ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ದಟ್ಟವಾಗಿ ಕೂಡಿದ್ದ ಮೋಡಗಳು ನಗರದ ಬೆಳಕನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಕಪ್ಪಾದ ಕಂಬಳಿಯಂತೆ ಹರಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವು. ಮಳೆ ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದರೂ ಸುರಿಯಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ಸಾರುತ್ತಿತ್ತು. ಗದ್ದಲದ ನಗರ ಮಲಗಿದಾಗಲೂ ಒಂದು ಅವ್ಯಕ್ತ ಜೀವಂತಿಕೆ ಇರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಆ ರಾತ್ರಿ ಎಲ್ಲವೂ ಅಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಮೌನವಾಗಿತ್ತು. ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ದೀಪಗಳ ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಕೆಂಪು ಬೆಳಕು ಮಾತ್ರ ಮಸುಕಾಗಿ ಮಿನುಗುತ್ತಿದ್ದವು, ಜೀವಂತಿಕೆಯ ಕುರುಹಿನಂತೆ.
ಆರಾಧ್ಯಳ ಮನಸ್ಸು ಮಾತ್ರ ಈ ಮೌನಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ದಿನವಿಡೀ ಓದಿ ಬರೆದ ವರದಿಗಳ ಗದ್ದಲ, ಮುಚ್ಚಿದ ಬಾಗಿಲುಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ರಹಸ್ಯಗಳ ಆರ್ತನಾದ, ಮತ್ತು ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟ ಸುಳಿವುಗಳ ಬೇಟೆಗಾರಿಕೆಯ ಗದ್ದಲದಿಂದ ತುಂಬಿತ್ತು. ಅವಳು ಸಾದಾ ಪತ್ರಕರ್ತೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ; ತನ್ನ ಜೀವವನ್ನೇ ಪಣಕ್ಕಿಟ್ಟು ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಗುಟ್ಟುಗಳನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿದ ತನಿಖಾ ಪತ್ರಕರ್ತೆ. ಅವಳ ಧೈರ್ಯವೇ ಅವಳಿಗೆ ಹೆಸರು ತಂದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅದೇ ಧೈರ್ಯ ಅನೇಕ ಬೆದರಿಕೆಗಳನ್ನು, ಅಪರಿಚಿತ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಅವಳ ಸುತ್ತಲೂ ಹುಟ್ಟಿಸಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಫೋನ್ ಕರೆಯಲ್ಲೂ, ಪ್ರತಿ ಹೊಸ ಈ-ಮೇಲ್‌ನಲ್ಲೂ ಅವಳಿಗೆ ಬೆದರಿಕೆಯ ಸಣ್ಣ ಕುರುಹು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವಳೇಕೆ ಹೆದರಿರಲಿಲ್ಲ? ಏಕೆಂದರೆ ಅವಳು ರಹಸ್ಯಗಳನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟುವವಳು, ರಹಸ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೆದರುವವಳು ಅಲ್ಲ.
ಆದರೆ ಅವತ್ತಿನ ಅವಳ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಫೈಲ್ ಮಾತ್ರ ಅವಳ ರಕ್ಷಾಕವಚವನ್ನು ಭೇದಿಸಿ, ಅವಳ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಳಮಳಗೊಳಿಸಿತ್ತು. ಆ ಫೈಲ್‌ನ ಹೆಸರು – Missing-7
ಅದರಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದ ಪ್ರತಿ ಸಾಲು ಅವಳನ್ನು ಬೆಚ್ಚಿಬೀಳಿಸಿತ್ತು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಅವಳು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ವಿಷಯಗಳು ಕೇವಲ ಗಣ್ಯರ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ ಅಥವಾ ಹಗರಣಗಳಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಈ ಫೈಲ್‌ನಲ್ಲಿನ ವಿಷಯ ಬೇರೆ. ಇದು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಕರಾಳ ಕಥೆ. ಪ್ರತೀ 7ನೇ ದಿನ, ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಕಾಣೆಯಾದವರ ಪಟ್ಟಿ ಬಲು ಉದ್ದವಿತ್ತು. ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯ ಎಂಜಿನಿಯರ್, ಒಬ್ಬ ಒಂಟಿ ವೃದ್ಧ, ಇಬ್ಬರು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕಾಣೆಯಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು, ಮತ್ತು ಒಬ್ಬ ಬಡ ವ್ಯಾಪಾರಿ. ಅವರಿಗೂ, ಅವಳಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧ ಇದ್ದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಕಾಣೆಯಾಗಲು ಕಾರಣವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪೊಲೀಸರು ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ನಿಗೂಢವೆಂದು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಆರಾಧ್ಯಳಂತ ಪತ್ರಕರ್ತರಿಗೆ ಇದು ಸುಳಿವೇ ಇರದ ಬೇಟೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಕಾಣೆಯಾದವರ ಬಗೆಗಿನ ಮಾಹಿತಿಗಳು ಕಲ್ಪನೆ ಅಲ್ಲ. ನಿಜ.
