ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆಗತಾನೆ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ, ಒದ್ದೆ ಕೂದಲಿಗೆ ಬಿಳಿ ಟವೆಲ್ ಸುತ್ತಿ, ಗಾಢ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ರವಿಕೆ, ತಿಳಿ ಹಸಿರು ಮಿಶ್ರಿತ ಸೀರೆಯ ಒಳ ಲಂಗ ಧರಿಸಿ ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತಳು. ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ, ತುಟಿಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಗು ಮೂಡಿತು. ಮೈ ತಂಪಾಗಿತ್ತು, ಮನಸ್ಸು ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಹೊರಗೆ ಜಿನುಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಯ ಸದ್ದು, ಮನೆಯೊಳಗಿನ ನಿಶ್ಯಬ್ದಕ್ಕೆ ತಂಬೂರಿಯ ಶ್ರುತಿಯಂತೆ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ತನ್ನ ಕಪ್ಪು ದಟ್ಟ ಕೂದಲಿನಿಂದ ತೊಟ್ಟಿಕ್ಕುತ್ತಿದ್ದ ನೀರಿನ ಹನಿಗಳು, ಹಸಿರು ರವಿಕೆಯ ಹೆಗಲನ್ನು ತೋಯಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.ಆವಾಗಲೆ ಬಾಗಿಲ ಕಾಲಿಂಗ್ ಬೆಲ್ 'ಟಿಂಗ್' ಎಂದು ಬಡಿದದ್ದು."ಅಪ್ಪಾ, ಅಮ್ಮ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಬಂದ್ರೇ?" ಎಂದುಕೊಂಡಳು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದವರು ಮಧ್ಯಾಹ್ನದೊಳಗೆ ಬರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಸಮಯ ನೋಡಿದರೆ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತೂವರೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮೈಮೇಲೆ ಗಮನ ಇಲ್ಲದೆ, ಉಟ್ಟ ಬಟ್ಟೆಯಲ್ಲೆ ಒದ್ದೆ ಕೂದಲಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದಳು.ನೋಡಿದರೆ! ಕೃಷ್ಣ ಎದುರಿಗೆ ನಿಂತಿದ್ದ.ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೆ ಏನೂ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಆರು ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ನಿಲುವು, ಗೋಧಿ ಬಣ್ಣದ ಮುಖ, ವಿಶಾಲವಾದ ಹಣೆ, ತಿದ್ದಿ ಬಾಚಿದ ಕಪ್ಪು ಕೂದಲು, ಮತ್ತು ಆ ಕಣ್ಣುಗಳು... ಆಳವಾದ, ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ, ಮಾತನಾಡುವ ಕಣ್ಣುಗಳು. ಬಿಳಿ ಶರ್ಟ್ ಮತ್ತು ನೀಲಿ ಜೀನ್ಸ್ ಧರಿಸಿದ್ದ ಅವನ ಸರಳತೆಯಲ್ಲೇ ಒಂದು ಬಗೆಯ ಗಾಂಭೀರ್ಯವಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸರೋವರದಂತ ಕಣ್ಣುಗಳು ಒಮ್ಮೆಲೆ ಅವನನ್ನೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದವು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಶಾಂತತೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಕದಡಿಹೋಗಿತ್ತು. ಪ್ರಪಂಚವೇ ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾದಂತೆ, ಕೇವಲ ಅವರಿಬ್ಬರ ಉಸಿರಾಟದ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ನೋಟ ಅವಳ ಒದ್ದೆ ಮುಂಗುರುಳಿನಿಂದಿಳಿದು, ಹಸಿರು ರವಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತಾಗ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಅವತಾರದ ಅರಿವಾಯಿತು.ಅವನು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೆಮ್ಮುತ್ತ ಎಚ್ಚರಿಸಿ, "ನಾನು... ಕೃಷ್ಣ" ಎಂದ. ಅವನ ಧ್ವನಿ ಮಂದ್ರವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸೌಮ್ಯತೆ ಇತ್ತು.ಎಚ್ಚರವಾದ ಅವಳ ಕೈಗಳು ತಟ್ಟನೆ ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ರವಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಅಡ್ಡ ಮಲಗಿದವು. ಕೆನ್ನೆಗಳು ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಬಿಸಿಯಾದವು."ಹಮ್, ಬನ್ನಿ... ಬನ್ನಿ," ನಾಚುತ್ತಲೆ ಬೆನ್ನು ತಿರುಗಿ ಹೇಳಿದವಳು, ಎದೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಕೈಗಳ ಇಳಿಸದೆ ಒಳ ನಡೆದಳು. ಅವಳ ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಆತುರವಿತ್ತು, ಮುಜುಗರವಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಒಳಗೆ ಬಂದ. ಬಾಗಿಲನ್ನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಸಾರಿಸಿ, ಸೋಫಾದ ಬಳಿ ನಿಂತ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನಿಗೆ ಸೋಫಾ ತೋರಿಸಿ, "ಒಂದೇ ನಿಮಿಷ..." ಎಂದು ಹೇಳಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬಹುತೇಕ ಓಡಿಹೋದಳು.ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿದವಳೇ, ಅದಕ್ಕೆ ಒರಗಿ ನಿಂತು ಜೋರಾಗಿ ಉಸಿರೆಳೆದುಕೊಂಡಳು. ಹೃದಯ ಡವಡವ ಎಂದು ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಎದೆ ಏರಿಳಿಯುತಿತ್ತು. "ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೇ, ಇದೆಂಥಾ ಅವತಾರದಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದೆ! ಅವರೇನಾ ಕೃಷ್ಣ? ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ್ದು. ಏನು ಅಂದುಕೊಂಡರೋ ಏನೋ?" ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೇ ಗೊಣಗಿಕೊಂಡಳು. ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡಾಗ ಕೆಂಪಾದ ಮುಖ, ಅವಳ ಮುಜುಗರಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.ಐದು ನಿಮಿಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿದ್ದ ಮನಸ್ಸು, ಈಗ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ದೋಣಿಯಂತೆ ತಳಮಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಹೊರಗೆ, ಕೃಷ್ಣನ ಮನದಲ್ಲಿ...ಕೃಷ್ಣ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳದೆ, ಕೋಣೆಯನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಲೋಕಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಮನೆಯನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಫೋಟೋ ಜೊತೆಗೆ, ಅವಳ ಬಾಲ್ಯದ ಕೆಲವು ಚಿತ್ರಗಳಿದ್ದವು. ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರಿಕವಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ವೀಣೆ, ಆ ಮನೆಯ ಕಲಾತ್ಮಕತೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಕಪಾಟು ಅವನ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಿತು. ಕುವೆಂಪು, ಬೇಂದ್ರೆ, ಕಾರಂತರಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಮಾರ್ಕ್ವೆಝ್, ಪಾಮುಕ್'ವರೆಗಿನ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಸಾಲಾಗಿದ್ದವು.ಅವನ ತುಟಿಗಳು ಅರಿಯದಂತೆ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರಿದವು. "ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿ ಇದೆ," ಎಂದುಕೊಂಡ.ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮುಂದೆ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅವಳದೇ ಚಿತ್ರ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಒದ್ದೆ ಕೂದಲಿನಿಂದ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದ ನೀರಿನ ಹನಿಗಳು, ಭಯ, ಅಚ್ಚರಿ, ನಾಚಿಕೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳ ಆಳವಾದ ಕಣ್ಣುಗಳು, ತನ್ನ ಅವತಾರದ ಅರಿವಾದಾಗ ಕೆಂಪೇರಿದ ಕೆನ್ನೆಗಳು... ಎಲ್ಲವೂ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚೊತ್ತಿದಂತೆ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ಅವಳನ್ನು ಹಾಗೆ ನೋಡಿದ್ದು ತಪ್ಪು ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನ ಒಂದು ಮೂಲೆ ಹೇಳಿದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಮೂಲೆ 'ಇಷ್ಟು ಸಹಜ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ನೋಡಿ ಬಹಳ ದಿನಗಳಾಗಿತ್ತು' ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಪಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಮುಗ್ಧತೆ ಅವನಿಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು.ಅವನ ತಂದೆ ಹೇಳಿದ ಮಾತುಗಳು ನೆನಪಾದವು. "ಕೃಷ್ಣ, ಹುಡುಗಿ ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆ ಸಂಸ್ಕಾರವಂತೆ. ಹೆಸರು ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕಿ. ನೀನು ಒಮ್ಮೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಮಾತನಾಡು. ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟವಾದರೆ ಮುಂದುವರೆಯೋಣ."ಅವನಿಗೆ ಈ 'ಹೆಣ್ಣು ನೋಡುವ ಶಾಸ್ತ್ರ'ದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ನಂಬಿಕೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ತಂದೆಯ ಮಾತಿಗೆ ಬೆಲೆಕೊಟ್ಟು ಬಂದಿದ್ದ. ಆದರೆ ಈಗ, ಆ ಶಾಸ್ತ್ರದ ಬಗ್ಗೆ ಇದ್ದ ಹಿಂಜರಿಕೆ ಮಾಯವಾಗಿ, ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕುತೂಹಲ, ಕಾತರ ಮೂಡಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ...ರುಕ್ಮಿಣಿ ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಕಪಾಟು ತೆರೆದು ಯಾವ ಸೀರೆ ಉಡಲಿ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. "ಅಯ್ಯೋ, ಯಾವುದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೆ? ತುಂಬಾ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿದರೆ ಆಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರಾ? ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ ಕಾಣಬೇಕಾ?" ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು.ಕೊನೆಗೆ, ಅವಳ ಕಣ್ಣು ಒಂದು ತಿಳಿ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಕಾಟನ್ ಸೀರೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ಅದರ ಮೇಲೆ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಬಿಳಿ ಹೂಗಳ ಚಿತ್ರಗಳಿದ್ದವು. ಅದು ಸರಳವಾಗಿಯೂ, ಸುಂದರವಾಗಿಯೂ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನೇ ಆರಿಸಿಕೊಂಡು, ಬೇಗ ಬೇಗ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು, ಕೂದಲನ್ನು ಒಣಗಿಸಿ, ಹಣೆಗೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಪ್ಪು ಬಿಂದಿ ಇಟ್ಟು, ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಕಾಡಿಗೆ ಹಚ್ಚಿದಳು. ಕಿವಿಗೆ ಚಿಕ್ಕ ಜುಮುಕಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡಳು. ಈಗ ಅವಳಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿತ್ತು.ಆಳವಾದ ಉಸಿರೊಂದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಳು.ಅವಳು ಹೊರಬರುವುದನ್ನೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣ, ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ. ಈಗ ಅವಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ಬೇರೆಯೇ ರೀತಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಳು. ನೀಲಿ ಸೀರೆ ಅವಳ ಮೈಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿತ್ತು. ಹರಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಕೂದಲು ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಅವನ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನ ನೋಟವನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಎದುರಿಸಲಾಗದೆ, "ಕ್ಷಮಿಸಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ತಡವಾಯಿತು. ನೀವು ಬರ್ತೀರೆಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ," ಎಂದಳು."ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ನಾನೇ ನಿಮಗೆ ತಿಳಿಸದೆ ಬಂದೆ. ತಂದೆ ವಿಳಾಸ ಕೊಟ್ಟರು, ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇದ್ದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಹಾಗೇ ಬಂದೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ ವಿನಯದಿಂದ. ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಸಭ್ಯತೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು."ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಿ. ಕಾಫಿ ಕುಡೀತೀರಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು."ಖಂಡಿತ," ಎಂದು ಅವನು ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅಡುಗೆಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಫಿಲ್ಟರ್ ಕಾಫಿ ಮಾಡಲು ಅಣಿಯಾದಳು. ಡಿಕಾಕ್ಷನ್'ನ ಸುವಾಸನೆ ಮನೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಹರಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಕೂಡ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರಾಳವಾಯಿತು. ಟ್ರೇನಲ್ಲಿ ಎರಡು ಕಪ್ ಕಾಫಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದು, ಅವನ ಮುಂದಿನ ಟೀಪಾಯ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಳು."ಧನ್ಯವಾದ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ.ಅವಳು ಎದುರಿನ ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡು ಕುಳಿತಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ಟೀಪಾಯ್ ಮತ್ತು ಅದರ ಮೇಲಿದ್ದ ಎರಡು ಕಾಫಿ ಕಪ್‌ಗಳಷ್ಟೇ ಭೌತಿಕ ಅಂತರವಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಮುಜುಗರ, ಅಪರಿಚಿತತೆ ಮತ್ತು ಕುತೂಹಲದ ಅಗೋಚರ ಗೋಡೆಯಾಗಿತ್ತು. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಫಿಯ ಸುವಾಸನೆ ಮತ್ತು ಹೊರಗೆ ಮಳೆಯ ಸದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇరేನೂ ಶಬ್ದವಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಕ್ಕರೆ ಬೆರೆಸದ ಕಷಾಯದ ಹಾಗೆ ಕಹಿಯಾಗಿದ್ದ ಮೌನವನ್ನು ಮುರಿಯುವ ಧೈರ್ಯ ಯಾರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.ಕೃಷ್ಣನೇ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟ. ಕಾಫಿಯ ಕಪ್ ಎತ್ತಿ ಒಂದು ಸಿಪ್ ಕುಡಿದ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅರಳಿದವು."ವಾಹ್! ಕಾಫಿ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬೆಸ್ಟ್ ಫಿಲ್ಟರ್ ಕಾಫಿ ಅಂದರೆ ಇದೇ ಇರಬೇಕು," ಎಂದ. ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣ ನಗೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿತು. ಅವಳ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದ್ದ ಒತ್ತಡ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆನಿಸಿತು."ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಅಮ್ಮನಿಂದ ಕಲಿತಿದ್ದು," ಎಂದಳು ಮೆಲ್ಲಗೆ."ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿ ಅದೃಷ್ಟವಂತೆ. ಇಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಫಿ ಮಾಡುವ ಮಗಳಿದ್ದಾಳೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ನಕ್ಕ. ಅವನ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ಸೆಳೆತವಿತ್ತು. ಅದು ಅವಳನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಂದಿತು."ನೀವು... ನೀವು ಏನು ಕೆಲಸ ಮಾಡೋದು?" ಎಂದು ಕೇಳಲು ಹೋಗಿ, "ನೀವು ಏನು ಮಾಡ್ತಿದ್ದೀರಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.ಕೃಷ್ಣ ನಗುತ್ತಲೇ, "ನಾನು ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಟ್. ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ವಿನ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಮನೆಗಳು, ಆಫೀಸುಗಳು... ಹೀಗೆ.""ಓಹ್, ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿ," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಗೌರವ ಮೂಡಿತು. "ಅಂದರೆ, ನೀವು ಕೇವಲ ಸಿಮೆಂಟ್, ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳ ಜೊತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಜನರ ಕನಸುಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಆಕಾರ ಕೊಡುತ್ತೀರಿ, ಅಲ್ಲವೇ? ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮನೆಯೂ ಒಂದು ಕುಟುಂಬದ ಕನಸಿನ ಗೂಡು."ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಜನರು ಅವನ ವೃತ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದರೆ, "ಎಷ್ಟು ಚದರ ಅಡಿಗೆ ಎಷ್ಟು ದುಡ್ಡು?" ಅಥವಾ "ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್‌ಗೆ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡ್ತೀರಾ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವಳು ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದಳು."ನಿಜ... ನೀವು ಹೇಳಿದ್ದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಸತ್ಯ. ನಾನು ಹಾಗೆಯೇ ಯೋಚಿಸುವುದು. ಅದು ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ಜೀವಂತ ಜಾಗ. ಅಲ್ಲಿ ನಗು, ಅಳು, ಪ್ರೀತಿ, ಸಂಭ್ರಮ ಎಲ್ಲವೂ ಇರಬೇಕು. ಆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಪೂರಕವಾದ ಜಾಗವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದೇ ನನ್ನ ಕೆಲಸ," ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಳಪಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾದವು. ಇವನೊಬ್ಬ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು."ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕದ ಕಪಾಟು ನೋಡಿದೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಮಾತು ಬದಲಾಯಿಸಿದ. "ಕುವೆಂಪು, ಬೇಂದ್ರೆಯವರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಪಾಮುಕ್'ವರೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಸಂಗ್ರಹವೇ ಇದೆ. ನೀವು ಸಾಹಿತ್ಯದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯೇ?"ಈಗ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸರದಿ. ಅವಳ ಆಸಕ್ತಿಯ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಅವಳ ಮುಖ ಅರಳಿತು. "ಹೌದು, ನಾನು ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕಿ. ಸಾಹಿತ್ಯವೇ ನನ್ನ ಜಗತ್ತು. ಪದಗಳೇ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು.""ಕುವೆಂಪು ಅವರಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಕೃತಿ ಯಾವುದು?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದ."'ಕಾನೂರು ಹೆಗ್ಗಡಿತಿ'. ಅದರಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪ್ರಕೃತಿಯ ವರ್ಣನೆ, ಮಲೆನಾಡಿನ ಜೀವನ, ಪಾತ್ರಗಳ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ... ಅದೊಂದು ಬೇರೆಯೇ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಹೂವಯ್ಯ ಮತ್ತು ಸೀತೆ... ಅವರ ನಡುವಿನ ಆ ಒಂದು ನಿಗೂಢ ಪ್ರೀತಿ... ಅದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಗೇ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತದೆ," ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕನಸಿನ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ವಿಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.ಕೃಷ್ಣ ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧನಾಗಿ ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಅವಳಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂಕೋಚವೆಲ್ಲಾ ಮಾಯವಾಗಿ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬಿದ, ಉತ್ಸಾಹಭರಿತ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮುಖಭಾವಗಳು, ಕೈಗಳ ಚಲನೆ, ಧ್ವನಿಯ ಏರಿಳಿತ ಎಲ್ಲವೂ ಅವನನ್ನು ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು."ನಾನೂ ಓದಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನೀವು ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಓದಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಓದಿದರೆ ಕಾದಂಬರಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ.ಅವನ ಮಾತಿಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೆನ್ನೆಗಳು ಮತ್ತೆ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದವು. ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದಳು.ಸರಿಯಾಗಿ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ಹೊರಗೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಿಡಿಲು ಬಡಿದು, ಮನೆಯ ವಿದ್ಯುತ್ ಸಂಪರ್ಕ ಕಡಿತಗೊಂಡಿತು. 'ಢಪ್' ಎಂದು ಎಲ್ಲವೂ ಕತ್ತಲಾಯಿತು. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಏನು ಮಾಡುವುದೆಂದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಢ ಕತ್ತಲು. ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಹೊರಗಿನ ಮಂದಬೆಳಕು ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಮಳೆಯ ಸದ್ದು ಈಗ ಇನ್ನಷ್ಟು ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು."ಅಯ್ಯೋ, ಕರೆಂಟ್ ಹೋಯ್ತು," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆತಂಕದ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ."ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಇರಿ. ನಿಮ್ಮ ಮೊಬೈಲ್ ಟಾರ್ಚ್ ಆನ್ ಮಾಡಿ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ."ಹೌದಲ್ಲವೇ..." ಎಂದು ತನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಹುಡುಕಲು ಹೋದವಳು, ಟೀಪಾಯ್‌ಗೆ ಕಾಲು ತಗುಲಿ ಎಡವಿದಳು. ಅವಳು ಬೀಳುವುದರಲ್ಲಿದ್ದಳು, ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣ ತಕ್ಷಣ ಎದ್ದುನಿಂತು ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ.ಅವನ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಇಡೀ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿದ್ಯುತ್ ಸಂಚಾರವಾದಂತೆ ಆಯಿತು. ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಹತ್ತಿರ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಅವಳ ಉಸಿರು ಅವನಿಗೆ ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನ ಕೈ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಭದ್ರವಾಗಿ ಹಿಡಿದಿತ್ತು. ಸಮಯವೇ ನಿಂತುಹೋದಂತೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ. ಮಳೆಯ ಸದ್ದು, ಕತ್ತಲು, ಮತ್ತು ಅವರಿಬ್ಬರ ಹೃದಯದ ಬಡಿತ... ಬೇರೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ."ನೀವು... ನೀವು ನಿಂತಿಿದ್ದೀರಾ?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಮೆಲುದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದ."ಹ್ಞೂಂ..." ಎನ್ನಷ್ಟೇ ಅವಳ ಬಾಯಿಂದ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿದ್ದು.ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ಬಿಡಲು ಮನಸ್ಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಿಗೂ ಆ ಆಸರೆ ಬೇಕೆನಿಸಿತ್ತು."ಮೇಣದ ಬತ್ತಿ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾ?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕೇಳಿದ."ಆಹ್... ಹೌದು. ಅಡುಗೆಮನೆಯ ಡ್ರಾಯರ್‌ನಲ್ಲಿದೆ. ಇರಿ, ತರುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವಳು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಅವನ ಕೈ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು, ಗೋಡೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಅಡುಗೆಮನೆಯತ್ತ ನಡೆದಳು. ಅವಳ ಹೃದಯದ ಬಡಿತ ಅವಳಿಗೇ ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ, ಅವಳು ಬೆಳಗಿದ ಮೇಣದ ಬತ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದಳು. ಮೇಣದ ಬತ್ತಿಯ ಹಳದಿ ಬೆಳಕು ಅವಳ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ನಾಟ್ಯವಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮುಖ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸೌಂದರ್ಯದಿಂದ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಅದನ್ನು ಟೀಪಾಯ್ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟಳು.ಕೋಣೆಯಲ್ಲೀಗ ಒಂದು ಮಾಂತ್ರಿಕ ವಾತಾವರಣ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ಮೇಣದ ಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕು ಮತ್ತು ನೆರಳಿನಾಟ."ಕ್ಷಮಿಸಿ, ನಿಮಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಯಿತು," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ."ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲ. ಇದರಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮದೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. Actually, ಈ ಅನುಭವ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಮಳೆ, ಕತ್ತಲು, ಮೇಣದಬತ್ತಿ, ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ... ಮತ್ತು..." ಎಂದು ಹೇಳಿ ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ."...ಮತ್ತು?" ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಕೇಳಿದಳು.ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಮುಜುಗರವಾಗಲಿ, ಚೇಷ್ಠೆಯಾಗಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ಒಂದು ರೀತಿಯ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಮತ್ತು ಸೌಮ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಅವನು ಮೆಲ್ಲಗೆ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ, "...ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಸಹವಾಸ."ಆ ಒಂದು ಪದ, ಆ ಒಂದು ನೋಟ... ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯ ಬಡಿತವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು. ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಗಳು ಬಿಸಿಯಾದವು. ಅವಳು ತಟ್ಟನೆ ತನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಜ್ವಾಲೆಯ ಮೇಲೆ ನೆಟ್ಟಳು. ಅದರ ಅಲುಗಾಟದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ತಳಮಳವನ್ನು ಮರೆಮಾಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ತುಟಿಗಳು ಅರಿಯದಂತೆ ಅರಳಿದವು, ಆದರೆ ಯಾವ ಶಬ್ದವೂ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ.ಅವಳ ಮುಜುಗರವನ್ನು ಅರಿತ ಕೃಷ್ಣ, ವಾತಾವರಣವನ್ನು ತಿಳಿಗೊಳಿಸಲು ಮಾತು ಬದಲಿಸಿದ. "ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಅಂದಿರಿ, ಅಲ್ಲವೇ? ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಯಾವ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ?"ಅವನ ಈ ಸಹಜ ಪ್ರಶ್ನೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ತಂದಿತು. ಅವಳು ಅವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಯ ನೋಟ ಬೀರಿ, "ಹೌದು, ಗವಿ ಗಂಗಾಧರೇಶ್ವರ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ. ಪ್ರತಿ ಸೋಮವಾರ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಶಿವನ ಮೇಲೆ ಬಹಳ ಭಕ್ತಿ," ಎಂದಳು."ಓಹ್, ಗವಿಪುರಂನ ದೇವಸ್ಥಾನವೇ? ಬಹಳ ವಿಶೇಷವಾದ ಸ್ಥಳ. ಸಂಕ್ರಾಂತಿಯ ದಿನ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ನೇರವಾಗಿ ಶಿವಲಿಂಗದ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತವೆ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ."ಹೌದು. ನೀವು ಹೋಗಿದ್ದೀರಾ?" ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೇಳಿದಳು."ಹಲವು ಬಾರಿ. ಅದರ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪ ನನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟ. ನಿಸರ್ಗ ಮತ್ತು ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತಿ ಎಷ್ಟು ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ಒಂದಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಅದೊಂದು ಉತ್ತಮ ಉದಾಹರಣೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ.ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ಆಸಕ್ತಿ ಮೂಡಿತು."ಅಪ್ಪ ನಿವೃತ್ತ ಸರ್ಕಾರಿ ಅಧಿಕಾರಿ. ತುಂಬಾ ಶಿಸ್ತಿನ ಮನುಷ್ಯ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಬೆಣ್ಣೆಯ ಹಾಗೆ. ಅಮ್ಮ ಗೃಹಿಣಿ. ಅವಳೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಆಧಾರ ಸ್ತಂಭ. ಅವಳಿಲ್ಲದೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಎಲೆಯೂ ಅಲುಗಾಡುವುದಿಲ್ಲ," ಎಂದು ತನ್ನ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡಳು. ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೀತಿ, ಗೌರವ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ. "ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅಷ್ಟೇ. ಅಮ್ಮನೇ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ. ತಂದೆ ಬ್ಯುಸಿನೆಸ್ ಅಂತ ಹೊರಗೆ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇಡೀ ಮನೆಯನ್ನು, ನಮ್ಮನ್ನು, ಅಪ್ಪನ ವ್ಯವಹಾರದ ಚಿಂತೆಗಳನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸುವುದೇ ಅವಳು. ಸೂಪರ್‌ವುಮನ್ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ."ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಅಪರಿಚಿತತೆಯ ಗೋಡೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕರಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ತಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಹಲವು ಸಮಾನ ಅಂಶಗಳಿವೆ ಎನಿಸತೊಡಗಿತು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿ, ತಮ್ಮ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಶ್ರದ್ಧೆ, ಮತ್ತು ಕಲೆ-ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಗೌರವವಿತ್ತು."ನೀವು... ಯಾಕೆ ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಟ್ ಆಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದಿರಿ? ಏನಾದರೂ ವಿಶೇಷ ಕಾರಣವಿದೆಯೇ?" ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೇಳಿದಳು.