಭಾವಿಸಿದೆ. ನೀನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹೊಸ ಜೀವನ ಆರಂಭಿಸಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗಿದ್ದೀಯ ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ನೀನು ಒತ್ತಡದಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದೀಯ ಎಂದು ನನಗೆ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಅನುಮಾನ ಬರಲಿಲ್ಲ."ಅವನು ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಡೆ ತಿರುಗಿದ. "ಮತ್ತು ನೀನು, ಆಕಾಶ್... ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನೀನು ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಹೊಂದಿಸಲು ಇಷ್ಟು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದೀಯ. ನಿನ್ನ ಬೈಕ್ ಮಾರಿದ್ದೀಯ, ಸಾಲ ಮಾಡಿದ್ದೀಯ... ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ನಿಜವಾದದ್ದು."ವಿಕ್ರಮ್ ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ಹಣವನ್ನು ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಡೆಗೆ ತಳ್ಳಿದ. "ಈ ಹಣ ನನಗೆ ಬೇಡ. ನಾನು ಅದನ್ನು ಸಹಾಯವೆಂದು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆಯೇ ಹೊರತು, ಸಾಲವೆಂದಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ನಿಮ್ಮ ಬಳಿಯೇ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಉಪಯೋಗವಾಗುತ್ತದೆ.""ಇಲ್ಲ, ಮಿಸ್ಟರ್ ಚೌಧರಿ. ನಾವು ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇದು ನಿಮ್ಮ ಹಣ," ಆಕಾಶ್ ಪ್ರತಿಭಟಿಸಿದ."ಇಲ್ಲ, ಆಕಾಶ್. ಇದು ನನ್ನ ಉಡುಗೊರೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸು. ನನ್ನಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಆದ ಅಡ್ಡಿಯನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಲು ಇದೊಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರಯತ್ನ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹಣದಿಂದ ಖರೀದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಅಂತೂ ಖಂಡಿತ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇಂದು ನೀವು ಅದನ್ನು ನನಗೆ ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಿದ್ದೀರಿ."ವಿಕ್ರಮ್ ಎದ್ದು ನಿಂತು, ಅವರ ಬಳಿ ಬಂದ. ಅವನು ಸಂಜನಾಳ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಯಿಟ್ಟು, "ಸಂಜನಾ, ಸಂತೋಷವಾಗಿರು. ನಿನ್ನ ನಿರ್ಧಾರ ಸರಿಯಾಗಿದೆ. ನಿನ್ನ ತಂದೆಯ ಮುಂದಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯೂ ನನ್ನದೇ. ಅದಕ್ಕೆ ನೀನು ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ," ಎಂದ.ನಂತರ ಅವನು ಆಕಾಶ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಹಸ್ತಲಾಘವ ಮಾಡಿದ. "ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ನೀನು ಹೋರಾಡಿದ ರೀತಿ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅವಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೋ. ಅವಳು ಒಂದು ವಜ್ರ."ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಏನು ಮಾತನಾಡಬೇಕೆಂದೇ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿತ್ತು. ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ದೊಡ್ಡತನದ ಮುಂದೆ ಅವರು ತಲೆಬಾಗಿದ್ದರು."ನಾನು ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮದುವೆಗೆ ಬರಬಹುದೇ?" ವಿಕ್ರಮ್ ಒಂದು ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಕೇಳಿದ."ಖಂಡಿತ... ನೀವೇ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಮಾಡಿಸಬೇಕು," ಆಕಾಶ್ ಭಾವಪರವಶನಾಗಿ ಹೇಳಿದ.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕಚೇರಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ, ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚ ಈಗ ಹೆಚ್ಚು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಾ ಅಡೆತಡೆಗಳೂ ನಿವಾರಣೆಯಾಗಿದ್ದವು."ಆಕಾಶ್, ವಿಕ್ರಮ್ ಎಷ್ಟು ಒಳ್ಳೆಯವರು ಅಲ್ವಾ? ನಾನು ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ," ಸಂಜನಾ ಹೇಳಿದಳು."ಹೌದು, ಸಂಜು. ನಿಜವಾದ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಇರುವುದು ಹಣದಲ್ಲಲ್ಲ, ಹೃದಯದಲ್ಲಿ. ಇಂದು ಅವರು ಅದನ್ನು ತೋರಿಸಿದ್ದಾರೆ."ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದರು. ಅವರ ಮುಂದೆ ಈಗ ಹೊಸ ಬದುಕಿತ್ತು, ಹೊಸ ಭರವಸೆಗಳಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಅವರು ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಸತ್ಯವನ್ನು ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಇನ್ನೂ ತಿಳಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಜನಾ ಗರ್ಭಿಣಿ ಎಂಬ ವಿಷಯ."ಆಕಾಶ್," ಸಂಜನಾ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೇಳಿದಳು, "ನಾವು... ನಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತೇ?"ಆಕಾಶ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದ. "ಈಗ ಬೇಡ, ಸಂಜು. ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾದ ಮೇಲೆ, ನಾವೇ ಒಂದು ದಿನ ಅವನಿಗೆ ಹೇಳೋಣ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ, ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸೋಣ. ನಾವು ಮೊದಲು ನಿನ್ನ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವರಿಸಬೇಕು."ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವರ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು, ವಿಕ್ರಮ್ ತನ್ನ ಕಚೇರಿಯ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾ, ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸ್ಮೈಲ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದನೆಂದು. ಅವನ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ, ಸಂಜನಾಳ ಮೆಡಿಕಲ್ ರಿಪೋರ್ಟ್‌ನ ಕಾಪಿ ಇತ್ತು, ಅದನ್ನು ಅವನು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ತರಿಸಿದ್ದ.ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಕಚೇರಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ನಂತರ, ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾ ನೇರವಾಗಿ ಅವಳ ಮನೆಗೆ ತೆರಳಿದರು. ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಧೈರ್ಯ ಮನೆಮಾಡಿತ್ತು. ಸತ್ಯವನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ದೊಡ್ಡತನದಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು.ಸಂಜನಾಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯ ವಾತಾವರಣ ಮನೆಮಾಡಿತ್ತು. ಹತ್ತಿರದ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಸೇರಿದ್ದರು, ಮಾತುಕತೆ, ನಗು, ಚರ್ಚೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಒಳಗೆ ಬರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮತ್ತು ಗೊಂದಲ ಮೂಡಿತು.ಸಂಜನಾಳ ತಂದೆ, ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರು, ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಅವರ ಆರೋಗ್ಯ ಸ್ವಲ್ಪ ಸುಧಾರಿಸಿದಂತೆ ಕಂಡರೂ, ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆಯಾಸವಿತ್ತು. ಅವರು ಆಕಾಶ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿ, "ಯಾರಪ್ಪಾ ಈ ಹುಡುಗ?" ಎಂದು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಕೇಳಿದರು.ಎಲ್ಲರೂ ನಿಶ್ಯಬ್ದರಾಗಿ ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಂಜನಾ ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಂಡು, "ಅಪ್ಪಾ, ನಾನು ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕು," ಎಂದಳು. ಅವಳು ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ಒಂದು ಕೋಣೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದಳು. ಆಕಾಶ್ ಹೊರಗಡೆಯೇ ನಿಂತ.ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ, ಸಂಜನಾ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ವಿವರಿಸಿದಳು. ತನ್ನ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್‌ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ, ತಾನು ಗರ್ಭಿಣಿಯಾಗಿರುವ ವಿಷಯ, ವಿಕ್ರಮ್‌ನೊಂದಿಗಿನ ಮದುವೆಗೆ ಒತ್ತಡದಿಂದ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಮತ್ತು ಇಂದು ನಡೆದ ಘಟನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಂದೂ ಬಿಡದೆ ಹೇಳಿದಳು.ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪ ಮತ್ತು ಅವರ ಪತ್ನಿ ಸುಮಿತ್ರಾ ಅವರು ಸಂಪೂರ್ಣ ಆಘಾತಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದರು. ಮಗಳು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಿಷಯವೇ ಅವರಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ, ಈಗ ಅವಳು ಮದುವೆಗೂ ಮುನ್ನವೇ ಗರ್ಭಿಣಿ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಅವರಿಗೆ ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು. ಸುಮಿತ್ರಾ ಅವರು ಅಳಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು."ಛೀ! ನಮ್ಮ ಮನೆತನದ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆಯನ್ನು ಮಣ್ಣುಪಾಲು ಮಾಡಿದೆ," ಎಂದು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪ ಕೋಪದಿಂದ ನಡುಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದರು. "ಆ ದೇವತಾ ಮನುಷ್ಯ ವಿಕ್ರಮ್‌ನಿಗೆ ಏನು ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದು? ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಮುಖ ತೋರಿಸುವುದು?""ಅಪ್ಪಾ, ವಿಕ್ರಮ್‌ಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ತಿಳಿದಿದೆ. ಅವರೇ ಈ ಮದುವೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ನಮ್ಮನ್ನು ಆಶೀರ್ವದಿಸಿದ್ದಾರೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ," ಸಂಜನಾ ಬೇಡಿಕೊಂಡಳು."ಅವನು ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯ, ಕ್ಷಮಿಸಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾವು? ನಮ್ಮ ರಕ್ತದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಆ ಹುಡುಗ... ಆಕಾಶ್... ಅವನು ನಮ್ಮ ಮಗಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಯೋಗ್ಯತೆ ಇದೆಯೇ ಅವನಿಗೆ?" ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವಿತ್ತು.ಆಗ, ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಆಕಾಶ್ ಒಳಗೆ ಬಂದ. "ಮಾಮಾ, ಕ್ಷಮಿಸಿ. ನಿಮ್ಮ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಒಳಗೆ ಬಂದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಕೆಲವು ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳಲೇಬೇಕು."ಅವನು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಕೈ ಮುಗಿದ. "ನಾನು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದು ನಿಜ. ಅವಳನ್ನು ನನ್ನ ಪ್ರಾಣಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನಮ್ಮಿಂದ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ, ನಾನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಲು ನಾನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಮಗುವನ್ನು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಶಕ್ತಿ ನನಗಿದೆ. ದಯವಿಟ್ಟು ನಮಗೆ ಒಂದು ಅವಕಾಶ ಕೊಡಿ."ಆಕಾಶ್‌ನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ದೃಢತೆ ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರ ಹೃದಯವನ್ನು ತಟ್ಟಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಮಗಳ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್‌ನ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಅವರ ಕೋಪ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕರಗಿತು.ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವರ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ದುಬಾರಿ ಕಾರು ಬಂದು ನಿಂತಿತು. ಅದರಿಂದ ಇಳಿದು ಬಂದಿದ್ದು ಸ್ವತಃ ವಿಕ್ರಮ್ ಚೌಧರಿ.ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಅವನು ನೇರವಾಗಿ ಒಳಗೆ ಬಂದು, ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಅವರ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದ."ಚಿಂತಿಸಬೇಡಿ, ಮಾಮಾ. ನಾನು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸರಿಪಡಿಸಲು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ಹೇಳಿದ. ಅವನು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಉದ್ದೇಶಿಸಿ ಮಾತನಾಡಿದ. "ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ನಿಜವಾದದ್ದು. ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಅವರ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗಬಾರದು. ಈ ಮದುವೆ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ, ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್‌ನ ಮದುವೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಅದೂ ಇದೇ ಮುಹೂರ್ತದಲ್ಲಿ, ಇದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ."ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸ್ತಬ್ಧರಾದರು. "ಮದುವೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಖರ್ಚು ನನ್ನದು. ಇದು ನಾನು ಸಂಜನಾಗೆ ಕೊಡುವ ಉಡುಗೊರೆ. ಅವಳು ನನ್ನ ತಂಗಿಯಿದ್ದಂತೆ," ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ಘೋಷಿಸಿದ.ಅವನ ದೊಡ್ಡತನಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಲೆಬಾಗಿದರು. ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪನವರು ಎದ್ದುನಿಂತು ವಿಕ್ರಮ್‌ನನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವಗೊಂಡಿದ್ದವು. "ದೇವರು ನಿನ್ನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿಡಲಿ, ಮಗು," ಎಂದರು.ನಂತರ ಅವರು ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಳ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈಯಿಟ್ಟು ಆಶೀರ್ವದಿಸಿದರು. ಅವರ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ ತಕ್ಷಣ, ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣವೇ ಬದಲಾಯಿತು. ಗೊಂದಲದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ ಮನೆಮಾಡಿತು.ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಅದೇ ನಿಗದಿತ ಮುಹೂರ್ತದಲ್ಲಿ, ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಳ ವಿವಾಹವು ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲಾ ಬಂಧುಮಿತ್ರರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ವಿಜೃಂಭಣೆಯಿಂದ ನೆರವೇರಿತು. ಸಂಜನಾಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷ, ನೆಮ್ಮದಿ ಮತ್ತು ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ಭಾವನೆಗಳು ತುಂಬಿದ್ದವು. ಆಕಾಶ್ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡ ತೃಪ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ.ಮದುವೆಯ ನಂತರ, ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರಿಬ್ಬರ ಬಳಿ ಬಂದು, ಒಂದು ಲಕೋಟೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟ. "ಇದು ನನ್ನ ಮದುವೆಯ ಉಡುಗೊರೆ. ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬೇಡಿ."ಆಕಾಶ್ ಅದನ್ನು ತೆರೆದು ನೋಡಿದ. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ ಮನೆಯ ಕೀ ಮತ್ತು ದಾಖಲೆಪತ್ರಗಳಿದ್ದವು. "ಮಿಸ್ಟರ್ ಚೌಧರಿ, ಇದು... ಇದು ತುಂಬಾ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು...""ಆಕಾಶ್, ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಅಣ್ಣ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದು. ಇದು ನನ್ನ ತಂಗಿ ಮತ್ತು ಭಾವನಿಗೆ ನಾನು ಕೊಡುವ ಸಣ್ಣ ಉಡುಗೊರೆ. ಆ ಮನೆಯ ಬಾಲ್ಕನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆ ಹಾಕಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡವನ್ನೂ ನೆಡಿಸಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದು ವಿಕ್ರಮ್ ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ.ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್ ಇಬ್ಬರೂ ಭಾವಪರವಶರಾದರು. 'ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೋಸ ಮಾಡಿದ ಹುಡುಗಿ' ಎಂದು ಆರಂಭವಾದ ಅವರ ಕತೆ, ಪ್ರೀತಿಯ ತ್ಯಾಗ, ಕ್ಷಮೆ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಒಂದು ಸುಂದರ ಅಧ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತ್ತು.ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳ ನಂತರ, ಅವರ ಸುಂದರ ಮನೆಯ ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಜನಾ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ್ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಅವಳ ತುಂಬಿದ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಆಕಾಶ್ ಕೈಯಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಅವರ ಮಗು ಒಳಗೆ ಒದೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ನಡುವೆ, ಫೋಟೋ ಫ್ರೇಮ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಕ್ರಮ್ ನಗುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ."ನಮ್ಮ ಮಗುವಿಗೆ ಏನು ಹೆಸರಿಡೋಣ, ಆಕಾಶ್?" ಸಂಜನಾ ಕೇಳಿದಳು.ಆಕಾಶ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ ಹೇಳಿದ, "ಹುಡುಗನಾದರೆ 'ವಿಕ್ರಮ್', ಹುಡುಗಿಯಾದರೆ 'ವಿಜಯಾ'. ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಜಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣನಾದವನ ನೆನಪಿಗಾಗಿ."ಸಂಜನಾ ಅವನ ಮಾತಿಗೆ ಸಮ್ಮತಿಸಿ, ಅವನ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕಳು. ದೂರದಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದ, ಅವರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಭರವಸೆಯ ಸೂರ್ಯ ಉದಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ.ಮೂರು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದಿದ್ದವು.ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಈಗ ಹೊಸ ರಂಗು ತುಂಬಿತ್ತು. ಅವರ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಅವರ ಪುಟ್ಟ ಮಗ ವಿಹಾನ್ ಮನೆಯನ್ನು ತನ್ನ ನಗುವಿನಿಂದ ಮತ್ತು ತುಂಟಾಟಗಳಿಂದ ಬೆಳಗುತ್ತಿದ್ದ. ಆಕಾಶ್ ಈಗ ತನ್ನ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಟೀಮ್ ಲೀಡರ್ ಆಗಿ ಬಡ್ತಿ ಪಡೆದಿದ್ದ. ಅವನ ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ ಮತ್ತು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಅವನನ್ನು ಹೊಸ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಕೊಂಡೊಯ್ದಿತ್ತು. ಸಂಜನಾ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಕೆಲಸವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಫ್ರೀಲ್ಯಾನ್ಸ್ ಕಂಟೆಂಟ್ ರೈಟರ್ ಆಗಿದ್ದಳು. ಇದು ಅವಳಿಗೆ ವಿಹಾನ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತು ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಜೀವನವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತ್ತು.ಅವರು ವಿಕ್ರಮ್ ಕೊಟ್ಟ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ವಾಸವಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಈಗ ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ 'ಕೃತಜ್ಞತೆ'ಯ ಭಾವನೆಯೊಂದಿಗೆ 'ಸ್ವಾಭಿಮಾನ'ವೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಆಕಾಶ್ ತನ್ನ ಸಂಬಳದಿಂದ ಮನೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸುಂದರಗೊಳಿಸಿದ್ದ. ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಹಣವನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಗೌರವಕ್ಕೆ ಚ್ಯುತಿ ಬಾರದಂತೆ ತಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.ವಿಕ್ರಮ್ ಈಗ ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಾಗಿದ್ದ. ವಿಹಾನ್‌ಗೆ ಅವನು 'ವಿಕ್ಕಿ ಅಂಕಲ್'. ವಾರಕ್ಕೊಮ್ಮೆಯಾದರೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, ವಿಹಾನ್‌ನೊಂದಿಗೆ ಆಟವಾಡಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೊಂದಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡಿ ಹೋಗುವುದು ಅವನ ವಾಡಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ನಡುವೆ ಇದ್ದದ್ದು ಈಗ ಕೇವಲ ಸ್ನೇಹವಲ್ಲ, ಅದನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಒಂದು ಪವಿತ್ರ ಬಂಧ.ಒಂದು ಭಾನುವಾರದ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ. ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾ ಬಾಲ್ಕನಿಯ ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ವಿಹಾನ್ ಹೂವಿನ ಗಿಡಗಳ ಬಳಿ ಚಿಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಓಡುತ್ತಿದ್ದ."ನಂಬಲಿಕ್ಕೇ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ, ಆಕಾಶ್. ನಮ್ಮ ಜೀವನ ಎಷ್ಟು ಬದಲಾಗಿದೆ," ಸಂಜನಾ ಆಕಾಶ್‌ನ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೇಳಿದಳು. "ಆ ಕರಾಳ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡರೆ ಈಗಲೂ ಮೈ ಜುಮ್ಮೆನ್ನುತ್ತದೆ."ಆಕಾಶ್ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ. "ಹೌದು, ಸಂಜು. ಆದರೆ ಆ ದಿನಗಳು ನಮಗೆ ಜೀವನದ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಿದವು. ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇರುವುದಲ್ಲ, ಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಆಸರೆಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟವು.""ಮತ್ತು... ನಮ್ಮ ಜೀವನಕ್ಕೆ ವಿಕ್ರಮ್ ಅವರಂತಹ ದೇವತಾ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಕರೆತಂದವು," ಸಂಜನಾ ಸೇರಿಸಿದಳು.ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವರ ಮನೆಯ ಗೇಟ್ ತೆರೆದು ವಿಕ್ರಮ್ ಒಳಗೆ ಬಂದ. ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ವಿಹಾನ್‌ಗಾಗಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಆಟಿಕೆಯ ವಿಮಾನವಿತ್ತು. "ವಿಕ್ಕಿ ಅಂಕಲ್!" ಎಂದು ಕೂಗುತ್ತಾ ವಿಹಾನ್ ಅವನತ್ತ ಓಡಿಹೋದ. ವಿಕ್ರಮ್ ಅವನನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಮುದ್ದಾಡಿದ.ಆ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಜನಾಳ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ನೀರು ಜಿನುಗಿತು. ಆಕಾಶ್ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ. "ಏನಾಯ್ತು, ಸಂಜು?""