ಎತ್ತರದ ಕನಸು ಮತ್ತು ಪೊಳ್ಳು ನೆಲ
ಸೂರ್ಯನು ನಗರ್ ಬಾವಿಯ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರತಿಭಾವಂತ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿ. ಕೇವಲ ಇಪ್ಪತ್ತೆಂಟರ ವಯಸ್ಸಿಗೆ, ಆತ ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದ ಭವ್ಯ ಕಟ್ಟಡಗಳು ಆ ನಗರದ ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಭಾಷ್ಯ ಬರೆದಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಸೂರ್ಯನ ಬದುಕು ಕೇವಲ ಕಬ್ಬಿಣ ಮತ್ತು ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ನಿಂದಲೇ ತುಂಬಿತ್ತು. ಹಣ, ಹೆಸರು, ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೇನೂ ಆತನಿಗೆ ಮುಖ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಬಂಧಗಳು ಆತನ ಪಾಲಿಗೆ ನಿರ್ಲಕ್ಷಿಸಬಹುದಾದ ಉಪಗ್ರಹಗಳಾಗಿದ್ದವು. ತನ್ನ ತಾಯಿ, ಸ್ನೇಹಿತರು, ಮತ್ತು ತನ್ನ ಕನಸುಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ ಗುರುಗಳನ್ನೂ ಆತ ಯಶಸ್ಸಿನ ಏಣಿಯ ಪಾವಟಿಗೆಗಳಂತೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ.
ಆ ದಿನ, ನಗರದ ಅತಿ ಎತ್ತರದ ವಾಣಿಜ್ಯ ಸಂಕೀರ್ಣದ ಉದ್ಘಾಟನೆ ಇತ್ತು. ಅದು ಸೂರ್ಯನ 'ಕಿರೀಟದ ಮಣಿ'. ಸೂರ್ಯನು ತನ್ನ ಐಷಾರಾಮಿ ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತನ್ನ ಮುಂದಿನ ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಯೋಜನೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಆಗ, ಭೂಮಿ ಕಂಪಿಸಿತು.
ಒಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಆತನ ಎತ್ತರದ ಕನಸುಗಳು ಮತ್ತು ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ನ ಭದ್ರತೆ ಎರಡೂ ಅಲುಗಾಡಿದವು. ಇಪ್ಪತ್ತು ಸೆಕೆಂಡುಗಳಲ್ಲಿ, ಸೂರ್ಯನ ಗರ್ವದ ಕಟ್ಟಡವು ಇಟ್ಟಿಗೆ, ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ಗಾಜಿನ ರಾಶಿಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿತು. ಸೂರ್ಯನ ಕಚೇರಿಯ ಛಾವಣಿ ಕುಸಿದು, ಆತ ಬಿದ್ದ ಜಾಗದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬೃಹತ್ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ತುಂಡು ನಿಂತಿತ್ತು. ಕೇವಲ ಒಂದು ಅಡಿ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಆತ ಸಣ್ಣ ಗುಹೆಯಂತಹ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡ.
ಕಣ್ಣು ತೆರೆದಾಗ, ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಇಡೀ ವಿಶ್ವವೇ ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಕಿವಿಗಡಚಿಕ್ಕುವ ಶಬ್ಧಗಳು ನಿಂತು, ಈಗ ಆವರಿಸಿದ್ದು ಮಾರಕ ಮೌನ. ಆ ಮೌನದಲ್ಲಿ, ಆತನಿಗೆ ತನ್ನ ಉಸಿರಾಟದ ಶಬ್ಧ, ಹೃದಯ ಬಡಿತದ ಶಬ್ಧ ಮತ್ತು ಹೊರಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ರಕ್ಷಣಾ ಕಾರ್ಯದ ಮಂದವಾದ ಶಬ್ಧ ಮಾತ್ರ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಮೊದಲ ದಿನ ಕೋಪವಿತ್ತು. ನಾನು ಹೇಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದೆ? ನಾನು ಕೋಟ್ಯಾಧಿಪತಿ, ನಾನು ಸಾಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಎಂದು ಆತ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂಗುತ್ತಿದ್ದ. ಎರಡನೇ ದಿನ ಹತಾಶೆ ಆವರಿಸಿತು. ನೀರಿಲ್ಲ, ಆಹಾರವಿಲ್ಲ, ಭವಿಷ್ಯದ ಭರವಸೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ತನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದ ಪಾಪಗಳು, ಕಡೆಗಣಿಸಿದ ಸಂಬಂಧಗಳು ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿನ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಬಂದು ನಿಂತವು.