ಕೃಷ್ಣ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ, "ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ ನಾನು ಅಜ್ಜಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಅದೊಂದು ಹಳೆಯ ಕಾಲದ, ದೊಡ್ಡ ತೊಟ್ಟಿಯ ಮನೆ. ಆ ಮನೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮೂಲೆಗೂ ಒಂದೊಂದು ಕಥೆಯಿತ್ತು. ಮಳೆ ಬಂದಾಗ ತೊಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳುವ ನೀರಿನ ಸದ್ದು, ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ತಂಪಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ ಕಲ್ಲಿನ ಜಗುಲಿ, ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು ಒಳಬರಲು ಮಾಡಿದ್ದ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಕಿಂಡಿಗಳು... ಆ ಮನೆಯೇ ನನಗೆ ಮೊದಲ ಸ್ಫೂರ್ತಿ. ಜನರನ್ನು, ಅವರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವರಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಜಾಗವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಖುಷಿ ಮತ್ತೊಂದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಗಲೇ ಅನಿಸಿತ್ತು."ಅವನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತಿದ್ದಳು. ಅವನ ಕನಸುಗಳು, ಅವನ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು.ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಸಮಯ ಕಳೆದಿದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಹೊರಗೆ ಗೇಟ್ ತೆರೆದ ಸದ್ದಾಯಿತು, ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ಕಾರಿನ ಹೆಡ್‌ಲೈಟ್‌ನ ಬೆಳಕು ಕಿಟಕಿಯ ಮೂಲಕ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು. "ಅಪ್ಪಾ, ಅಮ್ಮ ಬಂದರು!" ಅವಳ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಆತಂಕವಿತ್ತು. ಕತ್ತಲು, ಮೇಣದಬತ್ತಿ, ಮತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತ ಯುವಕ... ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಏನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವರೋ ಎಂಬ ಚಿಂತೆ ಅವಳನ್ನು ಕಾಡಿತು.ಕೃಷ್ಣನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಯಾವುದೇ ಆತಂಕವಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ, ನಿಗೂಢ ನಗು ಇತ್ತು. ಅವನು ಶಾಂತವಾಗಿ ಹೇಳಿದ, "ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯಿತು. ನಾನು ಬಂದ ಉದ್ದೇಶವೇ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದಾಗಿತ್ತು."ಅವನ ಮಾತಿನ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ, ಹೊರಗಿನಿಂದ ಅವಳ ತಂದೆ, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಗಂಭೀರ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. "ರುಕ್ಕೂ... ರುಕ್ಕೂ... ಏನಮ್ಮಾ, ಕರೆಂಟ್ ಹೋಗಿದೆಯಾ? ಬಾಗಿಲು ಯಾಕೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೀಯಾ?""ಬಂದೆ ಅಪ್ಪಾ," ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಬಾಗಿಲಿನತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಳು. ಅವಳ ಹೃದಯ ಮತ್ತೆ ವೇಗವಾಗಿ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು.ಬಾಗಿಲ ಮೇಲೆ ಯಾರೋ ತಟ್ಟಿದ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆಳವಾದ ಉಸಿರೊಂದನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು, ನಡುಗುವ ಕೈಗಳಿಂದಲೇ ಬಾಗಿಲಿನ ಚಿಲಕವನ್ನು ತೆಗೆದಳು.ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅವಳ ತಂದೆ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಮತ್ತು ತಾಯಿ ಶಾರದಾ ಒಳಗೆ ಬಂದರು. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಳೆಯಿಂದಾದ ಕಿರಿಕಿರಿ ಮತ್ತು ಮನೆಯ ಕತ್ತಲಿನಿಂದಾದ ಗೊಂದಲ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಶಾರದಾ ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮಗಳಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವು."ಏನಮ್ಮಾ ರುಕ್ಕೂ, ಕರೆಂಟ್ ಹೋಗಿದೆಯಾ? ಫೋನ್ ಕೂಡ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ..." ಎಂದು ಮಾತು ಆರಂಭಿಸಿದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರ ದೃಷ್ಟಿ, ಮಗಳ ಹಿಂದಿದ್ದ ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣನ ಆಕೃತಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ಅವರ ಹುಬ್ಬುಗಳು ಗಂಟಿಕ್ಕಿದವು. ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮೌನ, ಕತ್ತಲು ಮತ್ತು ಅಪರಿಚಿತ ಯುವಕನ ಉಪಸ್ಥಿತಿ – ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಮೂಡಿಸಿತು."ಯಾರಮ್ಮಾ ಇವರು?" ಅವರ ಧ್ವನಿ ಗಡುಸಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಗಂಟಲು ಒಣಗಿದಂತಾಯಿತು. ಏನು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ತೋಚದೆ, "ಅಪ್ಪಾ... ಅದು... ಇವರು..." ಎಂದು ತಡವರಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಆತಂಕವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಶಾರದಾ, ಮಗಳ ಕೈಯನ್ನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡರು.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣನೇ ಮುಂದೆ ಬಂದ. ಅವನು ಸೌಜನ್ಯದಿಂದ ಕೈ ಮುಗಿದು, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಹೇಳಿದ, "ನಮಸ್ಕಾರ, ಮಾವ. ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕೃಷ್ಣ."'ಮಾವ' ಎಂಬ ಸಂಬೋಧನೆ ಕೇಳಿ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿಯಾದರು. ಅವರ ಕೋಪದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಈಗ ಗೊಂದಲ ಆವರಿಸಿತ್ತು. "ಕೃಷ್ಣ? ಯಾವ ಕೃಷ್ಣ?""ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತ, ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರ ಮಗ, ಮಾವ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ವಿನಯದಿಂದಲೇ ಆದರೆ ದೃಢವಾಗಿ ಉತ್ತರಿಸಿದ.ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಮುಖಭಾವ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬದಲಾಯಿತು. ಗಂಟಿಕ್ಕಿದ್ದ ಹುಬ್ಬುಗಳು ಸಡಿಲವಾದವು, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಮೂಡಿತು. "ಓಹ್! ಜನಾರ್ಧನನ ಮಗನಾ! ನೀನಾ ಕೃಷ್ಣ! ಅರೆ, ಹೀಗೆ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೀಯಲ್ಲಾ... ನಾನು ಯಾರೆಂದು ಹೆದರಿಬಿಟ್ಟೆ. ಬಾ, ಒಳಗೆ ಬಾ. ಶಾರದಾ, ಇವನೇ ಜನಾರ್ಧನನ ಮಗ ಕೃಷ್ಣ."ಶಾರದಾ ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ನಗು ಮೂಡಿತು. ಅವರು ಮೊದಲೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಗ್ರಹಿಸಿದವರಂತೆ, "ಬಾಪ್ಪಾ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ನೆನೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಹಾಗಿದೆಯಲ್ಲಾ. ರುಕ್ಕೂ, ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಒಂದು ಒಣ ಟವೆಲ್ ಕೊಡು," ಎಂದರು. 'ಅಣ್ಣ' ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಅವರು ಬಳಸಿದ ರೀತಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನಾಟಿತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ತಲೆಯಾಡಿಸಿ, ಒಳಗೆ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಟವೆಲ್ ತಂದುಕೊಟ್ಟಳು. ಅವಳು ಅದನ್ನು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಕೊಡುವಾಗ, ಅವರಿಬ್ಬರ ಬೆರಳುಗಳು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಸ್ಪರ್ಶಿಸಿದವು. ಇಬ್ಬರ ದೇಹದಲ್ಲೂ ಅದೇ ವಿದ್ಯುತ್ ಸಂಚಾರ. ಆದರೆ ಈ ಬಾರಿ, ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಪೋಷಕರ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯ ಮುಜುಗರವೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಿತ್ತು.ಸರಿಯಾಗಿ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ದೀಪಗಳು 'ಟಪ್' ಎಂದು ಉರಿದು, ಮನೆಯಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಬೆಳಕು ಹರಡಿತು. ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಮಾಂತ್ರಿಕ, ರಹಸ್ಯಮಯ ವಾತಾವರಣ ಮಾಯವಾಗಿ, ಟ್ಯೂಬ್‌ಲೈಟ್‌ನ ಪ್ರಖರ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಿಸತೊಡಗಿತು. ಕೃಷ್ಣನ ಮುಖ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೆಂಪಾದ ಕೆನ್ನೆಗಳು, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಮುಖದಲ್ಲಿದ್ದ ಕುತೂಹಲ, ಶಾರದಾ ಅವರ ತುಟಿಯಂಚಿನ ನಗು – ಎಲ್ಲವೂ ಈಗ ಸ್ಪಷ್ಟ."ಬಾ, ಕುಳಿತುಕೋ," ಎಂದು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಸೋಫಾ ತೋರಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಕುಳಿತ ಮೇಲೆ, ಅವರು ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರು. "ಜನಾರ್ಧನ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದ. ನೀನು ಬರ್ತೀಯ ಅಂತನೂ ಹೇಳಿದ್ದ. ಆದರೆ ಇವತ್ತೇ, ಹೀಗೆ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಬರ್ತೀಯಾ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ.""ಹೌದು ಮಾವ, ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಒಂದು ಸೈಟ್ ವಿಸಿಟ್‌ಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಕೆಲಸ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲೇ ಇದೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿ ಹಾಗೇ ಬಂದೆ. ಬರುವ ಮುನ್ನ ಫೋನ್ ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು, ಕ್ಷಮಿಸಿ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ."ಅದಕ್ಕೇನಂತೆ ಬಿಡು. ಬಂದಿದ್ದು ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯಿತು," ಎಂದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು, ಅವನನ್ನು ಮೇಲಿನಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರು. ಅವರ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಭಾವವಿತ್ತು. "ಏನು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಿದ್ದೀಯಾ ಅಂದ ಜನಾರ್ಧನ?""ನಾನು ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಟ್, ಮಾವ. ಒಂದು ಫರ್ಮ್ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ವಿಸಿಟಿಂಗ್ ಕಾರ್ಡ್ ಅನ್ನು ಅವರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ.ಕಾರ್ಡ್ ನೋಡಿದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಭಾವ ಮೂಡಿತು. "ಹುಡುಗ ಬುದ್ಧಿವಂತನಿದ್ದಾನೆ, ಸ್ವಂತ ಉದ್ಯಮ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ" ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡರು.ಶಾರದಾ ಅವರು ಅಡುಗೆಮನೆಯತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾ, "ರುಕ್ಕೂ, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಬಾ," ಎಂದರು."ಅಮ್ಮಾ, ಅವರು ಈಗಾಗಲೇ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದಿದ್ದಾರೆ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ತಟ್ಟನೆ ಹೇಳಿ, ನಾಲಿಗೆ ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡಳು. ಅವಳ ಮಾತಿನಿಂದ, ಕೃಷ್ಣ ಬಂದು ಬಹಳ ಹೊತ್ತಾಗಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.ಶಾರದಾ ಅವರು ರುಕ್ಮಿಣಿಯತ್ತ ನೋಡಿ ತುಂಟ ನಗೆ ಬೀರಿದರು. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಕೂಡ ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, "ಹಾಗಾದರೆ, ಇಬ್ಬರ ಪರಿಚಯವೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಆಗಿದೆ ಅಂತ ಕಾಣುತ್ತೆ," ಎಂದರು. ಅವರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಲಯವಾದ ಹಾಸ್ಯವಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಇಬ್ಬರೂ ಮುಜುಗರದಿಂದ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿದರು.ವಾತಾವರಣವನ್ನು ತಿಳಿಗೊಳಿಸಲು, ಕೃಷ್ಣನೇ ಮಾತು ಮುಂದುವರಿಸಿದ. "ಹೌದು ಮಾವ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವರಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಆಸಕ್ತಿ ಇದೆ. ಅವರ ಪುಸ್ತಕ ಸಂಗ್ರಹ ನೋಡಿದರೆ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಅಸೂಯೆಯಾಗುತ್ತದೆ."ಈ ಮಾತು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. "ಹೌದಪ್ಪಾ, ಅವಳಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳೇ ಪ್ರಪಂಚ. ಕನ್ನಡ ಎಂ.ಎ. ಮಾಡಿ, ಈಗ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಉಪನ್ಯಾಸಕಿ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸರಸ್ವತಿ ಅವಳು," ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿದರು."ನಿಮ್ಮ ಮಗಳನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಹಾಗೆಯೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. ಅವನ ಮಾತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿತು.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಶಾರದಾ ಅವರು, "ಮಾತುಕತೆ ಹೀಗೇ ಮುಂದುವರಿದರೆ ರಾತ್ರಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕೃಷ್ಣ, ಇವತ್ತು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಊಟ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು. ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬಾರದು," ಎಂದು ಆಜ್ಞೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದರು."ಅಯ್ಯೋ, ಯಾಕೆ ತೊಂದರೆ ತಗೊಳ್ತೀರಿ ಆಂಟಿ..." ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕೈ ಮಾಡಿದ."ಇದೇನಪ್ಪಾ ತೊಂದರೆ? ಮಗಳನ್ನ ನೋಡೋಕೆ ಬಂದ ಮಗ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಮಗನಿದ್ದ ಹಾಗೆ. ಊಟ ಮಾಡದೆ ಕಳಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ? ರುಕ್ಕೂ, ಬಾ, ಅಡುಗೆಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡು," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಶಾರದಾ ಅವರು ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಅಡುಗೆಮನೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು.ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಚಪಾತಿ ಲಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ, ಶಾರದಾ ಅವರು ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಕೇಳಿದರು, "ಹುಡುಗ ಹೇಗಿದ್ದಾನೆ ರುಕ್ಕೂ?""ಅಮ್ಮಾ..." ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಕೆಂಪಾದಳು."ನನಗೆ ಗೊತ್ತು, ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನು ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ... ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲೇ ಏನೋ ಒಂದು ಬಂಧ ಶುರುವಾಗಿದೆ. ಕರೆಂಟ್ ಹೋದಾಗ ಏನು ಮಾತನಾಡಿದ್ರಿ?" ಎಂದು ತುಂಟತನದಿಂದ ಕೇಳಿದರು."ಅಮ್ಮಾ, ಸುಮ್ಮನಿರಮ್ಮಾ... ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಸಾಹಿತ್ಯ, ಅವರ ಕೆಲಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು ಅಷ್ಟೇ," ಎಂದು ಹೇಳಿದರೂ, ಅವಳ ತುಟಿಗಳ ಮೇಲೆ ಮೂಡಿದ್ದ ನಗು ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.ಊಟದ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ, ವಾತಾವರಣ ಹಗುರವಾಗಿತ್ತು. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹಳೆಯ ದಿನಗಳು, ತಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಅನುಭವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕೃಷ್ಣ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಬಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು, ಆದರೆ ಅವಳ ಗಮನವೆಲ್ಲಾ ಕೃಷ್ಣನ ಮೇಲೆಯೇ ಇತ್ತು. ಅವನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಚಲನವಲನ, ಮಾತನಾಡುವ ರೀತಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವಳು ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದಲೇ ಸೆರೆಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಳು.ಊಟದ ಮಧ್ಯೆ, ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳಿದ, "ಪಲ್ಯ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಆಂಟಿ. ರುಚಿಕಟ್ಟಾಗಿದೆ.""ಅದನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದು ನಮ್ಮ ರುಕ್ಕೂನೇ," ಎಂದು ಶಾರದಾ ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿದರು.ಕೃಷ್ಣ ರುಕ್ಮಿಣಿಯತ್ತ ನೋಡಿ, ಕಣ್ಣು ಮಿಟುಕಿಸಿ, "ಹಾಗಾದರೆ, ಕೈಗುಣ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ," ಎಂದ. ಅವನ ಆ ಒಂದು ನೋಟ, ಆ ಒಂದು ಮಾತಿಗೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಗೆದ್ದಷ್ಟು ಸಂತೋಷವಾಯಿತು.ಊಟ ಮುಗಿದು, ಕೃಷ್ಣ ಹೊರಡಲು ಸಿದ್ಧನಾದ. ಅವನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕೈ ಮುಗಿದು, "ತುಂಬಾ ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ಮಾವ, ಆಂಟಿ. ಊಟ ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು," ಎಂದ.ನಂತರ, ಅವನು ರುಕ್ಮಿಣಿಯತ್ತ ತಿರುಗಿ, "ಕಾಫಿಗೆ ಮತ್ತು ಇವತ್ತಿನ ಈ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ಸಂಜೆಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವರೇ. ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ್ದು ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಯಿತು," ಎಂದ. ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಔಪಚಾರಿಕತೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಇತ್ತು.ಅವನು ಹೊರಟು ಹೋದ ನಂತರ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂತೋಷದ ನಿಶ್ಯಬ್ದ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಶಾರದಾ ಅವರತ್ತ ತಿರುಗಿ, "ಹುಡುಗ ಬುದ್ಧಿವಂತ, ಸಂಸ್ಕಾರವಂತ. ಜನಾರ್ಧನ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಂಬಂಧವನ್ನೇ ತಂದಿದ್ದಾನೆ," ಎಂದರು. ಇದು ಅವರಿಂದ ಬಂದ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣಪತ್ರವಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಗೆ ಬಂದು, ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತಳು. ಹೊರಗೆ ಮಳೆ ನಿಂತಿತ್ತು, ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಹೊರಟುಹೋದ ದಾರಿಯನ್ನೇ ಅವಳು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಆಗ ತಾನೇ ನಡೆದ ಘಟನೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಸುಂದರ ಕನಸಿನಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಅವಳ ಹಿಂದೆ ಬಂದ ಶಾರದಾ, ಅವಳ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೈಯಿಟ್ಟು, ಮೃದುವಾಗಿ ಕೇಳಿದರು, "ಏನಮ್ಮಾ? ಇಷ್ಟವಾದ್ನಾ?"ರುಕ್ಮಿಣಿ ಏನನ್ನೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ತನ್ನ ತಾಯಿಯತ್ತ ತಿರುಗಿ, ಅವರನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು, ಅವರ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ತಲೆಯಿಟ್ಟಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಾಚಿಕೆ, ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯದ ಕನಸುಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿ ಒಂದು ಸುಂದರ ಚಿತ್ರವನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದವು. ಅವಳ ಮೌನವೇ ಅವಳ ಉತ್ತರವಾಗಿತ್ತು. ********ಕೃಷ್ಣನ ಭೇಟಿಯ ನಂತರದ ದಿನಗಳು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಕಂಡವು. ಜಗತ್ತು ಅದೇ ಆಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವಳು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. ಕಾಲೇಜಿನ ತರಗತಿಗಳು, ಪುಸ್ತಕದ ಪುಟಗಳು, ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳು – ಎಲ್ಲದರ ನಡುವೆಯೂ ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣನ ನೆನಪು ಹಸಿರಾಗಿತ್ತು. ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಅವನ ಮಂದ್ರ ಧ್ವನಿ, ಅವನ ಸೌಜನ್ಯಭರಿತ ಮಾತುಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ನೆನಪಾಗಿ ಅವಳ ತುಟಿಯಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಗೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.ಎರಡು ದಿನಗಳು ಕಳೆದಿದ್ದವು. ಕೃಷ್ಣನಿಂದಾಗಲಿ ಅಥವಾ ಅವನ ಮನೆಯವರಿಂದಾಗಲಿ ಯಾವುದೇ ಕರೆ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ. ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಚಡಪಡಿಕೆ. "ಅವರಿಗೆ ನಾನು ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲವೇ? ಅಥವಾ ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಔಪಚಾರಿಕ ಭೇಟಿಯಾಗಿತ್ತೇ? ನಾನೇನಾದರೂ ತಪ್ಪು ಮಾತನಾಡಿದನೇ?" – ಹೀಗೆ ನೂರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಅವಳನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೂ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ಪದೇ ಪದೇ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್‌ನತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು.ಅಂದು ರಾತ್ರಿ, ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಕುವೆಂಪು ಅವರ 'ಬೊಮ್ಮನಹಳ್ಳಿಯ ಕಿಂದರಿಜೋಗಿ'ಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅಕ್ಷರಗಳು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಇಳಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಬೇರೆಲ್ಲೋ ಸಂಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಸರಿಯಾಗಿ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ಅವಳ ಮೊಬೈಲ್ 'ಟಿಂಗ್' ಎಂದು ಶಬ್ದ ಮಾಡಿತು. ಒಂದು ವಾಟ್ಸಪ್ ಸಂದೇಶ ಬಂದಿತ್ತು. ಅಪರಿಚಿತ ನಂಬರ್. ಅವಳ ಹೃದಯ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನಿಂತು ಮತ್ತೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡಿತು. ಯಾರಿರಬಹುದು?ನಡುಗುವ ಬೆರಳುಗಳಿಂದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ತೆರೆದಳು."ನಮಸ್ಕಾರ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವರೇ.ನಾನು ಕೃಷ್ಣ.ನಿಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ ದಿನದಿಂದ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ಮನೆಗೊಂದು ಹೊಸ ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದಂತಾಗಿದೆ. ಆ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಜಗತ್ತು ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸುಂದರವಾಗಿದೆ. ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ?"ಸಂದೇಶವನ್ನು ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಏನೂ ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಬೆರಳುಗಳು ತಣ್ಣಗಾದವು, ಕೆನ್ನೆಗಳು ಬಿಸಿಯಾದವು. ಅವಳು ಆ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಓದಿದಳು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವೂ ಅವಳ ಹೃದಯವನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. 'ಕಲ್ಪನೆಯ ಮನೆಗೊಂದು ಹೊಸ ಕಿಟಕಿ' – ಈ ಸಾಲು ಅವಳನ್ನು ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧಳನ್ನಾಗಿಸಿತು. ಒಬ್ಬ ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಟ್, ತನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಎಂತಹ ಸುಂದರ ರೂಪಕವನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದಾನೆ!ತಕ್ಷಣವೇ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೆನಿಸಿದರೂ, ಏನು ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪದಗಳಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಟ ಶುರುವಾಯಿತು. ಒಬ್ಬ ಕನ್ನಡ ಉಪನ್ಯಾಸಕಿಗೆ ಪದಗಳ ಬರವೇ? ಅವಳಿಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು.ಹತ್ತು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಯೋಚಿಸಿದ ನಂತರ, ಅವಳು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿದಳು:"ನಮಸ್ಕಾರ, ಕೃಷ್ಣ ಅವರೇ.ನಾನು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ಧನ್ಯವಾದಗಳು.ಕಿಟಕಿ ತೆರೆದಾಗ ತಂಗಾಳಿ ಬರುವುದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ಆ ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಹೂವಿನ ಪರಿಮಳ ಬೆರೆತಿದ್ದರೆ, ಅದು ಮನೆಯೊಡೆಯನ ಮನಸ್ಸಿನ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ. ನೀವು ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ?"ಸಂದೇಶ ಕಳುಹಿಸಿ, 'ಸೆಂಟ್' ಬಟನ್ ಒತ್ತಿದ ಮೇಲೆ ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಉತ್ತರ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತೇನೋ ಎನಿಸಿತು. ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಇಷ್ಟೊಂದು ತಾತ್ವಿಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಬಾರದಿತ್ತೇನೋ? ಆದರೆ ಇನ್ನೇನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ? ಬಾಣ ಬತ್ತಳಿಕೆಯಿಂದ ಹೊರಟಿತ್ತು.ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣನಿಂದ ಉತ್ತರ ಬಂತು. ಒಂದು ನಗುವಿನ ಎಮೋಜಿ, ಅದರ ಕೆಳಗೆ,"ಪರಿಮಳದ ಮಾತು ಹಾಗಿರಲಿ, ಮನೆಯೊಡೆಯನಿಗೆ ಈಗ ಆ ಗಾಳಿಯೇ ಚೈತನ್ಯ ನೀಡಿದೆ. ನಿಮ್ಮ ಉತ್ತರ ಓದಿ ಖುಷಿಯಾಯಿತು. ನಿಮ್ಮ ಹಾಗೆ ಸುಂದರವಾಗಿ ಪದಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಲು ನನಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ."ಈ ಸಂದೇಶ ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನಸ್ಸು ಹಗುರವಾಯಿತು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮುಗ್ಧ ನಗೆಯೊಂದು ಮೂಡಿತು.ಅದಾದ ನಂತರ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಸಂದೇಶಗಳ ವಿನಿಮಯ ಶುರುವಾಯಿತು. ಅದು ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಇಷ್ಟಗಳು, ಹವ್ಯಾಸಗಳು, ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳು, ಜೀವನದ ಕನಸುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡರು.ಕೃಷ್ಣ: "ನಿಮಗೆ ಅಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೊಂದು ಆಸಕ್ತಿ ಹೇಗೆ ಬಂತು? ನೀವು ಮಾಡಿದ ಪಲ್ಯದ ರುಚಿ ಇನ್ನೂ ನಾಲಿಗೆಯಲ್ಲೇ ಇದೆ."ರುಕ್ಮಿಣಿ: "ಅಮ್ಮನಿಂದ ಬಂದ ಬಳುವಳಿ. ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವುದು ನನಗೆ ಧ್ಯಾನದ ಹಾಗೆ. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿ ಕೊಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ನಿಮ್ಮ ವಿನ್ಯಾಸಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟವಾಗುವುದು ಯಾವುದು? ಆಧುನಿಕ ಶೈಲಿಯೋ ಅಥವಾ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವೋ?"ಕೃಷ್ಣ: "ಎರಡರ ಮಿಶ್ರಣ. ಬೇರುಗಳನ್ನು ಮರೆಯದ, ಆದರೆ ರೆಕ್ಕೆಗಳನ್ನು ಚಾಚುವ ವಿನ್ಯಾಸ. ಹಳೆಯ ತೊಟ್ಟಿ ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಮಾಡರ್ನ್ ಟಚ್ ಕೊಟ್ಟ ಹಾಗೆ.... ನಿಮ್ಮ ಮಾತುಗಳ ಹಾಗೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಬೇಂದ್ರೆಯವರ ಜಾನಪದ ಸೊಗಡೂ ಇದೆ, ಆಧುನಿಕ ಚಿಂತನೆಗಳ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಯೂ ಇದೆ."ಅವನ ಹೋಲಿಕೆಗಳಿಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮನಸೋಲುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಸಮಯ ಕಳೆದಿದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಗಡಿಯಾರ ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಎರಡನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ: "ಅಯ್ಯೋ, ಸಮಯ ಎಷ್ಟಾಯಿತು ನೋಡಿ. ನಿಮಗೆ ನಾಳೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಲ್ಲವೇ?"ಕೃಷ್ಣ: "ಹೌದು. ಆದರೆ ಈ ಸಂಭಾಷಣೆ ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ. ಆದರೂ, ನೀವು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ. ನಿಮ್ಮ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗಬಾರದು."ರುಕ್ಮಿಣಿ: "ಸರಿ. ಹಾಗಾದರೆ, ಶುಭರಾತ್ರಿ."ಕೃಷ್ಣ: "ಒಂದು ನಿಮಿಷ..."ಅವನ ಸಂದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಅವಳು ಕಾದಳು. ಕೆಲವು ನಿಮಿಷಗಳ ನಂತರ, ಒಂದು ಸಂದೇಶ ಬಂತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕವಿತೆಯಿತ್ತು."ಕತ್ತಲ ರಾತ್ರಿಯಲಿ,ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕಿನಲಿ,ಕಂಡೆ ನಾ ನಿನ್ನನು...ಅಲ್ಲ, ನನ್ನನ್ನೇ ನಿನ್ನ ಕಂಗಳಲಿ.ಸಾಗರದಷ್ಟು ಆಳದ ಆ ನಯನಗಳು,ಹೇಳಿದುವು ಸಾವಿರ ಕಥೆಗಳನು.ಮೌನವೇ ಮಾತಾದ ಆ ಕ್ಷಣಗಳು,ಬರೆದುವು ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಮಕಾವ್ಯದ ಮೊದಲ ಪುಟಗಳನು.ಶುಭರಾತ್ರಿ, ಸರೋವರ ನಯನೆ."ಕವಿತೆಯನ್ನು ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವವಾದವು. ಅವಳ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದ ಹೊಳೆಯೇ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳು ಪದಗಳ ಪ್ರೇಮಿ. ಪದಗಳೇ ಅವಳ ಜಗತ್ತು. ಮತ್ತು ಈಗ, ಅವಳಿಗಾಗಿಯೇ ಒಬ್ಬನು ಪದಗಳನ್ನು ಪೋಣಿಸಿ ಕವಿತೆ ಬರೆದಿದ್ದ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಉಡುಗೊರೆ ಮತ್ತೊಂದಿರಲಿಲ್ಲ.ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ರಿಪ್ಲೈ ಮಾಡಿದಳು, "ಈ ಕವಿತೆಯನ್ನು ಓದಿದ ಮೇಲೆ, ಈ ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಂದರೂ, ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಈ ಕವಿತೆಯೇ ಗುನುಗುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ನಿಮಗೂ ಶುಭರಾತ್ರಿ, ಕವಿ-ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿಯವರೇ."ಆ ರಾತ್ರಿ ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಆ ಕವಿತೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಳು. ಅವಳ ಜೀವನದ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ, ಸುಂದರ ಅಧ್ಯಾಯ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಕೇವಲ ಅವಳ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅವನು ಅವಳ ಜೀವನದ ಕವಿತೆಯಾಗಿದ್ದ.ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಎದ್ದಾಗ ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹೊಳಪಿತ್ತು. ಶಾರದಾ ಅವರು ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ."ಏನಮ್ಮಾ, ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿಲ್ಲವೇ? ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೇಳುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಚಂದ್ರನ ಕಳೆ ಇದೆ," ಎಂದು ನಗುತ್ತಾ ಕೇಳಿದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ತಲೆಬಗ್ಗಿಸಿ, ಕಾಫಿ ಮಾಡಲು ಅಡುಗೆಮನೆಗೆ ಓಡಿದಳು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣನ ಕವಿತೆ ಹಿನ್ನೆಲೆ ಸಂಗೀತದಂತೆ ಕೇಳುತಿತ್ತು.ಅತ್ತ ಕೃಷ್ಣನ ಕಥೆಯೂ ಭಿನ್ನವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದವರೆಗೂ ಮಾತನಾಡಿದ್ದರೂ, ಅವನಿಗೆ ಆಯಾಸದ ಬದಲು ಹೊಸ ಚೈತನ್ಯ ಬಂದಿತ್ತು. ತನ್ನ ಡಿಸೈನಿಂಗ್ ಬೋರ್ಡ್‌ನ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಕೈಗಳು ಬ್ಲೂಪ್ರಿಂಟ್ ಎಳೆಯುವ ಬದಲು, ಅವಳ ಮುಖದ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಬಿಡಿಸಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಈ ಅಂತರಂಗದ ಸಂಭಾಷಣೆ, ಕೇವಲ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಪರಿಚಯವನ್ನು ಎರಡು ಜನ್ಮಗಳ ಬಂಧದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈ ಡಿಜಿಟಲ್ ಪರದೆಯಾಚೆಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಅವರು ಮತ್ತೆ ಯಾವಾಗ, ಹೇಗೆ ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಾರೆ? ಅವರ ಕುಟುಂಬಗಳು ಈ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೇಗೆ ಮುಂದೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತವೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಇನ್ನೂ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದವು.ಆ ರಾತ್ರಿಯ ಕವಿತೆಯ ನಂತರ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ನಡುವಿನ ಸಂಭಾಷಣೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯವಾಯಿತು. ವಾಟ್ಸಪ್ ಸಂದೇಶಗಳು ದಿನದ ಭಾಗವಾದವು. ಬೆಳಗಿನ 'ಶುಭೋದಯ'ದಿಂದ ಹಿಡಿದು, ರಾತ್ರಿಯ 'ಶುಭರಾತ್ರಿ'ಯವರೆಗೆ, ಅವರ ಮಾತುಕತೆ ನಿರಂತರವಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ದಿನಚರಿಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು, ಇಷ್ಟದ ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಓದಿದ ಪುಸ್ತಕಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಭೌತಿಕವಾಗಿ ದೂರವಿದ್ದರೂ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು.ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದ ನಂತರ. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಫೋನಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದರು. ಇಬ್ಬರು ಹಿರಿಯರೂ ಮಕ್ಕಳ ಇಷ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮುಖದ ಕಳೆ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ಉತ್ಸಾಹ ಅವರ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹೇಳಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ, ಇಬ್ಬರೂ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದರು.ಅಂದು ಶುಕ್ರವಾರ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಅವಳು ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಕೃಷ್ಣನಿಂದ ಕರೆ ಬಂತು. ಇದು ಅವರ ಮೊದಲ ಫೋನ್ ಕರೆ. ಸಂದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಧೈರ್ಯ ಈಗ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಹೃದಯ ಮತ್ತೆ ಲಬ್‌ಡಬ್ ಎನ್ನಲಾರಂಭಿಸಿತು."ಹಲೋ," ಎಂದಳು ಮೆಲುದನಿಯಲ್ಲಿ."ಹಾಯ್ ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಾನೇ ಕೃಷ್ಣ. ತೊಂದರೆ ಕೊಡಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ?" ಅವನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿದಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು."ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲ. ಈಗಷ್ಟೇ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಬಂದೆ. ಹೇಳಿ.""ನಾಳೆ ಶನಿವಾರ, ನಿಮಗೆ ಸಮಯವಿದ್ದರೆ... ನಾವು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಭೇಟಿ ಮಾಡಬಹುದೇ? ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮುಖತಃ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಈ ಮೊಬೈಲ್ ಪರದೆಯಾಚೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ. ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಾತರವಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಆಹ್ವಾನ ಅನಿರೀಕ್ಷಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಸಂತೋಷವನ್ನು ತಂದಿತು. "ಖಂಡಿತ. ಎಲ್ಲಿ?""ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂನ 18ನೇ ಕ್ರಾಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿ ಇದೆ, 'ಅಕ್ಷರ' ಅಂತ. ಅದರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್ ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸಿಗೋಣವೇ? ನಾಳೆ ಸಂಜೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ?"ಅವನ ಆಯ್ಕೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಮಾಲ್‌ಗಳ ಗದ್ದಲ, ರೆಸ್ಟೋರೆಂಟ್‌ಗಳ ಆಡಂಬರವಿಲ್ಲದೆ, ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿಯ ಪಕ್ಕದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್. ಅದು ಅವರಿಬ್ಬರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದ ಜಾಗದಂತಿತ್ತು. "ಸರಿ, ಕೃಷ್ಣ ಅವರೇ. ನಾಳೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ಅಲ್ಲೇ ಭೇಟಿಯಾಗೋಣ," ಎಂದು ಒಪ್ಪಿದಳು.ಮರುದಿನ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಏನು ಉಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬುದೇ ದೊಡ್ಡ ಚಿಂತೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯ ದಿನದ ಅವತಾರವನ್ನು ಮರೆಯಲು ಅವಳು ಬಯಸಿದ್ದಳು. ಕೊನೆಗೆ, ಅವಳು ಒಂದು ತಿಳಿ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ, ಸರಳವಾದ ಚೂಡಿದಾರವನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಂಡಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದುವಂತೆ ಚಿಕ್ಕ ಕಿವಿಯೋಲೆ, ಕೈಗೊಂದು ಸರಳವಾದ ಬಳೆ. ಹೆಚ್ಚು ಅಲಂಕಾರವಿಲ್ಲದೆ, ಸಹಜವಾಗಿ ಕಾಣಲು ಬಯಸಿದ್ದಳು.ಸರಿಯಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೆ ಅವಳು ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂನ 'ಅಕ್ಷರ' ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣ ಆಗಲೇ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು, ಅಂಗಡಿಯ ಗಾಜಿನೊಳಗಿಂದ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ. ಒಂದು ಕಡುನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಕುರ್ತಾ ಮತ್ತು ಬಿಳಿ ಪೈಜಾಮ ಧರಿಸಿದ್ದ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಉಸಿರು ಬಿಗಿಹಿಡಿದಂತಾಯಿತು. ಜೀನ್ಸ್, ಶರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣ, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಉಡುಗೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ.ಅವಳು ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ, "ಕೃಷ್ಣ ಅವರೇ," ಎಂದಳು.ಅವನು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದ. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಳಪು ಮೂಡಿತು. "ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವರೇ, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ಹಳದಿ ಬಣ್ಣ ನಿಮಗೆ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ."ಅವನ ನೇರ ಹೊಗಳಿಕೆಗೆ ಅವಳು ನಾಚಿದಳು. "ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ನಿಮಗೂ ಈ ಉಡುಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ.""ಒಳಗೆ ಹೋಗೋಣವೇ?" ಎಂದು ಅವನು ಕಾಫಿ ಶಾಪ್‌ನತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿದ.ಅದೊಂದು ಚಿಕ್ಕ, ಸ್ನೇಹಮಯಿ ಜಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಮರದ ಕುರ್ಚಿಗಳು, ಮೇಜುಗಳು, ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕನ್ನಡದ ಹಿರಿಯ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಕಪ್ಪು-ಬಿಳುಪು ಚಿತ್ರಗಳು. ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಪಿ.ಬಿ. ಶ್ರೀನಿವಾಸ್ ಅವರ ಹಳೆಯ ಹಾಡೊಂದು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಂದು ಮೂಲೆಯ ಮೇಜಿನ ಬಳಿ ಕುಳಿತರು. "ಇಲ್ಲಿನ ಕಾಫಿ ಮತ್ತು ಬಿಸಿ ಬಿಸಿ ಮಸಾಲೆ ವಡೆ ತುಂಬಾ ಪ್ರಸಿದ್ಧ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ."ಹಾಗಾದರೆ ಅದನ್ನೇ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡೋಣ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಕ್ಕಳು.ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡಿದ ನಂತರ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಒಂದು ಆರಾಮದಾಯಕ ಮೌನ ಆವರಿಸಿತು. ಈ ಬಾರಿ ಅದರಲ್ಲಿ ಮುಜುಗರವಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ತಿಳಿ ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು."ನಿಮ್ಮ 'ಕವಿ-ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿ' ಎಂಬ ಬಿರುದು ನನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣನೇ ಮಾತು ಆರಂಭಿಸಿದ."ನಿಮ್ಮ ಕವಿತೆ ಓದಿದ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಹಾಗೆಯೇ ಅನಿಸುತ್ತದೆ," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ. "ಆದರೆ, ಕವಿತೆ ಬರೆಯುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇತ್ತೇ?""ಇಲ್ಲ, ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಕವಿಯೇನಲ್ಲ. ಶಾಲಾ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಏನೋ ಗೀಚುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅಂದು ರಾತ್ರಿ, ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದ ಮೇಲೆ, ಆ ಸಾಲುಗಳು ತಾವಾಗಿಯೇ ಬಂದವು. ಬಹುಶಃ, ನಿಮ್ಮ ಸಾಂಗತ್ಯದ ಪರಿಣಾಮವಿರಬಹುದು," ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ.ಅವನ ನೋಟವನ್ನು ತಡೆಯಲಾರದೆ, ಅವಳು, "ನಾನು ಹಾಗೆ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು."ಖಂಡಿತವಾಗಿ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ ದೃಢವಾಗಿ.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಮತ್ತು ವಡೆ ಬಂದವು. ಬಿಸಿ ವಡೆಯನ್ನು ಮುರಿದು, ಕಾಫಿಯೊಂದಿಗೆ ಸವಿಯುತ್ತಾ ಅವರ ಮಾತುಕತೆ ಮುಂದುವರೆಯಿತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಕನಸುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಪರಿಸರ ಸ್ನೇಹಿ ಮನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವ, ಹಳೆಯ ಪಾರಂಪರಿಕ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ಉಳಿಸುವ ದೊಡ್ಡ ಕನಸಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ, ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಇಂದಿನ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ತಲುಪಿಸುವ, ಹೊಸ ಬಗೆಯ ಬೋಧನಾ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆಸೆಯಿತ್ತು.ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅವರಿಬ್ಬರ ಗುರಿಗಳು ಬೇರೆಯಾಗಿದ್ದರೂ, ದಾರಿ ಒಂದೇ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು - ತಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲ."ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಾ, ರುಕ್ಮಿಣಿ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳಿದ, "ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮೊದಲು ನೋಡಿದಾಗ, ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ... ನೀವು ಒದ್ದೆ ಕೂದಲಿನಲ್ಲಿ, ಆ ಹಸಿರು ರವಿಕೆಯಲ್ಲಿ... ಒಂದು ಕ್ಷಣ ನನಗೆ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ಮುಗ್ಧವಾಗಿ, ಅಷ್ಟು ಸಹಜವಾಗಿ ಕಂಡಿರಿ. ಯಾವುದೇ ಅಲಂಕಾರವಿಲ್ಲದ, ಕಲ್ಮಶವಿಲ್ಲದ ಸೌಂದರ್ಯ ಅದು."ಅವನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಮತ್ತೆ ನಾಚಿಕೆಯಾಯಿತು. "ಅಯ್ಯೋ, ದಯವಿಟ್ಟು ಆ ದಿನವನ್ನು ನೆನಪಿಸಬೇಡಿ. ನನಗಂತೂ ಭೂಮಿ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಒಳಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡಬೇಕು ಎನಿಸಿತ್ತು.""ಇಲ್ಲ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ. ಆ ಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದೆ ಉಳಿದಿದೆ. 'Perfection is boring, it's the imperfections that make things beautiful' ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಹಾಗೆ. ಆ ದಿನ ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದ ಆ ಮುಜುಗರ, ಆ ಆತಂಕ ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು," ಎಂದ.ಅವನ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಏನು ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸುಮ್ಮನೆ ತಲೆಬಗ್ಗಿಸಿ ನಕ್ಕಳು.ಅವರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಸಮಯ ಕಳೆದಿದ್ದೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಹೊರಗೆ ನೋಡಿದರೆ, ಆಕಾಶ ಕಪ್ಪಾಗಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಮೆಲ್ಲಗೆ ಮಳೆ ಸುರಿಯಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು."ನೋಡಿ, ನಾವು ಭೇಟಿಯಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಮಳೆ ಬರುತ್ತದೆ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಕ್ಕಳು."ಹೌದು. ಬಹುಶಃ ಮಳೆಗೂ ನಮ್ಮ ಭೇಟಿ ಇಷ್ಟವಿರಬೇಕು. ನಿಸರ್ಗ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರನ್ನು ಹರಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದ.ಮಳೆ ಜೋರಾದಂತೆ, ಕಾಫಿ ಶಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಜನ ಕಡಿಮೆಯಾದರು. ಅವರಿಬ್ಬರೇ ಇದ್ದರು. ಹೊರಗೆ ಮಳೆಯ ಸದ್ದು, ಒಳಗೆ ಹಳೆಯ ಹಾಡು, ಮತ್ತು ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯ ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಭಾವ.ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಡೈರಿಯನ್ನು ತೆಗೆದ. ಅದರಿಂದ ಒಂದು ಒಣಗಿದ ಗುಲಾಬಿ ಎಸಳನ್ನು ತೆಗೆದು, ಅವಳ ಮುಂದಿಟ್ಟ."ಇದೇನು?" ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದಳು."ಅಂದು ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ನಿಮ್ಮ ಕೈತೋಟದಲ್ಲಿ ಅರಳಿದ್ದ ಗುಲಾಬಿಯಿದು. ನೀವು ಒಳಗೆ ಹೋದಾಗ, ನಾನು ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡೆ. ನಿಮ್ಮ ನೆನಪಿಗಾಗಿ. ಈಗ, ಇದನ್ನು ಅದರ ಹಕ್ಕುದಾರರಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ."ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆ ಗುಲಾಬಿ ಎಸಳನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದವು. ಇಂತಹ ಸೂಕ್ಷ್ಮ, ಪ್ರೀತಿಭರಿತ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವಳಿಗೆ ದೇವರಿಗೆ ಸಾವಿರ ಧನ್ಯವಾದಗಳನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸಿತು."ಕೃಷ್ಣ..." ಅವಳ ಧ್ವನಿ ಗದ್ಗದಿತವಾಗಿತ್ತು.ಅವನು ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಮೆಲ್ಲನೆ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ. ಅವನ ಸ್ಪರ್ಶದಲ್ಲಿ ಭರವಸೆ ಇತ್ತು, ಪ್ರೀತಿ ಇತ್ತು, ಮತ್ತು ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಮೌನ ಭಾಷೆಯಿತ್ತು.ಮಳೆ ನಿಲ್ಲುವ ಯಾವುದೇ ಲಕ್ಷಣ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಆ ಕ್ಷಣವನ್ನು, ಆ ಮಳೆಯನ್ನು, ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಹೊಸದಾಗಿ ಆರಂಭವಾದ ಪ್ರೇಮಕಥೆಯನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಆನಂದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಮಳೆ ಸುರಿಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಕಾಫಿ ಶಾಪ್‌ನ ಮಾಲೀಕರು, ವಯಸ್ಸಾದ ಸಜ್ಜನರೊಬ್ಬರು, ತಮ್ಮ ಗಡಿಯಾರ ನೋಡುತ್ತಾ, "ಮಳೆ ನಿಲ್ಲುವ ಹಾಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ, ಮಕ್ಕಳೇ. ಬೇಕಾದರೆ ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಛತ್ರಿ ಇದೆ, ಉಪಯೋಗಕ್ಕೆ ಬರಬಹುದು," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಪ್ಪು ಛತ್ರಿಯನ್ನು ಅವರೆಡೆಗೆ ನೀಡಿದರು."ತುಂಬಾ ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ಅಂಕಲ್," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. "ನಾಳೆ ವಾಪಸ್ ತಂದುಕೊಡುತ್ತೇನೆ."ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಛತ್ರಿಯ ಕೆಳಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಿಂತಾಗ, ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ, ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಗೂಡನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಮಳೆಯ ಹನಿಗಳು ಛತ್ರಿಯ ಮೇಲೆ ಬೀಳುವ ಸದ್ದು, ಅವರ ಹೃದಯದ ಬಡಿತದೊಂದಿಗೆ ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಅನಾವ್ರಣಗೊಂಡಿತ್ತು. ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂನ ಬೀದಿ ದೀಪಗಳ ಹಳದಿ ಬೆಳಕು, ಒದ್ದೆ ರಸ್ತೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರತಿಫಲಿಸಿ, ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ರಮಣೀಯತೆಯನ್ನು ತಂದಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಲು ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದತ್ತ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಛತ್ರಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಜಾಗ ಸಾಕಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದಿಂದಲೇ, ಹತ್ತಿರ ಹತ್ತಿರ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣನ ತೋಳು ಅವಳ ಹೆಗಲಿಗೆ ತಾಗುತ್ತಿತ್ತು, ಪ್ರತಿ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೂ ಅವಳ ಮೈಯಲ್ಲಿ ನಾಚಿಕೆಯ ಸಣ್ಣ ಅಲೆ ಎದ್ದು ಮಾಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು."ನಿಮ್ಮ ಮನೆ ಯಾವ ಕಡೆ?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕೇಳಿದ."ಇಲ್ಲಿಂದ ಎರಡು ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣ ದಾಟಿ ಮುಂದೆ. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ನಾನು ಬಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ."ಇಷ್ಟು ಮಳೆಯಲ್ಲಿ ಬಸ್ಸಿಗಾಗಿ ಕಾಯುವುದು ಬೇಡ. ನನ್ನ ಕಾರು ಇಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಮನೆಗೆ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ ದೃಢವಾಗಿ.ಅವಳು ಬೇಡವೆನ್ನಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಕಾಳಜಿ ಅವಳಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಕಾರಿನಲ್ಲಿ, ಕಿಟಕಿಯ ಗಾಜಿನ ಮೇಲೆ ಮಳೆಹನಿಗಳು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಒಳಗೆ ಇಬ್ಬರ ನಡುವೆ ತಬಲ್ ಮೌನವಿತ್ತು. ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಇಳಯರಾಜ ಅವರ ಸಂಗೀತ ರಸಧಾರೆ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು."ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿಯೇ ಮೌನ ಮುರಿದಳು."ಹೌದೇ? ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ನಿಮ್ಮದೇ ಮಾತು. ಅಮ್ಮನಿಗಂತೂ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಯಾವಾಗ ನೋಡುತ್ತೇನೋ ಎಂಬ ಕಾತರ. 'ಹುಡುಗಿ ಲಕ್ಷ್ಮೀ ಕಳೆ ತುಂಬಿದ ಮುಖ, ಒಳ್ಳೆ ಸಂಸ್ಕಾರವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಾಳೆ' ಅಂತ ಪದೇ ಪದೇ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ," ಎಂದ ಕೃಷ್ಣ.ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಖುಷಿಯ ಜೊತೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಆತಂಕವೂ ಆಯಿತು. ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆ ಕುಟುಂಬಗಳ ಭೇಟಿ ಎಂಬುದು ಅವಳಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು.ಮನೆ ಬಂದಾಗ, ರುಕ್ಮಿಣಿ, "ಒಳಗೆ ಬನ್ನಿ. ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಇದ್ದಾರೆ," ಎಂದು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದಳು."ಈಗ ಬೇಡ, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಮತ್ತೆ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ, ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರೊಂದಿಗೆ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಆಗಲೇ ಸರಿ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ನಕ್ಕ. ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭರವಸೆ ಇತ್ತು.ಅವಳು ಕಾರಿನಿಂದ ಇಳಿಯುವ ಮುನ್ನ, ಅವನು, "ರುಕ್ಮಿಣಿ..." ಎಂದು ಕರೆದ.ಅವಳು ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಳು. "ನನಗೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಈಗಲ್ಲ. ಸರಿಯಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ... ಕಾಯುತ್ತೀರಾ?" ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ನೇರವಾಗಿ ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏನೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು.ಅವಳು ಏನನ್ನೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ 'ಹೌದು' ಎಂಬ ಉತ್ತರವನ್ನು ನೀಡಿ, ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಡೆದಳು. ಅವಳು ಹೋಗುವುದನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ತನ್ನ ಜೀವನದ ವಿನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾದ ಅಡಿಪಾಯ ಸಿಕ್ಕಿದೆಯೆಂಬ ಭಾವ ಮೂಡಿತು.ಒಂದು ವಾರ ಕಳೆದ ನಂತರ, ಭಾನುವಾರದಂದು, ಕೃಷ್ಣನ ಕುಟುಂಬ – ಅವನ ತಂದೆ ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿ, ತಾಯಿ ವಾಣಿ, ಮತ್ತು ತಂಗಿ ಕೀರ್ತಿ – ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಗೆ 'ಶಾಸ್ತ್ರ'ಕ್ಕೆಂದು ಬಂದರು.ಆ ದಿನ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬದ ವಾತಾವರಣ. ಶಾರದಾ ಅವರು ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದಲೇ ಅಡುಗೆಯ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಮನೆಯನ್ನು ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿಡಲು ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವಳ ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲಾ ಕೃಷ್ಣನ ಆಗಮನವನ್ನೇ ಎದುರು ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು.ಅವಳು ಅಂದು ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ರೇಷ್ಮೆ ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟಿದ್ದಳು. ತಿಳಿ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಸೀರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದುವ ಹಸಿರು ರವಿಕೆ. ಕೂದಲನ್ನು ನೀಳವಾಗಿ ಹೆಣೆದು, ಅದಕ್ಕೆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ದಂಡೆ ಮುಡಿದಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಸಹಜ ಕಳೆ, ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ, ಅವಳನ್ನು ದೇವತೆಯಂತೆ ಕಾಣುವಂತೆ ಮಾಡಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣನ ಕುಟುಂಬ ಬಂದಾಗ, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಮತ್ತು ಶಾರದಾ ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದರು. ಕೃಷ್ಣನ ತಾಯಿ, ವಾಣಿಯವರು, ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ, ಅವಳ ಬಳಿ ಬಂದು, ಕೈ ಹಿಡಿದು, "ಹುಡುಗಿ, ನೀನು ಫೋಟೋಗಿಂತಲೂ ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತೀಯಾ. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿ ನೀನೇ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವಳ ಕೆನ್ನೆಯನ್ನು ಸವರಿದರು. ಆ ತಾಯಿಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮನಸೋತಳು.ಕೃಷ್ಣನ ತಂಗಿ ಕೀರ್ತಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ವಯಸ್ಸಿನವಳೇ. ಅವಳು ತಕ್ಷಣವೇ ರುಕ್ಮಿಣಿಯೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿದಳು. "ಅಕ್ಕಾ, ನಿಮ್ಮ ಸೀರೆ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಅಣ್ಣ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ತುಂಬಾ ಹೇಳಿದ್ದಾನೆ. ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ, ಅವನು ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟು ಕವಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಗಿದ್ದಾನೆ ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯಿತು," ಎಂದು ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದಳು.ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಿರಿಯರು ತಮ್ಮ ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು, ಊರಿನ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕೃಷ್ಣನ ಕಣ್ಣುಗಳು ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಫಿ ತಂದುಕೊಡುವಾಗ, ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಂಧಿಸಿದವು. ಆ ಒಂದು ನೋಟದಲ್ಲೇ ಸಾವಿರ ಮಾತುಗಳು ವಿನಿಮಯವಾದವು.ಮಾತುಕತೆಯ ಮಧ್ಯೆ, ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರು. "ರಾಯರೇ, ನಾವು ಬಂದಿರುವ ಉದ್ದೇಶ ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. ನಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮಗಳು ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ನಿಮ್ಮ ಮಗಳ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೂ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಆಶೀರ್ವಾದವಿದ್ದರೆ, ಈ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಮದುವೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಬೆಸೆಯೋಣ."ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೃಪ್ತಿಯ ನಗು ಮೂಡಿತು. "ಮೂರ್ತಿಯವರೇ, ನಮಗೂ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಸಂತೋಷದ ವಿಷಯ ಬೇರಿಲ್ಲ. ಕೃಷ್ಣನಂತಹ ಒಳ್ಳೆಯ ಹುಡುಗ ನಮ್ಮ ಅಳಿಯನಾಗಿ ಬರುತ್ತಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಪುಣ್ಯ. ಮಕ್ಕಳ ಇಷ್ಟವೇ ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟ."ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿದರು. ಶಾರದಾ ಅವರು ಸಿಹಿ ತಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಹಂಚಿದರು.ವಾತಾವರಣ ತಿಳಿಯಾದ ಮೇಲೆ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಡಲಾಯಿತು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮನೆಯ ಹಿಂದಿದ್ದ ಕೈತೋಟಕ್ಕೆ ಬಂದರು. ಅದೇ ತೋಟ, ಅದೇ ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡ."ಹೇಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ, ಭಾವೀ ಶ್ರೀಮತಿ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೃಷ್ಣ ಅವರೇ?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ತುಂಟತನದಿಂದ ಕೇಳಿದ."ಇನ್ನೂ ಭಾವೀ ಅಷ್ಟೇ. ಆಗುವುದಕ್ಕೆ ಸಮಯವಿದೆ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು. "ನಿಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದವರು ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವರು, ಕೃಷ್ಣ. ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮ, ನಿಮ್ಮ ತಂಗಿ... ಎಲ್ಲರೂ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾತನಾಡಿಸಿದರು.""ಅವರಿಗೂ ನೀನು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದೀಯ. ಅದರಲ್ಲೂ ನಿನ್ನ ತಲೆಗೆ ಮುಡಿದಿದ್ದ ಆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಪರಿಮಳ, ಇಡೀ ಮನೆಗೆ ಹರಡಿತ್ತು. ನಿನ್ನ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಅದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮೆರುಗು ನೀಡಿತ್ತು," ಎಂದ.ನಂತರ ಅವನು ತನ್ನ ಕಿಸೆಯಿಂದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ತೆಗೆದ. ಅದರಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ, ಸರಳವಾದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೊಗ್ಗಿನ ವಿನ್ಯಾಸವಿದ್ದ ಚಿನ್ನದ ಉಂಗುರವಿತ್ತು."