ಏನಿಲ್ಲ... ಸಂತೋಷಕ್ಕೆ," ಅವಳು ನಕ್ಕಳು. "ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತೇನೆ, ವಿಧಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆಯೋ ಅಥವಾ ಉತ್ತಮವಾದದ್ದನ್ನು ನೀಡಲು ದಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆಯೋ ಎಂದು."ಮೂವರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ವಿಕ್ರಮ್ ಒಂದು ಮದುವೆಯ ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಅವರಿಬ್ಬರ ಕೈಗಿಟ್ಟ."ನನ್ನ ಮದುವೆ. ಮುಂದಿನ ತಿಂಗಳು," ಅವನು ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ.ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾಗೆ ಅಪಾರವಾದ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. "ಯಾರು ಆ ಹುಡುಗಿ, ವಿಕ್ರಮ್? ನಮಗೆ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ!" ಆಕಾಶ್ ಕೇಳಿದ."ಅವಳ ಹೆಸರು ಅದಿತಿ. ಒಬ್ಬಳು ಡಾಕ್ಟರ್. ಬಹಳ ಸರಳ ಮತ್ತು ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸ್ಸಿನ ಹುಡುಗಿ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಕುಟುಂಬದವರು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದ್ದು," ವಿಕ್ರಮ್ ಹೇಳಿದ."ನಾವು ನಿಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ನೀನು ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣ. ನಿನ್ನ ಮದುವೆಯನ್ನು ನಾವು ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಮಾಡಬೇಕು," ಸಂಜನಾ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹೇಳಿದಳು.ವಿಕ್ರಮ್ ಭಾವಪರವಶನಾದ. "ಖಂಡಿತ. ನೀವು ನನ್ನ ಕುಟುಂಬ. ನೀವು ಇರಲೇಬೇಕು."ಆ ದಿನ, ವಿಕ್ರಮ್ ಹೊರಟುಹೋದ ನಂತರ, ಆಕಾಶ್ ಮತ್ತು ಸಂಜನಾ ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಿದರು. ವಿಕ್ರಮ್‌ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿಯೂ ಸಂತೋಷ ನೆಲೆಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಗಿತ್ತು.ರಾತ್ರಿ, ವಿಹಾನ್ ಮಲಗಿದ ಮೇಲೆ, ಆಕಾಶ್ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಡೈರಿಯೊಂದನ್ನು ತೆಗೆದ. ಅದರಲ್ಲಿ, ಅವನು ಸಂಜನಾ ತನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ದಿನ ಬರೆದಿದ್ದ ಕೆಲವು ಪುಟಗಳಿದ್ದವು. 'ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೋಸ ಮಾಡಿದ ಹುಡುಗಿ' ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವನು ತನ್ನ ನೋವು, ಕೋಪ, ಹತಾಶೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಕ್ಷರ ರೂಪಕ್ಕಿಳಿಸಿದ್ದ.ಅವನು ಆ ಪುಟಗಳನ್ನು ಹರಿದುಹಾಕಲು ಮುಂದಾದ."ಬೇಡ, ಆಕಾಶ್," ಸಂಜನಾ ಅವನ ಕೈ ತಡೆದಳು. "ಅದು ಇರಲಿ.""ಯಾಕೆ, ಸಂಜು? ಈ ಕೆಟ್ಟ ನೆನಪುಗಳು ನಮಗೇಕೆ?""ಅದು ಕೆಟ್ಟ ನೆನಪಲ್ಲ, ಆಕಾಶ್. ಅದು ನಮ್ಮ ಪಯಣದ ಒಂದು ಭಾಗ. ಅದು ನಮಗೆ ಕಲಿಸಿದ ಪಾಠ. ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಎಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅದು ಸಾಕ್ಷಿ. ನಮ್ಮ ಕತೆಯ ಆರಂಭ 'ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮೋಸ’ ಎಂದೇ ಇರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದರ ಅಂತ್ಯ 'ಪ್ರೀತಿಯ ವಿಜಯ' ಎಂದಾಗಿದೆ. ಈ ಕತೆಯನ್ನು ನಾವು ಎಂದಿಗೂ ಮರೆಯಬಾರದು. ಮುಂದೆಂದಾದರೂ, ನಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ, ಪ್ರೀತಿ, ತ್ಯಾಗ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವಾಗ, ನಮ್ಮದೇ ಕತೆಯನ್ನು ಹೇಳೋಣ."ಆಕಾಶ್ ಅವಳ ಮಾತನ್ನು ಒಪ್ಪಿದ. ಅವನು ಆ ಡೈರಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ. ಅವನು ಸಂಜನಾಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡ.ಅವರ ಕತೆ ಮೋಸದಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ಅದು ಕ್ಷಮೆ, ತಿಳುವಳಿಕೆ ಮತ್ತು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಪ್ರೀತಿಯ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳನ್ನೇರಿ, ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದ ಮತ್ತು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾದ ಅಂತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಂತ್ಯವೂ ಒಂದು ಹೊಸ ಆರಂಭಕ್ಕೆ ನಾಂದಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅವರ ಜೀವನವೇ ಜೀವಂತ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿತ್ತು.ಈ ಕತೆ ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಲೈಕ್ ಮಾಡಿ, ಶೇರ್ ತಪ್ಪದೆ ಮಾಡಿ, ಮತ್ತೊಂದು ಹೊಸ ಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ಭೇಟಿಯಾಗೋಣ.
