ಆ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜು ಒಬ್ಬ ಒಂಟಿ ಮನುಷ್ಯನಾಗಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಕೇವಲ ಒಬ್ಬಳೇ ಮಗಳು - ನಂದಿನಿ. ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮರಣ ಹೊಂದಿದ ನಂತರ, ರಾಜು ತನ್ನ ಇಡೀ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ನಂದಿನಿಯನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ಅವಳಿಗಾಗಿ ಬದುಕು, ಅವಳಿಗಾಗಿ ದುಡಿಮೆ, ಅವಳಿಗಾಗಿ ಕನಸು. ನಂದಿನಿ ಕೂಡ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವರಿಬ್ಬರ ಬದುಕು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮನೆಯಲ್ಲಿ, ಆದರೆ ಅಸಂಖ್ಯ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೆ ಮುಂದುವರಿದಿತ್ತು.
ನಂದಿನಿಗೆ ಸಂಗೀತವೆಂದರೆ ಪ್ರಾಣ. ಆದರೆ ರಾಜುವಿಗೆ ಸಂಗೀತದ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಮಗಳಿಗಾಗಿ ಆತ ತನ್ನ ಇಡೀ ದುಡಿಮೆಯನ್ನು ಅವಳ ಸಂಗೀತ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟ. ಹಳ್ಳಿಯ ಸಂಗೀತ ಗುರುಗಳ ಬಳಿ ನಂದಿನಿ ಕಲಿಯುತ್ತಾ ಹೋದಳು. ಅವಳ ದನಿ ಎಷ್ಟು ಮಧುರವಾಗಿತ್ತು ಎಂದರೆ, ಗಿಡಮರಗಳೂ ತಲೆದೂಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಹಕ್ಕಿಗಳು ತನ್ನ ಕಲರವವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಅವಳ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದವು. ನಂದಿನಿ ತನ್ನ ತಂದೆಗಾಗಿ ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದು ಹಾಡನ್ನು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಹಾಡು ಕೇವಲ ರಾಗವಾಗಿರದೆ, ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಥೆಯಾಗಿತ್ತು. ಅದು ರಾಜುವಿನ ದಿನದ ಎಲ್ಲಾ ಆಯಾಸವನ್ನು ಮರೆಸುವ ಮಾಂತ್ರಿಕ ಸ್ಪರ್ಶ ಹೊಂದಿತ್ತು. ನಂದಿನಿ ದೊಡ್ಡ ಸಂಗೀತಗಾರ್ತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕು, ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಹೆಸರು ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬುದು ರಾಜುವಿನ ಏಕೈಕ ಕನಸಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಂದಿನಿಗೆ ತನ್ನ ತಂದೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಲ್ಲೂ ಹೋಗಲು ಇಷ್ಟವಿರಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಇಡೀ ಜಗತ್ತು ನೀನು ಅಪ್ಪಾ, ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನಾನು ಹೇಗೆ ಇರುವುದು? ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಒಂದು ದುರ್ದೈವದ ಘಟನೆ ನಡೆಯಿತು. ಹಳ್ಳಿಗೆ ಬಂದ ಕಾಯಿಲೆಯೊಂದು ಇಡೀ ಗ್ರಾಮವನ್ನೇ ನಡುಗಿಸಿತು. ರಾಜು ಕೂಡ ಆ ಕಾಯಿಲೆಗೆ ತುತ್ತಾದ. ನಂದಿನಿ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಾದಷ್ಟು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದಳು. ಹಳ್ಳಿಯ ವೈದ್ಯರಿಂದ ಔಷಧ, ಕಾಡು ಗಿಡಮೂಲಿಕೆಗಳು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತಂದಳು. ಆದರೆ ರಾಜುವಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಹದಗೆಡುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು.
ರಾಜು ತನ್ನ ಕೊನೆಯ ಉಸಿರಿನ ತನಕ ನಂದಿನಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ. ನನ್ನ ನಂದಿನಿ, ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಡ ಎಂದು ನೀನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಒಂದು ಮಾತು ನೆನಪಿನಲ್ಲಿಡು, ನಾನು ಸತ್ತರೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಆತ್ಮ ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಇರುತ್ತದೆ. ನಿನ್ನ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸು ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದ.