ಅಂದು ನಾನು ಕೇಳಬೇಕೆಂದಿದ್ದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದು," ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾ, ಅವನು ಅವಳ ಮುಂದೆ ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕುಳಿತು, "ರುಕ್ಮಿಣಿ... ನನ್ನ ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿನ್ಯಾಸಕ್ಕೂ ನೀನೇ ಸ್ಫೂರ್ತಿಯಾಗುತ್ತೀಯಾ? ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಖಾಲಿ ಜಾಗವನ್ನು ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತುಂಬುತ್ತೀಯಾ? ವಿಲ್ ಯು ಮ್ಯಾರಿ ಮಿ?"ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಆನಂದಭಾಷ್ಪ. ಅವಳು ಕನಸಿನಲ್ಲೂ ಇದನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸಂತೋಷದಿಂದ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು. "ಹೌದು, ಕೃಷ್ಣ... ಹೌದು!"ಅವನು ನಗುತ್ತಲೇ ಅವಳ ಬೆರಳಿಗೆ ಉಂಗುರವನ್ನು ತೊಡಿಸಿದ. ಅದು ಅವಳ ಬೆರಳಿಗೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿತ್ತು. ಅವಳು ಕೆಳಗೆ ಬಗ್ಗಿ, ಅವನನ್ನು ಮೇಲಕ್ಕೆಬ್ಬಿಸಿದಳು. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ, ಪರಸ್ಪರರ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.ಮನೆಯೊಳಗಿನಿಂದ ಶಾರದಾ ಅವರ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿಸಿತು. "ಮಕ್ಕಳೇ, ಮುಹೂರ್ತ ನಿಶ್ಚಯಿಸಲು ಪುರೋಹಿತರು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಬನ್ನಿ."ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಮನೆಯೊಳಗೆ ನಡೆದರು. ಅವರ ಜೀವನದ ಹೊಸ ಅಧ್ಯಾಯ, ಶುಭ ಮುಹೂರ್ತಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು.ಪುರೋಹಿತರು ಪಂಚಾಂಗವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಶುಭ ನಕ್ಷತ್ರ, ಲಗ್ನಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೋಣೆಯ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಗಂಧದ ಕಡ್ಡಿಯ ಸುವಾಸನೆ ಮತ್ತು ಹಿರಿಯರ ಗಂಭೀರ ಚರ್ಚೆಯ ಗುಸುಗುಸು ತುಂಬಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣ, ಹಿರಿಯರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವರ ನಡುವಿನ ಮೌನ, ಸಾವಿರ ಪದಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಆಗಾಗ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಬೆರಳಲ್ಲಿದ್ದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ವಿನ್ಯಾಸದ ಉಂಗುರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿತ್ತು, ಅದು ಅವನ ಪ್ರೀತಿಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ದೃಷ್ಟಿ ನೆಲದ ಮೇಲಿದ್ದರೂ, ಅವಳ ಗಮನವೆಲ್ಲಾ ತನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದವನ ಮೇಲೆಯೇ ಇತ್ತು.ಬಹಳ ಚರ್ಚೆಯ ನಂತರ, ಪುರೋಹಿತರು ಘೋಷಿಸಿದರು, "ಇನ್ನು ಮೂರು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ, ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸದ ಮೊದಲ ಶುಕ್ರವಾರದಂದು, ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾದ ಮುಹೂರ್ತವಿದೆ. ಆ ದಿನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ ನೆರವೇರಿಸಿದರೆ, ಗುರುಬಲ ಕೂಡಿ ಬಂದು, ದಂಪತಿಗಳು ಸುಖವಾಗಿರುತ್ತಾರೆ."ಎಲ್ಲರ ಮುಖದಲ್ಲೂ ಸಂತಸ. ಶಾರದಾ ಮತ್ತು ವಾಣಿಯವರು ತಕ್ಷಣವೇ ತಯಾರಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದರು. "ಸಣ್ಣದಾಗಿ, ಮನೆಮಂದಿಯೆಲ್ಲಾ ಸೇರಿ ಒಂದು ಚೌಲ್ಟ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡೋಣ," ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬರಲಾಯಿತು.ಆ ದಿನಗಳು ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಕಳೆದವು. ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ತಯಾರಿ ಜೋರಾಗಿ ಸಾಗಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆ ಬಂಧುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಮಾತನಾಡಲು ಸಮಯ ಸಿಗುವುದು ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಸಿಕ್ಕ ಅಲ್ಪ ಸಮಯದಲ್ಲೂ ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಫೋನ್ ಕರೆಗಳು, ರಾತ್ರಿಯ ಸಂದೇಶಗಳು ಅವರ ನಡುವಿನ ಸೇತುವೆಯಾಗಿದ್ದವು.ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ಹಿಂದಿನ ದಿನ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಹಳೆಯ ಕಪಾಟಿನ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಹಳೆಯ, ಧೂಳು ಹಿಡಿದ ಡೈರಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಅದು ಅವಳ ತಾಯಿಯ, ಶಾರದಾ ಅವರ ಹಳೆಯ ಡೈರಿ. ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅವಳು ಅದನ್ನು ತೆರೆದಳು.ಅದರಲ್ಲಿ, ಶಾರದಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಹಿಂದಿನ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದರು."ದಿನಾಂಕ: 15 ಮೇ, 1990ನಾಳೆ ನನ್ನ ಮದುವೆ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಭಯ, ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂತೋಷ. ರಾಯರು ನೋಡಲು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಕಂಡರೂ, ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮಗುವಿನ ಮುಗ್ಧತೆ ಇದೆ. ನಿನ್ನೆ ಅವರು ನನಗಾಗಿ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂ ತಂದಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ಕೊಡುವಾಗ ಅವರ ಕೈಗಳು ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಗಂಭೀರ ಮುಖದ ಹಿಂದಿರುವ ಆ ನಾಚಿಕೆಯ ಹುಡುಗನನ್ನು ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜೀವನ ಹೇಗಿರುತ್ತದೋ? ತಿಳಿಯದು. ಆದರೆ ಅವರ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಯುವ ಧೈರ್ಯ ನನಗಿದೆ."ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯ ಪ್ರೇಮಕಥೆ, ತನ್ನದೇ ಕಥೆಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದಂತಿತ್ತು. ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂ, ನಾಚಿಕೆ, ಗಂಭೀರ ಮುಖದ ಹಿಂದಿನ ಪ್ರೀತಿ... ಎಲ್ಲವೂ ತಲೆಮಾರುಗಳು ಬದಲಾದರೂ, ಪ್ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳು ಎಷ್ಟು ಶಾಶ್ವತ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಅವಳು ತಕ್ಷಣವೇ ಆ ಪುಟದ ಫೋಟೋ ತೆಗೆದು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದಳು, ಜೊತೆಗೆ "ನೋಡಿ, ಇತಿಹಾಸ ಪುನರಾವರ್ತನೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ," ಎಂದು ಬರೆದಳು.ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ... ಕೃಷ್ಣನಿಂದ ಉತ್ತರ ಬಂತು: "ಹಾಗಾದರೆ, ಒಂದು ವಿಷಯ ಖಚಿತ. ನಮ್ಮ ಮಗಳೂ ಕೂಡ, ತನ್ನ ಮದುವೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಹಳೆಯ ಡೈರಿಯನ್ನು ಓದಿ, ತನ್ನ ಪ್ರೇಮಕಥೆಯು ನಮ್ಮದೇ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಈ ಪ್ರೀತಿಯ ಪರಂಪರೆ ಹೀಗೆಯೇ ಮುಂದುವರೆಯಲಿ."ಅವನ ಉತ್ತರ ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೆನ್ನೆಗಳು ಬಿಸಿಯಾದವು. ಮದುವೆ, ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ಯೋಚನೆಯಲ್ಲಿದ್ದವಳಿಗೆ, ಅವನು ಅప్పుడే ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ, ಭವಿಷ್ಯದ ಪರಂಪರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಅವಳ ಹೃದಯವನ್ನು ಬೆಚ್ಚಗಾಗಿಸಿತು. ಅವನ ಯೋಚನೆಗಳು ಕೇವಲ ಇಂದಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ನಾಳೆಗಳ ಕನಸನ್ನು ಹೊತ್ತಿವೆ ಎಂಬುದು ಅವಳಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು.ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ದಿನ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು.ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಂನ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಚೌಲ್ಟ್ರಿಯನ್ನು ಅಲಂಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಮಾವಿನ ತೋರಣ, ಸೇವಂತಿಗೆ ಮತ್ತು ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಅಲಂಕಾರ. ನಾಟಿ ಬಾಳೆಗೊನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ, ರಂಗೋಲಿಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿ, ಇಡೀ ವಾತಾವರಣವೇ ಮಂಗಳಮಯವಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಕಡುನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ, ಚಿನ್ನದ ಜರಿಯಂಚಿದ್ದ ಲಂಗ-ದಾವಣಿಯಲ್ಲಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಹೊಂದುವಂತೆ, ಹಳೆಯ ಮಾದರಿಯ ಚಿನ್ನದ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿದ್ದಳು. ಅವಳ ನೀಳವಾದ ಜಡೆಗೆ ಮುತ್ತಿನ ಜಡೆಬಿಲ್ಲೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ದಂಡೆಗಳು ಶೋಭೆ ತಂದಿದ್ದವು. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದ ಯಾರಿಗಾದರೂ, ರಾಜಾ ರವಿವರ್ಮರ ಚಿತ್ರಪಟದಿಂದ ಜೀವ ತಳೆದು ಬಂದ ದೇವತೆಯಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ, ರೇಷ್ಮೆ ಪಂಚೆ ಮತ್ತು ಶಲ್ಯದಲ್ಲಿ ರಾಜಕುಮಾರನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗಾಂಭೀರ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಅರಳುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿಯ ನಗೆ ಇತ್ತು.ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳು, ಬಂಧು-ಮಿತ್ರರು ಸೇರಿ ಸಭಾಂಗಣ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿತ್ತು. ಪುರೋಹಿತರ ಮಂತ್ರಘೋಷಗಳ ನಡುವೆ, ಹಿರಿಯರ ಆಶೀರ್ವಾದದೊಂದಿಗೆ, ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಆರಂಭವಾದವು. ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು ಮತ್ತು ಶಾರದಾ ಅವರು, ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಫಲ-ತಾಂಬೂಲ, ವಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ನೀಡಿ, ತಮ್ಮ ಮಗಳನ್ನು ಅವನಿಗೆ ವಾಗ್ದಾನ ಮಾಡಿದರು. ಹಾಗೆಯೇ, ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿ ಮತ್ತು ವಾಣಿಯವರು, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಸೀರೆ, ಬಳೆ, ಆಭರಣಗಳನ್ನಿಟ್ಟು ಆರತಿ ಮಾಡಿ, ತಮ್ಮ ಸೊಸೆಯೆಂದು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರು.ನಂತರ ಬಂದಿದ್ದು ಉಂಗುರ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಶಾಸ್ತ್ರ.ಕೃಷ್ಣ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ. ನೆರೆದಿದ್ದ ನೂರಾರು ಜನರ ನಡುವೆಯೂ, ಆ ಕ್ಷಣ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೇರಿತ್ತು. ಅವನು ತನ್ನ ಜೇಬಿನಿಂದ ಒಂದು ಉಂಗುರವನ್ನು ತೆಗೆದ. ಅದು ಅವರ ಮೊದಲ ಕಾಫಿ ಡೇಟ್‌ನ ನೆನಪಿಗಾಗಿ, ಒಂದು ಕಾಫಿ ಬೀಜದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿದ್ದ, ಚಿಕ್ಕ ವಜ್ರ ಖಚಿತವಾಗಿದ್ದ ಸುಂದರ ಉಂಗುರವಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅವಳ ಬೆರಳಿಗೆ ತೊಡಿಸಿದಾಗ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಅರಳಿದವು. ಅವಳು ಅವನ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಗೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನೆನಪನ್ನೂ ಅಮೂಲ್ಯವಾಗಿಸುವ ಅವನ ಗುಣಕ್ಕೆ ಮನಸೋತಳು.ಈಗ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸರದಿ. ಅವಳು ಕೂಡ ಒಂದು ಉಂಗುರವನ್ನು ತೆಗೆದಳು. ಅದು ಒಂದು ಸರಳವಾದ ಪ್ಲಾಟಿನಂ ಉಂಗುರವಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಒಳಭಾಗದಲ್ಲಿ, "ಕಾನೂರು ಹೆಗ್ಗಡಿತಿಯ ಹೂವಯ್ಯನಿಗೆ, ಅವನ ಸೀತೆಯಿಂದ" ಎಂದು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಕೆತ್ತಲಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಮೊದಲ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ನೆನಪು ಅವನನ್ನು ಭಾವಪರವಶನನ್ನಾಗಿಸಿತು. ಅವಳು ತನ್ನ ಹೃದಯವನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಆಳವಾಗಿ ಅರಿತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂದು ಅವನಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು.ಉಂಗುರ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ನೆರೆದಿದ್ದವರೆಲ್ಲರೂ ಹೂಮಳೆಗರೆದು, ಚಪ್ಪಾಳೆ ತಟ್ಟಿ ಹರ್ಷ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಒಂದಾಗಿದ್ದರು.ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ನಂತರ, ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣನ ತಂಗಿ ಕೀರ್ತಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಬಳಿ ಓಡಿಬಂದಳು. "ಅಕ್ಕಾ, ಅಣ್ಣ ನಿಮಗಾಗಿ ಏನೋ ತಂದಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ಕೊಡಲು ನಾಚಿಕೆ ಅವನಿಗೆ. ಅದಕ್ಕೆ ನನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತಳು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅದನ್ನು ತೆರೆದಳು. ಒಳಗೆ, ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಗೆಜ್ಜೆ ಇತ್ತು. ಅದರ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಗೆಜ್ಜೆಗೂ, ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮೊಗ್ಗಿನ ಆಕಾರವನ್ನು ನೀಡಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಚೀಟಿಯಿತ್ತು."ಈ ಗೆಜ್ಜೆಯ ಸದ್ದು, ನನ್ನ ಮನೆಗೆ ನೀನು ಕಾಲಿಡುವಾಗ ಕೇಳಿಸುವ ಮೊದಲ ಸಂಗೀತವಾಗಲಿ. ಮತ್ತು ಆ ಸಂಗೀತ, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿರಲಿ. - ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಕೃಷ್ಣ."ಚೀಟಿಯನ್ನು ಓದಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವವಾದವು. ಅವಳು ಸುತ್ತಲೂ ನೋಡಿದಳು. ದೂರದಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವಳ ಮೇಲೆಯೇ ಇದ್ದವು. ಅವಳು ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ, ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ನಕ್ಕಳು. ಅವನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ರೀತಿ ಅನನ್ಯವಾಗಿತ್ತು.ಅಂದು ರಾತ್ರಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಹೋದ ಮೇಲೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ, ತನಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದರೆ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು, ಆ ಬೆಳ್ಳಿಯ ಗೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೇ ಸಿಲುಕಿತ್ತು. ಅವಳು ಅದನ್ನು ಕಾಲಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಮೆಲ್ಲಗೆ ನಡೆದಳು. 'ಜ್ಹಲ್... ಜ್ಹಲ್...' ಎಂಬ ಸದ್ದು, ಕೋಣೆಯ ನಿಶ್ಯಬ್ದದಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತದಂತೆ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು, ಆಕಾಶದಲ್ಲಿದ್ದ ಅರ್ಧಚಂದ್ರನನ್ನು ನೋಡಿದಳು. ತನ್ನ ಜೀವನವೂ ಈಗ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗುವ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ ಮುಗಿದಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಮದುವೆಯ ಸಂಭ್ರಮ. ಕೃಷ್ಣನೊಂದಿಗೆ ಹೊಸ ಜೀವನವನ್ನು ಆರಂಭಿಸುವ ಕನಸುಗಳು ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮಿನುಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಪ್ರೇಮಕಥೆ, ಕೌಟುಂಬಿಕ ಒಪ್ಪಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ, ಸಮಾಜದ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಮದುವೆಯೆಂಬ ಸುಂದರ ಘಟ್ಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ ಮುಂದಿನ ಹಾದಿ ಹೇಗಿರಬಹುದು? *************ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ ಮತ್ತು ಮದುವೆಯ ನಡುವಿನ ಆರು ತಿಂಗಳ ಅವಧಿ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅವರ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಸುಂದರ ಸಮಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ಪ್ರೀತಿ ಈಗ ಕೇವಲ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಆಶೀರ್ವಾದದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಅದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ವಾರಾಂತ್ಯದ ಭೇಟಿಗಳು, ಸಿನಿಮಾ, ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಗುವುದು, ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯದ ಮನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕನಸು ಕಾಣುವುದು ಅವರ ನೆಚ್ಚಿನ ಹವ್ಯಾಸವಾಗಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ, ತನ್ನ ವೃತ್ತಿಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬಳಸಿ, ಅವರಿಬ್ಬರಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಸುಂದರ ಮನೆಯ ನೀಲನಕ್ಷೆಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿದ್ದ. ಅದೊಂದು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಮತ್ತು ಆಧುನಿಕತೆಯ ತಾಣವಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ತೊಟ್ಟಿ, ಸುತ್ತಲೂ ಗಾಳಿ-ಬೆಳಕು ಬರುವಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಕಿಟಕಿಗಳು, ರುಕ್ಮಿಣಿಗಾಗಿಯೇ ಒಂದು ವಿಶಾಲವಾದ ಗ್ರಂಥಾಲಯ, ಮತ್ತು ಕೈತೋಟಕ್ಕೆ ಅಭಿಮುಖವಾದ ಒಂದು ಜಗುಲಿ – ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮೂಲೆಯನ್ನೂ ಅವನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಿದ್ದ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆ ನೀಲನಕ್ಷೆಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, "ಕೃಷ್ಣ, ಇದು ಕೇವಲ ಮನೆಯಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಕನಸುಗಳ ಅರಮನೆ," ಎಂದು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹೇಳಿದ್ದಳು.ಮದುವೆಗೆ ಮೂರು ತಿಂಗಳು ಬಾಕಿ ಇರುವಾಗ, ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳು ಮದುವೆಯ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಳುಗಿಹೋಗಿದ್ದವು. ಕಲ್ಯಾಣ ಮಂಟಪ ಬುಕ್ ಮಾಡುವುದು, ಆಮಂತ್ರಣ ಪತ್ರಿಕೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವುದು, ಬಟ್ಟೆ-ಬರೆ, ಆಭರಣಗಳ ಖರೀದಿ – ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಕೆಲಸ. ಈ ಗಡಿಬಿಡಿಯ ಮಧ್ಯೆ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು.ಒಂದು ದಿನ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅವಳ ತಾಯಿ ಶಾರದಾ, ಮದುವೆಯ ಸೀರೆ ಕೊಳ್ಳಲು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ರೇಷ್ಮೆ ಅಂಗಡಿಯೊಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣನ ತಾಯಿ ವಾಣಿ ಮತ್ತು ತಂಗಿ ಕೀರ್ತಿ ಕೂಡ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರಬೇಕಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವರಿಗೆ ಬೇರೆ ಕೆಲಸವಿದ್ದರಿಂದ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಬಗೆಯ ಸೀರೆಗಳು. ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ರೇಷ್ಮೆಯ ರಾಶಿ. ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಯಾವುದು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಗೊಂದಲ. ಶಾರದಾ ಅವರು ಒಂದೊಂದೇ ಸೀರೆಯನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ, ಅಂಗಡಿಯ ಮಾಲೀಕರು, "ಮೇಡಂ, ನಿಮಗಾಗಿ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಕಾಂಚೀವರಂ ಸೀರೆ ಬಂದಿದೆ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಕೈಮಗ್ಗದ್ದು, ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ನವಿಲುಗರಿ ವಿನ್ಯಾಸದ್ದು. ಮುಹೂರ್ತಕ್ಕೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮವಾಗಿರುತ್ತದೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಒಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಸೀರೆಯನ್ನು ತೆಗೆದು ಅವರ ಮುಂದಿಟ್ಟರು.ಅದು ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿದ್ದ, ಚಿನ್ನದ ಜರಿಯಲ್ಲಿ ನವಿಲುಗರಿಯ ವಿನ್ಯಾಸವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಸೀರೆಯಾಗಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. "ಅಮ್ಮಾ, ಇದು ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ," ಎಂದಳು.ಸೀರೆಯನ್ನು ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ಹಿಡಿದು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ಕುಟುಂಬ ಕೂಡ ಸೀರೆ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಯುವತಿ, ಅದೇ ಸೀರೆಯನ್ನು ನೋಡಿ, "ಅಮ್ಮಾ, ನೋಡು, ಈ ಸೀರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ! ನನಗೆ ಇದೇ ಬೇಕು," ಎಂದು ಹಠ ಹಿಡಿದಳು.ಅಂಗಡಿಯ ಮಾಲೀಕರು ವಿನಯದಿಂದ, "ಕ್ಷಮಿಸಿ ಮೇಡಂ, ಈ ಡಿಸೈನ್‌ನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಇರುವುದು ಇದೊಂದೇ ಪೀಸ್. ಇದನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಈ ಮೇಡಂ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿಯತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿದರು.ಆ ಯುವತಿಯ ತಾಯಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ದುರಹಂಕಾರದಿಂದ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಶಾರದಾ ಅವರತ್ತ ನೋಡಿ, "ನೋಡಿ, ನಮಗೆ ಈ ಸೀರೆ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಬೆಲೆ ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ನಾವು ಕೊಡಲು ಸಿದ್ಧ. ನೀವು ದಯವಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಸೀರೆಯನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ," ಎಂದರು.ಶಾರದಾ ಅವರಿಗೆ ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿ ಕೋಪ ಬಂದರೂ, ಸಮಾಧಾನದಿಂದ, "ಇಲ್ಲಮ್ಮಾ, ನಮಗೂ ಈ ಸೀರೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಮಗಳ ಮದುವೆಯ ಮುಹೂರ್ತದ ಸೀರೆ ಇದು," ಎಂದರು.ಆ ಮಹಿಳೆ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. "ಅದಕ್ಕೇನಂತೆ, ಇದಕ್ಕಿಂತ ಒಳ್ಳೆ ಸೀರೆಗಳು ಬೇಕಾದಷ್ಟಿವೆ. ನನ್ನ ಮಗಳದ್ದು ಕೂಡ ಮದುವೆಯೇ. ಅವಳಿಗಾಗಿ ನಾವು ಇದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಬೇಕಾದರೆ, ನಿಮಗೆ ಆಗುವ ನಷ್ಟವನ್ನು ನಾವೇ ಭರಿಸುತ್ತೇವೆ," ಎಂದು ಹಣದ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮಾಡಿದರು.ಈ ಮಾತಿನ ಚಕಮಕಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗಲೇ, ಕೃಷ್ಣ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ. ಅವನು ಹತ್ತಿರದ ಕಛೇರಿಯ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಕೊಡಲು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದ. ದೂರದಿಂದಲೇ ಈ ವಾಗ್ವಾದವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ.ಅವನು ಹತ್ತಿರ ಬರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅವನಿಗೆ ಕಣ್ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿ ಸುಮ್ಮನಿರಲು ಹೇಳಿದಳು. ಅವಳು ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸುತ್ತಾಳೆಂದು ನೋಡಲು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಕುತೂಹಲವಾಯಿತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದಳು. ನಂತರ, ಆ ಮಹಿಳೆಯ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ಸೌಮ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು, "ಆಂಟಿ, ನಿಮ್ಮ ಮಗಳಿಗೆ ಈ ಸೀರೆ ಇಷ್ಟು ಇಷ್ಟವಾಗಿರುವಾಗ, ಅವಳೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿ. ಮದುವೆಯೆಂಬುದು ಜೀವನದ ಒಂದು ಸುಂದರ ಕ್ಷಣ. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಿರಬೇಕೇ ಹೊರತು, ಒಂದು ಸೀರೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೊರಗಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಸುಂದರವಾದ ಸೀರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ನೀವೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿ."ಅವಳು ಆ ಸೀರೆಯನ್ನು ಆ ಯುವತಿಯ ಕೈಗಿಟ್ಟಳು. ಶಾರದಾ ಅವರಿಗೆ ಮಗಳ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಸರವಾದರೂ, ಅವಳ ದೊಡ್ಡತನಕ್ಕೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಾಯಿತು. ಆ ಯುವತಿ ಮತ್ತು ಅವಳ ತಾಯಿಗೆ ಮುಜುಗರವಾಯಿತು. ಅವರಿಗೆ ತಮ್ಮ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾಗಿ, "ತುಂಬಾ ಧನ್ಯವಾದಗಳಮ್ಮಾ... ಕ್ಷಮಿಸಿ, ನಾವು ಹಾಗೆ ಮಾತನಾಡಬಾರದಿತ್ತು," ಎಂದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಗುತ್ತಾ, "ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಆಂಟಿ. ನಿಮ್ಮ ಮಗಳ ಮದುವೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಡೆಯಲಿ," ಎಂದು ಹಾರೈಸಿದಳು.ಈ ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಗೌರವ ಇಮ್ಮಡಿಯಾಯಿತು. ಅವಳು ಕೇವಲ ಸುಂದರಿಯಲ್ಲ, ಸಂಸ್ಕಾರವಂತೆ, ಜ್ಞಾನವಂತೆ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸಿನವಳು ಎಂಬುದು ಅವನಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸಾಬೀತಾಯಿತು.ಅವರು ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದ ನಂತರ, ಶಾರದಾ ಅವರು, "ರುಕ್ಕೂ, ನಿನಗೆ ಅಷ್ಟು ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದ ಸೀರೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಾ," ಎಂದರು."ಪರವಾಗಿಲ್ಲ ಅಮ್ಮಾ. ಒಂದು ಸೀರೆಗಿಂತ, ಒಬ್ಬರ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಸಂತೋಷ ಮುಖ್ಯ. ಅಲ್ಲವೇ? ಮದುವೆಯೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಬಟ್ಟೆ-ಬರೆ, ಆಡಂಬರವಲ್ಲ. ಅದು ಎರಡು ಮನಸ್ಸುಗಳು, ಎರಡು ಕುಟುಂಬಗಳು ಒಂದಾಗುವುದು. ಆ ಶುಭ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ಜಗಳವಾಡುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ.ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, "ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನೀನು ಇಂದು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದೀಯ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿದ್ದು, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ನಿರ್ಧಾರ. ನೀನು ನನ್ನ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯ ವಜ್ರ," ಎಂದ. ಅವನ ಧ್ವನಿ ಭಾವಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು.ಆ ದಿನ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ತನ್ನ ಮುಹೂರ್ತದ ಸೀರೆ ಸಿಗದೇ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮಿಗಿಲಾದ, ಕೃಷ್ಣನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ತನಗಿರುವ ಸ್ಥಾನದ ದೃಢೀಕರಣ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಪ್ರೀತಿಯೆಂದರೆ ಕೇವಲ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಮಾತುಗಳಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರರ ಗುಣಗಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಗೌರವಿಸುವುದು ಎಂಬುದನ್ನು ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಅರಿತಿದ್ದರು. ಈ ಸಣ್ಣ ಘಟನೆ, ಅವರ ಭವಿಷ್ಯದ ದಾಂಪತ್ಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ಗಟ್ಟಿಯಾದ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕಿತ್ತು.ಮದುವೆಗೆ ಇನ್ನು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾರ ಬಾಕಿ ಇತ್ತು. ಎರಡೂ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮದ ವಾತಾವರಣ ಮನೆ ಮಾಡಿತ್ತು. ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿಕರೆಲ್ಲಾ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬಂದು ಸೇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮೂಲೆಯೂ ನಗು, ಹಾಸ್ಯ, ಹರಟೆ ಮತ್ತು ಮದುವೆಯ ತಯಾರಿಗಳ ಗಡಿಬಿಡಿಯಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗಿತ್ತು.ಮದುವೆಯ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಮುಂಚೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅರಿಶಿನ ಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಚಪ್ಪರ ಹಾಕಿ, ಅದನ್ನು ಸೇವಂತಿಗೆ ಮತ್ತು ಮಾವಿನ ಎಲೆಗಳಿಂದ ಸಿಂಗರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಣೆಯನ್ನು ಇಟ್ಟು, ಅದರ ಸುತ್ತಲೂ ಸುಂದರವಾದ ರಂಗೋಲಿಯನ್ನು ಬಿಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತಿಳಿ ಹಳದಿ ಬಣ್ಣದ, ಸರಳವಾದ ಹತ್ತಿ ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟು, ಕೈ-ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಮೆಹಂದಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡು, ಹೂವಿನ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಮಣೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದು ಕುಳಿತಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಾಚಿಕೆ, ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಸ್ವಲ್ಪ ಆತಂಕ ಎಲ್ಲವೂ ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿತ್ತು.ಮೊದಲಿಗೆ, ಶಾರದಾ ಅವರು ಮಗಳಿಗೆ ಆರತಿ ಮಾಡಿ, ಅರಿಶಿನವನ್ನು ಹಚ್ಚಿದರು. ನಂತರ, ಮನೆಯ ಹಿರಿಯ ಮುತ್ತೈದೆಯರೆಲ್ಲರೂ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಬಂದು, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೆನ್ನೆ, ಕೈ-ಕಾಲುಗಳಿಗೆ ಅರಿಶಿನವನ್ನು ಹಚ್ಚಿ, ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಾ ಆಶೀರ್ವದಿಸಿದರು."