ಗುಪ್ತದುರ್ಗವು ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ. ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರಜೆಗಳು ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ ಮೌನದಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು, ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು, ಬೇಕು-ಬೇಡಗಳನ್ನು ಸನ್ನೆಗಳು, ಕಣ್ಣಿನ ನೋಟಗಳು ಮತ್ತು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ದೈಹಿಕ ಭಾಷೆಯ ಮೂಲಕ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಹಸ್ರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಈ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು, 'ಗುರು ಮೌನೇಶ' ಎಂಬ ಮಹಾನ್ ಋಷಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ್ದರೆಂದು ಇತಿಹಾಸ ಹೇಳುತ್ತಿತ್ತು.
ಮಾತು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹದ್ದುಬಸ್ತಿನಲ್ಲಿಡುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಅದನ್ನು ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಮೌನವು ಬುದ್ಧಿಯನ್ನು ತೀಕ್ಷ್ಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆತ್ಮವನ್ನು ಶುದ್ಧಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಅವರ ನಂಬಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ಜನರನ್ನು 'ಮೌನದ ಆಳುಗಳು' ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಬದುಕು ಶಾಂತವಾಗಿ, ನಿಯಮಿತವಾಗಿ, ಆದರೆ ಭಾವನೆಗಳ ಪ್ರವಾಹವಿಲ್ಲದೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಮಕ್ಕಳೂ ಸಹ ಮಾತನಾಡುವ ಮೊದಲೇ ಸನ್ನೆಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದರು.
ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಆಕೆಯ ಸಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಪ್ರೇಮ್ ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ನಿವಾಸಿಗಳು. ಸುಪ್ರಿಂ ತೀಕ್ಷ್ಣ ಬುದ್ಧಿಯ ಹುಡುಗಿ. ಅವಳಿಗೆ ಎಂಟು ವರ್ಷ, ಪ್ರೇಮ್ಗೆ ಆರು. ಒಂದು ದಿನ, ಅವರು ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ, ಹಳೆಯ ಪುಸ್ತಕವೊಂದು ಅವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಅದು ನಿಷಿದ್ಧವಾದ ಒಂದು ವಸ್ತುವಾಗಿತ್ತು ಮಾತನಾಡುವ ಭಾಷೆಯ ಕುರಿತಾದ ಪುಸ್ತಕ.
ಸುಪ್ರಿತಾ, ಆ ಪುಸ್ತಕದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ, ಜನರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ವಿಚಿತ್ರ ಭಾವನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅವರ ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತಿದ್ದ ಸದ್ದಿನ ಸಂಕೇತಗಳನ್ನು ಕಂಡಳು. ಪ್ರೇಮ್, ತನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಬೆರಳಿನಿಂದ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ, ಇದೇನು ಅಕ್ಕ? ಎಂದು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ.
ಸುಪ್ರಿತಾ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ, ಆ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಮನೆಯೊಳಗೆ ತಂದಳು.
ಆ ಪುಸ್ತಕವು ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ನಿಷಿದ್ಧ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಇತ್ತು. ಅದೆಂದರೆ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ, ಮಾತಿನಿಂದಾಗಿ ಕಲಹಗಳು, ಯುದ್ಧಗಳು, ದ್ವೇಷಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡವು. ಆಗ ಗುರು ಮೌನೇಶರು ಬಂದು, ಮಾತನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಿಷೇಧಿಸಿ, ಮೌನವನ್ನು ನಿಯಮವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದರು.
ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಂತ್ರವಿತ್ತು. ಮಾತು ಅಳಿದರೆ, ಮೌನ ಅರಳುತ್ತದೆ. ಮೌನ ಅಳಿದರೆ, ಮಾತು ಅರಳುತ್ತದೆ.
ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ಗೆ ಈ ಮಂತ್ರದ ಅರ್ಥ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಆ ಪುಸ್ತಕದ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಜನರು ನಗುವ, ಅಳುವ, ಕೂಗುವ ದೃಶ್ಯಗಳು ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ ಲೋಕವನ್ನು ತೆರೆದವು. ಅವರಿಗೆ ಹೊರಗಿನ ಪ್ರಪಂಚದ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಹುಟ್ಟಿತು.