ಅವರಿಗೂ, ಅವಳಿಗೂ ಕೇವಲ ಒಂದು ಲಿಂಕ್ ಇತ್ತು , ಎಲ್ಲರೂ ಕಾಣೆಯಾಗುವ ಮುಂಚೆ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಚಿಟ್ಟೆ ಅವರ ಬಳಿ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು.
ಅರ್ಧರಾತ್ರಿ ಕಳೆದ ಒಂದು ನಿಮಿಷ. ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಹಿಂಬದಿ ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆರಾಧ್ಯ ತನ್ನ ಲ್ಯಾಪ್‌ಟಾಪ್‌ನ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಆ ಫೈಲ್‌ನ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಕಣ್ಣು ಅಂತಿಮ ಪುಟದ ಕೊನೆಯ ಸಾಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಗಟ್ಟಿಯಾಯಿತು:Next disappearance – 24th August, 12:30 AM
ಅವಳ ಜತೆ ಇದ್ದ ಡಿಜಿಟಲ್ ಗಡಿಯಾರ ಅವಳ ಕಣ್ಣೆದುರು ಹೊಳೆಯಿತು.12:05. ಇನ್ನೂ ಕೇವಲ 25 ನಿಮಿಷಗಳು.ಇಂದು ರಾತ್ರಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಕಾಣೆಯಾಗುತ್ತಾನೆಯೇ?ಅಥವಾ… ಈ ಸಲದ ಬೇಟೆ… ಅದು ನಾನೇನಾ? ಆರಾಧ್ಯಳ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ತಣ್ಣನೆಯ ಭಾವನೆ ಹಾದು ಹೋಯಿತು. ಅವಳ ದೇಹದಲ್ಲಿನ ರಕ್ತ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದಂತಾಯಿತು.
ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ನಗರದ ಗದ್ದಲವನ್ನು ದಾಟಿ, ಬತ್ತಿದ ರಸ್ತೆ ತಲುಪಿದಾಗ ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಚಾಲಕ ಹಿಂಬದಿ ಕನ್ನಡಿ ಮೂಲಕ ಅವಳತ್ತ ನೋಡಿದ. ಅಸಹಜ ನಗು ಅವನ ತುಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಹರಿದಿತ್ತು. ಅದು ಸ್ನೇಹಪೂರ್ವಕ ನಗುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಆತಂಕವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ, ಭಯವನ್ನು ಹರಿಸುವ ನಗು. ಅವಳ ತಲೆಯೊಳಗೆ ಒಂದು ಕಿರಿಚುವ ದನಿ “ಇದೇ ನಗು… ನಾನು ಇವನನ್ನು ಎಲ್ಲೋ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ,” ಎಂದು ಪುನಃ ಪುನಃ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಮೆಡಮ್, ಮನೆ ತಲುಪೋಕೆ ಇನ್ನೂ 20 ನಿಮಿಷ ಇದೆ, ಎಂದ ಚಾಲಕ. ಅವನ ಧ್ವನಿ ತುಂಬಾ ಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅಸಹಜ. ಕಥೆಯ ಕಥೆ ಹೇಳುವ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದದ್ದು ಇಡೀ ಕಥೆಯ ಥ್ರಿಲ್ಲರ್. ಆ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಸುಕು ಸದ್ದು ಅವಳ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿತು. ಈ ಧ್ವನಿ, ಈ ನಗು… ಆರಾಧ್ಯಳ ಮನಸ್ಸು ಯಾವುದೋ ಹಳೆಯ ನೆನಪಿನ ಕುರುಹುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕತೊಡಗಿತು.
