ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾದ ಹಾಡೊಂದು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಹಾಡಿನ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಎಂತಹದೋ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಮೋಡಿ ಇತ್ತು. ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಹೊಸ್ತಿಲಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಗೆ ಆ ಹಾಡು ನೇರವಾಗಿ ಹೃದಯಕ್ಕೆ ನಾಟಿತು. ಅವರು ತಾವು ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹಳೆಯ ಮರದ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಆಯಾಸದಿಂದ ಒರಗಿ, ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲೆಯೊಳಗೆ ಕಳೆದುಹೋದಂತೆ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿದರು. ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಾಫಿ ಕಪ್ ತಣ್ಣಗಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವರ ನೆನಪುಗಳು ಮಾತ್ರ ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು.
ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಗೆ ಈಗ ಎಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷ. ಸಣ್ಣದೊಂದು ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಬಂದು ನಗರದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡದಾದ ವ್ಯಾಪಾರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಕಟ್ಟಿದವರು. ಹಣ, ಹೆಸರು, ಪ್ರತಿಷ್ಠೆ—ಅವರ ಬಳಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇತ್ತು. ಆದರೆ, ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವರ ದೊಡ್ಡ ಬಂಗಲೆ, ಐಷಾರಾಮಿ ಜೀವನ, ಅವರ ಸಮೃದ್ಧಿ – ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಂದು ಶೂನ್ಯದಂತೆ ಭಾಸವಾದವು. ಅಷ್ಟೊಂದು ಗಳಿಸಿದರೂ, ಅವರು ಸಂಪಾದಿಸಲಾಗದ ಒಂದೇ ಒಂದು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ವಿಷಯ ಎಂದರೆ, ಕಳೆದುಹೋದ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ಮತ್ತು ಆ ದಿನಗಳ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶ ಸಂತೋಷ.
ಬಾಲ್ಯವ ನೆನೆದು ಈಗೇಕೆ ಅಳುವೇ? ಆ ಹಾಡು ಪುನಃ ಕೇಳಿಸಿತು. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರ ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹನಿ ನೀರು ಜಾರಿ ಕೆನ್ನೆಯ ಮೇಲೆ ಇಳಿಯಿತು. ಅವರು ಕಣ್ಣು ತೆರೆದು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟರು. ಅವರಿಗೆ ಅಳು ಬರುತ್ತಿರುವುದು ಕಷ್ಟದ ಕಾರಣಕ್ಕಲ್ಲ, ಆದರೆ ಈಗ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂತೋಷ ಅವರಿಗೆ ತೃಪ್ತಿ ನೀಡುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಅವರ ಬಾಲ್ಯ ಸುಳಿಯಂತೆ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ನಿಂತಿತು. ಅದು ಮಂಡ್ಯ ಜಿಲ್ಲೆಯ, ಹೆಸರುವಾಸಿಯಲ್ಲದ ಸಣ್ಣ ಹಳ್ಳಿ ಚಿಕ್ಕನಹಳ್ಳಿ. ಅವರ ಮನೆ ಮಣ್ಣಿನದು, ಗೋಡೆಗಳಿಗೆ ಸಗಣಿ ಸಾರಿಸಿದ್ದು. ಮನೆಯ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವಿನ ಪರಿಮಳ. ಅಪ್ಪ ರಾಮಣ್ಣ ಒಬ್ಬ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಕೃಷಿಕ. ಅಮ್ಮ ಕಮಲಾ ಸರಳ ಮತ್ತು ಕಷ್ಟಸಹಿಷ್ಣು ಮಹಿಳೆ.
ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅಂದಿನ ವಿಶ್ವ ಎಂದರೆ ತುಂಟತನದ ಆಗರ. ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವುದು ಅಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಶಿಕ್ಷೆ. ಶಾಲೆ ತಪ್ಪಿಸಿ ಹಳ್ಳಿಯ ಕೆರೆಯ ದಡದಲ್ಲಿ, ದೊಡ್ಡ ಆಲದ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಕಥೆ ಪುಸ್ತಕ ಓದುವುದು ಅಥವಾ ಸ್ನೇಹಿತರ ಜೊತೆ ಆಟ ಆಡುವುದು ಅವರ ನಿತ್ಯ ಕಾಯಕ. ಆ ಆಟಗಳು ಎಂತಹವು ಗೋಲಿ ಆಟ, ಚಿನ್ನಿ-ದಾಂಡು, ಲಗೋರಿ. ಸೋಲು-ಗೆಲುವಿನ ಚಿಂತೆ ಇಲ್ಲದೆ ಆಡುವ ಆ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಆಟ. ಗೆದ್ದರೆ ಖುಷಿ, ಸೋತರೆ ಮತ್ತೆ ನಾಳೆ ಆಡುವ ಉತ್ಸಾಹ. ಇಂದಿನಂತೆ ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ಸ್ಟೇಟಸ್ಗಾಗಿ, ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಆಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಆನಂದಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ.