ಅರಿಶಿಣವ ಹಚ್ಚಿರೆ, ಶೃಂಗಾರವ ಮಾಡಿರೆ,ನಮ್ಮ ರುಕ್ಮಿಣಿ ರಾಣಿಯು, ಕೃಷ್ಣನ ಪಟ್ಟದರಸಿಯಾಗಲು ಸಿದ್ಧಳಾಗಿಹಳು...""ಹಳದಿಯ ಬಣ್ಣವು ಶುಭದ ಸಂಕೇತ,ಕೃಷ್ಣನ ಪ್ರೀತಿಯು ಅವಳಿಗೆ ಶ್ರೀರಕ್ಷೆ..."ಈ ಹಾಡುಗಳು, ಅರಿಶಿನದ ಪರಿಮಳ, ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಿಕರ ನಗು ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ, ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಮಂಗಳಮಯವಾಗಿಸಿದ್ದವು.ಕೃಷ್ಣನ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅರಿಶಿನ ಶಾಸ್ತ್ರ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಅವನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಅತ್ತೆ-ಮಾವಂದಿರೆಲ್ಲರೂ ಅರಿಶಿನ ಹಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣನ ಸ್ನೇಹಿತರು ಅವನನ್ನು ಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡುತ್ತಾ, "ಏನೋ ಮಗಾ, ಇವತ್ತಿನಿಂದ ನಿನ್ನ ಬ್ಯಾಚುಲರ್ ಲೈಫ್ ಮುಗಿಯಿತು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮೇಡಂ ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಕೇಳಬೇಕು," ಎಂದು ತಮಾಷೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣ ನಗುತ್ತಲೇ, "ಅವಳು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಕೇಳುವುದರಲ್ಲೇ ಒಂದು ಸುಖವಿದೆ, ನಿಮಗೇನು ಗೊತ್ತು?" ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದ.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಶಾಸ್ತ್ರ ಮುಗಿದ ನಂತರ, ಅವಳ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, "ರುಕ್ಕೂ, ಬಾ, ನಿನ್ನ ಮದುವೆಗೆಂದು ಅಜ್ಜಿಯ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಿಂದ ಏನಾದರೂ ತಂದಿದ್ದೀನಿ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವಳನ್ನು ಕೋಣೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು.ಅವರು ಒಂದು ಹಳೆಯ, ಸಾಗುವಾನಿ ಮರದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ತೆರೆದರು. ಅದರಿಂದ ಒಂದು ಹಳೆಯ, ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಹೊಳಪನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳದ, ಮಾವಿನಕಾಯಿ ವಿನ್ಯಾಸದ ಚಿನ್ನದ ಓಲೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದರು."ಇದು ನಿನ್ನ ಅಜ್ಜಿಯ ಓಲೆ. ನಿನ್ನ ಅಜ್ಜ ಅವರಿಗಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಾಡಿಸಿದ್ದು. ನಿನ್ನ ತಾಯಿಯ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳು ಇದನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಈಗ, ನಮ್ಮ ಮನೆತನದ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ, ಇದು ನಿನಗೆ ಸೇರಿದ್ದು. ಇದನ್ನು ನೀನು ಮದುವೆಯ ದಿನ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅಜ್ಜಿಯ ಆಶೀರ್ವಾದ ಯಾವಾಗಲೂ ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತದೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಆ ಓಲೆಗಳನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿಟ್ಟರು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆ ಓಲೆಗಳನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಾಗ, ಅವಳಿಗೆ ಕೇವಲ ಲೋಹದ ಸ್ಪರ್ಶವಾಗಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ತಲೆಮಾರುಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಆಶೀರ್ವಾದ ಮತ್ತು ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಸ್ಪರ್ಶವಾದಂತಾಯಿತು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವವಾದವು. ಅವಳು ತನ್ನ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡಳು.ಅದೇ ಸಂಜೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಕೋಣೆಯ ಕಿಟಕಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, ಆ ಓಲೆಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ನೆನಪಾದವು. ಅಜ್ಜಿ, ಆ ಓಲೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು, ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ದೃಶ್ಯ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದಂತಾಯಿತು. ಪ್ರೀತಿ ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಇಬ್ಬರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ನಡುವಿನದಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ತಲೆಮಾರುಗಳಿಂದ ಹರಿದುಬರುವ ನದಿ ಎಂಬ ಸತ್ಯ ಅವಳಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅರಿವಾಯಿತು.ಅವಳು ತನ್ನ ಫೋನನ್ನು ತೆಗೆದು, ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ವಿಡಿಯೋ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದಳು. ಕೃಷ್ಣ ಫೋನ್ ಎತ್ತಿದಾಗ, ಅವನ ಮುಖ, ಕೈ-ಕಾಲುಗಳೆಲ್ಲಾ ಅರಿಶಿನದಿಂದ ಹಳದಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅವನನ್ನು ಆ ಕೋಲದಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ನಗು ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ."ಹೇಗಿದ್ದೀರಾ, ನನ್ನ ಹಳದಿ ರಾಜಕುಮಾರನೇ?" ಎಂದು ಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡಿದಳು."ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ಮೇಲೆ, ಇನ್ನಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ನನ್ನ ಅರಿಶಿನದ ರಾಣಿಯೇ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿದ. "ನಿನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ಆ ಹೊಳಪು, ಅರಿಶಿನದ್ದೋ ಅಥವಾ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯದ್ದೋ?""ಎರಡೂ ಇರಬಹುದು," ಎಂದು ನಾಚಿದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ. ನಂತರ, ಅವಳು ಆ ಓಲೆಗಳನ್ನು ಅವನಿಗೆ ತೋರಿಸಿ, ಅದರ ಹಿಂದಿನ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಿದಳು.ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೇಳಿದ ಕೃಷ್ಣ, ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮೌನವಾಗಿ, ನಂತರ ಹೇಳಿದ, "ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಾಳೆ ನಾನು ನಿನಗಾಗಿ ಒಂದು ಉಡುಗೊರೆ ತರುತ್ತೇನೆ. ಅದು ಇಷ್ಟು ಬೆಲೆಬಾಳುವುದಲ್ಲ, ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಇತಿಹಾಸವೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಒಂದು ಭಾಗವಿದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯಷ್ಟೇ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾದ ನೆನಪಿದೆ. ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೀಯಾ?"ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿನ ಆರ್ದ್ರತೆಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮಾರುಹೋದಳು. "ಕೃಷ್ಣ, ನೀವು ಕೊಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಉಡುಗೊರೆಯೂ ನನಗೆ ಅಮೂಲ್ಯ. ಅದು ಏನೇ ಇರಲಿ, ನನ್ನ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿರುತ್ತದೆ."ಮರುದಿನ, ಮದುವೆಯ ದಿನ.ಮುಂಜಾನೆ, ಕಲ್ಯಾಣ ಮಂಟಪಕ್ಕೆ ಬರುವ ಮುನ್ನ, ಕೃಷ್ಣ ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಬಯಸಿದ. ಹಿರಿಯರ ಕಣ್ತಪ್ಪಿಸಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮಂಟಪದ ಹಿಂದಿದ್ದ ತುಳಸಿ ಕಟ್ಟೆಯ ಬಳಿ ಭೇಟಿಯಾದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಗೌರಿ ಪೂಜೆಯ ಸೀರೆಯಲ್ಲಿ, ಮುಖದಲ್ಲಿ ದೈವಿಕ ಕಳೆಯೊಂದಿಗೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣ, ಬಿಳಿ ಪಂಚೆ, ಶಲ್ಯದಲ್ಲಿ, ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧನಾಗಿದ್ದ."ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದ ಉಡುಗೊರೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವನು ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಬಟ್ಟೆಯ ಗಂಟನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿದ. ಅದರೊಳಗೆ, ಗಾಜಿನ ಬಳೆಗಳ ಚೂರುಗಳಿಂದ ಮಾಡಿದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ, ಸುಂದರವಾದ ಕೃಷ್ಣನ ಮೂರ್ತಿ ಇತ್ತು. ಅದು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಸ್ವಲ್ಪ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಅಸಮವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಅದು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು."ಇದೇನು, ಕೃಷ್ಣ?" ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದಳು."ನಾನು ಹತ್ತು ವರ್ಷದವನಿದ್ದಾಗ, ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕ್ರಾಫ್ಟ್ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇತ್ತು. ಆಗ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಬಳಿ ಬಳೆ ಮಾರುವ ಅಜ್ಜಿಯಿಂದ ಬೇಡವಾದ ಬಳೆಯ ಚೂರುಗಳನ್ನು ತಂದು, ಇದನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಆಗ ನನಗೆ ಮೊದಲ ಬಹುಮಾನ ಬಂದಿತ್ತು. ಅಂದಿನಿಂದ, ಇದನ್ನು ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದರು. ಇದು ನನ್ನ ಮೊದಲ 'ಸೃಷ್ಟಿ'. ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕಲಾವಿದನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಮೊದಲ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ. ಇಂದು, ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಮತ್ತು ಸುಂದರ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ, ನನ್ನ ಈ ಮೊದಲ ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಕಾಣಿಕೆಯಾಗಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಆ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿಟ್ಟ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಳು. ಅದರ ತೂಕಕ್ಕಿಂತ, ಅದರ ಹಿಂದಿದ್ದ ಭಾವನೆಯ ಭಾರ ಹೆಚ್ಚಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಬಾಲ್ಯ, ಅವನ ಮುಗ್ಧತೆ, ಅವನ ಕಲಾತ್ಮಕತೆಯ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ – ಎಲ್ಲವೂ ಆ ಮೂರ್ತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವಳಿಗೆ ಮಾತುಗಳೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು, ಕೃತಜ್ಞತೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದಳು."ಕೃಷ್ಣ, ಈ ಕೃಷ್ಣನ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನನ್ನ ದೇವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಡುತ್ತೇನೆ. ಇದು ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಯಾವಾಗಲೂ ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತದೆ."ಅವರಿಬ್ಬರೂ ತುಳಸಿ ಕಟ್ಟೆಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ, ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ಬೇಡಿದರು. ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ಗಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಅಗ್ನಿಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಸಪ್ತಪದಿ ತುಳಿದು, ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿಯಾಗಲಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರೇಮಕಥೆ, ಮದುವೆಯೆಂಬ ಸುಂದರ ಘಟ್ಟವನ್ನು ತಲುಪಿ, ದಾಂಪತ್ಯವೆಂಬ ಹೊಸ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು.ಕಲ್ಯಾಣ ಮಂಟಪವು ಮಂಗಳವಾದ್ಯಗಳ ನಿನಾದದಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗಿತ್ತು. ಹೋಮದ ಅಗ್ನಿಯಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುವ ಪರಿಮಳ, ಪುರೋಹಿತರ ಮಂತ್ರಘೋಷಗಳು, ಮತ್ತು ಬಂಧು-ಮಿತ್ರರ ಸಂಭ್ರಮದ ಕಲರವ ಎಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ, ವಾತಾವರಣವನ್ನು ದೈವಿಕವಾಗಿ ಮಾಡಿತ್ತು.ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ, ಅಲಂಕೃತವಾದ ಮಂಟಪದಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕುಳಿತಿದ್ದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮ ಧರಿಸಿದ್ದ, ತಲೆಮಾರುಗಳ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿದ್ದ ಮಾವಿನಕಾಯಿ ವಿನ್ಯಾಸದ ಓಲೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಮುಹೂರ್ತದ ರೇಷ್ಮೆ ಸೀರೆಯಲ್ಲಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ದೈವಿಕ ಕಳೆ, ನೆರೆದಿದ್ದವರ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ, ರೇಷ್ಮೆ ಪಂಚೆ, ಶಲ್ಯದಲ್ಲಿ, ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಭೂತಿ ಧರಿಸಿ, ಗಾಂಭೀರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷದ ಮೂರ್ತರೂಪದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ.ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ, ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ, ಒಂದು ತೆಳುವಾದ ರೇಷ್ಮೆ ವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಅಡ್ಡ ಹಿಡಿಯಲಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ನೋಡುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವರ ಹೃದಯಗಳು ಒಂದೇ ಲಯದಲ್ಲಿ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.ಪುರೋಹಿತರು, "ಜೀರಿಗೆ-ಬೆಲ್ಲವನ್ನು ವಧೂ-ವರರ ತಲೆಯ ಮೇಲಿಡಿ, ಶುಭ ಮುಹೂರ್ತ ಸನ್ನಿಹಿತವಾಗಿದೆ," ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿದರು.ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತಮ್ಮ ಕೈಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಜೀರಿಗೆ-ಬೆಲ್ಲದ ಮುದ್ದೆಯನ್ನು, ಪರಸ್ಪರರ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ, ಅಂತರಪಟದ ಮೇಲಿಂದಲೇ ಇಟ್ಟರು. ಆ ಸ್ಪರ್ಶ, ಕೇವಲ ಜೀರಿಗೆ-ಬೆಲ್ಲದ ಮಿಶ್ರಣದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವರ ಜೀವನಗಳು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಬೇರೆಯಲ್ಲ, ಸಿಹಿ-ಕಹಿಗಳೆರಡರಲ್ಲೂ ನಾವು ಒಂದೇ ಎಂಬ ಮೌನ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯಾಗಿತ್ತು."ಗೆಟ್ಟಿಮೇಳಂ, ಗೆಟ್ಟಿಮೇಳಂ!" ಎಂಬ ಘೋಷಣೆ ಮೊಳಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅಂತರಪಟವನ್ನು ಸರಿಸಲಾಯಿತು.ಒಂದು ಕ್ಷಣ, ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವೇ ನಿಶ್ಯಬ್ದವಾದಂತೆ ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕೃಷ್ಣನ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಪ್ರೀತಿ, ಆರಾಧನೆ ಮತ್ತು ಜೀವನಪೂರ್ತಿ ಕಾಪಾಡುವ ಭರವಸೆಯಿಂದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿದವು. ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು, ನಾಚಿಕೆ, ಸಮರ್ಪಣೆ ಮತ್ತು ಸಂಪೂರ್ಣ ನಂಬಿಕೆಯಿಂದ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿದವು. ಆ ಒಂದು ನೋಟದಲ್ಲಿ, ಅವರ ಪ್ರೇಮಕಥೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಅಧ್ಯಾಯಗಳು ಮರುಕಳಿಸಿದವು - ಮೊದಲ ಭೇಟಿಯ ಮುಜುಗರ, ಮೇಣದಬತ್ತಿಯ ಬೆಳಕಿನ ಸಂಭಾಷಣೆ, ಮಳೆಯಲ್ಲಿನ ನಡಿಗೆ, ಉಂಗುರದ ವಿನಿಮಯ, ಮತ್ತು ಈಗ, ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರ ಕ್ಷಣ.ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು, ಭಾವಪರವಶರಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಮಗಳ ಕೈಯನ್ನು ಕೃಷ್ಣನ ಕೈಗಿಟ್ಟು, "ನನ್ನ ಮಗಳನ್ನು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೀನೇ ಕಾಪಾಡಬೇಕು, ಮಗನೇ. ಅವಳು ನನ್ನ ಮನೆಯ ದೀಪ, ಇನ್ನು ನಿನ್ನ ಮನೆಯ ಬೆಳಕಾಗುತ್ತಾಳೆ," ಎಂದು ಹೇಳುವಾಗ ಅವರ ಧ್ವನಿ ಗದ್ಗದಿತವಾಗಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ, ಅವರ ಕೈಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದು, "ಖಂಡಿತ, ಮಾವ. ಅವಳು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿನ ರೆಪ್ಪೆಯಂತೆ, ನನ್ನ ಹೃದಯದ ಬಡಿತದಂತೆ. ಅವಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ.ನಂತರ, ಪುರೋಹಿತರು ಮಾಂಗಲ್ಯವನ್ನು ಕೃಷ್ಣನ ಕೈಗಿತ್ತರು. ಅವನು ಎದ್ದುನಿಂತು, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೊರಳಿಗೆ ಮಾಂಗಲ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದ. ಮೊದಲ ಗಂಟು ಕಟ್ಟುವಾಗ, ಅವನ ತಂಗಿ ಕೀರ್ತಿ ಹಿಂದೆ ನಿಂತು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದಳು. ಎರಡನೇ ಮತ್ತು ಮೂರನೇ ಗಂಟನ್ನು ಅವನೇ ಕಟ್ಟಿದ. ಆ ಮೂರು ಗಂಟುಗಳು, ಕಾಯಾ, ವಾಚಾ, ಮನಸಾ ತಾನು ಅವಳಿಗೆ ಸೇರಿದವನು ಎಂಬ ದೃಢ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯಾಗಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ, ಆ ಕ್ಷಣವನ್ನು ತನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡಳು. ಮಾಂಗಲ್ಯದ ಸ್ಪರ್ಶ, ಅವಳನ್ನು ಅವನ ಅರ್ಧಾಂಗಿಯಾಗಿ, ಅವನ ಜೀವನದ ಭಾಗವಾಗಿ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಘೋಷಿಸಿತ್ತು.ನೆರೆದಿದ್ದವರೆಲ್ಲರೂ ಅಕ್ಷತೆಯನ್ನು ಹಾಕಿ, "ಶುಭಮಸ್ತು! ಶುಭಮಸ್ತು!" ಎಂದು ಹಾರೈಸಿದರು.ನಂತರ ಬಂದಿದ್ದು ಸಪ್ತಪದಿ. ಕೃಷ್ಣ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಬಲಗೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, ಅವಳನ್ನು ಅಗ್ನಿಕುಂಡದ ಸುತ್ತ ಏಳು ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಿದ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆಗೂ, ಪುರೋಹಿತರು ಅದರ ಅರ್ಥವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಮತ್ತು ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಆ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಗಳನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆ (ಅನ್ನಕ್ಕಾಗಿ): "ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ, ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಪೋಷಣೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸಲು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸೋಣ."ಎರಡನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಶಕ್ತಿಗಾಗಿ): "ನಾವು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಸದೃಢರಾಗಿದ್ದು, ಪರಸ್ಪರರ ಶಕ್ತಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲೋಣ."ಮೂರನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಸಂಪತ್ತಿಗಾಗಿ): "ನಾವು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಗಳಿಸಿ, ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸೋಣ."ನಾಲ್ಕನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ): "ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸುಖ, ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ಸಾಮರಸ್ಯವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ."ಐದನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಸಂತಾನಕ್ಕಾಗಿ): "ನಾವು ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಮತ್ತು ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆದು, ಅವರಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಸಂಸ್ಕಾರವನ್ನು ನೀಡೋಣ."ಆರನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಋತುಗಳಿಗಾಗಿ): "ನಾವು ಜೀವನದ ಎಲ್ಲಾ ಋತುಗಳಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲಾ ಏಳು-ಬೀಳುಗಳಲ್ಲಿ, ಪರಸ್ಪರರ ಜೊತೆಗಿರೋಣ."ಏಳನೇ ಹೆಜ್ಜೆ (ಸ್ನೇಹಕ್ಕಾಗಿ): "ಈ ಏಳನೇ ಹೆಜ್ಜೆಯೊಂದಿಗೆ, ನಾವು ಕೇವಲ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿಯರಲ್ಲ, ಜೀವನಪೂರ್ತಿ ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿರೋಣ."ಏಳನೇ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟಾಗ, ಕೃಷ್ಣ ನಿಂತು, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ. "ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಈ ಏಳೂ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಗಳ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಇಂದಿನಿಂದ ನೀನು ನನ್ನ ಸಖಿ, ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಿರ್ಧಾರದಲ್ಲೂ ನೀನು ಭಾಗಿಯಾಗಿರುತ್ತೀಯ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಯಶಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ನಿನ್ನ ಪಾಲಿರುತ್ತದೆ. ನನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸೋಲಿನಲ್ಲೂ, ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತೀಯ."ಅವನ ಮಾತುಗಳು ಕೇವಲ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವನ ಹೃದಯದ ಮಾತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, "ಕೃಷ್ಣ, ಇಂದಿನಿಂದ ನನ್ನ ಜಗತ್ತು ನೀನೇ. ನಿನ್ನ ಸುಖವೇ ನನ್ನ ಸುಖ, ನಿನ್ನ ಕನಸೇ ನನ್ನ ಕನಸು. ಈ ಸಪ್ತಪದಿಯ ಬಂಧ, ಏಳೇಳು ಜನ್ಮಗಳಿಗೂ ಮುಂದುವರೆಯಲಿ," ಎಂದಳು.ಮದುವೆಯ ಎಲ್ಲಾ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಮುಗಿದು, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಹಿರಿಯರ ಆಶೀರ್ವಾದ ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಬಂದು, "ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಾಳಿ, ನೂರ್ಕಾಲ ಸುಖವಾಗಿರಿ," ಎಂದು ಹಾರೈಸುತ್ತಿದ್ದರು.ಆ ಸಂಜೆ, ಬೀಳ್ಕೊಡುಗೆಯ ಸಮಯ.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಅಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದು ದುಃಖದ ಅಳುವಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ತನ್ನ ಮನೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿರುವ, ಹೊಸ ಜೀವನವನ್ನು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಿಶ್ರ ಭಾವನೆಗಳ ಅಳುವಾಗಿತ್ತು. ಶಾರದಾ ಅವರು, "ಅಳಬೇಡ, ಮಗಳೇ. ನೀನು ಹೋಗುತ್ತಿರುವುದು ನಿನ್ನ ಮನೆಗೆ. ಕೃಷ್ಣ ನಿನ್ನನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ನಾವು ಯಾವಾಗಲೂ ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗಿರುತ್ತೇವೆ," ಎಂದು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು, ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಮರೆಮಾಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾ, ಕೃಷ್ಣನ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೈಯಿಟ್ಟು, "ನನ್ನ ಮಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂಗೋಪಿ, ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಬೆಣ್ಣೆ. ಅವಳನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೋ, ಮಗನೇ," ಎಂದರು.ಕೃಷ್ಣ, "ನೀವು ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡಿ, ಮಾವ. ಅವಳು ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡ.ಅಲಂಕೃತವಾದ ಕಾರಿನಲ್ಲಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ, ಹೊಸ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಹೊರಟಳು. ಅವಳು ಕಾರಿನ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ತನ್ನ ಮನೆಯನ್ನು, ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಒಂದು ಕೈಯನ್ನು ಕೃಷ್ಣ ಭದ್ರವಾಗಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವನ ಸ್ಪರ್ಶದಲ್ಲಿ, 'ನಾನಿದ್ದೇನೆ' ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಇತ್ತು.ಅವರ ಪ್ರೇಮಕಥೆ, ಒಂದು ಸುಂದರ ಮದುವೆಯೊಂದಿಗೆ, ಹೊಸದೊಂದು ಅಧ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ನಾಂದಿ ಹಾಡಿತ್ತು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ, ಅವರದು ಕೇವಲ 'ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ'ಯ ಕಥೆಯಲ್ಲ, ಅದು 'ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮತಿ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೃಷ್ಣ' ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಕಥೆ.ಕೃಷ್ಣನ ಮನೆ, ಹಬ್ಬದಂತೆ ಸಿಂಗಾರಗೊಂಡಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣನ ತಾಯಿ ವಾಣಿಯವರು ಆರತಿ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದು, ನಗುಮೊಗದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವೇ ಹೊಸ ಸೊಸೆಯನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು.ಕಾರು ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತಾಗ, ಕೃಷ್ಣ ಮೊದಲು ಇಳಿದು, ರುಕ್ಮಿಣಿಗಾಗಿ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದ. ಅವನು ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು, ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೊರಗೆ ಬರುವಂತೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ. ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಭಾವನೆ. ಇದು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ತನ್ನ ಮನೆ ಎಂಬ ಅರಿವು, ಅವಳಿಗೆ ಸಂತೋಷ ಮತ್ತು ಒಂದು ರೀತಿಯ ದೊಡ್ಡ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಒಟ್ಟಿಗೇ ತರುತ್ತಿತ್ತು.ವಾಣಿಯವರು, "ಬಾ, ಮಗಳೇ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಆರತಿ ಬೆಳಗಿ, ದೃಷ್ಟಿ ತೆಗೆದರು. ನಂತರ, ಅವರು ಮನೆಯ ಹೊಸ್ತಿಲ ಮೇಲೆ, ಅಕ್ಕಿ ತುಂಬಿದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಸೇರನ್ನು ಇಟ್ಟು, "ಮಗಳೇ, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮಿಯಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೀಯ. ಈ ಅಕ್ಕಿಯ ಸೇರನ್ನು ಒದ್ದು, ಬಲಗಾಲನ್ನಿಟ್ಟು ಒಳಗೆ ಬಾ. ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಯೊಂದಿಗೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಸುಖ, ಶಾಂತಿ, ಸಮೃದ್ಧಿ ಎಲ್ಲವೂ ಬರಲಿ," ಎಂದು ಹೇಳಿದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಕೃಷ್ಣನ ಕಡೆ ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿದಳು. ಅವನು ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ 'ಧೈರ್ಯವಾಗಿರು' ಎಂದು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ. ಅವಳು, ತನ್ನ ರೇಷ್ಮೆ ಸೀರೆಯ ತುದಿಗಳನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತಿ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ಬಲಗಾಲಿನಿಂದ ಆ ಅಕ್ಕಿಯ ಸೇರನ್ನು ಒದ್ದಳು. ಅಕ್ಕಿಯ ಕಾಳುಗಳು ಮನೆಯೊಳಗೆ ಚೆಲ್ಲಿದವು. ನಂತರ, ಅವಳು ಬಲಗಾಲನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟು, ಮನೆಯೊಳಗೆ ತನ್ನ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯನ್ನಿಟ್ಟಳು.ಮನೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅವಳಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಕಾದಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಗೋಡೆಗಳ ಮೇಲೆ, ಅವಳ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥದ, ಮೆಹಂದಿ ಶಾಸ್ತ್ರದ, ಮತ್ತು ಮದುವೆಯ ಸುಂದರ ಕ್ಷಣಗಳ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಫ್ರೇಮ್ ಹಾಕಿ ಅಲಂಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಮಧ್ಯದ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ, ಅವರು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಕಾಫಿ ಶಾಪ್‌ನಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾದಾಗ, ಕೃಷ್ಣ ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿದ್ದ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಫೋಟೋವನ್ನು ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು.ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಅರಳಿದವು. "ಕೃಷ್ಣ... ಇದೆಲ್ಲಾ ಯಾವಾಗ?"ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಪಿಸುಮಾತಿನಲ್ಲಿ, "ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಗೋಡೆಯೂ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಬೇಕು, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಇದು ಕೇವಲ ಆರಂಭ," ಎಂದ.ನಂತರ, ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನೂ ದೇವರ ಮನೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಾಯಿತು. ಕೃಷ್ಣನ ಕೈಯಿಂದ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ದೇವರ ಮುಂದಿದ್ದ ದೀಪವನ್ನು ಹಚ್ಚಿದಳು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವಳು ಆ ಮನೆಯ ದೀಪವಾಗಿ, ಆ ಕುಟುಂಬದ ಭಾಗವಾಗಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬೆರೆತುಹೋದಳು.ರಾತ್ರಿಯ ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಗುರವಾದ, ಸಂತೋಷದ ವಾತಾವರಣವಿತ್ತು. ಕೀರ್ತಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಕುಳಿತು, "ಅಕ್ಕಾ, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ಅಣ್ಣನನ್ನು ಕಾಡಿಸೋಣ," ಎಂದು ನಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ವಾಣಿಯವರು, "ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಿನಗೆ ಏನು ಇಷ್ಟ ಅಂತ ಹೇಳು, ನಾಳೆಯಿಂದ ನಾನೇ ನಿನಗಾಗಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು, "ಮಗಳೇ, ಈ ಮನೆ ಇನ್ನು ನಿನ್ನದು. ಯಾವುದೇ ಸಂಕೋಚ ಬೇಡ," ಎಂದು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ರೀತಿ, ಆದರ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ತನ್ನ ತವರು ಮನೆಯನ್ನು ಮರೆಸುವಂತಿತ್ತು.