ಅವಳ ಫೋನ್ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ರಿಂಗ್ ಆಯಿತು. ಅದು ಯಾವುದೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಾಧ್ಯಮದ ಸೂಚನೆಯಂತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ಅವಳನ್ನು ಕರೆದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವಳು ಫೋನ್‌ನತ್ತ ನೋಡಿದಳು. ಅನಾಮಧೇಯ ನಂಬರ್‌ನಿಂದ ಸಂದೇಶ ಬಂದಿತ್ತು. Next disappearance – YOU.
ಅವಳ ಬೆನ್ನೆಲುಬು ತಣ್ಣಗಾಯಿತು. ರಕ್ತದ ಹರಿವು ನಿಂತಂತಾಯಿತು. ಅವಳ ಉಸಿರಾಟವೇ ಗಟ್ಟಿಯಾದಂತಾಯಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಏನಾಗಿದೆ, ಏಕೆ ಹೀಗಾಗಿದೆ, ಯಾರು ಇದರ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಈ ಸಂದೇಶ ಕೇವಲ ಸುಳ್ಳು ಬೆದರಿಕೆ ಅಲ್ಲ. ಇದು ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ರೋಗಿಯ ಕೈವಾಡ. ಗಡಿಯಾರ – 12:10.
ಇನ್ನೂ 20 ನಿಮಿಷ… ನನಗೆ ಏನು ಆಗಬಹುದು?
ಆರಾಧ್ಯ ತಕ್ಷಣ ಬಾಗಿಲು ತೆರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಳು. ಆದರೆ ಬಾಗಿಲು ಒಳಗಿನಿಂದ ಲಾಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಕಣ್ಣು ಅವಳ ಎದುರು ಇದ್ದ ಚಾಲಕನತ್ತ. ಅವನ ದೃಷ್ಟಿ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಕಣ್ಣಿಗೆ ತಗುಲಿತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಭಯ, ಆತಂಕ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಸಹಜವಾದ ಶಾಂತಿ. ಅವನ ಮುಖ ಕನ್ನಡಿಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಕ್ರೂರ ಮುಖ.
“ಏನಾಯ್ತು ಮೆಡಮ್? ಏನಾದರೂ ಭಯವಾಗ್ತಿದೆಯೇ?” ಎಂದು ಕೇಳಿದ. ಆ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲೇ ಅಸಹಜ ನಗು ಮಿಶ್ರಣವಾಗಿತ್ತು. ಆ ನಗು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ರೀತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು, ಅದೆಂದರೆ, "ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಹಿಡಿತ ಹೊಂದಿದ್ದೇನೆ, ಮತ್ತು ನೀವು ಏನೂ ಮಾಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ."
ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಒಂದು ಹಳೆಯ ಸೇತುವೆ ದಾಟುತ್ತಿತ್ತು. ಸೇತುವೆಯ ಕೆಳಗೆ ಮಳೆ ನೀರು ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ದಟ್ಟವಾದ ಮೋಡಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಮಸುಕಾದ ಚಂದ್ರನ ಬೆಳಕು ಕಾಣಿಸಿ, ಅದು ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಸೇತುವೆ ಕತ್ತಲಾಗಿತ್ತು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಕೆಳಗಿನಿಂದ ವಿಚಿತ್ರ ಶಬ್ದವೊಂದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಯಾರೋ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಂತೆ. ಆರಾಧ್ಯಳಿಗೆ ಆ ಕಡೆ ಏನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವಳಿಗೆ ಯಾರೋ ಆಕೆಯನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಭಾಸವಾಯಿತು.
ಅವಳು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ನೋಡಿದಳು. ಅಲ್ಲಿ, ಕತ್ತಲೆಯ ನಡುವೆ ಒಬ್ಬ ನೆರಳು ನಿಂತಿತ್ತು. ಆ ನೆರಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅವಳತ್ತ ಕೈ ಬೀಸಿದಂತೆ ತೋರಿತು. ಆರಾಧ್ಯನ ಉಸಿರು ನಿಂತಿತು. ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನಂಬಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅದು ನಿಜವಾಗಿತ್ತು. ಆ ನೆರಳು ಒಂದು ರೂಪವನ್ನು ಹೊಂದಿತ್ತು, ಮತ್ತು ಅದು ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿತ್ತು. ಅವಳು ತಕ್ಷಣ ಕಿಟಕಿಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದಳು. ಅವಳು ಬೇರೆಯದೇ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಅವಳಿಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.