ಆತನಿಗೆ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ನಗು ನೆನಪಾಯಿತು, ಆತ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಗೆಳೆಯ ರಾಘವನ ಮುಖ ನೆನಪಾಯಿತು, ಮತ್ತು ತಾನು ಅವಮಾನಿಸಿದ್ದ ತನ್ನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಗುರು ಮಂಜುನಾಥ್ ಅವರ ಮಾತುಗಳು ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಳಗಿದವು: ಸೂರ್ಯಾ, ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನಲ್ಲ, ಜನರ ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಕಲಿಯಿರಿ.
ಆ ಕತ್ತಲ ಗುಹೆಯು ಸಾವಿನ ಗರ್ಭವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆತನಿಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು. ತಾನು ಬದುಕಿದ್ದರೂ ಬದುಕಿರಲಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ಆತ್ಮವು ಸತ್ತಿತ್ತು, ಕೇವಲ ದೇಹವು ಉಸಿರಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ತಾನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಪ್ರತಿ ಕಟ್ಟಡವೂ ತನ್ನ ಪೊಳ್ಳು ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿತ್ತು.
ನಾಲ್ಕನೇ ದಿನ, ಅವನ ದೇಹವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಜಡವಾಯಿತು. ಆತ ಸಾವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ. ಆದರೆ, ಆ ಸಾವಿನ ಸನ್ನಿವೇಷದಲ್ಲಿ, ತನ್ನೊಳಗೆ ಇದ್ದ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಕಿಡಿಯನ್ನು ಆತ ಗಮನಿಸಿದ. ಆ ಕಿಡಿ, ಬದುಕುವ ಆಸೆಗಿಂತ, ಬದುಕನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಆಸೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಅವನು ಮಣ್ಣಿನ ವಾಸನೆಯನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಉಸಿರೆಳೆದ. ದೇವರೇ, ನನಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಅವಕಾಶ ಕೊಡು. ನಾನು ಬದುಕಿದರೆ, ಈ ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ ಅನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬಡವರ, ದುರ್ಬಲರ ಕನಸುಗಳನ್ನು, ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು, ಸುರಕ್ಷತೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತೇನೆ. ಸಾವಿನ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಈ ಹೊಸ ಜನನ ಆಗಲಿ.
ಐದನೇ ದಿನ, ಸೂರ್ಯನ ಆ ಬಲವಾದ ಶಬ್ದವೊಂದು ಕೇಳಿಸಿತು. ರಕ್ಷಣಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಲವು ಗಂಟೆಗಳ ಹೋರಾಟದ ನಂತರ, ಆತನನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದರು. ಆತ ಬದುಕಿದ್ದ, ಆದರೆ ಆತ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದ ಸೂರ್ಯನಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.ಆತನ ಬಲಗೈಗೆ ಗಂಭೀರ ಪೆಟ್ಟಾಗಿತ್ತು, ನಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಆರು ತಿಂಗಳು ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನಡೆಯಿತು. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ, ಆತನನ್ನು ಯಾರೂ ಭೇಟಿಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ತಾನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ ತಾಯಿ ಕೂಡ ಕೊನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ಆತ ಮುಖ ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡ.
ಕ್ಷಮಿಸಿಬಿಡು ಅಮ್ಮಾ. ನಾನು ಬದುಕಿದ್ದರೂ ಸತ್ತಿದ್ದೆ. ಈಗ, ನಿಜವಾದ ಬದುಕು ಕಂಡುಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ, ಎಂದು ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ.
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಮೇಲೆ, ಆತ ತನ್ನ ಉಳಿದಿದ್ದ ಸಂಪತ್ತನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾರಿದ. ಐಷಾರಾಮಿ ಕಾರುಗಳು, ಅಪಾರ್ಟ್ಮೆಂಟ್ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ತೊರೆದ. ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಹೋದ.ಆತನ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಎಂಜಿನಿಯರ್ ಗುರು ಮಂಜುನಾಥ್.
ಮಂಜುನಾಥ್ ಆತನನ್ನು ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯಪಟ್ಟರು. ಏನಿದು ಸೂರ್ಯಾ? ನಿಮ್ಮೆಲ್ಲಾ ಹೆಸರು ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು?
ಗುರುಗಳೇ, ಆ ಹೆಸರು ನನ್ನ ಸಾವಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯ. ನನಗೆ ಕೇವಲ ಹಣಗಳಿಸಲು ಕಟ್ಟಡಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದು ಬೇಡ. ಭೂಕಂಪ ನಿರೋಧಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಬಳಸಿ, ಊರುಗಳ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಜನರಿಗೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಮನೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲು ನನಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿ. ನನ್ನ ಬದುಕು, ಸಾವಿನ ಗರ್ಭದಿಂದ ಅರಳಿದೆ. ಅದನ್ನು ವ್ಯರ್ಥ ಮಾಡಲು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ.