ಒಂದು ರಾತ್ರಿ, ಸುಪ್ರಿತಾಗೆ ಒಂದು ಕನಸು ಬಿತ್ತು. ಆ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ, ಅವಳು ಮಾತನಾಡುವ ಜನರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದಳು. ಅಲ್ಲಿ ಜನರು ನಗುತ್ತಿದ್ದರು, ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಮಾತುಗಳು ಸಂಗೀತದಂತೆ ಸುಂದರವಾಗಿ, ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದ್ದವು. ಆ ಕನಸಿನಿಂದ ಎಚ್ಚರಗೊಂಡಾಗ, ಸುಪ್ರಿತಾ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರಿತ್ತು ಅದು ಸಂತೋಷದ, ಆದರೆ ಒಂಟಿತನದ ಕಣ್ಣೀರು.
ಅವಳು ಪ್ರೇಮ್ಗೆ ಆ ಕನಸನ್ನು ಸನ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ವಿವರಿಸಿದಳು. ಪ್ರೇಮ್ ಕೂಡಾ ಕುತೂಹಲದಿಂದ, ಅಕ್ಕ, ನಾವು ಮಾತನಾಡಬಹುದೇ? ಎಂದು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ.
ಸುಪ್ರಿತಾಗೆ ಉತ್ತರ ತಿಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ, ಅವಳಿಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಯಿತು. ಈ ಮೌನ, ಅವರ ಬದುಕಿನ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಭಾಗವನ್ನು ಕದ್ದಿದೆ. ಮೌನದ ಗೋಡೆ ಒಡೆದಾಗ
ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ ಆ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ರಹಸ್ಯವಾಗಿ ಓದಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ಅವರಿಗೆ ಅಕ್ಷರಗಳು ಮತ್ತು ಶಬ್ದಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಷ್ಟವಾಯಿತು. ಅವರು ಒಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕಿದರು. ಯಾರೂ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ, ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಧ್ವನಿ ಹೊರಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು.
ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು ಕೇವಲ ಉಸಿರಿನ ಶಬ್ಧ, ನಂತರ ಸಣ್ಣದಾಗಿ 'ಅ...ಅ...' ಎಂದು ಹೊರಡಿಸಿದ ಸ್ವರ. ಪ್ರೇಮ್ ಭಯದಿಂದ ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ಕಡೆ ನೋಡಿದ. ಆದರೆ ತಾಯಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ಸನ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ದಿನನಿತ್ಯದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
ಪ್ರೇಮ್ ಸುಪ್ರಿತಾ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಒಂದು ಸ್ಪಷ್ಟ ಶಬ್ದವನ್ನು ಹೊರಡಿಸಿದಳು. ಆ ಶಬ್ದ ಅವಳ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ಸಂಗೀತವಾಗಿತ್ತು.
ಪ್ರೇಮ್ ಕಣ್ಣು ಅಗಲ ಮಾಡಿ, ಅಕ್ಕಾ ಎಂದು ಕೂಗಿದ. ಆ ಕೂಗು ಮಕ್ಕಳ ಕಿವಿಗಳಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಅವರು ಕ್ರಮೇಣ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿರುವ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಹೇಳಲು ಕಲಿತರು. 'ಅಮ್ಮಾ', 'ಅಪ್ಪಾ', 'ಬನ್ನಿ', 'ನಾನು'. ಪ್ರತಿ ಹೊಸ ಶಬ್ದವು ಅವರೊಳಗೆ ಒಂದು ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನೇ ತೆರೆಯಿತು. ಅವರ ಮೊಬೈಲ್ ಫೋನ್ಗಳಲ್ಲಿ ಸಂದೇಶಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವುದು ಅವರ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಮಾತನಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗ, ಅದರ ಅನುಭವವೇ ಬೇರೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಒಂದು ದಿನ, ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ವಾರ್ಷಿಕ 'ಮೌನ ಉತ್ಸವ' ನಡೆಯಿತು. ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಎಲ್ಲರೂ ದೊಡ್ಡ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಸೇರಿದ್ದರು. ಮೌನೇಶ್ವರ ಗುರುಗಳ ಬೃಹತ್ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು, ಸನ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಗೌರವವನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ ಕೂಡ ಅಲ್ಲಿ ಇದ್ದರು. ಸುಪ್ರಿತಾಗೆ ಒಳಗೊಳಗೆ ಒಂದು ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾವು ಈ ಮೌನದ ಆಳುಗಳಾಗಿಯೇ ಇರಬೇಕೇ? ನಾವು ಮಾತನಾಡುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ಮರೆತುಬಿಡಬೇಕೇ?
ಅವಳು ತನ್ನ ತಂದೆಯ ಕಡೆ ನೋಡಿದಳು. ತನ್ನ ತಂದೆ ತನ್ನೊಳಗೆ ಮಾತನಾಡುವ ಆಸೆಯನ್ನು ಅಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದನ್ನು ಅವಳು ತನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದಲೇ ನೋಡಿದಳು.
