ಕಮಲನಗರದ ಹಳೆಯ ಬಡಾವಣೆಯಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಣು ತಪ್ಪಿಸಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಒಂದು ಪುರಾತನ ಕಟ್ಟಡವಿತ್ತು. ಅದರ ಹೆಸರು 'ಸ್ವಪ್ನ ಸೌಧ'. ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡಲು ಮಾಮೂಲಿ ಕಟ್ಟಡದಂತಿದ್ದರೂ, ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಅನೇಕ ರಹಸ್ಯ ಕಥೆಗಳು ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ವಿಶೇಷವಾಗಿ, ಆ ಕಟ್ಟಡದ ನೆಲಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆ ಅದನ್ನೇ ಜನರು 'ಕನಸಿನ ಖಾನೆ' ಎಂದು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಖಾನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದವರು, ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ದಿಕ್ಕನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು, ಅಥವಾ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅದ್ವೈತ್, ಇಪ್ಪತ್ತೇಳು ವರ್ಷದ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ, ಆದರೆ ಕನಸುಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಒಬ್ಬ ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಇಂಜಿನಿಯರ್. ಆತ ಎಂತಹ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಜೀವನ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದನೆಂದರೆ, ನಿದ್ರೆಯಲ್ಲೂ ಅವನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಕನಸುಗಳು ಬೀಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನ ಜೀವನವು ಒಂದು ನಿರ್ಜೀವ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರವಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ದಿನ, ಆತ ತನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ಪ್ರಣವ್‌ನಿಂದ 'ಸ್ವಪ್ನ ಸೌಧ' ಮತ್ತು 'ಕನಸಿನ ಖಾನೆ'ಯ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ. ತನ್ನಲ್ಲಿ ಕನಸುಗಳೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಕೊರಗು ಅವನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹುಶಃ, ಆ ಖಾನೆಗೆ ಹೋದರೆ ಒಂದು ಕನಸನ್ನಾದರೂ ಕಾಣಬಹುದೇನೋ ಎಂಬ ಹಂಬಲ ಅವನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿತು.
ಅದ್ವೈತ್ ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಒಂದು ಮಂಜಿನ ರಾತ್ರಿ, 'ಸ್ವಪ್ನ ಸೌಧ'ದತ್ತ ಹೊರಟ. ಕಟ್ಟಡದ ಕಾವಲುಗಾರ ಹಿರಿಯರಾವ್, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಟಾರ್ಚ್ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಅದ್ವೈತ್‌ನನ್ನು ನೋಡಿದ ಆತ, ಯುವಕ, ಈ ಸೌಧ ರಾತ್ರಿ ಹೊತ್ತು ಸಜ್ಜನರಿಗಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲೂ ನೆಲಮಹಡಿಯ ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆ... ಅದು ನಿನ್ನ ಆತ್ಮದ ಜತೆ ಮಾತಾಡುತ್ತೆ ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸಿದ. ಅದ್ವೈತ್ ನಕ್ಕ, ನನ್ನ ಆತ್ಮ ತುಂಬಾ ಹೊತ್ತಾಯ್ತು ಮಾತಾಡಿ! ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆ ಎಲ್ಲಿದೆ?
ಒಂದು ಹಳೆಯ, ಇಕ್ಕಟ್ಟಾದ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿದು ಅದ್ವೈತ್ ನೆಲಮಹಡಿಗೆ ತಲುಪಿದ. ಅಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಕಲ್ಲಿನ ಗೋಡೆಗಳು, ಧೂಳು, ಮತ್ತು ನಿಶ್ಶಬ್ದತೆ ಇತ್ತು. ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆಯ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬೀಗವಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅದರ ಮೇಲೆ ನೇರವಾಗಿ ಹಚ್ಚಿದ ಒಂದು ದಪ್ಪ ಕನ್ನಡಿ ಇತ್ತು. ಅದ್ವೈತ್ ಅದರ ಬಳಿ ಹೋದಾಗ, ಕನ್ನಡಿ ಹೊಳೆಯಿತು ಮತ್ತು ಅವನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವೇ ಮಾತು ಶುರುಮಾಡಿತು.
