ಮೌನಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟ ಗಳಿಗೆ ವರುಣ್ನಿಗೆ ಉಸಿರಾಡಲು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದು ವಾತಾವರಣದ ತೆಳ್ಳಗಿನ ಕಾರಣಕ್ಕಲ್ಲ, ತನ್ನ ಹೆಗಲ ಮೇಲಿದ್ದ ನಂಬಿದ ಭಾರದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಆ ಭಾರ ಅವನ ಕ್ಯಾಮರಾ ಬ್ಯಾಗ್ ಮತ್ತು ಟ್ರೈಪಾಡ್. ಇವತ್ತು, ಈ ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ತನ್ನ ಪಾದ ತಲುಪಿದ ಕೊನೆಯ ಸ್ಥಳವಾದ ಹಿಮಾಲಯದ ದೂರದ, ನಿರ್ಜನವಾದ ಶಿಖರವನ್ನು ಏರುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಸುತ್ತ ಮೈಲುಗಟ್ಟಲೆ ಮೌನವಿತ್ತು. ಚಳಿಯ ಗಾಳಿಯ ಸೀಳುವ ಶಬ್ದ ಮತ್ತು ಅವನ ಎದೆಯೊಳಗೆ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಹೃದಯದ ಶಬ್ದವನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ವರುಣ್ ಏಕಾಂಗಿ. ಸಂಪೂರ್ಣ ಏಕಾಂಗಿ. ಇದು ಅವನ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣದ ವೃತ್ತಿಜೀವನದ ಪರಾಕಾಷ್ಠೆ, ಒಂದು ಅಂತಿಮ ಅನ್ವೇಷಣೆ.
ಅವನು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದಿಟ್ಟಾಗ, ಹಿಮದ ಮೇಲೆ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಸೀಳು ಶಬ್ದ ಕೇಳಿಸಿತು. 'ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಿಂಚು ಹೊಳೆಯಿತು. ಹನ್ನೊಂದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದೇ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ, ಇದೇ ಹಿಮಪಾತದಲ್ಲಿ ಅವನು ಜಗತ್ತಿನ ತನ್ನ ಅತ್ಯಂತ ಬೆಲೆಬಾಳುವ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ - ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಗನನ್ನು. ಅಂದಿನಿಂದ, ವರುಣ್ನ ಜೀವನವು ಕೇವಲ ಬೂದುಬಣ್ಣದ ಫಿಲ್ಮ್ ರೋಲ್ನಂತೆ ಇತ್ತು. ಅವನ ಬಣ್ಣದ ಜಗತ್ತು ಬರೀ ಏಕವರ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನ ಉದ್ದೇಶ ಸರಳವಾಗಿತ್ತು.'ದಿ ಲಾಸ್ಟ್ ವ್ಯೂ' (ಕೊನೆಯ ನೋಟ) ಎಂಬ ಒಂದು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದ ಫೋಟೋವನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯುವುದು. ಒಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ಜೀವಿತಾವಧಿಯ ಅಂತಿಮ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುವ ನೋಟ. ವರುಣ್ ತನ್ನ ಕ್ಯಾಮರಾ ಬ್ಯಾಗ್ನಿಂದ ಹಳೆಯ ಡೈರಿಯನ್ನು ಹೊರತೆಗೆದ. ಅದರ ಮೊದಲ ಪುಟದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿತ್ತು. ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಕ್ಯಾಮೆರಾ. ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡುವ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು. ನೀನು ಸತ್ಯವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಸೆರೆಹಿಡಿಯಬೇಕು, ನೋವನ್ನು ಅಲ್ಲ. ಅವನು ನಕ್ಕನು. ಎಷ್ಟು ವಿಪರ್ಯಾಸ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಸತ್ಯವನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರೆ, ಅದು ನೋವಿನ ಹೊರತಾಗಿ ಬೇರೇನನ್ನೂ ಸೆರೆಹಿಡಿದಿಲ್ಲ. ಅವನು ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ತೆಗೆದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಹಾಕೃತಿಯೂ ಅವನ ನೋವಿನ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಅಮೆಜಾನ್ನ ನಿಗೂಢ ಅರಣ್ಯ, ಸಹಾರಾದ ಅನಂತ ಮರಳು, ಮ್ಯಾನ್ಹ್ಯಾಟನ್ನ ಪ್ರಕಾಶಮಾನವಾದ ಬೆಳಕು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅವನಿಗೆ ಶೂನ್ಯ ಮಾತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಯಾಕೆಂದರೆ ಆ ಅದ್ಭುತಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಯಾರೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಂಡನು. ಕೆಳಗಿನ ಕಣಿವೆಯು ಮೋಡಗಳ ಸಮುದ್ರದಿಂದ ಆವೃತವಾಗಿತ್ತು. ಆ ದೃಶ್ಯ ನಿಜಕ್ಕೂ ದೈವಿಕವಾಗಿತ್ತು. ಆಗಲೇ ಆ ಸೀಕ್ರೆಟ್ ಬಂಡೆಯ ಅಂಚು ಅವನಿಗೆ ಗೋಚರಿಸಿತು. ಅದು ಕಥೆಗಳ ಪ್ರಕಾರ, 'ದಿ ಸೈಲೆಂಟ್ ಸ್ಪಿರಿಟ್' ಇರುವ ಸ್ಥಳವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮೌನವಿದೆ, ಅಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಗಳು ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಕಾಣುತ್ತವೆ ಎಂದು ಜನರು ನಂಬಿದ್ದರು.