ವಿಶ್ವನಾಥ್ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರು. ಒಮ್ಮೆ ಗೋಲಿ ಆಟದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಹಣವನ್ನು ಪಣಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟು ಆಡಿದ್ದರು. ಗೆದ್ದ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ಅಪ್ಪನ ಕೈಯಿಂದ ಪೆಟ್ಟು ಬಿದ್ದಿದ್ದು. ಆದರೆ ಆ ಪೆಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೋವಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಮತೆ ಇತ್ತು. ಹಣದ ಆಸೆ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡುತ್ತದೆ, ವಿಶ್ವ. ಆಟವನ್ನು ಮನರಂಜನೆಗಾಗಿ ಆಡು, ದುರಾಸೆಗಾಗಿ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ರಾಮಣ್ಣ ಹೇಳಿದ್ದ ಮಾತು ಇಂದಿಗೂ ಅವರ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಗುನುಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಆದರೆ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಬಡತನವನ್ನು ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಕಂಡಿದ್ದರು. ಅವರ ಹಿರಿಯ ಅಣ್ಣ ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಹಾಸಿಗೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾಗ, ರಾಮಣ್ಣನವರು ಕೃಷಿಯಿಂದ ಬಂದ ಕಡಿಮೆ ಆದಾಯದಲ್ಲಿ ಔಷಧಿ ಕೊಡಿಸಲಾಗದೆ ಪಟ್ಟ ಕಷ್ಟವನ್ನು ಅವರು ಮರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಆಗಲೇ ವಿಶ್ವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಆಸೆ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯಿತು. ಹಣ, ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕು. ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂಪಾದಿಸಬೇಕು. ಆಗ ಬಡತನ ನಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಹತ್ತಿರ ಸುಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ.
ಆ ದಿನದಿಂದಲೇ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಬದಲಾದರು. ಆಟ, ತುಂಟತನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಓದಿನತ್ತ ಗಮನಹರಿಸಿದರು. ಅವರು ಓದಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಮುಳುಗಿ ಹೋದರೆಂದರೆ, ಅವರ ಸ್ನೇಹಿತರು ವಿಶ್ವ, ಈಗೇಕೆ ನೀನು ಮೌನಿ ಆದೇ? ಎಂದು ಕೇಳುವಂತಾಯಿತು. ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ, ಉನ್ನತ ವ್ಯಾಸಂಗಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ಮಹಾನಗರವಾದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟರು. ಬೆಂಗಳೂರು ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚವಾಗಿತ್ತು. ಹಳ್ಳಿಯ ಸರಳತೆ ಇಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಓಟವಿತ್ತು, ತೀವ್ರವಾದ ಪೈಪೋಟಿ ಇತ್ತು. ಇಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಕಣ್ಣಲ್ಲೂ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಕನಸು, ದೊಡ್ಡ ಹಣದ ಆಸೆ ಇತ್ತು. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಗನೇ ಹೊಂದಿಕೊಂಡರು. ಹಳ್ಳಿಯ ಬಾಲ್ಯದ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು, ನಗರದ ಯಶಸ್ಸಿನ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡರು. ಕಠಿಣ ಪರಿಶ್ರಮ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನೈತಿಕತೆಯನ್ನು ತುಳಿದು ನಡೆದ ಯಶಸ್ಸಿನ ಹಾದಿ. ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಒಬ್ಬ ದೊಡ್ಡ ಉದ್ಯಮಿಯಾದರು. ಇಟ್ಟ ಉದ್ಯಮಗಳೆಲ್ಲವೂ ಯಶಸ್ಸು ಕಂಡವು. ಬ್ಯಾಂಕ್ ಖಾತೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೊನ್ನೆಗಳ ಸಾಲು ಬೆಳೆಯಿತು. ಅವರ ಹಳ್ಳಿಯ ಕನಸು ನನಸಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈಗ ಸಮಸ್ಯೆ ಬೇರೆಯೇ ಇತ್ತು. ಈ ಸಂಪಾದನೆಯ ಹಿಂದೆ ಅವರು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಬಹಳಷ್ಟಿತ್ತು. ಹಣದ ಹಿಂದೆ ಓಡುತ್ತಾ ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೆಂಡತಿ ಸುಮಿತಾ ಜೊತೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆದಿದ್ದು ಕೆಲಸದವರ ಮತ್ತು ಐಷಾರಾಮಿ ಬೋರ್ಡಿಂಗ್ ಶಾಲೆಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ. ಅವರಿಗೆ ಅಪ್ಪ ಎಂದರೆ ಕೇವಲ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಮತ್ತು ಬಿಸಿನೆಸ್ನ ವ್ಯಕ್ತಿ. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದ್ದ ರಾಮಣ್ಣ ಮತ್ತು ಕಮಲಾ ಅವರು, ಮಗನ ಯಶಸ್ಸಿನ ಗಡಿಬಿಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಡೆಗಣಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಹೋದ ವರ್ಷವೇ ರಾಮಣ್ಣನವರು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದಿಂದ ಕೊನೆಯುಸಿರೆಳೆದಿದ್ದರು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರದ ಪ್ರಮುಖ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ವಿದೇಶದಲ್ಲಿದ್ದರು. ಅಪ್ಪನ ಕೊನೆಯ ನೋಟ ಅವರಿಗೆ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.