ಪ್ರತಿಬಿಂಬ: ಬಂದೆಯಾ ಅದ್ವೈತ್? ಕನಸು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಜೀವ
ಅದ್ವೈತ್: (ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ) ನೀನು... ನೀನು ಯಾರು? ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆ ಎಲ್ಲಿದೆ?
ಪ್ರತಿಬಿಂಬ: ನಾನೇ ಆ ಖಾನೆ. ಇದು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲ, ಇದು ನಿನ್ನ ಕನಸುಗಳ ಖಜಾನೆ. ನಿನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೀನು ಭದ್ರವಾಗಿ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಕನಸುಗಳೂ ಇಲ್ಲಿವೆ. ಇಲ್ಲಿರುವ ಖಾನೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಅಪೂರ್ಣ ಕನಸೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆ.
ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ಮಾತು ಮುಗಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಕನ್ನಡಿಯು ಪಾರದರ್ಶಕವಾಯಿತು. ಹಿಂದೆ ದೊಡ್ಡ ಕಮಾನು ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು. ಒಳಗೆ ವಿಸ್ಮಯ ಲೋಕವೊಂದು ಅದ್ವೈತ್‌ನನ್ನು ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಒಂದೇ ದೊಡ್ಡ ಕೋಣೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ; ಅದು ನೂರಾರು ಚಿಕ್ಕ ಗಾಜಿನ ಕೋಣೆಗಳ ಜಾಲವಾಗಿತ್ತು. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕೋಣೆಯೂ ಒಂದೊಂದು ಕನಸಿನ ಖಾನೆ.
ಅದ್ವೈತ್ ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ. ಮೊದಲನೇ ಖಾನೆ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಒಳಗೆ ಒಂದು ಮಗು ಪೇಪರ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿಮಾನಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ವೈಮಾನಿಕ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗುವ ಕನಸು. ಎರಡನೇ ಖಾನೆ, ರಂಗಭೂಮಿಯಂತೆ ಕೆಂಪಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಸಾವಿರಾರು ಜನರ ಮುಂದೆ ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅದು ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ವಕೀಲನಾಗುವ ಕನಸು. ಮೂರನೇ ಖಾನೆ, ಹಸಿರು ಮತ್ತು ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ಅದ್ವೈತ್ ಗಿಡಗಳಿಗೆ ನೀರು ಹಾಕುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿದ್ದ. ಅದು ಒಂದು ಸ್ವಂತ ಜೈವಿಕ ಫಾರ್ಮ್ ಮಾಡುವ ಕನಸು.
ಅದ್ವೈತ್ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ನೋವು ಮತ್ತು ದುಃಖದ ಮಿಶ್ರ ಭಾವನೆಯಿಂದ ನೋಡಿದ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಅವನು ಜೀವನದ 'ವಾಸ್ತವ' ಮತ್ತು 'ಪ್ರಾಯೋಗಿಕತೆ'ಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಸಾಯಿಸಿದ್ದ.
ಆತ ಗಾಜಿನ ಖಾನೆಗಳ ನಡುವೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಹೋದ. ಪ್ರತಿ ಖಾನೆಯಲ್ಲೂ ಒಂದು ದುಃಖಕರ ಸತ್ಯ ಅಡಗಿತ್ತು.
ಕನಸಿನ ಖಾನೆ 7: ಒಬ್ಬ ಯುವಕ ತನ್ನ ಪ್ರೇಯಸಿಗೆ ಉಂಗುರವನ್ನು ತೊಡಿಸಲು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಆತ ಎಂದಿಗೂ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ.
- ಕನಸಿನ ಖಾನೆ 12: ಒಬ್ಬ ಸಂಗೀತಗಾರ ಒಂದು ಅದ್ಭುತ ರಾಗವನ್ನು ನುಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಆತ 'ದೊಡ್ಡವರ ಮಾತನ್ನು' ಕೇಳಿ ತನ್ನ ವಾದ್ಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದ.
ಹೀಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ, ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಖಾನೆ ಮಾತ್ರ ಕತ್ತಲು ಮತ್ತು ಖಾಲಿ ಇತ್ತು. ಅದರ ಮೇಲೆ 'ಪ್ರಸ್ತುತ' ಎಂದು ಬರೆಯಲಾಗಿತ್ತು.
ಅದ್ವೈತ್: ಇದೇನು ಖಾಲಿ ಇದೆ?
ಒಳಗಿನ ಕನ್ನಡಿಯ ಧ್ವನಿ: ಇದು ನೀನಿರುವ ವಾಸ್ತವ. ಕನಸುಗಳನ್ನು ಸಾಯಿಸಿದರೆ, ಅವು ಹಿಂದಿನ ಖಾನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಡೆಗೆ ನೇತಾಡಿದ ಕಲೆಗಳಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಿನ್ನ 'ಪ್ರಸ್ತುತ' ಖಾಲಿ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತೆ. ನೀನು ಇಂದು ಬರೀ ಒಂದು ಯಂತ್ರ. ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಜೀವಂತಿಕೆ ಬರೀ ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಾಗಿ ಉಳಿದಿದೆ.ಈ ಮಾತು ಅದ್ವೈತ್‌ನನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಲಕಿತು. ಹದಿಮೂರನೇ ಕೋಣೆಯು ಕೇವಲ ಒಂದು ಸ್ಥಳವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಅವನೊಳಗಿನ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನದ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಆ ಖಾನೆಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿಯೇ, ಕತ್ತಲಾದ 'ಪ್ರಸ್ತುತ' ಖಾನೆಯ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ, ಇನ್ನೊಂದು ಚಿಕ್ಕ, ಸೀಲ್ ಮಾಡಿದ ಕೋಣೆ ಇತ್ತು. ಅದು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಬ್ಬಾಗಿ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಅದ್ವೈತ್: ಇದೇನು?
ಧ್ವನಿ: ಅದು ನಿನ್ನ ಮುಂದಿನ ಕನಸು. ನೀನು ಅದನ್ನು ಸೀಲ್ ಮಾಡಿದ್ದೀಯ. ಏಕೆಂದರೆ, 'ಯಾವುದನ್ನೂ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ' ಎಂದು ನೀನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೀಯ.
ಅದ್ವೈತ್ ಕಮಾನು ಬಾಗಿಲಿಗೆ ವಾಪಸ್ ಬಂದ. ಅಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿ ಪುನಃ ಕಾಣಿಸಿತು.
ಪ್ರತಿಬಿಂಬ: ಇಲ್ಲಿಂದ ನಿನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನೋ, ಅಥವಾ ಇವುಗಳ ಪಾಠವನ್ನೋ ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬಹುದು. ನೀನು ಏನನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವೆ? ಸಂಪತ್ತನ್ನು ನೀಡುವ ಹೊಸ ಕನಸನ್ನು, ಅಥವಾ ನಿನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚುವ ಹಳೆಯ ಕನಸುಗಳ ಬೀಜವನ್ನೋ?
ಅದ್ವೈತ್ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದ. ಅವನಿಗೆ ವಿಮಾನಗಳ ಗುನುಗು, ವಕೀಲನ ಗಂಭೀರ ಧ್ವನಿ, ಮತ್ತು ಭೂಮಿಯ ತಾಜಾ ವಾಸನೆ ನೆನಪಾಯಿತು. ಅವನು ಸತ್ತುಹೋದ ಆ ಹಳೆಯ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ತಿಳಿದಿದ್ದ. ಆದರೆ, ಅವು ಅವನಿಗೆ ಜೀವನದ ಹೊಸ ಮಾರ್ಗ ತೋರಿಸಿಕೊಡಬಹುದು.
ಅದ್ವೈತ್: ನಾನು ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಅಪೂರ್ಣ ಕನಸುಗಳ ನೆನಪು ಸಾಕು. ಅವು ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯದ ಕನಸಿನ ಬೀಜಗಳಾಗಲಿ.