ರಾತ್ರಿ, ಕೀರ್ತಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ಅವರ ಕೋಣೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ದಳು. ಕೋಣೆಯನ್ನು ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಸಂಪಿಗೆ ಮತ್ತು ಗುಲಾಬಿ ಹೂವುಗಳಿಂದ ಸುಂದರವಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ, ಹೂವುಗಳಿಂದ "Welcome Rukmini" ಎಂದು ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗ, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು, ಕೃಷ್ಣ ಅವಳಿಗಾಗಿ ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಿದ್ದ ಆ ಕೋಣೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿವರವನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ, ಅವಳ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗಾಗಿಯೇ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಕಪಾಟು. ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ, ಅವಳು ಕುಳಿತು ಬರೆಯಲು, ಓದಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತಹ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮೇಜು ಮತ್ತು ಕುರ್ಚಿ. ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ, ಎರಡು ಆರಾಮವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಮಾತನಾಡಬಹುದಾದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಆಸನ. ಆ ಕೋಣೆ, ಕೇವಲ ಮಲಗುವ ಕೋಣೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವಳ ಇಷ್ಟಗಳನ್ನು, ಅವಳ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಗೌರವಿಸಿ ಕಟ್ಟಿದ ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಗೂಡಾಗಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬಂದಾಗ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು, ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವನು ಅವಳ ಹಿಂದೆ ಬಂದು, ಅವಳನ್ನು ಹಿಂಬದಿಯಿಂದ ಮೆಲ್ಲಗೆ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡ. ಅವನ ಸ್ಪರ್ಶಕ್ಕೆ ಅವಳು ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ನಡುಗಿದಳು."ನಮ್ಮ ಮನೆ ಇಷ್ಟವಾಯಿತೇ, ಶ್ರೀಮತಿ ಕೃಷ್ಣ?" ಎಂದು ಅವನು ಅವಳ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೇಳಿದ.ಅವಳು ಅವನತ್ತ ತಿರುಗಿ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಳು. "ಇದು ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲ, ಕೃಷ್ಣ. ಇದು ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ದೇವಸ್ಥಾನ."ಅವನು ಅವಳ ಹಣೆಗೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿ, "ಈ ದೇವಸ್ಥಾನದ ದೇವತೆ ನೀನು," ಎಂದ.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡದೆ, ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ನಿಂತಿದ್ದರು. ಅವರ ನಡುವಿನ ಮೌನ, ಅವರ ಹೃದಯದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಪರಸ್ಪರರಿಗೆ ತಲುಪಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ರಾತ್ರಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯದ ಕನಸುಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ತಮ್ಮ ಆಸೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕಳೆದರು. ಅದು ಕೇವಲ ಅವರ ಮೊದಲ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯವೆಂಬ ಸುಂದರ ಪಯಣದ ಮೊದಲ ಹೆಜ್ಜೆಯಾಗಿತ್ತು.ಮರುದಿನ ಮುಂಜಾನೆ.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಬೇಗ ಎಚ್ಚರವಾಯಿತು. ಅವಳು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದಾಗ, ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಮಗುವಿನಂತೆ ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯಿಂದ ಮಲಗಿದ್ದ. ಅವನ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ ಮುಂಜಾನೆಯ ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು, ಅವನ ಮುಗ್ಧತೆಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದವು. ಅವಳು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಅವನ ಹಣೆಯನ್ನು ಸವರಿ, ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹಾಸಿಗೆಯಿಂದ ಎದ್ದಳು.ಅವಳು ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ, ಒಂದು ಸರಳವಾದ ಹತ್ತಿ ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟು, ತಲೆಗೂದಲನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಹಣೆಗೆ ಕುಂಕುಮವನ್ನಿಟ್ಟು, ದೇವರ ಮನೆಯ ದೀಪವನ್ನು ಹಚ್ಚಿದಳು. ನಂತರ, ಅವಳು ಅಡುಗೆಮನೆಗೆ ಹೋದಳು.ವಾಣಿಯವರು ಆಗಲೇ ಎದ್ದು, ಕಾಫಿ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧರಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿ, "ಅಯ್ಯೋ, ಅಷ್ಟು ಬೇಗ ಎದ್ದುಬಿಟ್ಟೆಯಾ, ಮಗಳೇ? ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಮಲಗಬಹುದಿತ್ತು," ಎಂದರು."ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಅತ್ತೆ. ನನಗೆ ಅಭ್ಯಾಸವಿದೆ. ಇವತ್ತು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಾನೇ ಕಾಫಿ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಫಿಲ್ಟರ್ ಕಾಫಿಯ ಡಬ್ಬವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡಳು.ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ, ಇಡೀ ಮನೆ ಘಮಘಮಿಸುವ ಫಿಲ್ಟರ್ ಕಾಫಿಯ ಸುವಾಸನೆಯಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಯಿತು. ಅವಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕಾಫಿ ತಂದುಕೊಟ್ಟಾಗ, ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು ಒಂದು ಸಿಪ್ ಕುಡಿದು, "ವಾಹ್! ನಿನ್ನ ಕೈರುಚಿ ಅದ್ಭುತವಾಗಿದೆ, ಮಗಳೇ. ನಿನ್ನ ಅತ್ತೆಯ ಕಾಫಿಯನ್ನೇ ಮೀರಿಸಿದೆ," ಎಂದು ನಕ್ಕರು. ವಾಣಿಯವರು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ, "ನನ್ನ ಸೊಸೆ ಅಲ್ವೇ?" ಎಂದು ನಕ್ಕರು.ಕೃಷ್ಣ ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಡೆ ನೋಡಿ ಕಣ್ಣು ಹೊಡೆದ. ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಪಯಣ, ಒಂದು ಕಪ್ ಕಾಫಿಯಿಂದಲೇ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಇಂದು, ಅದೇ ಕಾಫಿ, ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಮೊದಲ ಮುಂಜಾವನ್ನು ಸಿಹಿಯಾಗಿಸಿತ್ತು.ಆ ದಿನ, ಅವಳು ತನ್ನ ಹೊಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಹೊಸ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ, ತನ್ನ ಹೊಸ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳಿಗದು ಕಷ್ಟವೆನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ, ಅವಳ ಸುತ್ತಲೂ ಪ್ರೀತಿಯ, ಬೆಂಬಲದ ವಾತಾವರಣವಿತ್ತು. ಮತ್ತು ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಅವಳ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸಲು, ಅವಳ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಜ್ಜೆಯಲ್ಲೂ ಜೊತೆಗಿರಲು ಕೃಷ್ಣನಿದ್ದ.ಅವರ ಪ್ರೇಮಕಥೆಯ ಮೊದಲ ಭಾಗ, ಮದುವೆಯೊಂದಿಗೆ ಸುಖಾಂತ್ಯ ಕಂಡಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಕಥೆ, ಆ ಮುಂಜಾನೆಯ ಕಾಫಿಯ ಸುವಾಸನೆಯೊಂದಿಗೆ, ಆಗಷ್ಟೇ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು.ಮದುವೆಯಾಗಿ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದ ನಂತರ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ, ಹೊಸ ಪರಿಸರಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಹೊಂದಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅವಳ ದಿನಚರಿ ಈಗ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು, ಕಾಫಿ ಮಾಡಿ, ಅತ್ತೆಯೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಳುಹಿಸಿದ ನಂತರ, ತನ್ನ ಕಾಲೇಜು ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದಳು. ವಾಣಿಯವರಿಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೇವಲ ಸೊಸೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಮಗಳೇ ಆಗಿದ್ದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಬಾಂಧವ್ಯ, ಅತ್ತೆ-ಸೊಸೆಯ ಸಂಬಂಧಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ತಾಯಿ-ಮಗಳ ಸ್ನೇಹವಾಗಿತ್ತು. ಕೀರ್ತಿ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ನಡುವೆ, ಅಕ್ಕ-ತಂಗಿಯರ ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಳೆದಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಪ್ರೀತಿ, ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದವು. ಒಂದು ಕಪ್ ಬಿಸಿ ಚಹಾದೊಂದಿಗೆ, ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು, ತಮ್ಮ ದಿನದ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅವರ ನೆಚ್ಚಿನ ಕ್ಷಣವಾಗಿತ್ತು. ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯ, ಒಂದು ಸುಂದರ ಕವಿತೆಯಂತೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಆದರೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕವಿತೆಯಲ್ಲೂ, ಲಯ ತಪ್ಪುವ ಒಂದು ಸಾಲು ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ.ಅದು ಕೃಷ್ಣನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ದಿನ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ವಿಶೇಷವಾದ ಯೋಜನೆಯನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಅವಳು ರಜೆ ಹಾಕಿ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದಲೇ ಅವನಿಗೆ ಇಷ್ಟವಾದ ಅಡುಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದಳು. ಪಾಯಸ, ಹೋಳಿಗೆ, ಬಿಸಿ ಬೇಳೆ ಬಾತ್ – ಹೀಗೆ ದೊಡ್ಡ ಹಬ್ಬದ ಅಡುಗೆಯೇ ಸಿದ್ಧವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಜೆ, ಅವನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಪಾರ್ಟಿಯನ್ನು ಕೂಡ ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದಳು.ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ. ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್‌ನ ಅಂತಿಮ ದಿನವಾಗಿದ್ದರಿಂದ, ಅವನು ತಲೆ ಎತ್ತಲೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲದಷ್ಟು ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ, "ಹ್ಯಾಪಿ ಬರ್ತ್‌ಡೇ, ಕೃಷ್ಣ. ಬೇಗ ಮನೆಗೆ ಬನ್ನಿ, ನಿಮಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ," ಎಂದಿದ್ದಳು. "ಖಂಡಿತ, ಚಿನ್ನ. ಸಂಜೆ ಬೇಗ ಬರುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಅವನಿಗೂ ಮಾತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ.ಸಂಜೆ ಆರು ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಕೃಷ್ಣನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಸೀರೆಯನ್ನುಟ್ಟು, ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅವನ ಬರುವಿಕೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮನೆಯನ್ನು ದೀಪಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸಿ, ಕೇಕ್ ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು. ಕುಟುಂಬದವರೆಲ್ಲರೂ ಕಾತರದಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು.ಏಳು ಗಂಟೆಯಾಯಿತು, ಎಂಟು ಗಂಟೆಯಾಯಿತು. ಕೃಷ್ಣ ಬರಲಿಲ್ಲ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದರೆ, ಅದು 'not reachable' ಎಂದು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆತಂಕ ಶುರುವಾಯಿತು. ವಾಣಿಯವರು, "ಸೈಟ್‌ನಲ್ಲಿ ನೆಟ್‌ವರ್ಕ್ ಇರುವುದಿಲ್ಲ, ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡ, ಮಗಳೇ. ಬಂದೇ ಬರುತ್ತಾನೆ," ಎಂದು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ, ಕೃಷ್ಣ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಆಯಾಸ, ಕಿರಿಕಿರಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಅವನು ಒಳಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ಎಲ್ಲರೂ "ಹ್ಯಾಪಿ ಬರ್ತ್‌ಡೇ!" ಎಂದು ಕೂಗಿದರು. ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಅದ್ಯಾವುದೂ ಕೇಳಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಸಿದು, "ಅಪ್ಪಾ, ಇವತ್ತು ಆ ಸೈಟ್‌ನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಯಿತು. ಕ್ಲೈಂಟ್ ಜೊತೆ ಜಗಳವಾಗಿ, ಇಡೀ ದಿನ ಹಾಳಾಯಿತು," ಎಂದು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಬಳಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, "ಕೃಷ್ಣ, ಫೋನ್ ಯಾಕೆ ಸ್ವಿಚ್ ಆಫ್ ಆಗಿತ್ತು? ನಾವೆಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ಆತಂಕ ಪಟ್ಟಿದ್ದೆವು ಗೊತ್ತಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು.ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡ ಮತ್ತು ಹತಾಶೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣ, ಅವಳ ಮೇಲೆ ರೇಗಿದ. "ನಾನು ಅಲ್ಲಿ ಸಾಯುವಷ್ಟು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ, ನಿನಗೆ ನಿನ್ನ ಪಾರ್ಟಿಯ ಚಿಂತೆಯೇ? ಒಂದು ದಿನ ಫೋನ್ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆ? ನಾನು ಸಣ್ಣ ಮಗುವೇ, ಯಾವಾಗಲೂ ರಿಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡಲು?"ಅವನ ಮಾತುಗಳು, ಚುಚ್ಚಿದ ಚೂರಿಯಂತೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನಾಟಿದವು. ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ, ಅದರಲ್ಲೂ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ದಿನ, ಅವನಿಗಾಗಿ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿದ್ದವಳ ಮೇಲೆ, ಅವನು ಹಾಗೆ ಕೂಗಾಡಿದ್ದು ಅವಳಿಗೆ ಅಸಹನೀಯವಾಯಿತು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು ತುಂಬಿ ಬಂದವು. ಅವಳು ಏನನ್ನೂ ಹೇಳದೆ, ಅಳುತ್ತಲೇ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಗೆ ಓಡಿಹೋದಳು.ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸ್ತಬ್ಧ ವಾತಾವರಣ. ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, "ಕೃಷ್ಣ, ನೀನು ಮಾತನಾಡಿದ ರೀತಿ ಸರಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನಿನಗಾಗಿ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ನಿನ್ನ ಮೇಲಿನ ಕಾಳಜಿಗೆ ಹಾಗೆ ಕೇಳಿದಳು," ಎಂದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದರು.ಅപ്പോഴೇ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾದದ್ದು. ಕೆಲಸದ ಟೆನ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ, ತಾನು ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಂಡತಿಯ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಎಷ್ಟು ನೋವು ಕೊಟ್ಟೆನೆಂದು ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿಯಿತು. ಅವನು ತಕ್ಷಣವೇ ತಮ್ಮ ಕೋಣೆಯತ್ತ ಓಡಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ, ದಿಂಬಿನಲ್ಲಿ ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿ ಅಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, "ರುಕ್ಮಿಣಿ... ಐ ಆಮ್ ಸಾರಿ..." ಎಂದ.ಅವಳು ಏನನ್ನೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ."ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಪ್ಲೀಸ್... ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಕೋಪವೇ? ನಾನು ಕೆಲಸದ ಟೆನ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಏನೋ ಮಾತನಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು."ಅವಳು ಎದ್ದು ಕುಳಿತು, ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು, "ಕೃಷ್ಣ, ನೀವು ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಕೂಗಾಡಿದ್ದು ನನಗೆ ನೋವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಕಾಳಜಿಯನ್ನು ನೀವು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಅದು ನನಗೆ ಹೆಚ್ಚು ನೋವು ಕೊಟ್ಟಿತು. ನಾನು ಆತಂಕಪಟ್ಟಿದ್ದು ನಿಮಗಾಗಿಯೇ ಹೊರತು, ಈ ಪಾರ್ಟಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ನೀವು ಸುರಕ್ಷಿತವಾಗಿ ಇದ್ದೀರಾ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದಷ್ಟೇ ನನಗೆ ಬೇಕಿತ್ತು. ನಿಮ್ಮ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡವಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನನ್ನ ಜಗತ್ತು ನೀವೇ, ಕೃಷ್ಣ. ನಿಮಗೆ ಸಣ್ಣ ತೊಂದರೆಯಾದರೂ ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಅಲ್ಲಾಡಿಹೋಗುತ್ತದೆ." ಅವಳ ಧ್ವನಿ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವೂ ಅವನ ಹೃದಯವನ್ನು ಇರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ತನ್ನ ತಪ್ಪಿನ ತೀವ್ರತೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರಿವಾಯಿತು. ಅವನು ಅವಳ ಕೈಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿದ. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೂ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದ ನೀರಿತ್ತು."ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಾನು ದೊಡ್ಡ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಒತ್ತಡವನ್ನು ನಿಭಾಯಿಸಲಾಗದೆ, ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟೆ. ಇದು ನನ್ನದೇ ತಪ್ಪು. ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಹೀಗೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಕಾಳಜಿಯೇ ನನ್ನ ಶ್ರೀರಕ್ಷೆ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯೇ ನನ್ನ ಶಕ್ತಿ. ಅದನ್ನು ನಾನು ಮರೆತಿದ್ದೆ. ಇನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಮಿಸ್."ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಅವನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿನ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೋಪವನ್ನು ಕರಗಿಸಿತು. ಅವಳು ಅವನನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಕಣ್ಣೀರು ಒಂದಾಗಿ, ಅವರ ನಡುವಿನ ಸಣ್ಣ ಬಿರುಕನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಹಾಕಿತು."ಹ್ಯಾಪಿ ಬರ್ತ್‌ಡೇ, ಕೃಷ್ಣ," ಎಂದು ಅವಳು ಅಳುತ್ತಲೇ ನಕ್ಕಳು."ಈಗ ಇದು ಹ್ಯಾಪಿ ಬರ್ತ್‌ಡೇ ಆಯಿತು," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವನು ಅವಳ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಿದ."ಹೊರಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹೋಗೋಣವೇ?" ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೇಳಿದಳು."ಒಂದು ನಿಮಿಷ," ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕೃಷ್ಣ, ಅವಳಿಗಾಗಿ ತಂದಿದ್ದ ಒಂದು ಉಡುಗೊರೆಯನ್ನು ತೆಗೆದ. "ನಾನು ಆಫೀಸಿನಿಂದ ಬರುವಾಗ ತಂದೆ. ನಿನ್ನನ್ನು ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ನಾನೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಹಾಳುಮಾಡಿದೆ."ಅದೊಂದು ಸುಂದರವಾದ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಿದ ಮರದ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯಾಗಿತ್ತು. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅದನ್ನು ತೆರೆದಾಗ, ಒಳಗೆ, ಅವಳ ನೆಚ್ಚಿನ ಲೇಖಕರಾದ ಕುವೆಂಪು ಅವರ 'ಕಾನೂರು ಹೆಗ್ಗಡಿತಿ'ಯ ಮೊದಲ ಮುದ್ರಣದ ಪ್ರತಿ ಇತ್ತು. ಅದನ್ನು ಅವನು ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕದಂಗಡಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಹುಡುಕಿ, ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಸಂಪಾದಿಸಿದ್ದ.ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಮಾತುಗಳೇ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಇದು ಕೇವಲ ಪುಸ್ತಕವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಆರಂಭದ, ಅವರ ಮೊದಲ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒತ್ತಡದ ನಡುವೆಯೂ, ತನ್ನ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಎಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ನೆನಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು, ಅವಳ ಹೃದಯ ತುಂಬಿ ಬಂತು."ಕೃಷ್ಣ... ಇದು... ಇದು ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯ ಉಡುಗೊರೆ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವಳು ಅವನ ಹಣೆಗೆ ಮುತ್ತಿಕ್ಕಿದಳು.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕೋಣೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದರು. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಈಗ ಕೋಪ, ನೋವು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ಪರಸ್ಪರರ ಮೇಲಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ಇತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ, "ಅಮ್ಮಾ, ಅಪ್ಪಾ, ಕೀರ್ತಿ, ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ರುಕ್ಮಿಣಿ... ಎಲ್ಲರ ಕ್ಷಮೆ ಇರಲಿ. ನಾನು ಇಂದು ವರ್ತಿಸಿದ ರೀತಿ ಸರಿಯಲ್ಲ. ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಎಲ್ಲರ ಸಂಭ್ರಮವೂ ಹಾಳಾಯಿತು," ಎಂದು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿದ.ವಾಣಿಯವರು ಅವನ ಬಳಿ ಬಂದು, "ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಮಗನೇ. ದಾಂಪತ್ಯವೆಂದರೆ ಹೀಗೆಯೇ. ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಜಗಳಗಳು, ಮುನಿಸುಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ, ತಮ್ಮ ತಪ್ಪನ್ನು ಅರಿತು, ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿ, ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲೇ ನಿಜವಾದ ಪ್ರೀತಿ ಇರುವುದು. ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಆ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದಿದ್ದೀರಿ. ಈಗ ಬನ್ನಿ, ಕೇಕ್ ಕತ್ತರಿಸೋಣ," ಎಂದು ನಕ್ಕರು.ಆ ರಾತ್ರಿ, ತಡವಾಗಿಯಾದರೂ, ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಕೇಕ್ ಅನ್ನು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕತ್ತರಿಸಿದ. ಮೊದಲ ತುಂಡನ್ನು ಅವಳಿಗೇ ತಿನ್ನಿಸಿ, "ನನ್ನ ಜೀವನದ ಸಿಹಿ ನೀನೇ," ಎಂದ.ಆ ಸಣ್ಣ ಘಟನೆ, ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿಸಿತ್ತು. ಪ್ರೀತಿಯೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಕಷ್ಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಒತ್ತಡದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರರ ಆಸರೆಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು. ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಆಡಿದ ಮಾತುಗಳು ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಮುರಿಯಬಹುದು, ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕೇಳಿದ ಒಂದು ಕ್ಷಮೆ, ಆ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಅರಿತಿದ್ದರು.ಅವರ ದಾಂಪತ್ಯದ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ, ಆ ದಿನ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಲಯ ತಪ್ಪಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಕ್ಷಮೆ ಮತ್ತು ತಿಳುವಳಿಕೆಯೆಂಬ ಸುಂದರ ಪ್ರಾಸದಿಂದ, ಆ ಕವಿತೆ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಸಹಜ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅವರ ಜೀವನದ ಪಯಣ, ಈಗ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಘಟನೆಯ ನಂತರ, ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಬಾಂಧವ್ಯ ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ಪರಸ್ಪರರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಓದುವ, ಒತ್ತಡದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ವರ್ತಿಸುವ ಕಲೆಯನ್ನು ಅವರು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿ ತನ್ನ ಕಾಲೇಜು ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣ ತನ್ನ ಆರ್ಕಿಟೆಕ್ಚರ್ ಪ್ರಾಜೆಕ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದರೂ, ತಮ್ಮಿಗಾಗಿ ಸಮಯವನ್ನು ಮೀಸಲಿಡುತ್ತಿದ್ದರು.ಒಂದು ದಿನ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅವಳ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಫೋನ್ ಬಂತು. ಅವಳ ಹಳೆಯ ಸಹಪಾಠಿ ಮತ್ತು ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿದ್ದ 'ಅರ್ಜುನ್' ಅಮೆರಿಕಾದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದು, ಅವಳ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಅತಿಥಿ ಉಪನ್ಯಾಸ ನೀಡಲು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ತಿಳಿಯಿತು. ಅರ್ಜುನ್, ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಿ.ಎಚ್.ಡಿ. ಮಾಡಿ, ಅಮೆರಿಕಾದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕನಾಗಿದ್ದ. ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನ್ ಇಬ್ಬರೂ ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರ ಸ್ನೇಹ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ಮೇಲಿನ ಸಮಾನ ಆಸಕ್ತಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವ ಸಂಭ್ರಮ ಅವಳಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವಳು ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ, ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಕೃಷ್ಣನೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಳು. "ಕೃಷ್ಣ, ನಾಳೆ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅರ್ಜುನ್ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನಾವು ಎಂ.ಎ. ಮಾಡುವಾಗ ತುಂಬಾ ಕ್ಲೋಸ್ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಆಗಿದ್ದೆವು. ಅವನು ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಆಗಿದ್ದಾನೆ," ಎಂದು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಹೇಳಿದಳು.ಕೃಷ್ಣ ನಗುತ್ತಲೇ, "ಓಹ್, ಹಾಗೇ? ಒಳ್ಳೆಯ ವಿಷಯ. ಅವನನ್ನು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನಿಸು. ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡಿಗರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳೋಣ," ಎಂದ. ಅವನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅನ್ಯಭಾವವಿರಲಿಲ್ಲ.ಮರುದಿನ, ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಅರ್ಜುನನ ಉಪನ್ಯಾಸ ಅದ್ಭುತವಾಗಿತ್ತು. ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದ ನಂತರ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿ, "ಅರ್ಜುನ್, ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ? ತುಂಬಾ ದಿನಗಳ ನಂತರ ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿರುವುದು. ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕು," ಎಂದು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದಳು."ಖಂಡಿತ, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ನಾನೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಪತಿಯನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಾಳೆ ಸಂಜೆ ಬರುತ್ತೇನೆ," ಎಂದು ಅರ್ಜುನ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ.ಆ ಸಂಜೆ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಹಳೆಯ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ಸ್ನೇಹಿತರ ಬಗ್ಗೆ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಮಾತನಾಡಿದರು. ಅವರ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ದೂರದಿಂದ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ, ಸುಮಿತ್ರಾ ಎಂಬಾಕೆಗೆ, ಅವರ ಸ್ನೇಹದ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ಕಲ್ಪನೆ ಮೂಡಿತು. ಸುಮಿತ್ರಾಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಸಮಾಧಾನವಿತ್ತು.ಮಾರನೇ ದಿನ, ಅರ್ಜುನ್ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಕೃಷ್ಣ ಅವನನ್ನು ಆತ್ಮೀಯವಾಗಿ ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ. ಊಟದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅರ್ಜುನ್ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ ತಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳ ತಮಾಷೆಯ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. "ನೆನಪಿದೆಯಾ ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಒಮ್ಮೆ ನೀನು ಕುವೆಂಪು ಅವರ ಕವಿತೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ, ಕ್ಲಾಸ್‌ನಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದೆ. ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ನಿನ್ನನ್ನು ಮೂರು ಬಾರಿ ಕರೆದರೂ ನಿನಗೆ ಕೇಳಿಸಿರಲಿಲ್ಲ," ಎಂದು ಅರ್ಜುನ್ ನಕ್ಕ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೂಡ, "ಹೌದು, ಆಮೇಲೆ ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಗೇಲಿ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ, ನಾನು ನಿನ್ನ ನೋಟ್ಸ್ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೆ," ಎಂದು ನಕ್ಕಳು.