ಸಡನ್ ಆಗಿ, ಸುಪ್ರಿತಾ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಿದಳು. ನಾನು ಮಾತನಾಡುತ್ತೇನೆ.
ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು ಸಣ್ಣ ಧ್ವನಿ. ಸುತ್ತಲೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌನ. ಎಲ್ಲರೂ ಅವಳ ಕಡೆ ತಿರುಗಿದರು. ಅವಳು ಹೆದರಲಿಲ್ಲ.
"ನಾ... ನಾ... ನಾ. ನಾನು ಸುಪ್ರಿತಾ ನಾನು ಮಾತಾಡುತ್ತೇನೆ.
ಪ್ರೇಮ್ ಕೂಡಾ ಧೈರ್ಯದಿಂದ, "ನಾನು ಪ್ರೇಮ್! ನಾನು ಮಾತಾಡುತ್ತೇನೆ!" ಎಂದು ಕೂಗಿದ.
ಎಲ್ಲರೂ ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದರು. ಗುರುಗಳ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಹಿರಿಯರು ಕೋಪದಿಂದ ಅವರ ಕಡೆ ನೋಡಿದರು. ಇದು ನಿಷಿದ್ಧ ಎಂದು ಒಬ್ಬ ಹಿರಿಯ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ.
ಆದರೆ, ಸುಪ್ರಿತಾ ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ಮೌನ ಒಳ್ಳೆಯದು, ಆದರೆ ಮಾತು ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿಗೂ, ಸಂತೋಷಕ್ಕೂ, ಜ್ಞಾನಕ್ಕೂ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ ನಾವು ಮೌನದ ಆಳುಗಳಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅಡಗಿಸಿದ್ದೇವೆ. ನಮ್ಮ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ. ನಾವು ಮಾತನಾಡಿ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ಗುಪ್ತದುರ್ಗ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.
ಅವರ ಮಾತುಗಳು, ಆ ಮೌನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಬಂಡಾಯದ ಕಹಳೆಯಂತೆ ಮೊಳಗಿದವು. ಸುಪ್ರಿಂ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ನ ಮಾತಿನಿಂದ ಗುಪ್ತದುರ್ಗದಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬದಲಾವಣೆ ಶುರುವಾಯಿತು. ಮೊದಲಿಗೆ ಹಿರಿಯರು ವಿರೋಧಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಯುವಜನರು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳು, ಆ ಮಾತಿನ ಸೌಂದರ್ಯಕ್ಕೆ ಆಕರ್ಷಿತರಾದರು. ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತೋರಿಸಿದರು. ನಿಧಾನವಾಗಿ, ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ಜನರು ಮತ್ತೆ ಮಾತನಾಡಲು ಕಲಿತರು.
ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು ಮುಜುಗರದಿಂದ, ನಂತರ ಸಣ್ಣ ನಗುಗಳಿಂದ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಗುಪ್ತದುರ್ಗದ ಗೋಡೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಸದ್ದು, ಮಾತು, ನಗು, ಅಳು, ಹಾಡುಗಾರಿಕೆ - ಎಲ್ಲವೂ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿದವು. ಮೌನದ ಗೋಡೆಗಳು ಒಡೆದು, ಹೊಸ ಪ್ರಪಂಚವೊಂದು ತೆರೆಯಿತು.
ಸುಪ್ರಿತಾ ಮತ್ತು ಪ್ರೇಮ್ ಆ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ನಿಜವಾದ ನಾಯಕಿಯರು ಮತ್ತು ನಾಯಕಿಯಾದರು. ಅವರು ಮೌನವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಮೌನವನ್ನು ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ, ಆಂತರಿಕ ಶಾಂತಿಗಾಗಿ ಬಳಸುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿದರು. ಆದರೆ, ಮಾತನಾಡಲು, ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು, ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಲು, ಹಾಡಲು - ಈ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಮಾತು ಎಷ್ಟು ಮುಖ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಅರ್ಥಮಾಡಿಸಿದರು.
ಗುಪ್ತದುರ್ಗ ಇನ್ನು ಕೇವಲ 'ಮೌನದ ಆಳುಗಳ' ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದು 'ಧ್ವನಿಗಳ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ'ವಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿ ಜನರು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ನಗುತ್ತಿದ್ದರು, ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದರು, ಮತ್ತು ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದರು.
ಸುಪ್ರಿತಾ, ತನ್ನ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳು ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ, ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತೋಷದ ಕಣ್ಣೀರು ತುಂಬಿತು. ಮೌನದ ಆಳುಗಳು, ಈಗ ಮಾತುಗಳಿಂದ ತಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಅರಳಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.