ಸೂರ್ಯ ಮತ್ತು ಮಂಜುನಾಥ್ ಸೇರಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸಂಸ್ಥೆ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು: "ಆಧಾರ". ಅವರ ಮೊದಲ ಯೋಜನೆ, ಇತ್ತೀಚಿನ ಭೂಕಂಪದಲ್ಲಿ ಮನೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಬಡ ಹಳ್ಳಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ 50 ಹೊಸ, ಬಲವಾದ ಮನೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವುದು.
ಇವನು ಇನ್ನು ಕಚೇರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಟ್ಟಿಗೆಗಳನ್ನು ಸಾಗಿಸುವುದು, ಸಿಮೆಂಟ್ ಮಿಶ್ರಣ ಮಾಡುವುದು, ಕಾರ್ಮಿಕರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡುವುದು, ಅವರೊಂದಿಗೆ ಊಟ ಮಾಡುವುದು - ಇದೇ ಆತನ ಹೊಸ ದಿನಚರಿ ಆಯಿತು. ಆತನ ಕೈಗಳಿಗೆ ಗಾಯಗಳಾದವು, ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮೈ ಸುಟ್ಟಿತು, ಆದರೆ ಆತನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ನೆಲೆಸಿತ್ತು. ಪ್ರತಿ ಇಟ್ಟಿಗೆಯನ್ನು ಇಡುವಾಗಲೂ, ಆತ ತನ್ನೊಳಗಿನ ಹಿಂದಿನ 'ಸೂರ್ಯ'ನನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದವು. "ಆಧಾರ" ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ದಕ್ಷತೆಗೆ ಹೆಸರುವಾಸಿಯಾಯಿತು. ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಈಗ ಸಂಪತ್ತು ಮತ್ತು ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಎರಡೂ ಬೇಕಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವು ಆತನನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬಂದವು. ಆತ ಸದಾ ನಗುಮುಖದಿಂದ ಮತ್ತು ಶಾಂತಚಿತ್ತದಿಂದ ಇರುತ್ತಿದ್ದ. ಆತ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಮನೆಗಳು ಸರಳವಾಗಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಅವು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದವು.
ಒಂದು ದಿನ, ಆತ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಹಳ್ಳಿಯ ಮನೆಯ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಹಳೆಯ ಗೆಳೆಯ ರಾಘವನು ಕಾಫಿ ಹಿಡಿದು ಬಂದ.
ಸೂರ್ಯಾ ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನಂಬಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಈ ನೆಲದ ಮೇಲೆ ನೀನು ಕಟ್ಟಿರುವ ಈ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ, ನಿನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಎತ್ತರದ ಕಟ್ಟಡಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಭವ್ಯವಾಗಿದೆ, ರಾಘವ ಹೇಳಿದ.
ಸೂರ್ಯ ನಗುತ್ತಾ, ನೆಲದ ಕಡೆ ನೋಡಿದ. ರಾಘವ, ಈ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ, ನನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಬದುಕು ಸತ್ತ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದೆ. ನಾನು ಕಾಂಕ್ರೀಟ್ನ ಅಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನಿಜವಾದ ಅಸ್ಮಿತೆಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ, ಆ ಸಾವಿನ ಗರ್ಭದಲ್ಲಿ, ನಾನು ನನ್ನೊಳಗಿನ ನಿಜವಾದ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡೆ. ಬದುಕು ಎಂದರೆ ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಏರುವುದು ಅಲ್ಲ, ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ಲುವುದು, ಮತ್ತು ಇತರರಿಗೂ ಆಧಾರವಾಗುವುದು.
ತಾನು ಅನುಭವಿಸಿದ ಸಾವಿನ ಭಯ ಮತ್ತು ದುಃಖದಿಂದ, ಸೂರ್ಯನು ಸಾವಿರಾರು ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳ ಪಾಲಿಗೆ ಹೊಸ ಬದುಕಿನ ಆಧಾರಸ್ತಂಭವಾದ. ಆತನ ಬದುಕು ಅಕ್ಷರಶಃ ಸಾವಿನ ಗರ್ಭದಿಂದ ಅರಳಿದ ಒಂದು ಸುಂದರ ಹೂವಾಗಿತ್ತು.