ಅವರ ಈ ಸಹಜ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ಮೊದಲಿಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅವರ ನಡುವಿನ ಆ ಆತ್ಮೀಯತೆ, ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಆ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಘಟನೆಗಳು, ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಅನುಮಾನದ ಕಿಡಿಯನ್ನು ಹೊತ್ತಿಸಿದವು. ತಾನು ಎಂದಿಗೂ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಆ ಕಾಲೇಜು ಜೀವನದ ಭಾಗವಾಗಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂಬ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಅಸೂಯೆಯ ಭಾವನೆ ಅವನಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತು. ಅವನು ಅದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ, ಅವನ ಮುಖದಲ್ಲಿನ ನಗು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿತ್ತು.ಊಟ ಮುಗಿದು, ಅರ್ಜುನ್ ಹೊರಟು ಹೋದ. ಅವನು ಹೋದ ನಂತರ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಸಂತೋಷದಿಂದ, "ಅರ್ಜುನ್ ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ, ಅಲ್ವಾ ಕೃಷ್ಣ? ಇನ್ನೂ ಹಾಗೆಯೇ ಇದ್ದಾನೆ," ಎಂದಳು."ಹ್ಞೂಂ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ತಣ್ಣಗೆ ಉತ್ತರಿಸಿದ.ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ರುಕ್ಮಿಣಿ ತಕ್ಷಣ ಗ್ರಹಿಸಿದಳು. "ಏನಾಯ್ತು, ಕೃಷ್ಣ? ಯಾಕೆ ಸಪ್ಪಗಿದ್ದೀರಾ?""ಏನಿಲ್ಲ," ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವನು ತನ್ನ ಕೆಲಸದ ಕಡತಗಳನ್ನು ನೋಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಯಿತು, ಏನೋ ಸರಿಯಿಲ್ಲ ಎಂದು. "ಕೃಷ್ಣ, ದಯವಿಟ್ಟು ಹೇಳಿ. ನನ್ನಿಂದ ಏನಾದರೂ ತಪ್ಪಾಯಿತೇ?"ಕೃಷ್ಣ ಅವಳತ್ತ ನೋಡದೆ, "ಅವನು... ಅವನು ನಿನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದನೇ, ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ?" ಎಂದು ಕೇಳಿಯೇಬಿಟ್ಟ.ಅವನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಆಘಾತವಾಯಿತು. ಅವಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಸ್ತಬ್ಧಳಾದಳು. "ಕೃಷ್ಣ! ನೀವೇನು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ? ಅರ್ಜುನ್ ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತ, ಅಷ್ಟೇ. ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಸ್ನೇಹ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.""ಆದರೆ, ನೀವಿಬ್ಬರೂ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ... ನಿಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇದ್ದ ಆ ಆತ್ಮೀಯತೆ..." ಕೃಷ್ಣನ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನದ ಧ್ವನಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅಳುವುದೋ, ನಗುವುದೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಅವನ ಬಳಿ ಬಂದು, ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಳು. "ಕೃಷ್ಣ, ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ. ಈ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮಗಾಗಿ ಇರುವ ಪ್ರೀತಿ, ನಂಬಿಕೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವೇ? ಹೌದು, ಅರ್ಜುನ್ ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತ. ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಸ್ನೇಹವಿತ್ತು, ಈಗಲೂ ಇದೆ. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ, ನನ್ನ ಜೀವನ, ನನ್ನ ಸರ್ವಸ್ವ ನೀವೇ. ನಿಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾರೂ, ಎಂದಿಗೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ."ಅವಳ ಮಾತಿನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ, ಅವಳ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿನ ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೀತಿ, ಕೃಷ್ಣನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಅನುಮಾನದ ಕಾರ್ಮೋಡವನ್ನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಚದುರಿಸಿತು. ಅವನಿಗೆ ತನ್ನ ಯೋಚನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತನಗೇ ನಾಚಿಕೆಯಾಯಿತು."ರುಕ್ಮಿಣಿ... ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು. ನಾನು... ನನಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಾನೇಕೆ ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸಿದೆ ಎಂದು. ಬಹುಶಃ, ನಿನ್ನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಭಯವಿರಬಹುದು. ನೀನು ನನ್ನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯವಾಗಿದ್ದೀಯೆ ಎಂದರೆ, ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯವರು ಪಾಲುದಾರರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಯೋಚನೆಯೂ ನನಗೆ ಸಹಿಸಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.""ಕೃಷ್ಣ, ಪ್ರೀತಿಯೆಂದರೆ ಹಕ್ಕಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ನಂಬಿಕೆ. ಸ್ನೇಹ ಬೇರೆ, ಪ್ರೀತಿ ಬೇರೆ. ನನ್ನ ಭೂತಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ನೇಹಿತರಿದ್ದರು, ಆದರೆ ನನ್ನ ವರ್ತಮಾನ ಮತ್ತು ಭವಿಷ್ಯ ಎರಡೂ ನೀವೇ. ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ನೀವು ಮರೆಯಬಾರದು," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ ದೃಢವಾಗಿ.ಸರಿಯಾಗಿ ಅದೇ ಸಮಯಕ್ಕೆ, ಕೃಷ್ಣನ ಫೋನಿಗೆ ಒಂದು ವಾಟ್ಸಪ್ ಸಂದೇಶ ಬಂತು. ಅದು ಅವನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯಿಂದ ಬಂದಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ ಸುಮಿತ್ರಾ, ತನ್ನ ಪತಿಗೆ, "ನೋಡಿ, ಇವಳೇ ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಇವಳ ಹಳೆಯ ಬಾಯ್‌ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ನಿಂತಿದ್ದಾಳೆ ನೋಡಿ," ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದ ಸಂದೇಶದ ಸ್ಕ್ರೀನ್‌ಶಾಟ್ ಇತ್ತು. ಅದರ ಜೊತೆಗೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನ್ ದೂರದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಫೋಟೋ ಕೂಡ ಇತ್ತು.ಕೃಷ್ಣನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ, "ಕೃಷ್ಣ, ಯಾರೋ ನಿನ್ನ ಹೆಂಡತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಹೀಗೆ ತಪ್ಪು ತಪ್ಪಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸುಮ್ಮನೆ ನಿನಗೆ ತಿಳಿಸೋಣವೆಂದು ಕಳುಹಿಸಿದೆ. ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಡ," ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದ.ಆ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಓದಿದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ತನ್ನ ಅನುಮಾನಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಕೊಳಕು ಮನಸ್ಸುಗಳು ಎಂದು ಅರಿವಾಯಿತು. ಅವನು ಆ ಫೋನನ್ನು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ತೋರಿಸಿದ.ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ, ತನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಜನ ಹೇಗೆಲ್ಲಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಬೇಸರವಾಯಿತು.ಕೃಷ್ಣ ಅವಳನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು, "ನೋಡು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಪ್ರಪಂಚ ಹೀಗೆಯೇ. ನಮ್ಮ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಸಹಿಸದ ಜನ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಬಿರುಕು ಮೂಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ, ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ ನಂಬಿಕೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಇಂತಹ ಸಾವಿರ ಸುಂಟರಗಾಳಿಗಳು ಬಂದರೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಏನೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇವತ್ತು ನಾನು ಆ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಎಡವಿದೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಎಂದಿಗೂ ಹಾಗಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ನಂಬು."ಆ ದಿನ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮತ್ತೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಪಾಠವನ್ನು ಕಲಿತರು. ದಾಂಪತ್ಯವೆಂಬುದು ಕೇವಲ ಇಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವಲ್ಲ, ಅದನ್ನು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲೂ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅನುಮಾನವೆಂಬುದು, ಪ್ರೀತಿಯೆಂಬ ಗಿಡಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದ ಹುಳದಂತೆ. ಅದನ್ನು ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಕಿತ್ತುಹಾಕದಿದ್ದರೆ, ಅದು ಇಡೀ ಗಿಡವನ್ನೇ ನಾಶಮಾಡಬಲ್ಲದು. ಅವರ ನಡುವಿನ ನಂಬಿಕೆಯ ಬೇರು, ಈಗ ಮತ್ತಷ್ಟು ಆಳವಾಗಿ ಇಳಿದಿತ್ತು.ಅರ್ಜುನನ ಘಟನೆಯ ನಂತರ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ನಡುವಿನ ನಂಬಿಕೆ ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ದೃಢವಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಮಾತುಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತವಾಗಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಜೀವನ ಸರಾಗವಾಗಿ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಅವರ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಒಂದು ವರ್ಷ ತುಂಬುವ ದಿನ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ದಿನದಂದು, ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶವನ್ನು ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದು ಅವರಿಬ್ಬರ ಕನಸಾಗಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಹಗಲು-ರಾತ್ರಿ ಎನ್ನದೆ, ಮನೆಯ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅವನಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬೆಂಬಲವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ಪ್ರತಿ ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ನಿರ್ಮಾಣ ಹಂತದಲ್ಲಿದ್ದ ತಮ್ಮ 'ಕನಸಿನ ಮನೆ'ಗೆ ಹೋಗಿ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಇಟ್ಟಿಗೆಯೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಜೋಡಿಸಲ್ಪಡುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗಾಗಿ ಅವನು ವಿನ್ಯಾಸಗೊಳಿಸಿದ್ದ ಗ್ರಂಥಾಲಯ, ಈಗ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಆಕಾರ ಪಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ತಿಳಿ ಬಣ್ಣ, ನೆಲಕ್ಕೆ ಮರದ ಹೊದಿಕೆ, ಮತ್ತು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಿಟಕಿ, ಹೊರಗಿನ ಕೈತೋಟವನ್ನು ನೋಡುವಂತೆ. ರುಕ್ಮಿಣಿ ಆ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಾಗಲೆಲ್ಲಾ, ತನ್ನ ಕನಸು ನನಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.ಮದುವೆಯ ಮೊದಲ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವಕ್ಕೆ ಇನ್ನು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾರವಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಕೆಲಸ ಬಹುತೇಕ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತ್ತು. ಗೃಹಪ್ರವೇಶದ ಸಿದ್ಧತೆಗಳು ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದವು. ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಹಬ್ಬದ ವಾತಾವರಣ.ಒಂದು ದಿನ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿದ್ದಾಗ, ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಒಂದು ರಿಜಿಸ್ಟರ್ಡ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಬಂತು. ಪೋಸ್ಟ್‌ಮ್ಯಾನ್, "ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೃಷ್ಣ ಅವರಿಗೇ ಕೊಡಬೇಕು," ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದರಿಂದ, ವಾಣಿಯವರು ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಕೊಡುವುದಾಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡರು.ಸಂಜೆ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ವಾಣಿಯವರು ಆ ಪತ್ರವನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತರು. "ನಿನಗೆ ಯಾರೋ ರಿಜಿಸ್ಟರ್ಡ್ ಪೋಸ್ಟ್ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾರೆ, ಮಗಳೇ," ಎಂದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ತನಗೆ ಯಾರು ಈ ರೀತಿ ಪತ್ರ ಕಳುಹಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ, ಅವಳು ಲಕೋಟೆಯನ್ನು ತೆರೆದಳು.ಒಳಗೆ, ಒಂದು ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಪತ್ರವಿತ್ತು. ಅದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಒಂದು ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ವಕೀಲರ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಬಂದಿತ್ತು. ಪತ್ರವನ್ನು ಓದಲು ಆರಂಭಿಸಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಮುಖ, ಕ್ಷಣಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಬಿಳಿಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಅವಳ ಕೈಗಳು ನಡುಗಲಾರಂಭಿಸಿದವು. ಪತ್ರವನ್ನು ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿ ಓದಿದ ಮೇಲೆ, ಅವಳ ಕೈಯಿಂದ ಅದು ಕೆಳಗೆ ಜಾರಿಬಿತ್ತು. ಅವಳು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಆತಂಕ, ಗೊಂದಲ, ನಂಬಲಾಗದಂತಹ ಆಘಾತದೊಂದಿಗೆ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಕುಸಿದುಬಿಟ್ಟಳು.ಅವಳ ಆಘಾತ ನೋಡಿದ ವಾಣಿಯವರಿಗೆ ಗಾಬರಿಯಾಯಿತು. "ಏನಾಯ್ತಮ್ಮಾ ರುಕ್ಕೂ? ಏನಿದೆ ಆ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ? ಯಾಕೆ ಹೀಗಾದೆ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಅವಳನ್ನು ತಟ್ಟಿದರು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಮಾತುಗಳೇ ಹೊರಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೀರು ಸುರಿಯುತ್ತಿತ್ತು.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ, ಅವನಿಗೆ ಆತಂಕವಾಯಿತು. "ಅಮ್ಮಾ, ಏನಾಯ್ತು? ರುಕ್ಕೂ, ಯಾಕೆ ಅಳುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾ, ಅವಳ ಬಳಿ ಓಡಿಬಂದ.ವಾಣಿಯವರು, "ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಕೃಷ್ಣ. ಈ ಪತ್ರ ಓದಿದಾಗಿನಿಂದ ಅವಳು ಹೀಗೆಯೇ ಇದ್ದಾಳೆ," ಎಂದು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಪತ್ರವನ್ನು ತೋರಿಸಿದರು.ಕೃಷ್ಣ ಆ ಪತ್ರವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಓದಲು ಆರಂಭಿಸಿದ. ಓದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಅವನ ಮುಖವೂ ಗಂಭೀರವಾಯಿತು. ಅವನ ಹುಬ್ಬುಗಳು ಗಂಟಿಕ್ಕಿದವು.ಆ ಪತ್ರದಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು:ವಿಷಯ: ಆಸ್ತಿ ಹಕ್ಕಿನ ನೋಟಿಸ್ಶ್ರೀಮತಿ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಕೃಷ್ಣ ಅವರಿಗೆ,ನಮ್ಮ ಕಕ್ಷಿದಾರರಾದ, ದಿವಂಗತ ಶ್ರೀ ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಏಕೈಕ ಪುತ್ರ, ಶ್ರೀ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್ ಅವರ ಪರವಾಗಿ ನಾವು ಈ ನೋಟಿಸ್ ಅನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ.ನಿಮಗೆ ಈ ಮೂಲಕ ತಿಳಿಸುವುದೇನೆಂದರೆ, ನೀವು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಪತಿ, ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ, ಪ್ರಸ್ತುತ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಿರುವ ಮನೆಯ ನಿವೇಶನ (ಸೈಟ್ ಸಂಖ್ಯೆ 24, ಗ್ರೀನ್ವುಡ್ ಲೇಔಟ್, ಬೆಂಗಳೂರು) ದಿವಂಗತ ಶ್ರೀ ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿದ್ದು, ಅದರ ಏಕೈಕ ಕಾನೂನುಬದ್ಧ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ನಮ್ಮ ಕಕ್ಷಿದಾರರಾದ ಶ್ರೀ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್ ಆಗಿರುತ್ತಾರೆ.ದಿವಂಗತ ಶ್ರೀ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ (ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವರ ತಂದೆ) ಅವರು, ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಶ್ರೀ ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರಿಂದ ಈ ನಿವೇಶನವನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ನಮ್ಮ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದೆ. ಆದರೆ, ಆ ಖರೀದಿಯ ನೋಂದಣಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯು ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿಲ್ಲ ಮತ್ತು ಮಾಲೀಕತ್ವದ ಹಕ್ಕು ವರ್ಗಾವಣೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ, ಕಾನೂನಿನ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ನಿವೇಶನದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಕ್ಕು ನಮ್ಮ ಕಕ್ಷಿದಾರರಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದಾಗಿದೆ.ಆದ್ದರಿಂದ, ನೀವು ತಕ್ಷಣವೇ ಸದರಿ ನಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ನಿರ್ಮಾಣ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕೆಂದು ಈ ಮೂಲಕ ಆದೇಶಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮುಂದಿನ 15 ದಿನಗಳೊಳಗೆ, ನೀವು ನಮ್ಮನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಿ, ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾಗಿ ಬಗೆಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ವಿಫಲವಾದಲ್ಲಿ, ನಾವು ನಿಮ್ಮ ವಿರುದ್ಧ ಕಾನೂನು ಕ್ರಮ ಜರುಗಿಸಿ, ನಿವೇಶನವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಮೊರೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.ಇಂತಿ,(ವಕೀಲರ ಸಹಿ ಮತ್ತು ಸೀಲು)ಪತ್ರವನ್ನು ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ಆಕಾಶವೇ ತನ್ನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಕಳಚಿಬಿದ್ದಂತೆ ಆಯಿತು. ಅವರ ಕನಸಿನ ಮನೆ, ಅವರ ವರ್ಷದ ಶ್ರಮ, ಎಲ್ಲವೂ ಈಗ ಅಪಾಯದಲ್ಲಿತ್ತು. ಅವರ ತಂದೆ, ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್, ತೀರಿಹೋಗುವ ಮುನ್ನ ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶಃ, ಅವರಿಗೆ ಇದರ ಗಂಭೀರತೆಯ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲವೇ? ಅಥವಾ ಈ ವಿಷಯ ಇಷ್ಟು ಜಟಿಲವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅವರು ಊಹಿಸಿರಲಿಲ್ಲವೇ?"ಕೃಷ್ಣ... ನಮ್ಮ ಮನೆ... ನಮ್ಮ ಕನಸು..." ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅಳುತ್ತಲೇ ಕೇಳಿದಳು.ಕೃಷ್ಣ ಅವಳನ್ನು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ. "ಚಿಂತೆ ಮಾಡಬೇಡ, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಏನೋ ತಪ್ಪಾಗಿದೆ. ಅಪ್ಪ ಇಂತಹ ತಪ್ಪು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಇದನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸೋಣ."ಆದರೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ, ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು. ಯಾರು ಈ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್? ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ಸರಿಯಾಗಿ ಮನೆ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವನು ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದ? ಇದು ಕೇವಲ ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಮಾಡುವ ಬ್ಲ್ಯಾಕ್‌ಮೇಲ್ ತಂತ್ರವೇ? ಅಥವಾ ಇದರಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ದೊಡ್ಡ ಷಡ್ಯಂತ್ರವಿದೆಯೇ?ಅವರ ಮದುವೆಯ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ಸಂಭ್ರಮದ ಮೇಲೆ, ಈಗ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕಪ್ಪು ಮೋಡ ಕವಿದಿತ್ತು. ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಅರಮನೆ, ಗೃಹಪ್ರವೇಶದ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲೇ, ಈಗ ಕಾನೂನಿನ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿತ್ತು. ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತಮ್ಮ ದಾಂಪತ್ಯದ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಮತ್ತು ಕಠಿಣ ಪರೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಾಗಬೇಕಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೂ ಆಘಾತ. "ಅಸಾಧ್ಯ! ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಯಾರು? ಅರ್ಜುನನ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅಂತ ನನಗೆ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ಅವನು ಎಂದಿಗೂ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಆಸ್ತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಮನೆ ಇದ್ದ ಬಗ್ಗೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿದೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಅಥವಾ..."ಅವಳ ಮಾತುಗಳು ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ನಿಂತವು. ಕೃಷ್ಣನ ಮನಸ್ಸು ಈಗ ಬೇರೆಯದೇ ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿತ್ತು."ಅಥವಾ, ಇದೆಲ್ಲವೂ ಅರ್ಜುನನೇ ಆಡಿಸುತ್ತಿರುವ ನಾಟಕವೇ, ರುಕ್ಮಿಣಿ?" ಕೃಷ್ಣನ ಧ್ವನಿ ಗಂಭೀರವಾಗಿತ್ತು. "ಅವನು ನಿನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲವೂ ಈ ನಿವೇಶನದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಕಲೆಹಾಕಲಿಕ್ಕೇ? ಅವನು ತನ್ನ ನಿಜವಾದ ಉದ್ದೇಶವನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿ, 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್' ಎಂಬ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ, ವಕೀಲರ ಮೂಲಕ ನಮಗೆ ನೋಟಿಸ್ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾನೆಯೇ?"ಈ ಯೋಚನೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ಕಲಕಿತು. ಅವಳು ನಂಬಿದ್ದ, ಗೌರವಿಸಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತ, ಇಂತಹ ಮೋಸ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ? ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಅನುಮಾನ ಪಟ್ಟಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೃಷ್ಣನ ಬಳಿ ವಾದಿಸಿದ್ದಳು. ಈಗ, ಕೃಷ್ಣನ ಅನುಮಾನ ನಿಜವಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಅವಳನ್ನೇ ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸಿತು."ಇಲ್ಲ, ಕೃಷ್ಣ... ಅರ್ಜುನ್ ಅಂತಹವನಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಹಣದ ಆಸೆಯಿಲ್ಲ. அவன் ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನೇ ತನ್ನ ಜಗತ್ತಾಗಿಸಿಕೊಂಡವನು. ಅವನು ಹೀಗೆ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ," ಎಂದು ಅವಳು ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಪರವಾಗಿ ವಾದಿಸಿದರೂ, ಅವಳ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿದ್ದ ದೃಢತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ."ನೋಡು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಾನು ಅವನನ್ನು ದೂರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಸಂದರ್ಭಗಳು ಹಾಗೆ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಮೊದಲು ನಾವು ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ನಾಳೆಯೇ ನಾವು ನಮ್ಮ ವಕೀಲರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ, ಈ 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್' ಯಾರೆಂದು ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಲು ಹೇಳೋಣ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನೀನು ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ, ಸಹಜವಾಗಿ ಮಾತನಾಡು. ಅವನ ತಂದೆಯ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರ ಹಳೆಯ ದಿನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳು. ಅವನು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆಂದು ನೋಡೋಣ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಒಂದು ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಅದು ಸರಿ ಎನಿಸಿತು. ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ದೂಷಿಸುವ ಬದಲು, ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರಿಯುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತು.ಮರುದಿನ.ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು ವಕೀಲರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಹೋದರು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಭಾರವಾದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ, ಅರ್ಜುನನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಳು."ಹಲೋ ಅರ್ಜುನ್, ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ?""ಹಾಯ್ ರುಕ್ಮಿಣಿ! ನಾನೇ ನಿನಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಹೇಗಿದ್ದೀಯಾ? ಆಂಟಿ, ಅಂಕಲ್ ಎಲ್ಲರೂ ಹೇಗಿದ್ದಾರೆ?" ಅರ್ಜುನನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಎಂದಿನಂತೆ ಆತ್ಮೀಯತೆ ಇತ್ತು."ಎಲ್ಲರೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೇವೆ. ನೀನು ಇನ್ನೂ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲೇ ಇದ್ದೀಯಾ?""ಹೌದು, ಇನ್ನೊಂದು ವಾರ ಇರುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ಬರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕಿದೆ. ಅವರನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ," ಎಂದ ಅರ್ಜುನ್.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಹೃದಯ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. "ಹೌದೇ? ಯಾರು ಆ ಸ್ನೇಹಿತ?""ಅವರ ಹೆಸರು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್. ನನ್ನ ತಂದೆ, ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಆತ್ಮೀಯ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿದ್ದರಂತೆ. ನನ್ನ ತಂದೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ತೀರಿಕೋದರು, ರುಕ್ಮಿಣಿ..." ಅರ್ಜುನನ ಧ್ವನಿ ಭಾರವಾಗಿತ್ತು. "ಅವರು ಸಾಯುವ ಮುನ್ನ, ನನಗೆ ಒಂದು ಡೈರಿಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಅದರಲ್ಲಿ, ಅವರು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ನಿವೇಶನವನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ, ಆದರೆ ನೋಂದಣಿ ಪೂರ್ಣಗೊಳ್ಳದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಆ ಹಣವನ್ನು ತಮ್ಮ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರಂತೆ. ಆದರೆ, ತಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗೆ ಮಾತುಕೊಟ್ಟಂತೆ ನೋಂದಣಿ ಮಾಡಿಕೊಡಲು ಆಗಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂಬ ಕೊರಗು ಅವರಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಇತ್ತು. ಆ ನಿವೇಶನವನ್ನು ಯಾವುದೇ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲದೆ, ಅವರಿಗೆ ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ಅವರ ಕೊನೆಯ ಆಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ಬಂದಿದ್ದೇನೆ."ಅರ್ಜುನನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವವಾದವು. ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಅನುಮಾನಗಳು, ಆತಂಕಗಳು ಕರಗಿಹೋದವು. ಅವಳು ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವಳಿಗೇ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪವಾಯಿತು."ಅರ್ಜುನ್... ನೀನು ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್, ನನ್ನ ತಂದೆಯೇ," ಎಂದು ಅವಳು ಗದ್ಗದಿತಳಾಗಿ ಹೇಳಿದಳು.ಫೋನಿನ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮೌನ. "ಏನು? ರುಕ್ಮಿಣಿ... ನೀನು... ನೀನು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರ ಮಗಳೇ? ಓಹ್, ಮೈ ಗಾಡ್! ಜಗತ್ತು ಎಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕದು! ನನಗೆ ಈ ವಿಷಯ ತಿಳಿದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.""ಹೌದು, ಅರ್ಜುನ್. ಆದರೆ, ನಮಗೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್' ಎಂಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ, ಆ ನಿವೇಶನ ತನ್ನದೆಂದು ಹೇಳಿ, ನಮಗೆ ವಕೀಲರ ನೋಟಿಸ್ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದಾನೆ.""ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್? ಯಾರು ಅವನು? ನನ್ನ ತಂದೆಗೆ ನಾನೊಬ್ಬನೇ ಮಗ. ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಇದು ಯಾರೋ ಮೋಸ ಮಾಡುವ ತಂತ್ರವಿರಬೇಕು, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಚಿಂತಿಸಬೇಡ. ನಾನು ಈಗಲೇ ನಿನ್ನ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ನನ್ನ ಬಳಿ ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಡೈರಿ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ಹಳೆಯ ದಾಖಲೆಗಳಿವೆ. ನಾವು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಇದನ್ನು ಎದುರಿಸೋಣ," ಎಂದು ಅರ್ಜುನ್ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿದ.ಫೋನ್ ಇಟ್ಟ ಮೇಲೆ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ತಕ್ಷಣವೇ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ, ನಡೆದ ವಿಷಯವನ್ನೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿಸಿದಳು. ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ತನ್ನ ಯೋಚನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತನಗೇ ಮುಜುಗರವಾಯಿತು. ಅವನು ಅರ್ಜುನನನ್ನು ತಪ್ಪು ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ."ನೋಡಿದೆಯಾ, ಕೃಷ್ಣ. ಸ್ನೇಹದ ಮೇಲಿನ ನಂಬಿಕೆ ಗೆದ್ದಿತು," ಎಂದಳು ರುಕ್ಮಿಣಿ."ಹೌದು, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ನಾನು ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ, ಈಗ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಶ್ನೆ, ಹಾಗಾದರೆ ಈ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಯಾರು? ಅವನು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ವಿವರಗಳನ್ನು ಪಡೆದು, ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನೋಟಿಸ್ ಕಳುಹಿಸಲು ಅವನಿಗೆ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು? ಇದರ ಹಿಂದೆ ಯಾರಿದ್ದಾರೆ?"ಈಗ, ಸಮಸ್ಯೆ ಕೇವಲ ಆಸ್ತಿಯದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಒಂದು ಪಿತೂರಿಯ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದಿತ್ತು. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು, ತೆರೆಯ ಮರೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸ್ನೇಹ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ-ಕೃಷ್ಣರ ಕನಸನ್ನು ನಾಶಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರು? ಅವರ ಉದ್ದೇಶವೇನು?ಕೃಷ್ಣ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನ್, ಈಗ ಒಟ್ಟಾಗಿ, ಈ ಅದೃಶ್ಯ ಶತ್ರುವನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಅವರ ಕನಸಿನ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ, ಈಗ ಒಂದು ರಹಸ್ಯದ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿತ್ತು.ಅರ್ಜುನ್, ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಹಳೆಯ ಡೈರಿ ಮತ್ತು ಕೆಲವು ದಾಖಲೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಕೃಷ್ಣನ ಮನೆಗೆ ಬಂದ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ಅವನ ತಂದೆಯೂ ವಕೀಲರ ಬಳಿಯಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗಿದ್ದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಈಗ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಯುದ್ಧದ ವಾತಾವರಣ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಈ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ, ಅರ್ಜುನ್ ಅವರ ಶತ್ರುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಮಿತ್ರನಾಗಿ ಅವರ ಜೊತೆಗಿದ್ದ.ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು, ಅರ್ಜುನ್ ತಂದಿದ್ದ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರು. ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿ, ಅವರು ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾವ್ ಅವರಿಗೆ ನಿವೇಶನವನ್ನು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ, ಅವರಿಂದ ಹಣ ಪಡೆದಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ, ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಮಗನ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಕಾರಣ ಅವಸರವಾಗಿ ಅಮೆರಿಕಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದರ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು. "ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ರಾಘವನಿಗೆ ನಾನು ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ನಾನು ಹಿಂತಿರುಗಿ, ಅವನಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸಬೇಕು," ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳು ಅವರ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನು ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವು."ನೋಡಿ, ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ನಿಮಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡುವ எண்ணೆ ಇರಲಿಲ್ಲ," ಎಂದ ಅರ್ಜುನ್."ನಮಗೆ ಆ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವುದೇ ಅನುಮಾನವಿಲ್ಲ, ಅರ್ಜುನ್. ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ ಮತ್ತು ನನ್ನ ತಂದೆ ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಈಗ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ಸವಾಲು ಈ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್. ಅವನನ್ನು ಮುಂದೆ ಬಿಟ್ಟು, ಆಟವಾಡಿಸುತ್ತಿರುವವರು ಯಾರು?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳಿದ.ಕೃಷ್ಣನ ವಕೀಲರು, "ನಾವು ಈ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್ ಎಂಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ, ಈ ನೋಟಿಸ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ವಿಳಾಸ, ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಎಲ್ಲವೂ ನಕಲಿ ಎಂದು ತೋರುತ್ತಿದೆ. ಇದು ಯಾರೋ ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಸಂಚು," ಎಂದರು.ಎಲ್ಲರೂ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹೊತ್ತು ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಏನೋ ಒಂದು ಹೊಳೆಯಿತು."ಕೃಷ್ಣ, ಆ ನೋಟಿಸ್ ಅನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತೋರಿಸಿ," ಎಂದಳು.ಕೃಷ್ಣ ನೋಟಿಸ್ ಅನ್ನು ಅವಳ ಕೈಗಿತ್ತ. ಅವಳು ಅದನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ಮೊದಲಿನಿಂದ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ಓದಿದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳು, ನೋಟಿಸ್‌ನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ವಕೀಲರ ಕಛೇರಿಯ ವಿಳಾಸದ ಮೇಲೆ ನಿಂತವು. 'ಕ್ರೆಸೆಂಟ್ ಟವರ್ಸ್, ರೆಸಿಡೆನ್ಸಿ ರೋಡ್, ಬೆಂಗಳೂರು.'"ಈ ವಿಳಾಸ... ನನಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಕೇಳಿದ ನೆನಪು..." ಎಂದು ಅವಳು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು."ಸುಮಿತ್ರಾ!" ಅವಳ ಬಾಯಿಂದ ಆ ಹೆಸರು ತಟ್ಟನೆ ಹೊರಬಿತ್ತು."ಯಾರು ಸುಮಿತ್ರಾ?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಕೇಳಿದ."ನನ್ನ ಕಾಲೇಜಿನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿ. ಅರ್ಜುನ್ ಬಂದಾಗ, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಪ್ಪಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದಳಲ್ಲ, ಅವಳೇ. ಅವಳ ಪತಿ ಕೂಡ ವಕೀಲರು. ಒಮ್ಮೆ ಅವಳು, ತನ್ನ ಪತಿಯ ಕಛೇರಿ 'ಕ್ರೆಸೆಂಟ್ ಟವರ್ಸ್'ನಲ್ಲಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು ನನಗೆ ನೆನಪಿದೆ," ಎಂದು ರುಕ್ಮಿಣಿ ಹೇಳಿದಳು.ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಆಘಾತ. "ಅಂದರೆ... ಇದೆಲ್ಲದರ ಹಿಂದೆ ಅವಳಿದ್ದಾಳೆಯೇ? ಆದರೆ ಯಾಕೆ? ಅವಳಿಗೂ ನಮಗೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ?" ಎಂದು ಕೀರ್ತಿ ಕೇಳಿದಳು."ಅವಳಿಗೆ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅಸಮಾಧಾನ, ಅಸೂಯೆ ಇತ್ತು. ನಾನು ಬೇಗ ಪ್ರೊಮೋಶನ್ ಪಡೆದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಅವಳಿಗೆ ಸಹಿಸಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಇಂತಹ ದೊಡ್ಡ ಸಂಚು ಮಾಡಲು ಇದು ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆಯೇ?" ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ."ಸಾಧ್ಯವಿದೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಹೇಳಿದ. "ಅಸೂಯೆ, ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಯಾವುದೇ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಇಳಿಸಬಲ್ಲದು. ಅವಳು, ಅರ್ಜುನ್ ಬಂದಾಗ ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಫೋಟೋ ತೆಗೆದು, ತಪ್ಪು ಸಂದೇಶ ಹರಡಿದ್ದಳು. ಈಗ, ಅರ್ಜುನನ ಹೆಸರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು, 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್' ಎಂಬ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿ, ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾನೂನಿನ ಜಾಲದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿರಬಹುದು. ಅರ್ಜುನನ ತಂದೆಯ ಹೆಸರು ಮಾಧವ ರಾವ್ ಎಂಬುದು, ಕಾಲೇಜಿನ ದಾಖಲೆಗಳಿಂದ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಕಡೆಯಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿರಬಹುದು. ಅವಳ ಪತಿ ವಕೀಲರಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ಈ ರೀತಿಯ ನಕಲಿ ನೋಟಿಸ್ ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದು ಅವಳಿಗೆ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ."ಈಗ, ಚಿತ್ರಣ ಮತ್ತಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಊಹೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸುವುದು ಹೇಗೆ?ಅರ್ಜುನ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿ, "ನನಗೊಂದು ಐಡಿಯಾ ಇದೆ," ಎಂದ. "ನಾವು ಈ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್‌ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅವರ ವಕೀಲರಿಗೆ, ಅಂದರೆ ಸುಮಿತ್ರಾ ಅವರ ಪತಿಗೆ, ನಮ್ಮ ವಕೀಲರ ಮೂಲಕ ತಿಳಿಸೋಣ. ಸೌಹಾರ್ದಯುತವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿ, ಅವರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಣ ಕೊಟ್ಟು, ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಿದ್ಧರಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಹೇಳೋಣ. ಹಣದ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ, ಅವರು ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್'ನನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಗ, ಅವರ ನಿಜಬಣ್ಣ ಬಯಲಾಗುತ್ತದೆ."ಅರ್ಜುನನ ಯೋಜನೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು.ಅದರಂತೆಯೇ, ಕೃಷ್ಣನ ವಕೀಲರು, ಸುಮಿತ್ರಾಳ ಪತಿಯ ಕಛೇರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ, "ನಮ್ಮ ಕಕ್ಷಿದಾರರು ಜಗಳವಾಡಲು ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ನಿಮ್ಮ ಕಕ್ಷಿದಾರರಾದ ಶ್ರೀ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿ, ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು, ಈ ನಿವೇಶನವನ್ನು ತಮ್ಮ ಹೆಸರಿಗೆ ಬರೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಿದ್ಧರಿದ್ದಾರೆ. ನಾಳೆ ಸಂಜೆ, ನಿಮ್ಮ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೀಟಿಂಗ್ ಏರ್ಪಡಿಸಿ," ಎಂದು ತಿಳಿಸಿದರು.ಹಣದ ಮಾತು ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ, ಸುಮಿತ್ರಾಳ ಪತಿ, "ಖಂಡಿತ, ಖಂಡಿತ. ನಾಳೆ ಸಂಜೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಬನ್ನಿ. ನನ್ನ ಕಕ್ಷಿದಾರರೂ ಇರುತ್ತಾರೆ," ಎಂದು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ.ಮರುದಿನ ಸಂಜೆ, ವಕೀಲರ ಕಛೇರಿಯಲ್ಲಿ.ಕೃಷ್ಣ, ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅರ್ಜುನ್ ಮತ್ತು ಅವರ ವಕೀಲರು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಆತಂಕ ಮತ್ತು ಕುತೂಹಲ.ಸರಿಯಾಗಿ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ, ಸುಮಿತ್ರಾಳ ಪತಿ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಂದಿಗೆ ಕೋಣೆಯೊಳಗೆ ಬಂದ. "ಇವರೇ ನನ್ನ ಕಕ್ಷಿದಾರರು, ಶ್ರೀ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್ ಮಾಧವ್," ಎಂದು ಪರಿಚಯಿಸಿದ.'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್'ನ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಆಘಾತ ಕಾದಿತ್ತು.ಅವನು ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮದುವೆಯ ಸೀರೆ ಕೊಳ್ಳಲು ಹೋದಾಗ, ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳೊಂದಿಗೆ ಜಗಳವಾಡಿದ್ದ ಯುವತಿಯ ಪತಿ! ಅಂದು, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ದೊಡ್ಡತನದಿಂದ ಅವಮಾನಿತನಾಗಿದ್ದ ಅವನು, ಈಗ ಸುಮಿತ್ರಾಳೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿ, ಪ್ರತೀಕಾರ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಂದಿದ್ದ. ಸುಮಿತ್ರಾ, ಅವನಿಗೆ ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕುಟುಂಬದ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ನಿವೇಶನದ ವಿವರಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೀಡಿ, ಈ ಸಂಚನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದಳು.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅವನನ್ನು ನೋಡಿ, "ನೀವು...?" ಎಂದಳು.ಅವನಿಗೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಗಾಬರಿಯಾದರೂ, ತಕ್ಷಣವೇ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು, "ಹೌದು, ನಾನೇ ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್. ಈ ನಿವೇಶನ ನನ್ನದು," ಎಂದು ದರ್ಪದಿಂದ ಹೇಳಿದ.ಕೃಷ್ಣ ನಗುತ್ತಲೇ, "ಹೌದೇ? ಹಾಗಾದರೆ, ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ, ಶ್ರೀ ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಒಂದು ಫೋಟೋ ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಇದೆಯೇ? ನಾವು ನೋಡಬಹುದೇ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದ."ಅದ... ಅದ್ಯಾಕೆ?" ಎಂದು ಅವನು ತಡವರಿಸಿದ."ಯಾಕೆಂದರೆ, ಶ್ರೀ ಮಾಧವ ರಾವ್ ಅವರ ಏಕೈಕ ಪುತ್ರ, ಶ್ರೀ ಅರ್ಜುನ್ ಮಾಧವ್, ನಮ್ಮ ಜೊತೆಯಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾರೆ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಅರ್ಜುನನತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿದ.ಅರ್ಜುನನನ್ನು ನೋಡಿದ 'ಸಿದ್ಧಾರ್ಥ್' ಮತ್ತು ಸುಮಿತ್ರಾಳ ಪತಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ರಕ್ತ ಬಸಿದುಹೋಯಿತು. ಅವರ ಸುಳ್ಳಿನ ಕೋಟೆ, ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಕುಸಿದುಬಿದ್ದಿತ್ತು.ಅರ್ಜುನ್ ಮುಂದೆ ಬಂದು, "ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ, ಅವರ ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಕಳಂಕ ತಂದು, ಮೋಸ ಮಾಡಲು ನಿಮಗೆ ನಾಚಿಕೆಯಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ?" ಎಂದು ಗದರಿದ.ತಮ್ಮ ಆಟ ಮುಗಿಯಿತು ಎಂದು ತಿಳಿದು, ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಕ್ಷಮೆ ಯಾಚಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು.ಕೃಷ್ಣನ ವಕೀಲರು, "ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ವಿರುದ್ಧ ನಾವು ವಂಚನೆ, ನಕಲಿ ದಾಖಲೆ ಸೃಷ್ಟಿ ಮತ್ತು ಬ್ಲ್ಯಾಕ್‌ಮೇಲ್ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ದಾಖಲಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಕಕ್ಷಿದಾರರ ದೊಡ್ಡತನದಿಂದ, ನಾವು ನಿಮಗೆ ಒಂದು ಅವಕಾಶ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ನೀವು ಈ ನಿವೇಶನದ ವಿಷಯವನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೇ ಬಿಟ್ಟು, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಕುಟುಂಬದ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳಿದರೆ, ನಾವು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಇಲ್ಲಿಗೇ ಮರೆಯುತ್ತೇವೆ," ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿದರು.ಅವರಿಬ್ಬರೂ ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ ಕಾಲು ಹಿಡಿಯುವುದೊಂದೇ ಬಾಕಿ. ಅವರು ತಮ್ಮ ತಪ್ಪನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು, ಲಿಖಿತ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆಯಾಚಿಸಿ, ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟುಹೋದರು.ಸಮಸ್ಯೆ ಬಗೆಹರಿದಿತ್ತು. ತೆರೆಮರೆಯ ಶತ್ರುಗಳು ಪತ್ತೆಯಾಗಿದ್ದರು.ಕೃಷ್ಣ, ರುಕ್ಮಿಣಿ ಮತ್ತು ಅರ್ಜುನ್, ವಕೀಲರ ಕಛೇರಿಯಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ, ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗೆಲುವಿನ ನಗೆ ಇತ್ತು. ಅರ್ಜುನ್, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಬಳಿ ಬಂದು, "ನಿನ್ನಂತಹ ಸ್ನೇಹಿತೆಯನ್ನು ಪಡೆದ ನಾನೇ ಧನ್ಯ, ರುಕ್ಮಿಣಿ. ಮತ್ತು ನಿನ್ನ ಪತಿ, ಕೃಷ್ಣ, ನಿಜಕ್ಕೂ ಒಬ್ಬ ಅದ್ಭುತ ವ್ಯಕ್ತಿ. ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜೋಡಿ, ಕೃಷ್ಣ-ರುಕ್ಮಿಣಿಯರಂತೆಯೇ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿರಲಿ," ಎಂದು ಹಾರೈಸಿದ.ಕೃಷ್ಣ, ಅರ್ಜುನನ ಕೈ ಕುಲುಕಿ, "ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ಅರ್ಜುನ್. ನೀವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶಕ್ಕೆ ನೀನು ಮುಖ್ಯ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಬರಬೇಕು," ಎಂದು ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ.ಅವರ ಕನಸಿನ ಮನೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಕಾರ್ಮೋಡ ಈಗ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಚದುರಿಹೋಗಿತ್ತು. ಮದುವೆಯ ಮೊದಲ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದಂದು, ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಲಿಡುವ ಅವರ ಕನಸು, ಈಗ ನನಸಾಗುವ ಸಮಯ ಬಂದಿತ್ತು. @@@@@@@@@@@@@@ಕಾನೂನಿನ ಸಂಕಷ್ಟದಿಂದ ಪಾರಾದ ನಂತರ, ಗೃಹಪ್ರವೇಶದ ಸಿದ್ಧತೆಗಳು ಮತ್ತಷ್ಟು ವೇಗ ಪಡೆದುಕೊಂಡವು. ಅರ್ಜುನನ ಸಹಾಯದಿಂದ, ನಿವೇಶನದ ನೋಂದಣಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಕೂಡ ಸುಗಮವಾಗಿ, ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡಿತು. ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಈಗ ತಮ್ಮ ಕನಸಿನ ಮನೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮತ್ತು ನಿಶ್ಚಿಂತೆಯ ಒಡೆಯರಾಗಿದ್ದರು.ಅವರ ಮದುವೆಯ ಮೊದಲ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವದ ದಿನ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಆ ದಿನ, ಮುಂಜಾನೆಯೇ ಅವರ ಹೊಸ ಮನೆ, ಮಂಗಳವಾದ್ಯ, ವೇದಘೋಷಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗಿತ್ತು. ಮನೆಯನ್ನು ತಳಿರು-ತೋರಣ, ಸೇವಂತಿಗೆ, ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವುಗಳಿಂದ ಸುಂದರವಾಗಿ ಅಲಂಕರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಹೊಸ್ತಿಲ ಮೇಲೆ, "ಕೃಷ್ಣ-ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಿಲಯ" ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ, ಮರದಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಿದ ಫಲಕವು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತಿಳಿ ಚಿನ್ನದ ಬಣ್ಣದ ಕಾಂಚೀವರಂ ಸೀರೆಯುಟ್ಟು, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಗೃಹಿಣಿಯ ಕಳೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣ, ಬಿಳಿ ರೇಷ್ಮೆ ಪಂಚೆ ಮತ್ತು ಶಲ್ಯದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯ ಯಜಮಾನನ ಗಾಂಭೀರ್ಯದೊಂದಿಗೆ ಅವಳ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ.ಶುಭ ಮುಹೂರ್ತದಲ್ಲಿ, ಗೋಪೂಜೆಯನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿ, ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಮನೆಗೆ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರು. ಅವರ ಹಿಂದೆ, ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸದಸ್ಯರು, ಸ್ನೇಹಿತರು, ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯ ಅತಿಥಿಯಾಗಿ ಅರ್ಜುನ್, ಹೂಮಳೆಗರೆಯುತ್ತಾ, ಹರ್ಷೋದ್ಗಾರಗಳೊಂದಿಗೆ ಒಳಗೆ ಬಂದರು.ಗಣಪತಿ ಹೋಮ, ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಪೂಜೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಶಾಸ್ತ್ರೋಕ್ತವಾಗಿ ನೆರವೇರಿದವು. ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಅಡುಗೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಲನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸಿ, ಪಾಯಸ ಮಾಡಿ, ದೇವರಿಗೆ ನೈವೇದ್ಯ ಅರ್ಪಿಸಿದಳು. ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಆ ಮನೆಗೆ, ಆ ಅಡುಗೆಮನೆಗೆ, ಅವಳೇ ಒಡತಿಯಾದ ಭಾವನೆ ಅವಳಲ್ಲಿ ಮೂಡಿತು.ಪೂಜೆಯ ನಂತರ, ಎಲ್ಲರೂ ಮನೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಕೃಷ್ಣನ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪದ ಜ್ಞಾನವನ್ನು, ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಲಾತ್ಮಕ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ಹೊಗಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆದಿದ್ದು, ರುಕ್ಮಿಣಿಗಾಗಿಯೇ ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗಿದ್ದ ಆ ಗ್ರಂಥಾಲಯ. ಕಪಾಟುಗಳಲ್ಲಿ, ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ಆಂಗ್ಲ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕೃತಿಗಳು ಸಾಲಾಗಿ ಜೋಡಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದವು. ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಅಜ್ಜಿಯ ಹಳೆಯ ವೀಣೆಯನ್ನು ಇಡಲಾಗಿತ್ತು. ಆ ಕೋಣೆ, ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಕಲೆಯ ಸಂಗಮದಂತಿತ್ತು.ಅರ್ಜುನ್, ಆ ಗ್ರಂಥಾಲಯವನ್ನು ನೋಡಿ, "ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಇದು ಕೇವಲ ಗ್ರಂಥಾಲಯವಲ್ಲ, ಇದೊಂದು ದೇವಸ್ಥಾನ. ನಿನ್ನ ಜ್ಞಾನದ ದಾಹಕ್ಕೆ, ಕೃಷ್ಣ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿರುವ ಸುಂದರವಾದ ದೇಗುಲ," ಎಂದು ಮೆಚ್ಚುಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ.ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಭೋಜನದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕುಳಿತು ಊಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಉಪಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ, ತಮ್ಮ ಕನಸು ನನಸಾದ, ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಗೆದ್ದ ಸಂತೃಪ್ತಿ ಇತ್ತು.ಊಟದ ನಂತರ, ಎಲ್ಲರೂ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಹರಟುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಕೃಷ್ಣ ಎಲ್ಲರ ಗಮನವನ್ನು ಸೆಳೆದು, "ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಮಸ್ಕಾರ. ಇಂದು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತೋಷದ ದಿನ. ನಮ್ಮ ಮದುವೆಯ ಮೊದಲ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಕನಸಿನ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ, ಎರಡೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಈ ಸಂತೋಷದ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಪತ್ನಿ, ರುಕ್ಮಿಣಿಗಾಗಿ ನಾನೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಉಡುಗೊರೆಯನ್ನು ನೀಡಲು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ," ಎಂದ.ಎಲ್ಲರೂ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೃಷ್ಣ, ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ರುಕ್ಮಿಣಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ.ರುಕ್ಮಿಣಿ ಅದನ್ನು ತೆರೆದಳು. ಒಳಗೆ, ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ, ಪ್ಲಾಟಿನಂನ ಸರವಿತ್ತು. ಅದರ ಪೆಂಡೆಂಟ್, ಒಂದು ತೆರೆದ ಪುಸ್ತಕದ ಆಕಾರದಲ್ಲಿತ್ತು. ಆ ಪುಸ್ತಕದ ಪುಟಗಳ ಮೇಲೆ, 'ಕೃ' ಮತ್ತು 'ರು' ಎಂಬ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ವಜ್ರದಲ್ಲಿ ಕೆತ್ತಲಾಗಿತ್ತು."ನಮ್ಮ ಕಥೆ, ಒಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಪುಸ್ತಕದಂತೆ. ಈ ಸರ, ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಮಕಥೆಯ ಸಂಕೇತ," ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಅವಳ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಪಿಸುಗುಟ್ಟಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸಂತೋಷದಿಂದ ತುಂಬಿ ಬಂದವು. ಅವಳು ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ, "ಧನ್ಯವಾದಗಳು, ಕೃಷ್ಣ. ಇದು ತುಂಬಾ ಸುಂದರವಾಗಿದೆ," ಎಂದಳು.ನಂತರ, ಅವಳು ಕೃಷ್ಣನತ್ತ ತಿರುಗಿ, "ನನ್ನ ಬಳಿಯೂ ನಿಮಗಾಗಿ, ಮತ್ತು ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಉಡುಗೊರೆ ಇದೆ," ಎಂದಳು. ಅವಳ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿಯ ನಾಚಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂಭ್ರಮವಿತ್ತು."ಹೌದೇ? ಅದೇನು?" ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಕೇಳಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗಿನಿಂದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ, ಅಲಂಕಾರಿಕ ಪೆಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ತೆಗೆದಳು. ಅದನ್ನು ಕೃಷ್ಣನ ಕೈಗಿತ್ತಳು.ಕೃಷ್ಣ ಅದನ್ನು ತೆರೆದ. ಒಳಗೆ, ಒಂದು ಜೋಡಿ, ಪುಟ್ಟ, ಬೆಳ್ಳಿಯ ಕಾಲ್ಗೆಜ್ಜೆಗಳು ಮತ್ತು ಒಂದು ಸಣ್ಣ, ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮಕ್ಕಳ ಉಡುಪಿತ್ತು.ಒಂದು ಕ್ಷಣ, ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಏನೂ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕವಾಗಿ ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ.ರುಕ್ಮಿಣಿ, ನಾಚಿಕೆಯಿಂದಲೇ, ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು, ಅವನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಹೇಳಿದಳು, "ನಮ್ಮ ಈ ಪ್ರೀತಿಯ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಹೊಸ, ಮುದ್ದಾದ ಅಧ್ಯಾಯ ಸೇರ್ಪಡೆಯಾಗಲಿದೆ, ಕೃಷ್ಣ. ನಮ್ಮ 'ಕೃಷ್ಣ-ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಿಲಯ'ಕ್ಕೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪುಟಾಣಿ ಸದಸ್ಯನ ಆಗಮನವಾಗಲಿದೆ. ನೀವು ಅಪ್ಪನಾಗುತ್ತಿದ್ದೀರಿ."ಈ ಮಾತು ಕೇಳಿದ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ, ಇಡೀ ಜಗತ್ತೇ ನಿಂತುಹೋದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅಚ್ಚರಿ, ಆನಂದ, ಮತ್ತು ನಂಬಲಾಗದಂತಹ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಹಿಗ್ಗಿದವು. ಅವನು ರುಕ್ಮಿಣಿಯನ್ನು ನೋಡಿದ. ಅವಳ ಮುಖದಲ್ಲಿ, ತಾಯಿಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಕಳೆ, ಮತ್ತು ಅವನ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿರುವ ಕಾತರವಿತ್ತು.ಅವನು ಅವಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ತಬ್ಬಿಕೊಂಡು, ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತಿರುಗಿಸಿದ. "ರುಕ್ಮಿಣಿ! ಇದು... ಇದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ದೊಡ್ಡ ಉಡುಗೊರೆ! ನಾನು... ನಾನು ಅಪ್ಪನಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆಯೇ?" ಅವನ ಧ್ವನಿ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಉದ್ಗಾರ ತೆಗೆಯುತ್ತಿತ್ತು.ಈ ದೃಶ್ಯವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡೂ ಕುಟುಂಬದವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ, ಸಂತೋಷದ ಹೊಳೆಯೇ ಹರಿಯಿತು. ವಾಣಿಯವರು ಮತ್ತು ಶಾರದಾ ಅವರು, "ನಾವು ಅಜ್ಜಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ!" ಎಂದು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ತಬ್ಬಿಕೊಂಡರು. ಜನಾರ್ಧನ ಮೂರ್ತಿಯವರು ಮತ್ತು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿದ್ದ ರಾಘವೇಂದ್ರ ರಾಯರು, ತಮ್ಮ ವಂಶ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ಮನದಲ್ಲೇ ಅನುಭವಿಸಿದರು.ಅವರ ಕನಸಿನ ಮನೆಯ ಗೃಹಪ್ರವೇಶ, ಅವರ ಮದುವೆಯ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವ, ಮತ್ತು ಈಗ, ಅವರ ಜೀವನದ ಹೊಸ ಅಧ್ಯಾಯದ ಸಿಹಿ ಸುದ್ದಿ – ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ದಿನ, ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿ, ಅವರ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿತ್ತು.ಕೃಷ್ಣ ಮತ್ತು ರುಕ್ಮಿಣಿಯ ಪ್ರೇಮಕಥೆ, ಈಗ ದಾಂಪತ್ಯದ ಸುಂದರ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿ, ಪಿತೃತ್ವ ಮತ್ತು ಮಾತೃತ್ವದ ಪವಿತ್ರ ಘಟ್ಟವನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರ 'ಕೃಷ್ಣ-ರುಕ್ಮಿಣಿ ನಿಲಯ'ವು, ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಕೇವಲ ಇಬ್ಬರ ಗೂಡಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ತಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ನಗುವಿನಿಂದ, ಅಳುವಿನಿಂದ, ಮತ್ತು ಮುದ್ದು ಮಾತುಗಳಿಂದ ತುಂಬಿಹೋಗುವ ಒಂದು ಸ್ವರ್ಗವಾಗಲು ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು.- ಈ ಕತೆ ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ ಖಂಡಿತ ಲೈಕ್ ಮಾಡಿ, ಕಾಮೆಂಟ್ ಮಾಡಿ. ಹಾಂ ಹಾಂ ಹಾಗೆ ಶೇರ್ ಮಾಡೋದನ್ನ ಮರೀಬೇಡಿ. ಮಗದೊಂದು ಕತೆಯೊಂದಿಗೆ ತಪ್ಪದೆ ಬೇಟಿಯಾಗ್ತೀನಿ, ಅಲ್ಲಿ ತನಕ 'ಉಮ್ಮ' 'ಲವ್ ಯು'. -ಧನ್ಯವಾದ-