ಅವಳ ಮಡಿಲಿಗೆ ಏನೋ ಬಿತ್ತು. ಅವಳು ನೋಡಿದಳು – ಅದು ಆತಂಕವನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವ ಕಪ್ಪು ಚಿಟ್ಟೆ. ಆ ಚಿಟ್ಟೆಯ ಸಣ್ಣ ರೆಕ್ಕೆಗಳು ಮಸುಕಾದ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವಳ ಹೃದಯವೇ ನಿಲ್ಲಿಸಿದಂತೆ ಆಯಿತು. ಇಷ್ಟು ದಿನ ವರದಿಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡಿದ ಆ ಕಪ್ಪು ಚಿಟ್ಟೆ ಇಂದು ಅವಳ ಎದುರಿಗಿತ್ತು. ಅವಳು ತನ್ನ ಬರವಣಿಗೆಯಿಂದಲೇ ನಿಜವಾದ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಬಂದಿದೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು.
ಚಿಟ್ಟೆ ಅವಳ ಬೆರಳಿಗೆ ಚುಚ್ಚಿತು. ನೋವು, ತಣ್ಣನೆಯ ನೋವು. ಅವಳ ಬೆರಳಿಗೆ ಸಣ್ಣ ರಕ್ತದ ಹನಿ ಬಿತ್ತು. ಆರಾಧ್ಯ ಬೆಚ್ಚಿ ಬಿದ್ದಳು. ಇದು ಕೇವಲ ಕನಸಲ್ಲ, ಇದು ನಿಜ. ಆದರೆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೇ ಚಿಟ್ಟೆ ಮಾಯವಾಗಿ ಸಣ್ಣ ಕಾಗದದ ತುಂಡಾಗಿ ಬದಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರ ಮೇಲೆ ಬರೆದಿತ್ತು:
It begins tonight.
ಅವಳ ರಕ್ತದ ಹನಿ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ, ಅಕ್ಷರಗಳು ರಕ್ತದಿಂದಲೇ ಬರೆದಂತೆ ಕಾಣಿಸಿದವು. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸಂದೇಶವಲ್ಲ, ಇದು ಒಂದು ಸೂಚನೆ. ಈ ಆಟ ಈಗ ಶುರುವಾಗಿದೆ. ಕೊನೆಯ ಐದು ನಿಮಿಷ, ಗಡಿಯಾರ – 12:25. ಐದು ನಿಮಿಷ ಮಾತ್ರ ಬಾಕಿ.
ಆರಾಧ್ಯ ಕೂಗಲು ಬಾಯಿ ತೆರೆದರೂ ಭಯದಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಮಾತೇ ಬರಲಿಲ್ಲ . ಅವಳ ದೇಹ ಅವಳ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಚಲನರಹಿತಳಾಗಿದ್ದಳು. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ಅವಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಚಾಲಕ ಹಿಂಬದಿ ಕನ್ನಡಿ ಮೂಲಕ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದ. ಈ ಬಾರಿ ಅವನ ನಗು ಕ್ರೂರವಾಗಿತ್ತು. ಅದು ಕೇವಲ ನಗುವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಒಂದು ಕಟುವಾದ ನಗು. Welcome to the game, Aaradhya,ಎಂದ ಅವನು ನಿಧಾನವಾಗಿ.
ಅವಳು ಕಣ್ಣು ಚಿಮ್ಮುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ –ಟ್ಯಾಕ್ಸಿ ಕತ್ತಲೆಯೊಳಗೆ ನಾಪತ್ತೆಯಾಯಿತು. ಅವಳಿಗೆ ಸುತ್ತಲೂ ಎಲ್ಲವೂ ಮಾಯವಾಗತೊಡಗಿತು… ನಗರದ ಎಲ್ಲಾ ಶಬ್ದಗಳು ಮೌನವಾಗಿ, ಬೆಳಕು ಮಸುಕಾಗಿ, ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಕತ್ತಲೆಯಾಯಿತು. ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ.