ವರುಣ್ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಟ್ರೈಪಾಡ್ ಅನ್ನು ಜೋಡಿಸಿದ. ಅವನ ಕೈಗಳು ನಡುಗುತ್ತಿದ್ದವು, ಆದರೆ ಅದು ಚಳಿಗೆ ಅಲ್ಲ, ಭರವಸೆಯ ಆಶ್ಚರ್ಯಕ್ಕೆ. ಈ ನೋಟ, ಈ ಕೊನೆಯ ನೋಟ, ಅವನು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದ ನಿಜವಾದ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯಬಹುದಿತ್ತು. ಅವನು ತನ್ನ ಕ್ಯಾಮರಾದ ವ್ಯೂಫೈಂಡರ್ಗೆ ಕಣ್ಣಿಟ್ಟನು. ಕಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಮೋಡಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ತೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು, ಕೆಳಗೆ ಅಡಗಿರುವ ಹಿಮಾವೃತ ಪರ್ವತಗಳ ಚೂಪಾದ ಶಿಖರಗಳನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತಾ. ಬೆಳಕು ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಆಕಾಶವು ಕೆಂಪು, ಕಿತ್ತಳೆ ಮತ್ತು ನೀಲಿ ಬಣ್ಣಗಳ ಸಂಯೋಜನೆಯಿಂದ ವರ್ಣಮಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ವೃತ್ತಿಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಂದಿಗೂ ಸಿಗದ ಅತ್ಯಂತ ಉತ್ಕೃಷ್ಟವಾದ ಬೆಳಕು ಅದು. ಆದರೆ... ಅವನು ಶಟರ್ ಬಟನ್ ಒತ್ತಲು ಹಿಂಜರಿದ. ಅವನು ಮೌನದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ತನ್ನ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡನು. ಯಾಕೆ ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು? ಪ್ರಪಂಚವು ಇದನ್ನು ನೋಡಿದರೂ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಈ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಮೆಚ್ಚುವ ನನ್ನ ಆತ್ಮೀಯರು ಯಾರು? ಅವನಿಗೆ ದಿಕ್ಕುತೋಚದಂತಾಯಿತು. ಇದು ಅವನ ಕೊನೆಯ ಪಯಣ. ಆತನ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ನಂತರ ಬರೀ ಟ್ರೈಪಾಡ್ ಮಾತ್ರವೇ ಇರಬೇಕು. ಆದರೆ ಅವನು ಫೋಟೋ ತೆಗೆಯದಿದ್ದರೆ, ಈ ಪ್ರಯಾಣವೇ ವ್ಯರ್ಥವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಗಾಳಿಯು ಇನ್ನಷ್ಟು ತೀವ್ರವಾಯಿತು. ಅವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆ ಕ್ಷಣವೇ, ಸತ್ತುಹೋದ ಹೆಂಡತಿ ಮತ್ತು ಮಗನ ನಗುಮುಖಗಳು ಹಾದುಹೋದವು. 'ಅವರು.. ವರುಣ್ ಯೋಚಿಸಿದ. 'ಅವರು ನಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ... ಅವರು ಈ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅವನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಸ ಆಲೋಚನೆ ಹುಟ್ಟಿತು. ಈ ಫೋಟೋ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಈ ಫೋಟೋ ಅವನಿಗಾಗಿ, ಅವರ ನೆನಪಿಗಾಗಿ. ನೋವು ಮತ್ತು ಸೌಂದರ್ಯ ಎರಡನ್ನೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು. ಅವನು ತನ್ನ ಕ್ಯಾಮರಾವನ್ನು ಟ್ರೈಪಾಡ್ನಿಂದ ತೆಗೆದನು. ಅದನ್ನು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟು ನೆಲದ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟನು. ಆ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಪರ್ವತವನ್ನು ಅಲ್ಲ, ತನ್ನನ್ನೇ ತೋರಿಸುವಂತೆ ಹೊಂದಿಸಿದನು.
ಅವನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬಂಡೆಯ ಅಂಚಿಗೆ ನಡೆದನು. ವರುಣ್ ಬಂಡೆಯ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು, ಸೂರ್ಯೋದಯವನ್ನು ತನ್ನ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಬೀಳಲು ಬಿಟ್ಟನು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡವು. ಅವನು ತನ್ನ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದನು. ನೋವು ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು, ದುಃಖವು ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು, ಬರೀ ಶುದ್ಧ ಮೌನ ಮಾತ್ರವಿತ್ತು.
ಅವನು ತನ್ನ ಕ್ಯಾಮೆರಾದ ಟೈಮರ್ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿ, ತನ್ನ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಮರಳಿದನು. (ಇದು ಸೆಲ್ಫ್-ಪೋರ್ಟ್ರೇಟ್)
ಕ್ಲಿಕ್. ಶಬ್ದವು ಮೌನದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಗುಡುಗಿನಂತೆ ಕೇಳಿಸಿತು.
ವರುಣ್ ಕಣ್ಣು ತೆರೆದನು. ಅವನ ಕೊನೆಯ ಸೆಲ್ಫ್ ಪೋರ್ಟ್ರೇಟ್ ತೆಗೆಯಲಾಗಿತ್ತು. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ವರುಣ್ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನೋವು ಇರಲಿಲ್ಲ, ಭಯವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಪರಿಪೂರ್ಣ ಸ್ವೀಕಾರ ಮಾತ್ರವಿತ್ತು. ಆ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಅವನು ಮಂಜಿನ ಹಾದಿಯ ಅಂತ್ಯಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದ ಪಯಣಿಗನಂತೆ, ತನ್ನ ಗಮ್ಯವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡ ಶಾಂತ ಚಿತ್ತದವನಂತೆ ಕಂಡನು. ಅವನು ಕ್ಯಾಮರಾದ ಎಲ್ಸಿಡಿ ಪರದೆಯನ್ನು ನೋಡಿದನು. ಫೋಟೋ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಳಪು ಮರಳಿತ್ತು. ವರುಣ್ ಕ್ಯಾಮರಾವನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡನು. ಅದಕ್ಕೆ ಮುತ್ತಿಟ್ಟನು. ಇದು ಕಥೆಯ ಅಂತ್ಯವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅವನ ನೋವಿನ ಪಯಣದ ಅಂತ್ಯ. ಅವನು ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಅನ್ನು ಭುಜದ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡನು ಮತ್ತು ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನಡೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದನು. ಈ ಬಾರಿ ಹಿಂತಿರುಗುವ ದಾರಿ ಕತ್ತಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ಬೆಳಕಿನ ಕಡೆಗೆ ಸಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ಆ ಒಂದು ಫೋಟೋವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದನು. ಅವನಿಗೆ ಹೊಸ ಜೀವನ, ಹೊಸ ನೋಟ, ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಆ ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಈಗ ಉಳಿದಿರುವುದು, ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಸೆಲ್ಫ್ ಪೋರ್ಟ್ರೇಟ್ ಮಾತ್ರ, ಮತ್ತು ಮಂಜಿನ ಮೇಲೆ ಮೂಡಿದ ಒಬ್ಬಂಟಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಗುರುತುಗಳು.
ಈ ಕಥೆಯು ಒಬ್ಬನೇ ಪಾತ್ರವಾದ ವರುಣ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಪಯಣವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತದೆ.
ನೀವು ಈ ಕಥೆಯ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆ ಏನು ಅನಿಸಿತು ಎಂದು ತಿಳಿಸಬಹುದೇ?