ನಂದಿನಿಗೆ ಈ ಘಟನೆ ಆಘಾತ ತಂದಿತು. ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ಬದುಕು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾಗಿ ಕಂಡಿತು. ಅವಳ ಹಾಡು ನಿಂತು ಹೋಯಿತು. ಅವಳು ದಿನವಿಡೀ ರಾಜುವಿನ ಸಮಾಧಿಯ ಬಳಿ ಕುಳಿತು ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಸಂಗೀತದ ಮಧುರ ದನಿಯ ಬದಲಿಗೆ, ಮೌನ ಮತ್ತು ನೋವಿನ ಸದ್ದೇ ಆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿತ್ತು. ಹೀಗಿರುವಾಗ, ಒಂದು ದಿನ ಹಳ್ಳಿಯ ಸಂಗೀತ ಗುರುಗಳು ನಂದಿನಿಯ ಬಳಿ ಬಂದರು. ನಂದಿನಿ, ನಿನ್ನ ತಂದೆ ನಿನ್ನನ್ನು ದೊಡ್ಡ ಕಲಾವಿದೆಯಾಗಿ ನೋಡಲು ಬಯಸಿದ್ದರು. ನೀನು ಹಾಡುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರೆ, ಅವರ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರ ಕೊನೆಯ ಆಸೆಯನ್ನು ನೀನು ಪೂರೈಸಬೇಕು ಎಂದು ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದರು. ಗುರುಗಳ ಮಾತು ನಂದಿನಿಯ ಹೃದಯವನ್ನು ತಟ್ಟಿತು. ಅವಳು ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಸಮಾಧಿಯ ಮುಂದೆ ಕುಳಿತಳು. ತನ್ನ ವೀಣೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಳು. ಅವಳಿಗೆ ಹಾಡಲು ಮನಸ್ಸು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವಳು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ, ರಾಜುವಿನ ಮಾತನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡಳು: "ನಾನು ಸತ್ತರೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ನಂದಿನಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ವೀಣೆಯನ್ನು ನುಡಿಸಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು. ಮೊದಲಿಗೆ ವೀಣೆ ದನಿ ನಡುಗಿತು, ಅವಳ ದನಿ ನೋವಿನಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕ್ರಮೇಣ, ಅವಳ ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಪ್ರೀತಿ, ಆತ ನೀಡಿದ ಬೆಂಬಲ, ಮತ್ತು ಆತನ ಕೊನೆಯ ಮಾತುಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡವು. ಅವಳ ಹಾಡು ಕೇವಲ ಹಾಡಾಗಿರದೆ, ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ನಮನವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಅವಳಿಗೆ ತನ್ನ ತಂದೆ ಅಲ್ಲಿಯೇ, ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಅವಳ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ನಂದಿನಿಯ ಹಾಡು ಮತ್ತೆ ಶುರುವಾಯಿತು. ಮೊದಲಿಗೆ ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರು ಆಕೆಯ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳಿ ಭಾವಪರವಶರಾದರು. ಆಕೆ ಕೇವಲ ಹಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಆ ಹಾಡಿನ ಮೂಲಕ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ನೋವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅವಳ ಹಾಡು ಹಳ್ಳಿಯನ್ನು ದಾಟಿ ಬೇರೆ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೂ ಹರಡಿತು. ದೂರದ ನಗರದಿಂದ ಬಂದ ಸಂಗೀತ ನಿರ್ಮಾಪಕನೊಬ್ಬ ಆಕೆಯ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತನಾದ. ಈ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಏನೋ ಒಂದು ವಿಶೇಷತೆ ಇದೆ. ಈ ದನಿ ಕೇವಲ ಸಂಗೀತವಲ್ಲ, ಇದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆತ್ಮವಿದೆ ಎಂದು ಆತ ಭಾವಿಸಿದ. ನಿರ್ಮಾಪಕನು ನಂದಿನಿಯನ್ನು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ನಗರಕ್ಕೆ ಬರುವಂತೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿದ. ಮೊದಲು ನಂದಿನಿ ಹಿಂಜರಿದಳು. ತನ್ನ ತಂದೆ ಇಲ್ಲದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಅವಳಿಗೆ ಮನಸ್ಸಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆಕೆಯ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ತಂದೆಯ ಮಾತುಗಳು ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿದವು. ನಾನು ಸತ್ತರೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನಗರಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಒಪ್ಪಿದಳು. ನಗರದಲ್ಲಿ ನಂದಿನಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ತಾರೆಯಾದಳು. ಆಕೆಯ ಸಂಗೀತ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಜನಪ್ರಿಯವಾಯಿತು. ಆಕೆಯ ಪ್ರತಿ ಹಾಡೂ ಜನರಿಗೆ ಬೇರೊಂದು ಲೋಕಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಆಕೆಯ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹಾಡಿನ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ, ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದು ವೀಣೆಯನ್ನು ನುಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆ ಹಾಡು ಅವಳ ತಂದೆಗಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಡಾಗಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲಿ ನಂದಿನಿ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಂದ ತುಂಬಿದ್ದ ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಮಂತ್ರಮುಗ್ಧರಾಗಿದ್ದರು. ಅವಳು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು. ಪ್ರೇಕ್ಷಕರು ನಂದಿನಿಗೆ ಏನಾಯಿತು ಎಂದು ಚಿಂತಿಸಿದರು. ಆಗ ಮೈಕ್ ಹಿಡಿದ ನಂದಿನಿ ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದಳು: ನನ್ನ ಈ ಸಂಗೀತದ ಹಿಂದೆ, ನನ್ನ ತಂದೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಬೆಂಬಲವಿದೆ. ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ, ಆದರೆ ಅವರು ಸತ್ತರೂ ನನ್ನನ್ನು ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವರು ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಅವರ ಆತ್ಮ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಇದೆ. ಅವರೇ ನನ್ನ ಈ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಕಾರಣ. ನಂದಿನಿ ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಥೆಯನ್ನು ಪ್ರೇಕ್ಷಕರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡಳು. ಸಭಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿಶ್ಯಬ್ದ ನೆಲೆಸಿತು. ನಂದಿನಿಯ ಕಥೆ ಎಲ್ಲರ ಹೃದಯವನ್ನು ತಟ್ಟಿತು. ನಂದಿನಿ ಹಾಡುವುದನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ಆ ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ನೋವಿದ್ದರೂ, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ತಂದೆಯ ಮೇಲಿದ್ದ ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ಆತನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡರೂ ಬದುಕುವ ಶಕ್ತಿ ತುಂಬಿತ್ತು. ಹೀಗೆ, ನಂದಿನಿ ತಾನು ಸತ್ತರೂ ಮರೆಯುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಮಾತನ್ನು ನಂಬಿ, ತನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬೆಳಕು ಕಂಡಳು. ಆಕೆಯ ಸಂಗೀತ ಕೇವಲ ದನಿಯಾಗಿರದೆ, ಒಬ್ಬ ಮಗಳು ತನ್ನ ತಂದೆಗಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಕಥೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯಿತು. ಪ್ರೀತಿಯ ಬಂಧವು ಸಾವಿನ ನಂತರವೂ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಕಥೆ ತಿಳಿಸಿಕೊಡುತ್ತದೆ.