ಅದ್ವೈತ್ ಆ ಖಾನೆಗಳನ್ನು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ದೀರ್ಘವಾಗಿ ನೋಡಿದ. ಅವನು ಕನ್ನಡಿಯತ್ತ ಹಿಂತಿರುಗಿ, ನಾನು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ನನ್ನ 'ಪ್ರಸ್ತುತ' ಖಾನೆಯನ್ನು ಖಾಲಿ ಬಿಡಲು ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ" ಎಂದು ದೃಢವಾಗಿ ಹೇಳಿದ.
ಹೊರಗೆ ಬಂದ ಅದ್ವೈತ್‌ಗೆ ಕಾವಲುಗಾರ ಹಿರಿಯರಾವ್ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ. ಹೇಗಿದೆ ಯುವಕ, ಕನಸಿನ ಖಾನೆಯ ಪವಾಡ?"
ಅದ್ವೈತ್: ಅಲ್ಲಿ ಪವಾಡವಿಲ್ಲ ಹಿರಿಯರಾವ್, ಕೇವಲ ಸತ್ಯ ಇದೆ. ನಾವು ಸಾಯಿಸಿದ ನಮ್ಮ ಕನಸುಗಳ ಸತ್ಯ.
ಅವನು ಮನೆಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಲಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣವೇ, ತನ್ನ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿದ. ಅವನು ಪೂರ್ಣಾವಧಿಯ ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗಿದ್ದರೂ, ಬಾಲ್ಯದ ಹಳೆಯ ಕನಸನ್ನು ಮತ್ತೆ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ. ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳ ನಂತರ, ಕಮಲನಗರದ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಯುವಕ ಹಳೆಯ ಟ್ರ್ಯಾಕ್ಟರ್ ಓಡಿಸಿಕೊಂಡು ಸಾವಯವ ಕೃಷಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಜನರು ನೋಡಿದರು. ಅವನ ಜಮೀನಿನ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ, ಪುಟ್ಟ ಹವ್ಯಾಸಿ ವಿಮಾನವನ್ನು ಅವನು ಜೋಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ಅದ್ವೈತ್ ನಿದ್ರಿಸಲು ಹಾಸಿಗೆಗೆ ಹೋದಾಗ, ಈ ಬಾರಿ ಅವನಿಗೆ ಕನಸು ಬಿತ್ತು. ಅದೊಂದು ಹಸಿರು ಹೊಲ. ಅಲ್ಲಿ ವಿಮಾನವೊಂದು ಹಾರಾಟಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧವಾಗಿತ್ತು. ಕನಸಿನ ಖಾನೆಯ ಕತ್ತಲೆ ಮಾಯವಾಗಿ, ಆ ಖಾಲೀ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹಸಿರು ಸಸ್ಯ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನಿಗೆ ಗೊತ್ತು, 'ಕನಸಿನ ಖಾನೆಗಳು' ಎಲ್ಲಿಯೋ ದೂರದಲ್ಲಿಲ್ಲ, ಅದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನೊಳಗೆ ಇದೆ. ನಾವು ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡುತ್ತೇವೆಯೋ, ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಅವು ಬಂಧಿಗಳಾಗಿರುತ್ತವೆ. ನಾವು ಅವುಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊಸ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೊರಟರೆ, ಆ ಖಾನೆಗಳು ನಮ್ಮ ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ದಾರಿ ದೀಪವಾಗುತ್ತವೆ.
ಅದ್ವೈತ್ ನಗುತ್ತಾ, ಪ್ರಶಾಂತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ನಿದ್ರಿಸಿದ. ಆ ರಾತ್ರಿ, ಅವನು ದೀರ್ಘ ಕಾಲದ ನಂತರ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ, ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆ ನಿದ್ರಿಸಿದ.
ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇನು? ನೀವು ಇಂತಹ ಯಾವುದೇ 'ಕನಸಿನ ಖಾನೆ'ಯನ್ನು ನಿಮ್ಮೊಳಗೆ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದೀರಾ?