ಈಗ, ಈ ದೊಡ್ಡ ಬಂಗಲೆಯಲ್ಲಿ, ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಸಂಪೂರ್ಣ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮದೇ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬ್ಯುಸಿ, ಹೆಂಡತಿ ತನ್ನದೇ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ. ಅವರ ಸುತ್ತ ಇರುವುದು ಸಂಪತ್ತು ಮಾತ್ರ. ಆ ಹಾಡು ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿಸಿತು ಬಾಲ್ಯವ ನೆನೆದು ಈಗೇಕೆ ಅಳುವೇ?
ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರು ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು ಕುರ್ಚಿಯಿಂದ ಮೇಲೆದ್ದರು. ಅವರು ಕಿಟಕಿಯ ಬಳಿ ಹೋಗಿ, ಕೆಳಗೆ ಪಾರ್ಕ್ ಆಗಿರುವ ತಮ್ಮ ದುಬಾರಿ ಕಾರುಗಳ ಸಾಲನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಈ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಪಡೆಯಲು ತಾನು ಎಷ್ಟು ಕಠಿಣವಾಗಿ, ಎಷ್ಟು ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಬದುಕಿದೆ ಎಂದು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರು. ಗೋಲಿ ಆಟದಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಬಡಿದ ಆ ದಿನದ ನೋವು ಕೇವಲ ಚರ್ಮದ ಮೇಲಿತ್ತು, ಆದರೆ ಇಂದು ಕಳೆದುಹೋದ ಬಾಲ್ಯದ ಮತ್ತು ಮೌಲ್ಯಗಳ ನೋವು ನೇರವಾಗಿ ಆತ್ಮವನ್ನು ಸುಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಇದೇನು ಬದುಕೇ? ಹಣ ಸಂಪಾದಿಸುವ ಹುಚ್ಚಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಅರ್ಥವನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಟ್ಟೆ. ರಾಮಣ್ಣ ಹೇಳಿದ್ದು ನಿಜ ಹಣದ ಆಸೆ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಾನು ಗೆದ್ದೆನೆಂದುಕೊಂಡರೆ, ನಿಜವಾಗಿ ನಾನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು. ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ವಿಶ್ವ, ಮಣ್ಣಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳದಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದ ವಿಶ್ವನೇ ನಿಜವಾದ ಶ್ರೀಮಂತ. ಈ ನಗರದ ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಬರೀ ಸಂಪತ್ತಿನ ಮಾಲೀಕ. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರ ಮೂಡಿತು. ಅವರು ತಕ್ಷಣ ತಮ್ಮ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿದರು. ನಾನು ಒಂದು ತಿಂಗಳ ರಜೆಯ ಮೇಲೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಯಾರ ಕರೆಗಳನ್ನೂ ಕನೆಕ್ಟ್ ಮಾಡಬೇಡಿ.
ಅವರು ಒಂದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಬಟ್ಟೆಗಳು. ದುಬಾರಿ ಸೂಟು, ಬಿಟ್ಟು, ಒಂದು ಸರಳವಾದ ಪಂಚೆ ಮತ್ತು ಶರ್ಟ್ ಧರಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಚಾಲಕನಿಗೆ ರಜೆ ಕೊಟ್ಟು, ಹಳೆಯ ಕಾರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸ್ವತಃ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಚಿಕ್ಕನಹಳ್ಳಿಗೆ ಹೊರಟರು.ಅವರು ಆಲದ ಮರದ ಕೆಳಗೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತರು. ಕೆರೆಯ ದಡದಲ್ಲಿ ಕಾಲೇಜ್ ಹುಡುಗರು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಣ್ಣಿನ ಮನೆಯ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣದಾದ ಗಾರ್ಡನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಕಮಲಾ ಅವರ ಸಮಾಧಿಯ ಬಳಿ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತು ಅಳಲು ಶುರುಮಾಡಿದರು. ಈ ಅಳು ದುಃಖದ್ದಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದ ಕಣ್ಣೀರು. ಅವರು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿದರು. ಹಳ್ಳಿಯ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಗೋಲಿ ಆಟ ಆಡಲು ಕಲಿಸಿದರು. ಬಡ ಕೃಷಿಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸಂಪಾದನೆಯ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದರು. ವಿಶ್ವನಾಥ್ ಅವರಿಗೆ ಈಗ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ. ಬಾಲ್ಯ ನೆನೆದು ಅಳುವುದಲ್ಲ, ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಕಲಿತ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಆನಂದವನ್ನು ಉಳಿದ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಸುಖ. ಅವರು ಈಗ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ದುಬಾರಿ ಬಂಗಲೆಯ ಯಶಸ್ಸು ಇರಲಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಪರಿಮಳದ ಬಾಲ್ಯದ ನೆಮ್ಮದಿ ಇತ್ತು.
ಈ ಕಥೆಯ ಕುರಿತು ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇನು?
